(Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο στις 26/3/2013)
Θέλω πολύ να στηρίξω τις φωνές της λογικής και της σύνεσης, που μας συστήνουν ψυχραιμία, να αποφύγουμε τον πανικό, να υποφέρουμε αλλά είναι αναγκαίο να περάσουμε δυστυχία προτού συνέλθουμε από το σοκ και προτού επανεκκινήσει η οικονομία... Αυτό είναι πράγματι το λογικό υπό τις περιστάσεις. Αλλά, ποια λογική μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε αυτό που έγινε την τελευταία εβδομάδα και ποια λογική μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη σε όσα αποφάσισαν τα «17 καθάρματα της Ευρώπης», όπως ονόμασε το Γιούρογκρουπ ο συμπρόεδρος της γαλλικής Αριστεράς, Ζαν-Λικ Μελανσόν; Ή αυτό που είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι «η Ευρωζώνη επέλεξε την Κύπρο ως πεδίο τιμωρίας και συνετισμού»; Ή αυτό που είπε ο Σόιμπλε προχτές ότι «η Κύπρος έγινε δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την ελπίδα ότι θα υλοποιούνταν το σχέδιο Ανάν για την υπέρβαση της διαίρεσης»; Και το επανέλαβαν χτες οι «New York Times» ότι το ΟΧΙ του 2004, «εκνεύρισε τους Ευρωπαίους εταίρους και έβαλε την Κύπρο σε μια αδύναμη στρατηγική θέση». Δηλαδή, μας τιμωρούν; Δηλαδή, αποφάσισαν αυτοί ότι η ζωή μας ήταν πολύ ευχάριστη κι έπρεπε να μας ρίξουν στη δυστυχία για να συνετιστούμε; Γιατί; Επειδή κάθονταν στο Βερολίνο κι έβαζαν στο google τους χάρτες και μετρούσαν τις πισίνες μας; Επειδή τους εκνεύριζε ο Χριστόφιας και οι εξυπνάδες που έλεγε για τους λήσταρχους της υφηλίου; Επειδή είπαμε ΟΧΙ το 2004; Κι έπρεπε να εκδικηθούν ολόκληρο λαό; Και έχουν αυτά λογική; Και καθόμαστε ακόμα και συζητούμε λογικά τους παραλογισμούς;
Αν είναι να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας, πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε μόνο προς μία κατεύθυνση. Για να απαντήσουμε το μόνο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί αυτή τη στιγμή: Είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε όσα ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα κάθε τρεις μήνες; Γιατί αυτό ακριβώς θα επαναλαμβάνεται, κάθε φορά που η Τρόικα θα εξετάζει την πρόοδο μας για να αποφασίζει αν θα αποδεσμεύσει την επόμενη δόση. Θα πηγαίνουν οι ηγέτες μας στις Βρυξέλλες παλικαρίσια και θα επιστρέφουν με την ουρά στα σκέλια. (Απολογούμαι που το λέω έτσι, αλλά είναι και ζήτημα αυτοσεβασμού πλέον). Πήγαν για να συζητήσουν την αναδιάρθρωση της Λαϊκής και διαλύθηκε και η Τράπεζα Κύπρου. Πήγαν πρώτα για να διαπραγματευθούν κούρεμα καταθέσεων 2% και επέστρεψαν με 10%. Πήγαν μετά για κούρεμα μόνο στην Τράπεζα Κύπρου 18% με 22% και επέστρεψαν με συμφωνία για 30% (αν δεν θα είναι περισσότερο στο τέλος). Την επόμενη φορά θα πάνε για να διαπραγματευθούν την ομαλότερη ιδιωτικοποίηση της ΣΥΤΑ και θα επιστρέψουν χωρίς τη ΣΥΤΑ αλλά και χωρίς την Αρχή Λιμένων. Θα εργαστούμε σκληρά ασφαλώς και με θυσίες για να σώσουμε τον τόπο μας και να αποκαταστήσουμε το βιοτικό επίπεδο, που θέλουμε εμείς να έχουμε κι όχι αυτό που θέλει για εμάς ο Σόιμπλε. Αλλά, οφείλουμε να εργαστούμε και για κάτι πιο σημαντικό: Για να απαλλαγούμε από τον στραγγαλισμό των «17 καθαρμάτων». Αλλιώς θα ακολουθήσουνε τρισχειρότερα. Στόχος μας πρέπει είναι να βγούμε από το Μνημόνιο όσο πιο σύντομα γίνεται. Θα πουλήσουμε φυσικό αέριο; Θα πουλήσουμε κάτι άλλο; Δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν υπόδουλοι μιας νεοαποικιοκρατίας. Το Εθνικό Συμβούλιο Οικονομίας, μια και διορίστηκε με πολλές υποσχέσεις, ας εργαστεί με μία μόνο εντολή: Να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις που μπορούν να βοηθήσουν και να ξεκινήσει αμέσως σχεδιασμός ώστε να αρχίσει σύντομα η διαδικασία απεξάρτησης. Ή πιο σωστά, απελευθέρωσης. Διότι, αυτή τη στιγμή η ελεύθερη από την Τουρκία Κυπριακή Δημοκρατία είναι κατεχόμενη από την Τρόικα. Δεν χρειάζεται άλλο παράδειγμα: Στην Κεντρική Τράπεζα έχει εγκατασταθεί κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εκδίδει ανακοινώσεις για να τις αναγιγνώσκει στους υπηκόους ο ντόπιος τοποτηρητής - διοικητής. Δεν έχουν καμιά διαφορά από τους κυβερνήτες της παλιάς αποικιοκρατίας. Κι ακόμα είμαστε στην αρχή.
Άριστος Μιχαηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου