Οι στόχοι του παλλαϊκού μετώπου - Τάκης Φωτόπουλος

Ενώ τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Χούντας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε άλλον ένα πόλεμο περισπασμού, αυτή τη φορά για διάφορα σκάνδαλα, και ενώ η αντικαπιταλιστική Αριστερά περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση για να θέσει θέμα άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, ως αναγκαίας προϋπόθεσης εξόδου από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, ένα άλλο τμήμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων (ΕΠΑΜ κ.ά.) ασχολείται με την δημιουργία Μετώπου που θα συνενώνει ρεύματα που έχουν βασικό στόχο την απαλλαγή μας από τα Μνημόνια, και τις καταστροφικές πολιτικές της τρόικας. Όμως, η θέση αυτή είναι θεμελιακά εσφαλμένη γιατί βασίζεται στην ανάλυση ότι αιτία της κρίσης είναι το Χρέος που, όπως έχω δείξει επανειλημμένα, είναι απλώς η συνέπεια της διαδικασίας εξαρτημένης «ανάπτυξης» στην μεταπολεμική περίοδο, η οποία εντάθηκε με την ένταξή μας στην ΕΕ. Ηταν, δηλαδή, η ένταξη που ουσιαστικά κατέστρεψε την όποια παραγωγική δομή και οικονομική αυτοδυναμία είχαμε πριν. Η παραμονή μας, επομένως, στην ΕΕ είναι εγγύηση για την υποδούλωσή μας σαν λαού στα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ.

Η μακροπρόθεσμη, βέβαια, λύση για να αποκτήσουμε συλλογικά σαν πολίτες τον απόλυτο έλεγχο των παραγωγικών πόρων και την πλήρη οικονομική αυτοδυναμία, περνά μέσα από συστημική αλλαγή, δηλαδή την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού κοινωνικό-οικονομικού συστήματος και την αντικατάστασή του με κάποιο νέο σύστημα συλλογικού ελέγχου της οικονομίας και της πολιτείας που, κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί παρά να είναι μια Περιεκτική Δημοκρατία. Όμως, δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε την αντικαπιταλιστική επανάσταση, η οποία προφανώς προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές. Και αυτό, γιατί στο μεταξύ θα έχει αποκλειστεί η δυνατότητα δημιουργίας παρόμοιων συνθηκών, αφού θα έχουμε πλήρως υποδουλωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει η σημερινή μορφή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, την οποία διαχειρίζεται μια Υπερεθνική Ελίτ που στον γεωγραφικό χώρο μας εκφράζεται μέσα από την ΕΕ. Αυτό όμως είναι κάτι που αδυνατούν να αντιληφθούν οι θιασώτες μιας αναχρονιστικής Μαρξιστικής Αριστεράς που προσκολλώνται σε υπεραιωνόβια θεωρητικά εργαλεία, παρά το γεγονός ότι πεφωτισμένοι σύγχρονοι Μαρξιστές έχουν κάνει σημαντικά βήματα στην ανάπτυξη νέων εργαλείων για την ανάλυση της σημερινής παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας.

Επομένως, ένα παλλαϊκό Μέτωπο είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι πολίτες που συμμετέχουν σε αυτό σαν πολίτες, και όχι σαν μέλη κομμάτων ή οργανώσεων, δεσμεύονται από συγκεκριμένο πρόγραμμα με κοινούς στόχους, οι οποίοι απορρέουν από την κοινή θέση ότι η έξοδος από την καταστροφική κρίση είναι αδύνατη εάν δεν ξανακτίσουμε την παραγωγική δομή της χώρας. Όχι, βέβαια, με βάση την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, αλλά με βάση τις ανάγκες μας σαν λαού, όπως θα τις ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό απαιτεί ένα σημαντικό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας, δηλαδή ελέγχου των παραγωγικών μας πόρων, από εμάς τους ίδιους συλλογικά, και όχι από τις «δυνάμεις της αγοράς». Δηλαδή, τις λίγες εκατοντάδες πολυεθνικών που ουσιαστικά πασχίζουν για την ευημερία ενός πολύ μικρού ποσοστού του πληθυσμού σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Είναι όμως σήμερα δυνατό, ακόμη και χωρίς την άμεση καπιταλιστική ανατροπή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για οικονομική αυτοδυναμία; Η απάντηση είναι θετική, εφόσον όμως ικανοποιηθούν τρεις βασικοί όροι:

•  Πρώτον, η άμεση και μονομερής έξοδος τόσο από την Ευρωζώνη όσο και την ΕΕ. Η απλή έξοδος από την Ευρωζώνη, με συνέχιση παραμονής στην ΕΕ, θα ήταν ακόμη περισσότερο καταστροφική από την σημερινή κατάσταση γιατί θα σήμαινε ότι όλο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (άνοιγμα και απελευθέρωση αγορών κλπ) που οδήγησε στην καταστροφή της παραγωγικής δομής θα εξακολουθούσε να ισχύει, ενώ συγχρόνως, με μια αγρίως υποτιμημένη δραχμή, θα ξεπουλιόταν ακόμη πιο φθηνά ο κοινωνικός μας πλούτος! Επομένως, αυτά που ακούγονται για... σκίσιμο των Μνημονίων μέσα στη Ευρωζώνη (ΣΥΡΙΖΑ), ή για έξοδο από την καταστροφή μέσα στην ΕΕ (υπόλοιποι, εκτός ΚΚΕ), αντικειμενικά εξαπατούν τον λαό. 

• Δεύτερον, η επιβολή αυστηρών και μόνιμων ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Πράγμα που προϋποθέτει, βέβαια, την επανεισαγωγή του δικού μας νομίσματος, σαν ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας, και την κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, με βάση, στο μεταβατικό στάδιο, ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (αγορά, σχεδιασμός κ.λπ.)[1]. Οι κοινωνικοί αυτοί έλεγχοι θα παρείχαν την δυνατότητα επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου που, μέσα από την διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ (από εργοστάσια μέχρι λιμάνια και συγκοινωνίες) αλλά και συλλογικού ελέγχου του παραγωγικού και του καταναλωτικού προτύπου, με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

•  Τρίτον, η δημιουργία ενός πραγματικά κοινωνικού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα κάλυπτε τις λαϊκές ανάγκες και θα ελεγχόταν από τον ίδιο τον λαό και όχι την «αγορά». Παράλληλα, ο δημόσιος τομέας θα έπρεπε να αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας και την επαναπρόσληψη των απολυμένων.

Οι δαπάνες για όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να καλυφθούν από τους υπάρχοντες οικονομικούς πόρους, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου που θα εφάρμοζε τα παραπάνω μέτρα θα επέβαλε μια δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, με βάση έναν απόλυτα προοδευτικό φόρο εισοδήματος/πλούτου που θα καταργούσε όλους τους άλλους φόρους, και ένα περιουσιολόγιο που θα προέκυπτε από την γενική απογραφή της ακίνητης και σημαντικής κινητής περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων και περιουσίας στο εξωτερικό.

Αλλά, θα χρειαστεί να επανέλθω στα θέματα ανάδειξης Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου για την Αυτοδυναμία και των διεθνών συσχετισμών.

1 Βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

http://www.mekea.org/2012/02/19/εκκληση-για-ενα-λαϊκο-μετωπο-κοινωνικ-2/

URL: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_12_01.html

* Το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 1ης Δεκεμβρίου 2013

Οι θέσεις και οι πρακτικές «αριστερού» εκφυλισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Ανακοίνωση Δικτύου Π.Δ.

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ» ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - 14/11/2013

Στις κρίσιμες και πρωτοφανείς πολιτικές στιγμές που βιώνουμε στη χώρα μας σήμερα ο λαϊκός παράγοντας αναζητεί απαντήσεις σε ζητήματα που καθορίζουν άμεσα την καθημερινότητά μας. Ποια η φύση της οικονομικής κρίσης ; Ποιος ο ρόλος της  Ε.Ε και του ευρώ σε αυτή; Πώς μπορούμε να βγούμε από την καταστροφική κρίση και να βάλουμε τις βάσεις για ριζική (συστημική) αλλαγή της κοινωνίας; Ποια είναι η θέση μας για τον δήθεν φασιστικό κίνδυνο που μας απειλεί εξίσου αν όχι περισσότερο από την οικονομική καταστροφή που μας επέβαλλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ; Ποια είναι η θέση μας για τους πολέμους και «επαναστάσεις» στην  περιοχή μας που απειλούν άμεση εμπλοκή της χώρας μας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται και η Αριστερά οφείλει να πείσει με τις δικές τις απαντήσεις. Εν αντιθέσει, το αποτέλεσμα που έχουμε είναι να είτε εγκλωβίζεται ο λαός ακόμα περισσότερο σε ψευτοδιλήμματα εξαιτίας της  πολιτικής και θεωρητικής σύγχυσης που αντικειμενικά ή και κάποιες φορές και συνειδητά καλλιεργείται για τα πραγματικά προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας.

Σε ό,τι αφορά την «αντικαπιταλιστική» Αριστερά με την στάση και τις θέσεις της  λειτουργεί σαφώς ανασταλτικά για την ανύψωση της λαϊκής συνείδησης και την ένωση των θυμάτων της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης.

Συγκεκριμένα ο πολιτικός σχηματισμός-συνοθύλευμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παίρνει τα τελευταία χρόνια άκρως αποπροσανατολιστικές θέσεις όσον αφορά φλέγοντα ζητήματα. Επειδή η αλήθεια είναι ότι η ανομοιογένεια και κατά συνέπεια η πολυγλωσσία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα σταθούμε σε επίσημες ανακοινώσεις και προγραμματικές αποφάσεις των κεντρικών οργάνων της για να επιχειρήσουμε μια περιεκτική κριτική η οποία έχει ως στόχο να αποκαλύψει τους πολιτικούς καιροσκοπισμούς της και να καταδείξει τις απαράδεκτες θέσεις που υιοθετεί.

Σκοπός μας δεν είναι η κριτική μας να συνδράμει σε έναν φερόμενο ως «εποικοδομητικό διάλογο» με την αντικαπιταλιστική αριστερά, διότι θεωρούμε ότι αυτός πλέον δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός αν πληρούνται οι ελάχιστες προϋποθέσεις που μέσα από μια διαδρομή των τελευταίων 3 ετών έχουμε καταθέσει με κάθε τρόπο δημόσια και με κάθε καλή διάθεση για δημόσια πολιτική αντιπαράθεση επί αυτών, αλλά παρόλα αυτά, έχουμε λάβει (στην καλύτερη περίπτωση) την πλήρη σιωπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με το συστηματικό «θάψιμο» των θέσεων μας από σύσσωμα τα όργανα της, και στη χειρότερη λασπολογίες, ορισμένες φορές μεσα από έμμεσες ή άμεσες συμμαχίες στελεχών και μελών της με συστηματικούς λασπολόγους μας.

Μιλάμε βέβαια για την πρόταση μας για ένα Παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γνωρίζει καλά από την πρώτη μέρα που την έχουμε καταθέσει.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΛΕΝΔΕΣ ΤΗΣ «ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΡΗΞΗΣ»

Πρωτίστως θα προσπαθήσουμε να «ανακαλύψουμε» μέσα στην άβυσσο των ανακοινώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη θέση της για την Ε.Ε. (διότι περί ανακάλυψης πρόκειται), η οποία αποτελεί το κεντρικό ζήτημα για την αντιμετώπιση της κρίσης από την ταξική μεριά του λαϊκού κινήματος. 

• Σύμφωνα, λοιπόν με τις θέσεις της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Μάρτιος 2013) για τη συνδιάσκεψη που έλαβε χώρα το καλοκαίρι του ’13 διαβάζουμε όσον αφορά την Ε.Ε :

 [Β]. Η κρίση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. [8]. Η ΕΕ υπήρξε εξαρχής ένας αντιδραστικός μηχανισμός. (…) [9]. Σε σχέση με την προοπτική της ΕΕ τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά, εάν συνεχιστεί η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ΕΕ.

Οι παραπάνω γενικές παρατηρήσεις  πιθανότατα να βρίσκουν την πλειονότητα της Αριστεράς σύμφωνη (εκτός ΣΥΡΙΖΑ βέβαια), καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ε.Ε, που πραγματώνει τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης στην περιοχής μας, έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε να εξαθλιωθεί στο σημερινό σημείο ο ελληνικός λαός. Εν τούτοις, το ζουμί βρίσκεται στο συμπέρασμα που καταλήγει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τις διατυπωμένες παρατηρήσεις. Διαβάζουμε παρακάτω :

10. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα κεντρικό συμπέρασμα: Η ΕΕ είναι ένα αντιλαϊκό εργαλείο για την «επανίδρυση» του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Η μόνη λύση που ωφελεί το λαό είναι η έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ και η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ, ενταγμένη σε μια νέα πορεία, με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνικής εργαζόμενης πλειονότητας, πριν από όλα στην απασχόληση, την αξιοπρεπή ζωή, αλλά και τη δημοκρατία και την ελευθερία των εργαζομένων και του λαού. Αυτός είναι ο άλλος δρόμος, ο αντικαπιταλιστικός δρόμος με επαναστατική προοπτική, ενταγμένος σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική στόχευση.

Περισσότερο παρά ποτέ το αίτημα για άμεση έξοδο από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ αποτελεί ένα βασικό αίτημα - κρίκο στην πάλη των εργαζομένων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Η ΕΕ ούτε μεταρρυθμίζεται ούτε διορθώνεται. Μόνο ανατρέπεται, η στρατηγική της ρήξης – αποδέσμευσης είναι ο πραγματικός διεθνισμός.

Η λύση, επομένως που προτείνεται είναι η «έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ και  η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ». (υπογραμμίσεις δικές μας). Για ποιο λόγο όμως διαχωρίζεται έτσι έντεχνα η έξοδος από την ΟΝΕ με την έξοδο από την Ε.Ε που πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική; Μήπως γιατί η έξοδος από την ΕΕ παραπέμπεται στην πανευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική ή σοσιαλιστική επανάσταση, ή έστω στην αντικαπιταλιστική επανάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή στις καλένδες και απλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητά μόνο τη μονομερή έξοδο από το Ευρώ τώρα, όπως ακριβώς και το Σχέδιο Β ή και το ΕΠΑΜ; Αυτό το φαινόμενο δηλαδή το παιχνίδι με τις λέξεις παρατηρείται σε πάμπολλες ανακοινώσεις είτε κεντρικών οργάνων είτε επί μέρους οργανώσεων.

Παρόλα αυτά, ακόμα και αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητούσε άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, η ίδια η άμεση μονομερής έξοδος από την Ε.Ε, από μόνη της,  δεν σημαίνει απολύτως τίποτα αν δεν συνοδεύεται από το παράλληλο χτίσιμο μίας Αυτοδύναμης Οικονομίας, δηλαδή το κόψιμο των δεσμών με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, μέσα από αυστηρούς μόνιμους ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας κτλ. Διαφορετικά πρόκειται περί εξαπάτησης, καθώς και να βγούμε από την Ε.Ε, αν δεν εφαρμοστούν πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας από μια κυβέρνηση λαϊκού μετώπου ή έστω εργατική (όπως λέει το ΚΚΕ π.χ.), δεν αναδιαρθρώνεται βέβαια η παραγωγική δομή της χώρας που καταστράφηκε μέσα στην ΕΕ και την Παγκοσμιοποίηση, και που ευθύνεται για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό Νότο γενικά.

Επιπλέον, όπως έχουμε συστηματικά τονίσει, αποτελεί απάτη να χαρακτηρίζεται η έξοδος από την ΕΕ «αντικαπιταλιστική» , δηλαδή  η έξοδος αυτή να προϋποθέτει την αντικαπιταλιστική επανάσταση στη Δευτέρα Παρουσία! Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να είναι κάλλιστα το βασικό αίτημα ενός μεταβατικού προγράμματος σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, και το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί βέβαια να περιέχει και τον τελικό στόχο, την καπιταλιστική ανατροπή για την οποία δεν υπάρχουν καν σήμερα οι υποκειμενικές συνθήκες. Ειδάλλως απλά εξαπατούμε τον Λαό. Το αίτημα όμως για έξοδο από την ΕΕ θα μπορούσε ν αγκαλιαστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία του Λαού σήμερα, είτε αυτοχαρακτηρίζονται αντικαπιταλιστές είτε όχι και όπως δείχνουμε στο πρόγραμμα του ΜΕΚΕΑ θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για συστημική αλλαγή, της οποίας το συγκεκριμένο περιεχόμενο θα αποφάσιζε δημοκρατικά ο Λαός.

• Το καλοκαίρι του 2013, οι παραπάνω διαπιστώσεις επαναλαμβάνονται (έστω με άλλα λόγια και διάρθρωση) τόσο με την Πολιτική Απόφαση της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και με αυτή του Πανελλαδικού Συντονιστικού.

- Ενδεικτικά αντιγράφουμε από την Πολιτική Απόφαση της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (3/6/2013) η οποία, «ξεχνώντας» για ακόμη μια φορά ότι έχουμε Οικονομική Κατοχή, και ότι ο αγώνας για να έχει νόημα πρέπει να είναι κοινωνικής αλλά και, κυρίως, εθνικής απελευθέρωσης ώστε να βγει ο λαός άμεσα από την ΕΕ και να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση και την κοινοβουλευτική Χούντα, τονίζει πως:

«Κεντρικός πολιτικός στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την ιστορική περίοδο που βρισκόμαστε, είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβέρνησεών του, της ΕΕ και του ΔΝΤ, με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή θα επιβληθεί από ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής με πυρήνα ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με την πολιτική ηγεμονία ενός ισχυρού πόλου – πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ και ανατρεπτικής Αριστεράς και κάτω από τη δύναμη του παλλαϊκού – πανεργατικού ξεσηκωμού»

Δηλαδή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για ένα αντικαπιταλιστικό και εργατικό «Μέτωπο», ενώ δεν κάνει πουθενά βέβαια πάλι λόγο για πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας. Το «Μέτωπο» που προτείνει ουσιαστικά θα μαζεύει όσους και όσες είναι κομουνιστές/στριες και συμφωνούν στα επί μέρους «αντί» που συνθέτουν τα επί μέρους αιτήματα, χωρίς το παραμικρό μεταβατικό πρόγραμμα για την άμεση έξοδο από την ΕΕ και ρήξη με την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση και αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, που δημιούργησαν την κρίση! Ένα Μέτωπο όμως για να έχει νόημα σήμερα, με βάση τις συνθήκες μιας Οικονομικής Κατοχής από τις ντόπιες και τις ξένες ελίτ της ΕΕ, δεν μπορεί παρά να είναι ένα νέο ΕΑΜ, το οποίο δεν θα προϋποθέτει βέβαια την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» ούτε τη συμμετοχή μόνο αντικαπιταλιστών, όπως απαιτεί το «μέτωπο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε τη συμμετοχή μόνο ή κυρίως της (αποδομημένης σε συντριπτικό βαθμό) εργατικής τάξης, αλλά θα ανοίξει στη συνέχεια τον δρόμο για ένα νέο σύστημα όπως αυτό που επιθυμεί είτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε άλλες δυνάμεις (κρατικοσοσιαλιστικό, περιεκτικής δημοκρατίας, αναρχοσυνδικαλιστικό κλπ.) (βλ. ΜΕΚΕΑ)

- Εκτός και αν το παρακάτω είναι «μεταβατικό πρόγραμμα» και όχι ατάκτως ριμμένα ευχολόγια:

«Καθοριστικό στοιχείο μιας τέτοιας πορείας αποτελεί η επιμονή και η ανάδειξη του αναγκαίου μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα για την επιβίωση και την ουσιαστική βελτίωση των όρων οικονομικής και κοινωνικής ζωής των εργαζομένων και του λαού, άρρηκτα δεμένο με την πάλη για τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, τον εργατικό έλεγχο και τις εθνικοποιήσεις, τη μονομερή καταγγελία όλων των μνημονίων, των «μεσοπρόθεσμων» και των δανειακών συμβάσεων. Ένα πρόγραμμα που υπερασπίζεται τις θέσεις εργασίας και τις συλλογικές παραγωγικές δυνατότητες της κοινωνίας ενάντια στους νόμους της αγοράς και την πολιτική της ΕΕ» (εμφάσεις δικές τους)

Έτσι και εδώ είναι καθαρό, ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο αποφεύγει για ακόμη μια φορά να θέσει ως βασικό της αίτημα την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που είναι όμως βασική προϋπόθεση (μαζί με δέσμη μέτρων όπως αυτά που έχουμε προτείνει για την κατάργηση των 4 ελευθεριών της Παγκοσμιοποίησης) για να βγούμε από τη σημερινή κρίση και να μπουν τα θεμέλια για μια νέα αυτοδύναμη οικονομική δομή, αλλά εξισώνει το αίτημα της «εξόδου από την ΕΕ» με διάφορα κυρίως αμυντικά πολιτικά αιτήματα (τα οποία βαπτίζει αντικαπιταλιστικά), τα οποία σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται ακόμα και να προηγούνται της ανάγκης εξόδου από την ΕΕ (όπως εμφανώς έκανε και το κείμενο της ΚΣΕ που είδαμε παραπάνω).

- Στη συνέχεια, διαχωρίζει, αφήνοντας έκδηλη ασάφεια, χρονικά την έξοδο από την ΕΕ από την έξοδο από το ευρώ (προφανώς αν βγεις από την ΕΕ βγαίνεις από το ευρώ, οπότε η αναφορά και των 2 ως διακριτών στόχων, θα ήταν περιττή αν δεν ήταν εσκεμμένη) ενώ η ίδια η έξοδος, που δεν είναι άμεση και μονομερής, πλασάρεται ως αίτημα μαζί με άλλα 12 αιτήματα που είναι είτε αμυντικά, είτε συνέπεια της εξόδου από την ΕΕ είτε άσχετα με την έξοδο από την ΕΕ και και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής μέσα από πολιτικές αυτοδυναμίας:

« Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, την οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθεί ως αίτημα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα για μια νέα διεθνιστική πορεία.»

Επίσης, όπως στηλιτεύσαμε και στο κείμενο της ΚΣΕ, στο σημείο αυτό τονίζεται ΡΗΤΑ ότι η «έξοδος από το ευρώ» «και την ΕΕ» είναι «αίτημα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα» --προϋποθέτει δηλαδή τη συνολική ρήξη με τον καπιταλισμό που σχετίζεται μάλιστα και με «μια νέα διεθνιστική πορεία». –ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν μιλά για νέους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας που φυσικά θα ήταν αναγκαίοι μετά την έξοδο από την ΕΕ, αλλά για ένα νέο διεθνισμό «από τα πάνω» (που φυσικά δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα) που παραπέμπει ακόμη πιο φανερά την έξοδο από την ΕΕ στις καλένδες!

- Και συνεχίζει το κείμενο της Πολιτικής Απόφασης καλώντας σε μέτωπο:

«αγωνιστές από την βάση της Αριστεράς, δυνάμεις που προσανατολίζονται στη ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με ταξική παρέμβαση στο εργατικό κίνημα»

Στις μετωπικές συνεργασίες δηλαδή (που μπορούν να κρίνουν και τη σύσταση και τη στόχευση ενός μετώπου) η «έξοδος από την ΕΕ» πάει περίπατο, και μετατρέπεται σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με την οποία δεν θα είχε αντίρρηση βέβαια ούτε και ο…Τσίπρας! Φυσικά όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό το σχεδόν «φωτογραφικό» μετωπικό κάλεσμα είχε και απτά αποτελέσματα με τη σύμπραξη με το «Σχέδιο Β» Αλαβάνου…

• Οι αποφάσεις του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (7/7/2013)  όχι μόνο δεν βελτιώνουν την εικόνα, αλλά τοποθετούν το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ ως σχεδόν διακοσμητικό των υπολοίπων προτεραιοτήτων της οργάνωσης, ως ένα ακόμα «αίτημα-κρίκο» του αντικαπιταλιστικού αγώνα (όπως ρητά γράφουν), που περιλαμβάνει από αμυντικούς αγώνες επιβίωσης και ευχολόγια «επαναστατικής γυμναστικής» για τους εργαζόμενους, αλλά και την αντιφατική για τις ανάγκες ενός πραγματικά παλλαϊκού μετώπου οργάνωση του «αντιφασιστικού μετώπου» και της ΚΕΕΡΦΑ! Πράγμα που γεννά το ερώτημα, αν αύριο ψήφιζαν τη ΧΑ 1 εκ. πολίτες, αυτοί όλοι θα αποκλειόντουσαν ως «φασίστες» από το Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και όχι από βολεμένους «αριστερούς», όπως συμβαίνει με πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και αρκετούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σύμφωνα τουλάχιστον με τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών ανά περιφέρεια;
• Το ίδιο γίνεται τεχνηέντως και στην πολύ πρόσφατη απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού (2/11/13), όπου το τσιτάτο-μπαλαντέρ της οργάνωσης «ρήξη» επανέρχεται μετά από κάποιο καιρό και αυτό στο «παιχνίδι με τις λέξεις» της οργάνωσης, η οποία μας πληροφορεί πως:

« η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει ιδιαίτερα να επιμείνει ότι ιδιαίτερα κρίσιμα ζητήματα αποτελούν τα παρακάτω:

α) Η ρητή διατύπωση της ανάγκης για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

β) Η επιμονή στο ότι το αναγκαίο πρόγραμμα είναι πρόγραμμα ρήξης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και η πάλη για αυτό ανοίγει τον δρόμο για επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό, σε μια σοσιαλιστική προοπτική.

γ) Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να επιβληθεί με την καταλυτική παρέμβαση του μαζικού κινήματος και του εργατικού-λαϊκού ξεσηκωμού έξω και πέρα από κάθε συνδιαχειριστική λογική.»

Τώρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μιλάει καν έστω απλά για έξοδο από ΕΕ όπως στα παραπάνω κείμενα, αλλά προσθέτει και το γνωστό τσιτάτο, «ρήξη». Με τη λέξη αυτή αφήνει να εννοηθεί ότι πιθανόν θα έπρεπε να προηγηθεί ακόμα και πανευρωπαϊκή επανάσταση προκειμένου να γίνει η «ρήξη» με την ΕΕ και να βγούμε τελικά από την ΕΕ…Η έξοδος δηλαδή από την ΕΕ μεταφέρεται έμμεσα σε ακόμα μακρινότερες καλένδες ενώ παύει κάθε συζήτηση περί μονομερούς εξόδου. Και βέβαια το μεταβατικό πρόγραμμα όπως είδαμε και η στρατηγική προς αυτή τη «ρήξη» περιλαμβάνει το γνωστό αναγκαίο ευχολόγιο για εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό (που προφανώς περιμένει στη γωνία και τον έχει ανακαλύψει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ εμείς ζούμε σε άλλον κόσμο…) ενώ για ακόμη μια φορά δεν γίνεται λέξη πουθενά στο κείμενο για πολιτικές αυτοδύναμης οικονομίας που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια λαϊκή έξοδο από την ΕΕ. Ούτε βέβαια γίνεται η παραμικρή διάκριση μεταξύ εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, για τον οποίο οι συνθήκες είναι περισσότερο από ώριμες από τη μία και αντικαπιταλιστικού αγώνα από την άλλη, για τον οποίο κανένας δεν μιλά ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, ούτε ακόμη και το ΚΚΕ, εκτός βέβαια από κάποιους Τροτσκιστές στην...κοσμάρα τους.

Όμως δεν είναι τυχαία τα αντικαπιταλιστικά ευχολόγια και οι «μετωπικές» γενικολογίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με «ολίγον» από «έξοδο από ΕΕ». Η ηγεσία της είναι οι ίδιοι που μέχρι χτες συνεργάζονταν εμμέσως ή αμέσως με την ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους—το διεθνές συνέδριο της οποίας επιχορηγούνταν ως γνωστόν κι από την ΕΕ!) ), το Debtocracy (ομοίως με διαφήμιση της ΕΕ, και με τις γνωστές σχέσεις του με τον Γκάρντιαν, την “προοδευτική” ναυαρχίδα  της Υπερεθνικής Ελίτ, της οποίας στήριξε ΟΛΟΥΣ τους πολέμους), αποπροσανατολίζοντας  τον αντισυστημικό πολιτικό διάλογο με τη «Χρεολογία». Σημερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωταγωνιστεί στο χτίσιμο του …«αντιφασιστικού μετώπου», (λες και ζούμε στο 1930 και κινδυνεύουμε από κάποιο διεθνές φασιστικό κίνημα που κατακτά τη μια χώρα μετά την άλλη  και όχι απο μερικές εκατοντάδες τραμπούκων που αν ήθελε το Κράτος τους μάζευε σε ένα 24ωρο!!) και έχουν αφήσει ως «λεπτομέρειες» …δευτερεύοντα θέματα όπως η άμεση έξοδος από την ΕΕ, η Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση κλπ. Ας δούμε όμως και για ποιους λόγους μπορεί να γίνεται αυτό.

ΟΙ ΒΟΛΙΚΕΣ «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ» ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΟΛΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ

• Οι παραπάνω διαπιστώσεις δηλαδή σχετικά με τις πραγματικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την Ε.Ε και την παγκοσμιοποίηση, εξηγούνται τόσο από θεωρητική σκοπιά, όσο και από άποψη πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Α) Από θεωρητική σκοπιά, οι βασικές συνιστώσες του συνονθυλεύματος αυτού όπως το ΣΕΚ αλλά και πιο ριζοσπαστικές (θα λέγαμε ακόμη και το ΝΑΡ, και αυτό παρά τις διακηρύξεις περί αντιθέτου κάποιων καλόπιστων στελεχών του), θεωρούν την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση τελικά (αν και σιωπηρά) «προοδευτικό φαινόμενο», στην ιστορική καπιταλιστική εξέλιξη. Με βάση δηλαδή μια αρχαΐζουσα παλαιομαρξιστική οπτική, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, υπόρρητα, θεωρείται ότι οδηγεί σε προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων, και έτσι υποτίθεται δημιουργούνται οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για την πανευρωπαϊκή ή την παγκόσμια…επανάσταση και την ανάγκη για «ρήξη» με την ΕΕ κλπ. Φυσικά, δεν αποτρέπει τον σχηματισμό αυτό να απεμπολησει αυτή την αντιδραστική και αστοιχείωτη ιστορική θεώρηση, το γεγονός ότι οι σημερινοί εκατομμύρια εργάτες στην Ινδία ή την «κομουνιστική» Κίνα, πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να σκοτώνονται στη δουλειά για να αποκτήσουν το νέο iPhone, παρά να οργανωθούν για την εργατική επανάσταση, γι’ αυτό και το ΚΚΚ σήμερα προχωρά ανεμπόδιστα στην εξαφάνιση και των τελευταίων σοσιαλιστικών υπολειμμάτων στη χώρα ! Εξ ου και αποφεύγουν οι συνιστώσες αυτές όπως ο διάβολος το λιβάνι (πέρα από το ζήτημα του πολιτικού βολέματος) κάθε κουβέντα για μέτωπο κοινωνικής αλλά και κυρίως εθνικής απελευθέρωσης όπως αυτό που έχουμε προτείνει.

Β) Από άποψη πολιτικών σκοπιμοτήτων έχει αξία να εξετάσουμε τις επιδιώξεις συνεργασίας που διερευνούν στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (προφανώς με την ανοχή της) το τελευταίο διάστημα.

- Οι προτροπές του Γιώργου Ρούση (υποψήφιου με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το Μάη του 2012) μέσω της Ελευθεροτυπίας για συνεργασία με το ΜΑΑ (Σχέδιο Β/Αλαβάνος), το οποίο ο συγγραφέας θεωρεί αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική δύναμη, έπιασαν τόπο. Όπως ενημερωνόμαστε από ανακοίνωση της συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡ.ΑΝ) για την «Πρόταση για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ»   τα κομβικά σημεία συγκρότησης ενός μετωπικού πόλου είναι :

• Καταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
• Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.
• Έξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
• Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες , με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων.
• Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
• Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η αναφορά στην ΕΕ είναι τελευταία και καταϊδρωμένη και όχι σαν θεμελιακή προϋπόθεση για όλα τα άλλα, κάτι που από μόνο του δείχνει το μέγεθος της επιχειρούμενης εξαπάτησης!, Και σαν να μην έλειπε αυτό ακολουθείται από τη γνωστή γενικόλογη «ρήξη και αποδέσμευση» που κάθε άλλο βέβαια παρά σημαίνει ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ!. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει καθώς το εν λόγω κείμενο υπογράφεται και από μέλη του Σχεδίου Β του Αλαβάνου, ο οποίος ως γνωστόν δεν αποτελεί και τον μεγαλύτερο ... εχθρό της Ε.Ε από τα χρόνια που ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ. Στον ίδιο τόνο, ο εν λόγω σύγχρονος «θεωρητικός μαρξιστής», δηλώνει πως το πρόγραμμα ενός Μετώπου θα πρέπει να περιλαμβάνει και την:

«ρήξη µε την ΕΕ, σε συνεργασία µε όλες τις προοδευτικές δυνάµεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθµό που η παραµονή σε αυτήν στέκεται εµπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράµµατος.»

Έτσι ο Ρούσης το κάνει φανερό ότι αυτό που εννοούν είναι αντικαπιταλιστική ρήξη μαζί με όλες τις «προοδευτικές δυνάμεις» της ΕΕ και όχι μονομερή έξοδο από την ΕΕ παρά μόνο στην εσχάτη ανάγκη «στο βαθµό που η παραµονή σε αυτήν στέκεται εµπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράµµατος», δηλαδή, όχι σαν αναγκαία προϋπόθεση για την εφαρμογή του προγράμματος, αλλά σαν συνάρτηση του αντικαπιταλιστικού αγώνα μέσα στην ΕΕ, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία! Γι’ αυτό και το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονίζεται συνεχώς ότι είναι αντικαπιταλιστικό. Όμως ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι η βάση ενός Λαϊκού Μετώπου. Μπορεί να είναι η βάση ενός Μετώπου μόνο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να συνταχθούμε με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα του ΚΚΕ που είναι πολύ πιο συνεπές στην ιδεολογία του αφού από τον καιρό της ένταξης μας στην ΕΕ την καταδίκαζε σαν καταστροφική, και όχι τώρα, αφού έχει καταστραφεί ολοσχερώς η οικονομία και... ξύπνησε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να (μισο)θέσει θέμα εξόδου --βασικά από την Ευρωζώνη!. Όμως δεν συνταχθήκαμε με το ΚΚΕ ακριβώς γιατί θεωρούμε πως ένα λαϊκό Μέτωπο σήμερα δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό αφού δεν είναι ακόμη ώριμες οι συνθήκες για αντικαπιταλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό προτείνουμε ένα  Μέτωπο σαν το ΜΕΚΕΑ στη μεταβατική περίοδο, σαν τρόπο εξόδου από την κρίση αλλά και σαν τρόπο να τεθούν οι βάσεις αντισυστημικής αλλαγής στο μέλλον μέσω της αυτοδυναμίας και της ανοικοδόμησης της παραγωγικής δομής.

- Για να έρθει το καλοκαίρι του 2013 και η επίσημη ανακοίνωση σύμπραξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχεδίου Β :

«Την Τετάρτη, 26 Ιουνίου, έγινε κοινή συνάντηση ΣΧΕΔΙΟΥ Β – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου  να αναπτυχθεί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πρότασή της για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς…»

Σύμφωνα δηλαδή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, που στο πρόγραμμά του δεν υπάρχει κουβέντα για έξοδο από την Ε.Ε, αποτελεί αντι-Ε.Ε παράταξη. Από  τις παραπάνω αναφορές ξεκαθαρίζει εντελώς το τοπίο για τη σημασία που (δεν) δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΆΜΕΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε για να σταματήσει η σημερινή καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων.

- Και μετά έχουμε και τον «πολύ» Μαρξιστή φιλόσοφο που πρόσκειται ιδεολογικά και οργανωτικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ευτύχη Μπιτσάκη, να "αναρωτιέται" στην Αυγή, αφού δίνει εχέγγυα στη νέα Αριστερή Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τη στηρίζει «κριτικά». έμπρακτα στηρίζοντας από τώρα μια συμμαχική κυβέρνηση της εκφυλισμένης "Αριστερας" (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) που θα συνεχίσει τις ίδιες ακριβώς πολιτικές που θα μας επιβάλλει η ΕΕ όπως και τώρα αλλά με "ροζ" μανδύα..:

«Να βγούμε από τον λάκκο των λεόντων. Και μετά; Είναι βιώσιμη η Ελλάδα έξω από την Ε.Ε; Να περιμένουμε μια συγκεκριμένη απάντηση και ποια από ποια από τις τρεις «συνιστώσες» της Αριστεράς; Για την ώρα, μένουμε σε διακηρύξεις. Να βγούμε; Και μετά; Και η Ευρώπη ξανά με τα έθνη, όπως τον περασμένο αιώνα και με τις διαμάχες των κυρίαρχων τάξεων; »

Και όλα αυτά όταν εδώ και χρόνια έχουν υπάρξει επεξεργασμένες προτάσεις όπως του ΜΕΚΕΑ, που κάθε άλλο μιλούν για «Ευρώπη των Εθνών» αν βγούμε άμεσα από την ΕΕ, σε αντίθεση δηλαδή με τις αιχμές που αφήνει για «εθνικισμούς», ο «πολύς» Μαρξιστής Μπιτσάκης, αλλά και κάποιοι άλλοι της καθεστωτικής εκφυλισμένης Αριστεράς όπως ο υποψήφιος Υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός. Για την ακρίβεια, όπως έχουμε δείξει, τα Μέτωπα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης για ρήξη με τα δέσμα της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, εκπροσωπούν έναν πραγματικό διεθνισμό, που ξεκινάει "από τα κάτω", από κάθε χώρα ξεχωριστά, που θα έχει αποκτήσει πριν την οικονομική και λαϊκή κυριαρχία μέσα από την έξοδο από την ΕΕ και την Οικονομική Αυτοδυναμία και όχι περιμένοντας τη διεθνή επανάσταση και τις...Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, όπως περιμένει ο Μπιτσάκης ώστε να θέσει θέμα εξόδου ή καλύτερα «ρήξης» με την ΕΕ!.

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ «ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ»

Εξίσου αποπροσανατολιστικό ρόλο έχει διαδραματίσει η ρητορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με μπροστάρη το ΣΕΚ και την ΚΕΕΡΦΑ) όσον αφορά το λεγόμενο «Φασιστικό Κίνδυνο». Από την αρχή βρέθηκε να σηκώνει τη σημαία του αντιφασισμού καλώντας και συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις ενάντια στην φοβερή απειλή, που υποτίθεται αντιπροσωπεύει, για τα συνθλιβόμενα από την Παγκοσμιοποίηση λαϊκά στρώματα, η Χ.Α (δηλαδή μερικές εκατοντάδες τραμπούκοι της οργάνωσης που με τα στραβά μάτια του Κράτους επιτίθονταν σε μετανάστες και μειονότητες!). Όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση της ΚΣΕ:

Η πλατιά αποκάλυψη στα μάτια μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας του βρώμικου ρόλου και του εγκληματικού χαρακτήρα της ΧΑ, που ακολούθησε την σύλληψη και παραπομπή της ηγεσίας της, το χτύπημά της στον λαό, αποτελούν  μια πρώτη νίκη και δικαίωση των αγώνων του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού  κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 Ήταν δηλαδή, σύμφωνα με την ΚΣΕ, αυτές οι κινητοποιήσεις που οδήγησαν τα μέλη της Χ.Α στη φυλακή και σε καμία περίπτωση βέβαια η ίδια η ρητορική και πρακτική της Χ.Α και άλλων ακροδεξιών ή εθνικιστικών κομμάτων που θεριεύουν σε όλη την Ευρώπη λόγω της αντι-παγκοσμιοποιητικής και αντι-ΕΕ ρητορικής τους που ενώνουν τα απελπισμένα λαϊκά στρώματα, και που θα μπορούσαν εν δυνάμει να θίξουν τα συμφέροντα τόσο των ντόπιων ελίτ όσο και της Υπερεθνικής Ελίτ, οι οποίες προετοιμαζόταν καιρό για τη συντριβή της οργάνωσης, ήδη μετά την τεράστια άνοδο της στις εκλογές... Συνεχίζοντας με την ίδια ανακοίνωση, θα βρούμε παρακάτω  την προτροπή για τον υπέρ πάντων αντιφασιστικό αγώνα που είναι απαραίτητος σήμερα :

1. Δεν σταματάμε, δεν εφησυχάζουμε! Τον φασισμό τσακίζουν αγώνες ταξικοί! Τώρα είναι η ώρα να κλιμακωθεί η αντιφασιστική πάλη…

Σύμφωνα δηλαδή με την ΚΣΕ  ο κίνδυνος και η απειλή που διατρέχουμε σήμερα δεν είναι ούτε η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση ούτε ο Φασισμός του διεθνοποιημένου συστήματος που έχει ήδη τα χέρια του βαμμένα με αίμα (πόλεμοι στις μη ενταγμένες στη ΝΔΤ χώρες, αυτοκτονίες στον Ευρωπαϊκό Νότο κλπ) αλλά η ιδεολογία και το «κίνημα» μίας ομάδας μερικών εκατοντάδων τραμπούκων!.

Και φυσικά είναι αποπροσανατολισμός το σύνθημα «Τον φασισμό τσακίζουν αγώνες ταξικοί». Δεν ξέραμε ότι το ΕΑΜ και τα αντίστοιχα κινήματα σε όλη την Ευρώπη που τσάκισαν τον φασισμό με την Αντίσταση τους ήταν ταξικά! Προφανώς παλλαϊκό μέτωπο που θα είναι και ταξικό δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Ιδιαίτερα σήμερα που η εργατική τάξη είναι αποδεκατισμένη παντού και δεν κατάφερε μέσα στη γενική επίθεση του κεφαλαίου ούτε μια πανεργατική πανευρωπαϊκή απεργία να κάνει, οι δε πανεργατικές απεργίες στην Ελλάδα (χάρη και στις προσπάθειες της ΓΣΕΕ κλπ) ήταν της πλάκας...

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι μεγαλύτεροι «αντιφασίστες» που μας λασπολογούν κάτω από τις κουκούλες τους σαν φασίστες, αντισημίτες κ.λπ. είναι και φιλικά προσκείμενοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ («Αριστερή Αντεπίθεση», «Άνεμος Αντίστασης» [http://anemosantistasis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4435.html], Ομάντεον κ.λπ.), και ποτέ βέβαια δεν τους καταδίκασε για τη βρώμικη λάσπη τους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και μόνο γι' αυτό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι άξια της χλεύης κάθε πραγματικού αριστερού, πέρα από τις εκφυλισμένες θέσεις της. Είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην πραγματική αντισυστημική Αριστερά να βρίζουν προσωπικά με χυδαίες προσωπικές  συκοφαντίες έναν γνωστό για τον πολυετή αγώνα του στην Αριστερά, όπως τον Τ.Φ. ανώνυμοι αλήτες που  (κατά σύμπτωση;) συνήθως πρόσκεινται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρόμοια άθλια φαινόμενα που κατεβάζουν την Αριστερά στα πιο ανέντιμα βάθη θα έπρεπε να έχουν απομονωθεί από καιρό, ειδάλλως χαρακτηρίζουν και το κόμμα αυτό που έμμεσα τις στηρίζει...

ΑΡΑΒΙΚΗ «ΑΝΟΙΞΗ»

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε και στις άθλιες θέσεις που ακούγονται μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως από το ΣΕΚ όσον αφορά την «Αραβική  Άνοιξη». Διότι βέβαια όταν καταδίκαζε δήθεν τη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη και συγχρόνως εγκωμίαζε με κάθε τρόπο τους «επαναστάτες» που είχαν οργανώσει και οπλίσει οι ίδιες Νατοϊκές δυνάμεις, μαζί με τους Σαουδάραβες κλπ., και όταν τελικά οι ίδιοι «επαναστάτες» κάλεσαν το ΝΑΤΟ (ούτε είδαμε κανέναν από τους «επαναστάτες» που εγκωμίαζε σύσσωμη η Τροτσκιστική «αριστερά» και πολλοί στο ΝΑΡ κλπ να διαχωρίζει τη θέση του από την πρόσκληση του ΝΑΤΟ) τότε βέβαια μιλάμε για καθαρή εξαπάτηση.

 Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και στη Συρία όπου  είναι γνωστό ότι, στο πλευρό των «ανταρτών», πολεμούσαν Αμερικανοί στρατιώτες  με τα όπλα τους (αλλά και τους μισθούς τους!), εκτός βέβαια από τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα με τα όπλα και τη μισθοδοσία τους τους να προέρχονται από τα αραβικά προτεκτοράτα της Υπερεθνικής Ελίτ, όπως το Κατάρ ή Σαουδική Αραβία. Παρόλ’ αυτά το ΣΕΚ μας ενημερώνει (καλοκαίρι του 2013 και την στιγμή που ακόμα και τα διεθνή ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ μιλάνε για «εμφύλιο πόλεμο»), ότι στη Συρία εξελίσσεται μια ....επανάσταση:

Το καθεστώς Άσαντ βρέθηκε αντιμέτωπο με μια επανάσταση και έκανε την επιλογή να χρησιμοποιήσει ολόκληρη τη στρατιωτική του πυγμή για να την καταστείλει.

Δηλαδή, το ΣΕΚ αντιλαμβάνεται τη, στημένη για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, εξέγερση ως επανάσταση όπου:

Ο εξεγερμένος κόσμος συνέχιζε να οργανώνεται σε επίπεδο γειτονιάς και περιοχής, αλλά οι ένοπλες ομάδες των ανταρτών άρχισαν να παίζουν όλο και πιο κεντρικό ρόλο για να υπερασπίσουν τις απελευθερωμένες περιοχές από την ανακατάληψη του καθεστώτος.

Τέτοιες θέσεις που ακούγονται μέσα από την «Αριστερά» αποτελούν το ιδανικό ανάχωμα για την υποδούλωση της κοινής γνώμης στην προπαγάνδα της Υ/Ε και την καταστροφή ενός ολόκληρου λαού, όπως άλλωστε συνέβη και στη Λιβύη.

Επομένως, και με βάση την παραπάνω ανάλυση ορισμένων, αλλά κομβικών, θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των οργανώσεών της, αλλά και ενίοτε της ανέντιμης πολιτικής της συμπεριφοράς --όπως όταν δεν καταδίκασε τις πρακτικές κουκουλοφόρων λασπολόγων που τη στηρίζουν, όπως αναφέραμε παραπάνω--, γίνεται αντιληπτό ότι η σημερινή «αντικαπιταλιστική Αριστερά» δεν έχει να παίξει απολύτως κανέναν απελευθερωτικό ρόλο. Αντίθετα η ρητορική της έρχεται να εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα στη λογική της παραμονής στην Ε.Ε (ή της «αντικαπιταλιστικής» εξόδου!) και στο στήσιμο αντιφασιστικών μετώπων ώστε να καταπολεμήσουμε τον υποτιθέμενο μέγα φασιστικό κίνδυνο, καλωσορίζοντας ουσιαστικά την Παγκοσμιοποίηση ως το μόνο «ρεαλιστικό» πεδίο ταξικής πάλης. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε ένα Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση ενάντια στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση στο δρόμο για μία Αυτοδύναμη Οικονομία αλλά αντίθετα, συνειδητά η μη, αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα για το πώς μπορούν να βγουν από την οικονομική καταστροφή που τους επέβαλλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μέσω της ΕΕ.

14/11/2013

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στα διάσελα της Ιστορίας - Μανώλης Γλέζος

Στις 8 Μα­ΐ­ου 1945 συ­ντρί­φτη­κε η τε­ρά­στια στρα­τιω­τι­κή μη­χα­νή του Χί­τλερ και ητ­τή­θη­κε στρα­τιω­τι­κά ο Να­ζι­σμός.

Η πιο φο­βε­ρή α­πει­λή ε­να­ντί­ον της αν­θρω­πό­τη­τας εί­χε α­πο­τρα­πεί. Συ­ντρί­φτη­καν, ό­πως ξε­κί­νη­σαν να υ­λο­ποιού­νται, τα χι­τλε­ρι­κά δόγ­μα­τα για την ε­κλε­κτή ά­ρια φυ­λή, για τη μο­νο­διά­στα­τη α­ντί­λη­ψη λει­τουρ­γί­ας του πο­λι­τεύ­μα­τος, για τον α­φα­νι­σμό της ε­θνι­κής συ­νεί­δη­σης ό­λων των άλ­λων ε­θνών, για την κα­τά­λυ­ση κά­θε ι­δέ­ας δι­καί­ου, η­θι­κής και αν­θρω­πί­νων α­ξιών, για την κα­τα­πά­τη­ση ό­λων των δι­καιω­μά­των στη ζω­ή, στη δη­μο­κρα­τί­α και στην ε­λευ­θε­ρί­α.
Με το δί­κιο της, συ­νε­πώς η αν­θρω­πό­τη­τα γιορ­τά­ζει τη Με­γά­λη Μέ­ρα, την πιο ση­μα­ντι­κή του 20ού αιώ­να. Με υ­πε­ρη­φά­νεια οι λα­οί της Ευ­ρώ­πης τι­μούν τη νί­κη τους ε­να­ντί­ον του Χί­τλερ. Για­τί βί­ω­σαν ά­με­σα, α­ντί­κρυ στο θά­να­το, την πρα­κτι­κή ε­φαρ­μο­γή των να­ζι­στι­κών δογ­μά­των, με τα στρα­τό­πε­δα της φρί­κης, με τα ια­τρι­κά πει­ρά­μα­τα στ’ αν­θρώ­πι­να πει­ρα­μα­τό­ζω­α, με τους φούρ­νους ε­ξό­ντω­σης των α­ντι­φρο­νού­ντων, με τους ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες δο­λο­φο­νη­μέ­νους, με τις ε­κα­τόμ­βες των ε­κτε­λε­σμέ­νων, με τα ε­κα­τομ­μύ­ρια τους νε­κρούς α­πό την α­σι­τί­α, την πεί­να και τις αρ­ρώ­στιες, με τις μυ­ριά­δες τους νε­κρούς στις μά­χες και τους βομ­βαρ­δι­σμούς των α­μά­χων στα α­στι­κά κέ­ντρα.

Οι λα­οί ό­λου του κό­σμου και ι­διαί­τε­ρα της Ευ­ρώ­πης, με το δί­κιο τους α­πο­τί­ουν φό­ρο τι­μής και ά­φα­της ευ­γνω­μο­σύ­νης σ’ ό­λα αυ­τά τα ε­κα­τομ­μύ­ρια των αν­θρώ­πων που θυ­σιά­στη­καν σ’ έ­να υ­πέ­ρο­χο α­γώ­να για τη σω­τη­ρί­α της αν­θρω­πό­τη­τας α­πό τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και την α­παν­θρω­πιά. Έ­σω­σαν τον κό­σμο α­πό τον κίν­δυ­νο μιας μό­νι­μης φα­σι­στι­κής σκλα­βιάς.

***

Αν για ό­λους τους άλ­λους λα­ούς η 8 Μαρ­τί­ου 1945 παίρ­νει το α­λη­θι­νό νό­η­μα της σω­τη­ρί­ας τους α­πό τη να­ζι­στι­κή υ­πο­δού­λω­ση και γι’ αυ­τό τη λο­γα­ριά­ζουν ως Με­γά­λη Μέ­ρα, για μας, τους Έλ­λη­νες, που ας ση­μειω­θεί δεν τη γιορ­τά­ζου­με, η ι­στο­ρι­κή αυ­τή μέ­ρα ση­μα­το­δο­τεί κι άλ­λα υ­ψη­λό­τε­ρα, βα­θύ­τε­ρα και ου­σια­στι­κό­τε­ρα νο­ή­μα­τα.

Δεν την ε­ορ­τά­ζου­με. Για­τί ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν συ­νη­θί­ζου­με να ε­ορ­τά­ζου­με τις νί­κες ε­πί των α­ντι­πά­λων, ό­πως κά­νουν οι άλ­λοι λα­οί. Και οι δύ­ο ε­θνι­κές ε­πέ­τειοι και η 25η Μαρ­τί­ου 1821 και η 28η Ο­κτω­βρί­ου 1940 α­πο­τε­λούν ξε­κί­νη­μα για α­γώ­να, ση­μα­το­δο­τούν την α­πό­φα­ση να θυ­σια­στού­με για την λευ­τε­ριά μας. Το ί­διο τι­μού­με και τα ο­λο­καυ­τώ­μα­τα, την αυ­το­θυ­σί­α στο Ζά­λογ­γο, στο Μα­νιά­κι, στα Ψα­ρά, τη Μά­χη της Κρή­της, τη 15 Αυ­γού­στου 1940, τα Κα­λά­βρυ­τα, το Δί­στο­μο, το Κούρ­νο­βο, το Μο­νο­δέν­δρι, το Χορ­τιά­τη, το θυ­σια­στή­ριο της Και­σα­ρια­νής και τό­σα άλ­λα τε­μέ­νη προ­σφο­ράς και βω­μούς θυ­σί­ας. Μπρο­στά τους δεν γο­να­τί­ζει μό­νο ο­λό­κλη­ρο το έ­θνος, αλ­λά η ί­δια η Ι­στο­ρί­α του Έ­θνους μας.

Για μας τους Έλ­λη­νες, ό­μως, η 8η Μα­ΐ­ου 1945 εί­ναι ό­χι μό­νον μέ­ρα ο­λο­κλή­ρω­σης της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της χώ­ρας, για­τί πα­ρα­δό­θη­καν κι οι τρεις τε­λευ­ταί­ες να­ζι­στι­κές φρου­ρές (Σού­δα - Μή­λος - Λέ­ρος), αλ­λά για­τί εί­ναι πια δυ­να­τός ο συ­γκρι­τι­κός α­να­λο­γι­σμός της συ­νει­σφο­ράς της Ελ­λά­δας στο β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο για τη συ­ντρι­βή του Να­ζι­σμού, ό­πως και για­τί ε­πι­τρέ­πει μια βα­θειά ε­θνι­κή αυ­το­γνω­σί­α.

***

Η Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση των Ελ­λή­νων 1940-1945 εί­χε ως ά­με­σο α­πο­τέ­λε­σμα την Α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελ­λά­δας, χά­ρις στην κα­θο­λι­κό­τη­τα του χα­ρα­κτή­ρα της.

Κα­θο­λι­κό­τη­τα στο χρό­νο: Α­πό την πρώ­τη ως την τε­λευ­ταί­α μέ­ρα. Χω­ρίς α­νά­παυ­λα ού­τε μιας μέ­ρας. Συ­νε­χής, α­διά­λει­πτη, α­στα­μά­τη­τη πά­λη ε­να­ντί­ον των ει­σβο­λέ­ων και κα­τα­κτη­τών. Α­ντί­στα­ση με κά­θε τρό­πο και μέ­σο, με την πε­ρι­φρό­νη­ση, την άρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας, με το χω­νί, την α­περ­γί­α, τη διο­λιο­φθο­ρά, με το ό­πλο στο χέ­ρι.

Κα­θο­λι­κό­τη­τα στο χώ­ρο: Α­πό τη μιαν ά­κρια της Ελ­λά­δας ως την άλ­λη. Α­πό το Δι­δυ­μό­τει­χο ως την Κα­λα­μά­τα κι α­πό την Κέρ­κυ­ρα ως την Κρή­τη. Το ί­διο στα α­στι­κά κέ­ντρα και στην ε­παρ­χί­α, στις πό­λεις και στα βου­νά. Α­ντί­στα­ση σ’ ό­λη τη χώ­ρα.

Κα­θο­λι­κό­τη­τα α­κό­μα στη συμ­με­το­χή των Ελ­λή­νων απ’ ό­λο τον κό­σμο: οι Δω­δε­κα­νή­σιοι, οι Κύ­πριοι, οι Αι­γυ­πτιώ­τες Έλ­λη­νες στην πρώ­τη γραμ­μή. Οι Έλ­λη­νες ε­πί­σης του Κα­να­δά, των Η­ΠΑ, της Νό­τιας Α­φρι­κής και ό­που αλ­λού. Ό­λος ο Ελ­λη­νι­σμός ε­πί πο­δός, για να α­πο­δεί­ξει γι άλ­λη μια φο­ρά ό­τι το Έ­θνος μας ξε­περ­νά τα κρα­τι­κά ό­ρια.

Κα­θο­λι­κό­τη­τα στις η­λι­κί­ες και στα φύ­λα: Ό­λες οι η­λι­κί­ες των Ελ­λή­νων. Α­πό μι­κρά παι­διά ως γέ­ροι και υ­πέρ­γη­ροι. Το ί­διο ε­πί­σης γυ­ναί­κες και ά­ντρες, χω­ρίς διά­κρι­ση. Ό­λοι οι Έλ­λη­νες α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό η­λι­κί­α. Ό­λοι συμ­με­τεί­χαν στην Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Έ­δει­χναν έκ­δη­λα την α­ντί­θε­σή τους, α­ντι­δρού­σαν με κά­θε τρό­πο, α­ντι­στέ­κο­νταν κι έ­παιρ­ναν μέ­ρος στις Α­ντι­στα­σια­κές Ορ­γα­νώ­σεις.

Κα­θο­λι­κό­τη­τα στην κοι­νω­νι­κή δια­στρω­μά­τω­ση: Ό­λοι οι Έλ­λη­νες πή­ραν μέ­ρος στην Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Α­γρό­τες, ερ­γά­τες, υ­πάλ­λη­λοι, ε­παγ­γελ­μα­τί­ες, δια­νο­ού­με­νοι, ε­πι­στή­μο­νες, στρα­τιω­τι­κοί, κλη­ρι­κοί. Ό­λοι α­γω­νί­στη­καν. Πή­ραν μέ­ρος στην πα­θη­τι­κή α­ντί­στα­ση και στην έ­νο­πλη α­ντί­στα­ση. Ε­λά­χι­στοι συ­νερ­γά­στη­καν με τους κα­τα­κτη­τές και εί­ναι α­να­λο­γι­κά λι­γό­τε­ροι α­πό κά­θε άλ­λη χώ­ρα της Ευ­ρώ­πης.

Ο παλ­λα­ϊ­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης εί­ναι το κύ­ριο, το κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χεί­ο της Ελ­λά­δας.

***

Πα­ράλ­λη­λα η συμ­βο­λή της Ελ­λά­δας στο Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο για τη συ­ντρι­βή του Ά­ξο­να (Γερ­μα­νί­α-Ι­τα­λί­α-Ια­πω­νί­α) υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή.

Για­τί η Ελ­λά­δα, με την α­πό­κρου­ση της φα­σι­στι­κής ε­πι­δρο­μής του Μου­σο­λί­νι κα­τά­φε­ρε το πρώ­το πλήγ­μα ε­να­ντί­ον του Ά­ξο­να. Έ­δω­σε την πρώ­τη νί­κη στις α­ντι­να­ζι­στι­κές δυ­νά­μεις.

