Οκτωβρίου 27, 2015

Οι “ήσυχες” δολοφονίες στο ΕΣΥ

Αναδημοσίευση από antipagkosmiopoihsh.gr

Σχόλιο: Αναδημοσιεύουμε εδώ την ανακοίνωση του Κοινωνικού Ιατρείου – Φαρμακείου Βύρωνα για το πώς “ήσυχα” το ΕΣΥ της Οικονομικής Κατοχής και της ντόπιας Κοινοβουλευτικής Χούντας δολοφονεί συνανθρώπους μας που για τους εγκληματικούς λόγους που περιγράφει η ανακοίνωση δεν έχουν το προνόμιο της ιδιωτικής ή έστω της “νορμάλ” (ήδη άθλιας) δημόσιας περίθαλψης. [ο όρος κοινοβουλευτική Χούντα ισχύει στο ακέραιο για μια “αριστερή” κυβέρνηση που ως ο πιο γελοίος δωσίλογος σήμερα παρακαλά τα γαλλικά αφεντικά που συναγωνίζονται τα γερμανικά, για να αγοράσουν όσο-όσο αυτά που ξεπουλάει, και όταν με διαδικασίες κατεπείγοντος διενεργεί ύπουλες εκλογές και περνά τερατώδη μέτρα, με την πλειοψηφία του λαού να είναι εναντίον τους σύμφωνα και με τα αποτελέσματα των εκλογών]. Να δούμε τώρα αν οι “ξεχασιάρηδες” εκατομμυριούχοι “αριστεροί” εγκληματίες (Σταθάκηδες και Φλαμπουράρηδες) θα καταργήσουν την καθαρά εγκληματική αυτή υπουργική απόφαση, που είναι από τα λίγα μόνο εγκλήματα που θα αρκούσαν για να κάνουν τον λαό να αρχίσει μαζικά να μην αφήνει σε χλωρό κλαρί τους βολεψάκηδες εκπροσώπους της συνεχιζόμενης κοινοβουλευτικής Χούντας μας.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΒΥΡΩΝΑ
ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ 21 – ΒΥΡΩΝΑΣ
6977-747431+6948-175441

Δελτίο Τύπου

Υπό την διεύθυνση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, του κ. Τσίπρα
και του κ. υπουργού Υγείας
ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΩΜΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΠΟΡΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Ο Δημήτρης Κλίτσος προσβλήθηκε από καρκίνο του πνεύμονα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Σωτηρία. Ο καρκίνος όμως έκανε μετάσταση ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑ, σε έναν από τους ώμους του.
Το Σωτηρία, λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης, έστειλε στις 18.10 τον Κλίτσο επειγόντως στον Αγ. Σάββα για ακτινοβολίες, όπου όμως, μολονότι είναι κάτοχος ΒΙΒΛΙΑΡΙΟΥ ΠΡΟΝΟΙΑΣ και δικαιούται δωρεάν όλων των νοσοκομειακών παροχών, τον πληροφόρησαν ότι θα γίνουν μεν οι ακτινοβολίες στον ώμο, αλλά απέκλεισαν τις ακτινοβολίες στο Πάγκρεας, λόγω της λίστας ΑΝΑΜΟΝΗΣ (όπως είπαν) και τον έστειλαν στο νοσοκομείο Αρεταίειο.
Το τμήμα ακτινοβολιών του Αρεταίειου, που ο ασθενής πήγε χθες 20.10, «πιστό και αυτό στον όρκο του Ιπποκράτη» (!..) του ανακοίνωσε ότι οι άποροι με βιβλιάρια Πρόνοιας δεν γίνονται δεκτοίκαι ότι το Αρεταίειο ως Πανεπιστημιακό (!) νοσοκομείο ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΡΟΥΣ!… Πρόκειται για μαζική επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των πιο απελπισμένων και των πιο φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, ενώ οι Πατούληδες, όπως  και οι Ομοσπονδίες αλλά και τα σωματεία των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών δεν έχουν καμιά φωνή, καμιά παρέμβαση πάνω στο ειδικότερο αυτό ζήτημα!….
Το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Βύρωνα (ΚΙΦΒ), από το οποίο ζήτησε βοήθεια ο υιός του Κλίτσου, που μαζί με τον πατέρα του βρίσκονται σε απόγνωση, επικοινώνησε με τον Πρόεδρο του εν λόγω νοσοκομείου και ζήτησε να μάθει αν η Διοίκηση του νοσοκομείου αποδέχεται τους ισχυρισμούς του τμήματος ακτινοβολιών ότι δηλ. οι άποροι συμπολίτες μας και μάλιστα με την βούλα του βιβλιαρίου Πρόνοιας αποκλείονται από τις νοσοκομειακές υπηρεσίες του νοσοκομείου, το οποίο ο ελληνικός λαός έχει κτίσει και τρέφει με το υστέρημα του μόχθου του!
Άφωνος ο εκπρόσωπος του ΚΙΦΒ άκουσε τον Πρόεδρο του Αρεταίειου όχι μόνο να επιβεβαιώνει τον ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ των άπορων από τις νοσοκομειακές υπηρεσίες του Αρεταίειου, αλλά και να προσθέτει ότι η απάνθρωπη αυτή στάση, που συνιστά, εκτός των άλλων, και πράξη παραβίασης θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών, προβλέπεται «δυστυχώς» – όπως είπε ο ίδιος ο Πρόεδρος του νοσοκομείου – και από σχετική υπουργική απόφαση!… Δεν διευκρινίστηκε σε ποια κυβερνητική περίοδο κατασκευάστηκε αυτός ο εξευτελισμός της ξεπεσμένης δημοκρατίας τους και ποιός υπουργός υπέγραψε την προβαλλόμενη υπουργική απόφαση!….
Το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Βύρωνα (ΚΙΦΒ) δίνει σήμερα στην δημοσιότητα το περιστατικό αυτό αλλά υπογραμμίζει ότι πρόκειται για μαζική δίωξη των απόρων. Καταγγέλλει τις ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής και του υπουργού υγείας καθώς και της κ. Φωτίου, αναπληρώτριας υπουργού υποτίθεται Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Η πολιτική αυτή σε τίποτα φυσικά δεν διαφέρει από την γνωστή πολιτική «Άουσβιτς» που εφάρμοζαν οι γνωστοί εξολοθρευτές των γνωστών «δημοσιονομικών πλεονασμάτων» των κυβερνήσεων Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ.
Η άρνηση και των 2 νοσοκομείων να κάνουν τις αναγκαίες ακτινοβολίες στον καρκινοπαθή Κλίτσο, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ζωή του συμπολίτη μας, είναι παράνομη και καταπατά τα νομοθετημένα δικαιώματα ΤΩΝ ΑΠΟΡΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ! Οι ωμές αυτές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων πρέπει να προσελκύσουν την παρέμβαση των εισαγγελέων. Στην πραγματικότητα η άρνηση θεραπευτικής αγωγής σε έναν ασθενή με καρκίνο, που κάνει μεταστάσεις ισοδυναμεί με δολοφονία! Ζητάμε επίσης να μάθουμε αν υπάρχει και αν ισχύει η αναφερόμενη από το Αρεταίειο υπουργική απόφαση η οποία καταπατά τα δικαιώματα των άπορων. Θυμίζουμε ότι επί Σαμαρά, Βενιζέλο, Λοβέρδο τα δικαιώματα των άπορων καταπατούσε βάναυσα και η Διοίκηση του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου «Αιγινήτειο» το οποίο επί χρόνια αρνιόταν, αυθαίρετα, να χορηγήσει ψυχοφάρμακα στους άπορους της Πρόνοιας!
Το νομοθετημένο πλαίσιο, που ισχύει από τις 21 Ιουλίου 2014 για όλα τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, χωρίς εξαίρεση, προβλέπει πώς όλες οι περιπτώσεις ανασφάλιστων ασθενών που εντάσσονται στις «σοβαρές και επείγουσες» περιπτώσεις έχουν δικαίωμα άμεσης δωρεάν νοσοκομειακής περίθαλψης και μάλιστα γι’ αυτό τον ειδικό λόγο προβλέπεται η συγκρότηση ιατρικών επιτροπών σε κάθε νοσοκομείο. Συνεπώς, που στηρίζεται η άρνηση των δοσμένων νοσοκομείων να νοσηλεύσουν το καρκινοπαθή Κλίτσο; Περιμένουμε για όλες αυτές τις απάνθρωπες συμπεριφορές την δημόσια τοποθέτηση όλων των κυβερνητικών αρμοδίων αλλά και του πρωθυπουργού!
Δ. Σουλιώτης
Υπεύθυνος ΚΙΦΒ
Βύρωνας 21.10.2015

Οκτωβρίου 21, 2015

Τι θέλει η Ρωσία στη Συρία;


Σχόλιο: Ο Tony Cartalucci είναι γεωπολιτικός ερευνητής και συγγραφέας ειδικά για το διαδικτυακό περιοδικό New Eastern Outlook” με έδρα την Μπανγκόκ. Σε αυτό του το άρθρο, παρότι βασικά γεωπολιτικής φύσης, με τη σχετική έλλειψη ανάγνωσης της έννοιας της παγκοσμιοποίησης ως συστημικού φαινομένου, προβάλλει με μεστό λόγο την πραγματική εικόνα που διαφαίνεται στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις της Ρωσίας, καθώς και τις επιδιώξεις της Υπερεθνικής Ελίτ και των υποτελών της καθεστώτων στην περιοχή, που αποτελούν τους πιο λυσσαλέους εχθρούς κάθε λαού που αγωνίζεται σήμερα για την εθνική του κυριαρχία, όπως κάνει εδώ και 4 χρόνια η Συρία μέσω του Άσαντ…Επιδιώξεις της Ρωσίας που έχουν παραποιηθεί οικτρά και ξεδιάντροπα από τα ΜΜΕ τόσο της συστημικής προπαγάνδας όσο και αυτά της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», που παλεύει για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, εντός της Νέας Διεθνούς Τάξης, εντός των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, της αντίστοιχης πολιτικής και πολιτιστικής δομής και τηςσχετικής ιδεολογιας (όπως αυτή των ατομικών «δικαιωμάτων») και των σχετικών βέβαια θεσμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ, πολυεθνικές κλπ.).

