Μπολιβάρ και Ούγο Τσάβες

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου*

“Μπολιβάρ! Κράζω τα’ όνομα σου ξαπλωμένος
στην κορφή του όρους Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων
του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι και κάτω, πέρα απ’ τη Μονεμβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γουατεμάλα, της Νικαράγκουα,
του Οντουράς, της Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας,
της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας…»

Νίκος Εγγονόπουλος
(«Μπολιβάρ»)

Προκαλεί μελαγχολία το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι να καταφεύγουμε κάποιες στιγμές με το νου μας τόσο μακριά, στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στην Βενεζουέλα, για να πάρουμε κουράγιο. Κι΄ όμως αυτή η μικρή χρονική στιγμή που διαρκεί τούτη η μετάβαση μπορεί να μας γεμίσει αισιοδοξία, να επανεμφανίσει χαμόγελο στο –συνήθως ανέκφραστο λόγω καθημερινότητας- πρόσωπο μας Αφορμή για αυτά τα λόγια η (νέα) νίκη του Ούγο Τσάβες στο πρόσφατο Δημοψήφισμα που διεξήχθει στη χώρα του και από το οποίο εξήλθε νικητής με 54%. Το Δημοψήφισμα αφορούσε στο αν, μπορούσε να εκλεγεί και να ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΙ στην Προεδρία της χώρας του, χωρίς τους περιορισμούς των δύο θητειών (πράγμα που συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου). Οι συμπατριώτες του τον εμπιστεύτηκαν, ψήφισαν υπέρ της κατάργησης του άρθρου του Συντάγματος που περιόριζε σε δύο τις προεδρικές θητείες, έδωσαν στον Τσάβες το δικαίωμα να προχωρήσει την Μπολιβιαρινή του Επανάσταση, να οικοδομήσει τον Λατινοαμερικάνικο σοσιαλισμό του. Από την άλλη, η εσωτερική αντιπολίτευση, χωρίς να αμφιβάλλει για τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος, θεωρεί ότι ο Τσάβες διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς την –προσωπική του – δικτατορία.. Είναι απορίας άξιον τούτο το τελευταίο: όταν κάποιο καθεστώς που συνήθως δεν μας «αρέσει» -κατά σύμπτωση δεν αρέσει και στους Επικυρίαρχους- επιμηκύνει τον χρόνο παρουσίας του στην εξουσία, το κατηγορούμε για Αυταρχισμό, λαϊκισμό κλπ. Όταν το ίδιο καθεστώς μεταχειρίζεται τα ίδια μέσα με αυτά των αντιπάλων του, ήτοι τα κοινώς και πανδήμως αποδεκτά ανά τον κόσμο, αυτά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που σημαίνει εκλογές και κάλπες, και εν συνεχεία τις κερδίζει, τότε: έχουμε διολίσθηση προς την δικτατορία… Είναι προφανές τι εννοούν με αυτά οι λακέδες του Ιμπεριαλισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πασιφανώς δηλώνουν ότι δεν είναι η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ που –σχεδόν ψευδώς- αναφέρεται στα Συντάγματα των χωρών η πηγή της εξουσίας. Είναι το αν είμαστε ή όχι ΑΡΕΣΤΟΙ στους Επικυρίαρχους, στον εκάστοτε πλανητάρχη… Γι΄ αυτό η επίκληση των «δημοκρατικών» δικαιωμάτων κατά το δοκούν, αναλόγως αν συμφέρει ή όχι.. (Θυμηθείτε και το αντίστοιχο παράδειγμα της «Χαμάς» που κέρδισε στην λωρίδα της Γάζας ΜΕ εκλογές…)

Να γιατί έχει σημασία και για μας, που βρισκόμαστε σε άλλη, μακρινή γεωγραφική περιοχή, με άλλου είδους προβλήματα στον περίγυρο μας,η νίκη του Ούγο Τσάβες στην Βενεζουέλα. Διότι χρησιμοποιώντας τα ίδια όπλα με τους αντιπάλους του – μακριά από μας η υπόνοια ότι θα έπρεπε να δράσει αλλιώς : για μας η οικοδόμηση του όποιου σοσιαλισμού ή θα γίνει με Συναίνεση και Λαϊκή συμμετοχή, δημοκρατικά, αλλιώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σοσιαλισμός- απέδειξε ότι μπορεί να εμπνέει και να κερδίζει, ότι μπορεί να συσπειρώνει την φτωχολογιά και να την κατευθύνει σε συγκεκριμένους στόχους. Γιατί κατάφερε πολλά για της –δικής του- «γης τους κολασμένους», έχτισε ιατρικά κέντρα στα «μπάριος», κάλεσε γιατρούς από την Κούβα –μια και ο ίδιος δεν είχε- να τα επανδρώσουν. Ξεκίνησε προγράμματα κατά του Αναλφαβητισμού, έχτισε πολυκατοικίες για τους άστεγους, έδωσε ελπίδα στους απελπισμένους. Νίκησε τους αντίπαλους του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ, δίνοντας μαθήματα Δεξιά και Αριστερά… δίνοντας ελπίδα στην συνέχιση της Μπολιβιαρινής Επανάστασης.

Μπολιβάρ και Ούγο Τσάβες, Γκαριβαλδινοί και Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Έγραψα Γκαριβαλδινοί και την ίδια στιγμή θυμήθηκα ότι εδώ, στην γειτονιά μας, ένας άλλος ηγέτης που ΗΤΤΗΘΗΚΕ εκλογικά, ο Βάλτερ Βελτρόνι του Δημοκρατικού κόμματος στην Ιταλία, ανέλαβε τις ευθύνες του για την εκλογική ήττα του κόμματος του από τον «Καβαλιέρε» και ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ. Δεν κρίνω εδώ την πολιτική του, ούτε την μετάλλαξη της –κάποτε κραταιάς - ιταλικής Αριστεράς στο σημερινό μόρφωμα που ονομάζεται Δημοκρατικό κόμμα, κρίνω απλά την ΣΤΑΣΗ του , την ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ (Είδατε εδώ, τα τελευταία χρόνια, κάποιον πολιτικό αρχηγό που ηττήθηκε να παραιτηθεί;). 

( Πάσα σύγκριση των εγχώριων Σοσιαλιστών, τόσο με την στάση και τις πρωτοβουλίες του Ούγο Τσάβες, όσο και με την υπεύθυνη στάση του Βάλτερ Βελτρόνι, μόνο Θλίψη και Απογοήτευση προκαλεί.).

* Το άρθρο του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου δημοσιεύθηκε στο ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 23-2-2009.