Ως τό­τε ο Ά­ξο­νας νι­κού­σε σ’ ό­λα τα μέ­τω­πα (Ευ­ρώ­πη-Α­φρι­κή-Α­σί­α). Νι­κού­σε συ­νέ­χεια α­πό τό­τε που εν­σω­μά­τω­σε βί­αια την Αυ­στρί­α στο Γ΄ Ρά­ιχ τον Μάρ­τιο του 1938 (Ansluss) ε­πί­ση­μη κή­ρυ­ξη του πο­λέ­μου το 1939. Εί­χε κα­τα­κτή­σει ό­λη σχε­δόν την Ευ­ρώ­πη.

Η νί­κη αυ­τή –α­να­πτέ­ρω­σε το η­θι­κό των σκλα­βω­μέ­νων λα­ών της Ευ­ρώ­πης, σκόρ­πι­σε ρί­γη συ­γκί­νη­σης σ’ ό­λους τους η­γέ­τες των Συμ­μά­χων να προ­βούν σε δη­λώ­σεις θαυ­μα­σμού, ό­πως η ξα­κου­στή ε­κεί­νη ρή­ση: “…α­πό τώ­ρα και στο ε­ξής θα λέ­με πως οι ή­ρω­ες πο­λε­μούν σαν τους Έλ­λη­νες”.

Η Ε­θνι­κή α­ντί­στα­ση των Ελ­λή­νων υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή στην τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του Β΄ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, για­τί για να κα­τα­κτη­θεί η Ελ­λά­δα χρειά­στη­καν 213 η­μέ­ρες πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων α­πό την πλευ­ρά του Ά­ξο­να. Απ’ αυ­τές τις η­μέ­ρες, τις 158 η Ελ­λά­δα α­ντι­με­τώ­πι­ζε νι­κη­φό­ρα τη φα­σι­στι­κή ει­σβο­λή του Μου­σο­λί­νι. Και γι’ αυ­τό χρειά­στη­κε η ε­πέμ­βα­ση του Χί­τλερ, που με μια φο­βε­ρή στρα­τιά πυ­ρός και σι­δή­ρου, υ­πο­χρε­ώ­θη­κε σε άλ­λες 55 η­μέ­ρες σκλη­ρών μα­χών για να κα­τα­κτή­σει την Ελ­λά­δα.

Κα­νέ­να άλ­λο έ­θνος στην Ευ­ρώ­πη, α­πό ό­σα κα­τα­κτή­θη­καν, δεν ά­ντε­ξε τό­σο πο­λύ σε χρό­νο μπρο­στά στον κε­ραυ­νο­βό­λο πό­λε­μο (Μπλιτ­ς Κρί­γκ) του Χί­τλερ. Κα­νέ­να άλ­λο έ­θνος δεν α­νέ­τρε­ψε τα σχέ­δια του Χί­τλερ, ό­πως το Ελ­λη­νι­κό Έ­θνος. Α­νέ­τρε­ψε τα σχέ­δια του για την κα­τά­κτη­ση της Μό­σχας, του Καυ­κά­σου, της Κύ­πρου, της Αι­γύ­πτου. Μα­ταί­ω­σε τα σχέ­δια του να υ­πο­χρε­ώ­σει την Ι­σπα­νί­α και την Τουρ­κί­α να βγουν στον πό­λε­μο στο πλευ­ρό του.

Η Ελ­λη­νι­κή Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση υ­πήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή ως προς την τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου για­τί η συ­νει­σφο­ρά της Ελ­λά­δας στον κοι­νό συμ­μα­χι­κό α­γώ­να υ­πήρ­ξεν α­ξιό­λο­γη, ση­μα­ντι­κή, μο­να­δι­κή.
✓ Μο­να­δι­κή ως προς την κα­θή­λω­ση με­γά­λων δυ­νά­με­ων του Χί­τλερ στην Ελ­λά­δα για να α­ντι­με­τω­πί­σει την Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Δε­κα­τρείς ο­λό­κλη­ρες γερ­μα­νι­κές με­ραρ­χί­ες, πέ­ρα α­πό τις ι­τα­λι­κές, τις βουλ­γα­ρι­κές και ο­ρι­σμέ­νες άλ­λες δυ­νά­μεις, βρί­σκο­νταν κα­θη­λω­μέ­νες στην Ελ­λά­δα. Έλ­λει­παν, δη­λα­δή, α­πό τα άλ­λα μέ­τω­πα, πά­νω α­πό ε­κα­τόν πε­νή­ντα χι­λιά­δες ε­τοι­μο­πό­λε­μοι ά­ντρες.

✓ Μο­να­δι­κή ως προς τις  θυ­σί­ες του Ελ­λη­νι­κού Λα­ού. Η Ελ­λά­δα έρ­χε­ται πρώ­τη, α­να­λο­γι­κά, ως προς την προ­σφο­ρά της σε αν­θρώ­πι­νες α­πώ­λειες. Έ­χα­σε το 13,6% του πλη­θυ­σμού της. Ε­ξα­κό­σιες χι­λιά­δες πέ­θα­ναν α­πό την πεί­να, τρια­κό­σιες χι­λιά­δες εί­ναι οι α­πώ­λειες α­πό την υ­πο­γεν­νη­τι­κό­τη­τα. Τριά­ντα ο­κτώ χι­λιά­δες εν­νια­κό­σιοι ε­ξή­ντα Έλ­λη­νες ε­κτε­λέ­στη­καν. Ε­βδο­μή­ντα χι­λιά­δες νε­κροί σε μά­χες, δώ­δε­κα χι­λιά­δες α­πό α­δέ­σπο­τες, ε­κα­τό χι­λιά­δες στα στρα­τό­πε­δα.

✓ Μο­να­δι­κή ως προς τα γε­γο­νό­τα πως α) η πρώ­τη μα­θη­τι­κή εκ­δή­λω­ση στην Ευ­ρώ­πη έ­γι­νε στην Κέρ­κυ­ρα στις 3 Νο­εμ­βρί­ου 1941. Β) ο πρώ­τος φοι­τη­τής που δο­λο­φο­νή­θη­κε σε δια­δή­λω­ση στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι ο φοι­τη­τής Δήμ. Κων­στα­ντι­νί­δης στις 22 Μαρ­τί­ου 1942. Γ) η πρώ­τη έ­νο­πλη ε­ξέ­γερ­ση εί­ναι του Δο­ξά­του και της Πρω­σο­τσά­νης τον Σε­πτέμ­βριο του 1941. Δ) η πρώ­τη δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή α­περ­γί­α στην Ευ­ρώ­πη έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα το 1942 ε) το πρώ­το σα­μπο­τάζ στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι η α­να­τί­να­ξη της Ε­ΣΠΟ στις 22 Σε­πτεμ­βρί­ου 1942.

✓ Μο­να­δι­κή ως προς το γε­γο­νός ό­τι δεν πέ­τυ­χε στην Ελ­λά­δα η Πο­λι­τι­κή Ε­πι­στρά­τευ­ση. Ό­ταν άρ­χι­σαν να α­ραιώ­νουν οι στρα­τιές του Χί­τλερ α­πό τις μά­χες στα διά­φο­ρα μέ­τω­πα, συ­μπλή­ρω­σε τα κε­νά με γερ­μα­νούς ερ­γά­τες α­πό τη Γερ­μα­νί­α. Τα κε­νά ό­μως που δη­μιουρ­γή­θη­καν τα κά­λυ­ψε στρα­το­λο­γώ­ντας με τη βί­α, με τη λε­γό­με­νη Πο­λι­τι­κή Ε­πι­στρά­τευ­ση, α­πό ό­λα τα κα­τε­χό­με­να κρά­τη της Ευ­ρώ­πης. Το ί­διο ε­πι­χεί­ρη­σε να κά­μει και στην Ελ­λά­δα. Αλ­λά, ο Ελ­λη­νι­κός Λα­ός, σε μια με­γα­λειώ­δη, πα­νελ­λα­δι­κή και παλ­λα­ϊ­κή συ­γκέ­ντρω­ση-δια­δή­λω­ση-ε­ξέ­γερ­ση μα­ταί­ω­σε τα χι­τλε­ρι­κά σχέ­δια. Στις 5 Α­πρι­λί­ου 1943 οι δια­δη­λω­τές κα­τέ­λα­βαν ό­λες τις Νο­μαρ­χί­ες της Χώ­ρας και το Υ­πουρ­γεί­ο Ερ­γα­σί­ας στην Α­θή­να και έ­κα­ψαν τις κα­τα­στά­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Μο­να­δι­κό φαι­νό­με­νο σ’ ό­λη την Ευ­ρώ­πη.

✓ Μο­να­δι­κή ως προς το γε­γο­νός ό­τι ο Χί­τλερ δεν πέ­τυ­χε να σχη­μα­τί­σει στρα­τιω­τι­κό σώ­μα α­πό την Ελ­λά­δα και να το χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ως σώ­μα κα­το­χής σε άλ­λη κα­τε­χό­με­νη χώ­ρα εί­τε να πο­λε­μή­σει στο Α­να­το­λι­κό Μέ­τω­πο ε­να­ντί­ον της ΕΣ­ΣΔ. Μο­να­δι­κό φαι­νό­με­νο κι αυ­τό.

Υ­πήρ­χαν και στην Ελ­λά­δα προ­δό­τες, συ­νερ­γά­τες και γερ­μα­νο­ντυ­μέ­νοι, ό­πως σ’ ό­λη την κα­τε­χό­με­νη Ευ­ρώ­πη. Με μια δια­φο­ρά. Ο α­ριθ­μός τους πο­σο­τι­κά και α­να­λο­γι­κά ή­ταν ο μι­κρό­τε­ρος α­πό κά­θε κα­τε­χό­με­νη χώ­ρα. Και ό­χι μό­νον αυ­τό. Αλ­λά δεν κα­τά­φε­ρε απ’ ό­λον αυ­τό τον συρ­φε­τό να σχη­μα­τί­σει στρα­τιω­τι­κό σώ­μα, ως σώ­μα κα­το­χής σε άλ­λη χώ­ρα ή για να πο­λε­μή­σει στο Α­να­το­λι­κό Μέ­τω­πο ε­να­ντί­ον της ΕΣ­ΣΔ.

Αυ­τή υ­πήρ­ξεν η συ­νει­σφο­ρά της Ελ­λά­δας στον κοι­νό Συμ­μα­χι­κόν Α­γώ­να για τη συ­ντρι­βή του Χί­τλερ και τη σω­τη­ρί­α της Αν­θρω­πό­τη­τας. Συμ­βο­λή κα­θο­ρι­στι­κή για την τε­λι­κή και χρο­νι­κή έκ­βα­ση του πο­λέ­μου.

Ό­λα αυ­τά έρ­χο­νται στο νου, μα­ζί μ’ έ­να ρί­γος θα­νά­του που δια­τρέ­χει α­κό­μα στα ό­νει­ρα της νύ­χτας, τους ε­πι­ζώ­ντες ε­κεί­νης της ε­πο­χής, τους α­γω­νι­στές της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης, που ε­πι­ζούν α­κό­μα κα­τά λά­θος, για­τί δεν τους άγ­γι­ξεν κα­τά­στη­θα το βό­λι του θα­νά­του.

Οι μνή­μες ό­μως ε­κεί­νης της ε­πο­χής, δεν εί­ναι μό­νο α­το­μι­κές. Κι ό­σο κι αν ε­πι­χεί­ρη­σαν πολ­λοί («φί­λοι» και ε­χθροί, «Έλ­λη­νες» και ξέ­νοι) να σβή­σουν αυ­τές τις μνή­μες, να τις α­γνο­ή­σουν, να τις δια­στρε­βλώ­σουν, να τις υ­πο­τι­μή­σουν και να τις μη­δε­νί­σουν, να τις ε­κτι­μή­σουν σαν έ­να τί­πο­τα μέ­σα στην αιω­νιό­τη­τα, οι μνή­μες αυ­τές ζουν. Ζουν για­τί α­νή­κουν πια στο έ­θνος.

Ό­λοι οι Έλ­λη­νες συμ­με­τεί­χαν στην Α­ντί­στα­ση. Γι’ αυ­τό η α­το­μι­κή α­ντί­στα­ση με­του­σιώ­θη­κε, με­ταλ­λά­χτη­κε κι έ­γι­νε Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση.

Πά­μπολ­λες ορ­γα­νώ­σεις σχη­μα­τί­στη­καν για να εκ­φρά­σουν και να συ­ντο­νί­σουν τον α­γώ­να για τη σω­τη­ρί­α του Λα­ού και τη Λευ­τε­ριά της Πα­τρί­δας. Κα­νέ­νας δεν δι­καιού­ται και δε μπο­ρεί κιό­λας να μειώ­σει τη συ­νει­σφο­ρά και της πιο μι­κρής α­ντι­στα­σια­κής μο­νά­δας. Κα­νέ­νας ε­πί­σης δεν δι­καιού­ται και δε μπο­ρεί κιό­λας να πα­ρα­γνω­ρί­σει τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο που έ­παι­ξε το Ε­θνι­κό Α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό Μέ­τω­πο (Ε­ΑΜ) και τα κόμ­μα­τα που το δη­μιούρ­γη­σαν (Το ΚΚΕ, το ΣΚΕ, η ΕΛ­Δ και το Α­ΚΕ). Ό­λες, ό­μως, οι ορ­γα­νώ­σεις α­γω­νί­στη­καν για την α­ντί­στα­ση κα­τά του κα­τα­κτη­τή και γι’ αυ­τό δη­μιουρ­γή­θη­κε η Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση. Το Ε­ΑΜ, η ΠΕ­ΑΝ, ο Ε­ΔΕΣ η ΕΚ­ΚΑ α­νή­κουν πια στο Έ­θνος, για­τί η προ­σφο­ρά τους υ­πήρ­ξε ε­θνι­κή.

***

Η ε­πο­ποι­ί­α της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης, θέ­λουν δεν το θέ­λουν με­ρι­κοί, α­πο­τε­λεί ε­θνι­κή μνή­μη. Κα­τα­γρά­φε­ται ως η πιο ση­μα­ντι­κή ε­θνι­κή ι­στο­ρι­κή ε­πο­χή, του 20ού αιώ­να. Οι μνή­μες, βέ­βαια, δεν α­να­πα­ρά­γο­νται. Θα α­πο­τε­λού­σε, ό­μως, ι­στο­ρι­κή α­φέ­λεια να δε­χτού­με πως οι ι­στο­ρι­κές μνή­μες εί­ναι ά­σχε­τες α­πό την ό­ποια φά­ση της ε­ξε­λι­κτι­κής πο­ρεί­ας ε­νός Έ­θνους.

Το ελ­λη­νι­κό Έ­θνος, το πιο μα­κραί­ω­νο στην ι­στο­ρί­α της Αν­θρω­πό­τη­τας (μό­νο το κι­νέ­ζι­κο Έ­θνος μας συ­να­γω­νί­ζε­ται, χω­ρίς να έ­χει και 400 χρό­νια σκλα­βιάς), ε­ξα­κο­λου­θεί να υ­πάρ­χει, ό­χι για­τί α­να­πα­ρά­γει τις ι­στο­ρι­κές του μνή­μες. Αλ­λά για­τί οι ι­στο­ρι­κές μνή­μες προ­σφέ­ρουν δη­μιουρ­γι­κή δύ­να­μη ε­θνι­κής αυ­το­γνω­σί­ας.

Ο Μα­ρα­θώ­νας, οι Θερ­μο­πύ­λες, η Σα­λα­μί­να α­πό­δει­ξη αυ­το­γνω­σί­ας για τη δυ­να­τό­τη­τα υ­πε­ρά­σπι­σης αν­θρω­πι­στι­κών ι­δε­ών, για ε­λευ­θε­ρί­α και δη­μο­κρα­τί­α, δεν α­να­πα­ρά­γο­νται. Δη­μιουρ­γούν, ό­μως, ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση, που χτί­ζει τα βά­θρα απ’ ό­που θα ε­ξορ­μή­σει και θα δη­μιουρ­γή­σει το έ­θνος των Ελ­λή­νων, το Σού­λι, το Μα­νιά­κι, το Με­σο­λόγ­γι, τα Ψα­ρά.

Παρ’ ό­λη τη μο­να­δι­κό­τη­τά τους, δεν με­τριού­νται με τα κοι­νά μέ­τρα και σταθ­μά οι Θερ­μο­πύ­λες και το Μα­νιά­κι. Δια­περ­νούν ό­μως τις συ­νει­δή­σεις των Ελ­λή­νων, ώ­στε να πο­λε­μά ο κά­θε γιος της Ελ­λά­δας «Στης ι­στο­ρί­ας το διά­σε­λο, όρ­θιος». (Νικ. Βρετ­τά­κος).

Η Ε­πα­νά­στα­ση του Ει­κο­σιέ­να, δε με­τριέ­ται με τα συ­νη­θι­σμέ­να μέ­τρα της λο­γι­κής, σκορ­πά ό­μως ρί­γη συ­γκί­νη­σης στη δη­μιουρ­γη­μέ­νη Ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση και συ­νε­παίρ­νει τους Έλ­λη­νες για ν’ α­νέ­βουν, μέ­σα α­πό τη φα­σι­στι­κή σκλα­βιά, ό­λες τις σκά­λες του ι­στο­ρι­κού χρό­νου ως την 28η Ο­κτω­βρί­ου 1940. Στην Πίν­δο, στα ο­χυ­ρά της Μα­κε­δο­νί­ας, στη Μά­χη της Κρή­της, στις δια­δη­λώ­σεις της Α­θή­νας, στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής, στο Κά­στρο του Υ­μητ­τού, στα Κα­λά­βρυ­τα, στο Δί­στο­μο, στο Χορ­τιά­τη, στο Κομ­μέ­νο της Άρ­τας, στο Μο­νο­δέν­δρι της Σπάρ­της, στο Κούρ­νο­βο, στο Δο­ξά­το, στα Κερ­δέλ­λια, στο Α­μπε­λό­φυ­το, στο Δο­μέ­νι­κο, στις Λιγ­γιά­δες, στο…, στην α­τέ­λειω­τη σει­ρά των μαρ­τυ­ρι­κών πό­λε­ων, οι­κι­σμών και χω­ριών, σ' ό­λα τα ο­λο­καυ­τώ­μα­τα του α­γώ­να.

Η Ελ­λη­νι­κή Ε­θνι­κή Α­ντί­στα­ση ως α­νε­κτί­μη­το ι­στο­ρι­κό ο­ρό­ση­μο ε­πι­βε­βαιώ­νει την ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα. Το 1940-1945 ως μια α­πό τις ι­στο­ρι­κές α­νατά­σεις του ελ­λη­νι­κού λα­ού α­πο­δει­κνύ­ει με τον πιο τρα­νό τρα­νό τρό­πο την Ε­θνι­κή Υ­πό­στα­ση.

Οι Έλ­λη­νες στην Ελ­λά­δα και ό­που γης με τη γεν­ναιό­τη­τά τους και τις α­μέ­τρη­τες πρά­ξεις αυ­το­θυ­σί­ας μαρ­τύ­ρη­σαν γι’ άλ­λη μια φο­ρά πως υ­πάρ­χουν ως Ε­θνι­κή Ο­ντό­τη­τα. Για­τί ό­πως εί­πε ο Μα­κρυ­γιάν­νης στους Μύ­λους τ’ Α­να­πλιού κι ε­πι­βε­βαί­ω­σαν κι ε­πι­κύ­ρω­σαν με την προ­σφο­ρά της ζω­ής τους οι δε­κά­δες χι­λιά­δες ε­κτε­λε­σμέ­νοι γιοι της Ελ­λά­δας, που πο­λε­μούν ο­λόρ­θοι στα διά­σε­λα της ι­στο­ρί­ας: «οι Έλ­λη­νες εί­ναι έ­τοι­μοι να πε­θά­νουν για τη λευ­τε­ριά τους».

* Το άρθρο του Μανώλη Γλέζου δημοσιεύθηκε στο τεύχος 14-15 του περιοδικού ΑΡΔΗΝ.

URL: http://www.ardin.gr/?q=node/1656

Το κίνημα μοιράσματος της εργασίας και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ

 Του Μάριου Καλαντζή

Την “Μαύρη Πέμπτη” της 24ης Οκτωβρίου 1929, ημέρα του χρηματιστηριακού κραχ στη Νέα Υόρκη, οι άνεργοι στις ΗΠΑ δεν ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο. Τον Μάρτιο του 1933, στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, είχαν ξεπεράσει τα 15 εκατομμύρια. .Όπως ο Φρίντριχ Ένγκελς είχε περιγράψει περίπου μισό αιώνα πριν “η ολοένα μεγαλύτερη τελειοποίηση των μηχανών”, η οποία είχε μετατραπεί σε “απαράβατο νόμο που υποχρεώνει τον ατομικό καπιταλιστή βιομήχανο να βελτιώνει συνεχώς τον ατομικό εξοπλισμό του και να αυξάνει πάντοτε την παραγωγική του δύναμη” θα οδηγούσε σε σίγουρο αδιέξοδο το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο από τη στιγμή που η “επέκταση των αγορών δεν είναι δυνατόν να συμβαδίσει με την επέκταση της παραγωγής”.

Ο Ντέξτερ Κίμπολ, κοσμήτορας της σχολής Μηχανολόγων στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ ήταν από τους πρώτους που ταρακούνησε τον αμερικανικό φιλελευθερισμό, φέρνοντας κατ' ουσία στο προσκήνιο τα συγκεκριμένα συμπεράσματα του Ένγκελς , όταν παρατήρησε ότι οι μηχανές είχαν γίνει πλέον τόσο υπερπαραγωγικές που οδηγούσαν σε ένα σταθερό συντελεστή τεχνολογικής ανεργίας.

Τα συνδικάτα και τότε έδειξαν αργά ανακλαστικά απέναντι στα νέα δεδομένα που αναδύονταν παρά την σταθερή προσήλωση τους στη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Καθ' όλη τη δεκαετία του 1920 τα επιχειρήματα τους απηχώντας τα κηρύγματα του πρώιμου σοσιαλισμού, εστιάζονταν στα κοινωνικά και ψυχολογικά ευεργετήματα που θα απέφεραν οι λιγότερες ώρες εργασίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1929 στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων (AFL) τα προβλήματα της ανεργίας και των χαμηλών αποδοχών είχαν υποβαθμιστεί προς χάριν της κοινωνικής προόδου των εργαζομένων μέσα από την αύξηση του ελεύθερου χρόνου που θα οδηγούσε σε μια “αρμονική ανάπτυξη σώματος, ψυχής και πνεύματος”. Τρία χρόνια μετά η ίδια διεκδίκηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος θα προτάξει την κοινωνική δικαιοσύνη ώστε να δαμασθεί το τέρας της τεχνολογικής ανεργίας, θέτοντας το ζήτημα της ανακατανομής των ωρών εργασίας ως κεντρικό. Αφού οι νέες τεχνολογίες επιτύγχαναν μία τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας αλλά με τίμημα την ραγδαία μείωση του εργατικού δυναμικού, η πρόταση τους δεν ήταν άλλη από τη μείωση των ωρών εργασίας ώστε να εξασφαλισθεί για όλους δουλειά, αξιοπρεπές εισόδημα και αυτή η αγοραστική δύναμη που θα επέτρεπε την κατανάλωση των υπερσυσσωρευμένων αδιάθετων βιομηχανικών προϊόντων. Σημαντικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρντραντ Ράσελ τάχθηκαν με την πρόταση αυτή.

Τον Ιούλιο του 1932 το AFL διατύπωσε επίσημα την πρόταση του προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χούβερ να συγκαλέσει κοινή διάσκεψη επιχειρηματιών και συνδικαλιστών με σκοπό την εφαρμογή μιας εργάσιμης εβδομάδας τριάντα ωρών δίχως μείωση των μισθών! Μέσα στο ζοφερό κλίμα που είχε δημιουργήσει η οικονομική ύφεση και δίχως να υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από αυτή, η επιχειρηματική ελίτ αποδέχθηκε απρόθυμα βέβαια στην πλειοψηφία της, να συμμετάσχει στην εκστρατεία αυτή. Μεγάλοι εργοδότες μη βλέποντας άλλον τρόπο να διαθέσουν τα προϊόντα τους ξεκίνησαν να μειώνουν πιλοτικά το χρόνο εργασίας σε τριάντα ώρες. Μεταξύ αυτών η περίπτωση της Kellogg's ήταν η περισσότερο αξιοπρόσεκτη αφού όχι μόνο μείωσε το χρόνο εργασίας αλλά αύξησε και τους μισθούς των εργαζομένων συνδέοντας τις αποδοχές με την αύξηση της παραγωγικότητας. Εξυπακούεται ότι βασικός σκοπός της εργοδοσίας ήταν μέσα από την αύξηση της απασχόλησης και των θέσεων εργασίας να επιτύχει την κατανάλωση των προϊόντων της. Την ίδια χρονιά μία έκθεση του βιομηχανικού συνδέσμου των ΗΠΑ διαπίστωνε ότι περισσότερες από τις μισές αμερικανικές επιχειρήσεις είχαν μειώσει το χρόνο εργασίας ώστε να διασώσουν θέσεις εργασίας και να αυξήσουν τις καταναλωτικές δαπάνες.

Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1933 ο γερουσιαστής της Αλαμπάμα Χιούγκο Λ. Μπλακ έφερε προς ψήφιση στην αμερικανική γερουσία νομοσχέδιο που θέσπιζε σε όλες τις επιχειρήσεις εργάσιμη εβδομάδα τριάντα ωρών σαν τη “μοναδική πρακτική και εφικτή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας”. Εν τέλει και προς έκπληξη της αμερικανικής κοινής γνώμης τον Απρίλιο του 1933 το νομοσχέδιο Μπλακ υπερψηφίστηκε στη Γερουσία με ψήφους 53 υπέρ και 30 κατά επιβάλλοντας 30ωρη εβδομαδιαία εργασία σε όλες τις επιχειρήσεις που ασχολούνταν με το διαπολιτειακό κι εξωτερικό εμπόριο. Το νομοσχέδιο όπως προβλέπεται στο αμερικανικό σύνταγμα θα έπρεπε να περάσει από τη Βουλή. Όλα έδειχναν ότι η υπερψήφιση του ήταν βέβαιη και εκεί. Τουλάχιστον αυτές οι προσδοκίες είχαν καλλιεργηθεί στον αμερικανικό λαό.

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ όμως, υποστηριζόμενος από τη μεγαλοαστική τάξη έκανε ότι μπορούσε ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Μπλακ. Με τον υποκριτικό λόγο που χαρακτηρίζει τους αστούς πολιτικούς σε ανάλογες περιπτώσεις, ενώ η κυβέρνηση του αναγνώριζε ότι βραχυπρόθεσμα η δραστική μείωση των ωρών εργασίας θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας τονώνοντας παράλληλα την κατανάλωση, ο Ρούσβελτ ισχυρίστηκε ότι το 30ωρο θα περιόριζε τη δυναμική της επέκτασης της αμερικανικής οικονομίας και θα επηρέαζε αρνητικά την ικανότητα των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον εξωτερικό ανταγωνισμό. Οι μεγάλες επιχειρήσεις ήθελαν η μείωση των ωρών εργασίας να παραμείνει σε εθελοντική βάση με βραχυπρόθεσμες στρατηγικές και να μην αποτελέσει μόνιμο χαρακτηριστικό της αμερικανικής οικονομίας. Πιο απλά να είναι στο χέρι των εργοδοτών αν και εφ' όσον επιθυμούν κάτι τέτοιο και με όρους που στην πραγματικότητα θα έθεταν οι ίδιοι με ότι αυτό θα συνεπαγόταν στον εσωτερικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Τελικά ο πρόεδρος Ρούσβελτ και οι υποστηρικτές του έπεισαν το αμερικανικό κοινοβούλιο να αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο και στη θέση του να δεχτεί το Νομοσχέδιο Εθνικής Βιομηχανικής

Ανάπτυξης (NIRA), στο οποίο υπήρχαν διατάξεις που επέτρεπαν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ορίζει το μέγεθος της εργάσιμης εβδομάδας σε συγκεκριμένες κατηγορίες βιομηχανιών Το αντάλλαγμα για την συνθηκολόγηση των συνδικάτων ήταν το πάγιο αίτημα τους για κατοχύρωση σε ομοσπονδιακό επίπεδο των συλλογικών διαπραγματεύσεων με τους εργοδότες. Κάπως έτσι θυσιάστηκε το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας και ηττήθηκε το “κίνημα μοιράσματος της εργασίας”, ίσως η μοναδική φορά που το συνδικαλιστικό κίνημα συνδέθηκε τόσο μαζικά και αποφασιστικά με τους άνεργους και το δικαίωμα όλων στην εργασία. Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι ο Ρούσβελτ κάποια χρόνια μετά σε ομιλία του στο Κονγκρέσο θα εκφράσει τη... λύπη του για τη μη θέσπιση της 30ωρης εβδομαδιαίας εργασίας.

Προς τι όμως η ιστορική αυτή αναφορά που αντλήθηκε από το εξαιρετικά διαφωτιστικό “The End of Work” του Αμερικανού οικονομικού και κοινωνικού (συστημικού βέβαια) θεωρητικού Τζέρεμι Ρίφκιν (Ελληνική έκδοση: “Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της”, Εκδόσεις Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1995);

Συγκριτικοί δείκτες της ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για Μάιο/Ιούνιο του 2013. Πηγή: netakias.com

Με τα πρόσφατα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας που καταμέτρησαν την επίσημη ανεργία τον περασμένο Ιούλιο στο 27,6 % και τις προβλέψεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ να προβλέπουν ότι μέσα στο 2016 το ποσοστό αυτό θα σκαρφαλώσει στο 34 %, οι λόγοι είναι προφανείς:

Η ανεργία στην Ελλάδα ανά ηλικιακήομάδα σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία. Πηγή: euro2day

Μέχρι σήμερα από πουθενά δεν διατυπώνεται κάποια ουσιαστική πρόταση για να αντιμετωπιστεί ο Λεβιάθαν της ανεργίας. Η περιβόητη ανάπτυξη όταν και όποτε επιτευχθεί προϋποθέτει μισθούς πείνας και στην πραγματικότητα αφορά την ευημερία των οικονομικών δεικτών και όχι των λαϊκών στρωμάτων. Η μονοδιάστατη επιλογή των συνδικάτων για την προάσπιση των μισθολογικών “κεκτημένων” έχει οδηγήσει όχι μόνο σε αλλεπάλληλες ήττες αλλά και σε ένα κοινωνικό χάσμα μεταξύ του ενεργού εργατικού δυναμικού και των 1,5 εκατομμύριο ανέργων. Φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο, πόσο μάλλον όταν η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ που δημοσκοπικά καταμετρείται στο 5,5% - 7%, συνεχίζει να ηγείται των σημαντικότερων συνδικάτων.

Τόσο ο περιορισμός της ανεργίας όσο και η ανασυγκρότηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος περνά μέσα από ένα σύγχρονο κοινωνικό μέτωπο μοιράσματος της εργασίας συνδεδεμένου με την αύξηση των δεικτών παραγωγικότητας ώστε να τεθεί στο προσκήνιο των διεκδικήσεων η μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας δίχως ελάττωση των αποδοχών και να υπάρξει μία αρχικά μικρή αλλά σταθερά ανοδική αύξηση των θέσεων απασχόλησης. Παρά την δραματική μείωση των αποδοχών μέχρι και 60%, τόσο για τα συνδικάτα όσο και για τα κόμματα της Αριστεράς μια αντίστοιχη μείωση του χρόνου εργασίας των εργαζομένων σαν απάντηση στη βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση που υφίστανται, παραμένει ταμπού. Δεν αποτελεί ταμπού βέβαια για τους εργοδότες που ήδη μειώνουν δραστικά και εκβιαστικά τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας του προσωπικού τους, με αντίστοιχη μείωση των μισθών όσων δεν απολύουν.

Παρά τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομικής κρίσης που αφορούν το δημοσιονομικό της χαρακτήρα οι αντεργατικές παρεμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα και την αγορά εργασίας γενικότερα, μετά τον αρχικό κλονισμό του 2008/9 έχουν στρώσει το έδαφος στις περισσότερες μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις για περισσότερη κερδοφορία. Ο συνδυασμός της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων με την χρήση τεχνολογικών μέσων που μειώνουν το κόστος παραγωγής ή/και διάθεσης των προϊόντων έχει εξασφαλίσει σε εγχώριες και πολυεθνικές επιχειρήσεις ένα νέο κύκλο κερδών. Πλέον η κύρια αιτία που οδηγεί τις επιχειρήσεις αυτές σε περιορισμό της δραστηριοποίησης τους στην Ελλάδα είναι η υποτιθέμενη γι' αυτές υψηλή φορολογία.

Πίνακας της κερδοφορίας της εταιρίας ΠΛΑΙΣΙΟ Α.Ε. για την 5ετία 2007 -20012. Η ενδεικτική χρήση του παραπάνω πίνακα δείχνει κατά τη γνώμη μου ότι μετά την πτώση των κερδών της συγκεκριμένης εταιρείας κατά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων που ξεκίνησε το 2010  επέτρεψε στη συγκεκριμένη εταιρεία που αξιοποιεί σημαντικά και τα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας (πχ online κατάστημα) να επανέλθει στο ύψος κερδοφορίας που είχε προ κρίσης. Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πραγματικά χαμένες είναι οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν το βασικό τομέα απασχολησιμότητας και αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα ασφυκτικά όρια του ανταγωνισμού τους με τις μεγάλες εταιρείες. Αν όμως δεν αυξηθεί σημαντικά η κατανάλωση ακόμα περισσότερες από αυτές πρόκειται να βάλουν λουκέτο. Και η κατανάλωση θα προκύψει μόνο όταν αρχίσει να μειώνεται ο δείκτης ανεργίας ελαττώνοντας τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας δίχως να θιχτεί η αγοραστική δύναμη όσων εργάζονται.

Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της αλληλεξαρτησης συμφερόντων των ντόπιων ελίτ με το πολυεθνικό κεφάλαιο, μια τέτοια επιλογή δίκαια φαντάζει ανεδαφική. Άρα ζητούμενο για τα εργατικά και υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα δεν πρέπει να είναι η μονομέτωπη διεκδίκηση μιας τέτοιας προοπτικής . Η αποκατάσταση του εισοδήματος των εργαζομένων, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η δημιουργία αυτοδύναμης οικονομίας με κοινωνικοποίηση των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών πρέπει να αποτελέσουν τους βασικούς πυλώνες της ρήξης με το σημερινό οικονομικοκοινωνικό μοντέλο. Ποιο είναι αυτό που θα το αντικαταστήσει θα το αποφασίσει ο ίδιος ο λαός όταν καταφέρει να αποβάλει την οικονομική κατοχή που βιώνει σήμερα. Όταν η Ελλάδα σταματήσει να αποτελεί προτεκτοράτο του πολυεθνικού κεφαλαίου και των μηχανισμών του. Μέχρι τότε ο επανακαθορισμός της αιχμής των αγώνων από τα συνδικάτα και τα εργατικά κόμματα στην κατεύθυνση της λιγότερης εργασίας αλλά παράλληλα της εργασίας για όλους, ίσως είναι η πραγματική σπίθα που χρειάζεται ο βουβός “εφεδρικός στρατός εργασίας” για να γίνει... θορυβώδης και να συνδεθεί με τους κοινωνικούς αγώνες. Άλλωστε δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι τα φασιστικά κινήματα του περασμένου αιώνα ανδρώθηκαν όταν η ανεργία ήταν το κυρίαρχο κοινωνικό ζήτημα, όπως είναι στις μέρες μας.