ΠΗΓΗ: Tony Cartalucci, “What Does Russia Want in Syria”, New Eastern Outlook, 06.10.2015
Τι θέλει η Ρωσία στη Συρία;
Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τη πρόσφατη κοινή αντι-τρομοκρατική επιχείρηση ασφαλείας της Ρωσίας με την κυβέρνηση της Συρίας, ως μέσο επέκτασης της επιρροής της πέρα από τα σύνορά της. Το CNN στο άρθρο του, «Ο Petraeus κατηγορεί τον Πούτιν ότι προσπαθεί να επαναδημιουργήσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία,» φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει:
Ένας από τους κορυφαίους πρώην στρατηγούς της Αμερικής συνέκρινε την κατάσταση στη Συρία την Τρίτη με μια ιστορική πυρηνική καταστροφή, επικρίνοντας εμμέσως τις ΗΠΑ ότι επέτρεψαν να επιδεινωθεί, και κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Ρωσίας ότι προσπαθεί να επανιδρύσει την αυτοκρατορία.
Το CNN αναφέρει επίσης:
Οι ρωσικές κινήσεις στη Συρία έχουν στόχο την ενδυνάμωση και διατήρηση της ναυτικής βάσης και του αεροδιάδρομου τους κατά μήκος των μεσογειακών ακτών της Συρίας, και την κάλυψη του καθεστώς αλ-Ασάντ, προκειμένου να διατηρήσουν την επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, δήλωσε ο Πετρέους.
«Νομίζω ότι αυτό που θέλει να κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι να αναστήσει την ρωσική αυτοκρατορία», είπε.
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα έχουν υπό την κατοχή τους το Αφγανιστάν από το 2001 και διεξάγουν ένοπλες επιχειρήσεις παντού: από τη Σομαλία, την Υεμένη, το Ιράκ και τη Συρία μέχρι στα σύνορα με το Πακιστάν. Η μοναδική βάση στο εξωτερικό της Ρωσίας είναι στην πραγματικότητα η ναυτική εγκατάσταση που αναφέρει ο Petraeus. Ο Petraeus δεν αναλύει ποτέ γιατί, παρά την προφανή διαφορά μεταξύ της Ρωσίας και της Αμερικής όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Ρωσία είναι ύποπτη για την επιδίωξη δημιουργίας «αυτοκρατορίας», ενώ οι ΗΠΑ δεν είναι εντελώς ένοχες για την τεράστια αυτοκρατορία που ήδη έχουν δημιουργήσει και που προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν.
Καθώς αναμφισβήτητα η συνεργασία της Ρωσίας με τη συριακή κυβέρνηση δείχνει την ικανότητα της Μόσχας να προβάλλει τη δύναμη της πέρα από τα σύνορά της, το έπραξε μόνο μετά από αίτημα της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας, και μόνο αφού όλες οι άλλες δυνατές επιλογές είχαν εξαντληθεί.
Και παρότι πολλοί παρουσιάζουν την εν εξελίξει κρίση της Συρίας ως «εμφύλιο πόλεμο», είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, με τους τρομοκράτες να λαμβάνουν το σύνολο της υλικής τους βοήθειας, και και πολλούς από τους μαχητές τους, ακόμα και έξω από τα σύνορα της Συρίας, όχι από το εσωτερικό της.
Σταματώντας τον Παγκόσμιο «κεραυνοβόλο πόλεμο» (Blitzkrieg)
Το 2011, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι συνεργάτες της στο ΝΑΤΟ και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (GCC), έθεσαν ως στόχο να καταστρέψουν το Βόρειο-Αφρικανικό έθνος-κράτος της Λιβύης, το παρουσίασαν ως μια απομονωμένη επέμβαση βασισμένη στο γεωπολιτικό δόγμα της «ευθύνης να προστατεύσουμε» (responsibility to protect-R2P) – ή με άλλα λόγια – ως μια υποτιθέμενη ανθρωπιστική παρέμβαση.
Αυτό που έγινε γρήγορα σαφές, ακόμα και πριν από ολοκλήρωση της επιχείρησης, ήταν ότι από την αρχή ο στόχος των ΗΠΑ ήταν η αλλαγή καθεστώτος, και πολλές από τις ένοπλες ομάδες που υποστηρίζονταν μέσω αεροπορικών επιδρομών και παραδόσεων όπλων από τον άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν τρομοκρατικές οργανώσεις που βρισκόταν στη λίστα ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μεταξύ αυτών και η ομάδα Libyan Islamic Fighting Group (LIFG).
Λίγο μετά την πτώση της κυβέρνησης της Λιβύης στην Τρίπολη, έγινε επίσης σαφές ότι η αμερικανική στρατιωτική επίθεση στη Λιβύη δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια μεμονωμένη παρέμβαση. Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος των εχθροπραξιών, οι οπλισμένες και υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-GCC ένοπλες ομάδες άρχισαν να μεταφέρουν όπλα και μαχητές στην Τουρκία, χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, όπου οργανωνόταν η επικείμενη εισβολή στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη πόλη στη Συρία.
Η εισβολή του Χαλεπίου ήταν μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ για να διαιρέσει και να καταστρέψει το έθνος της Συρίας, ακριβώς όπως έγινε στη Λιβύη. Επιπλέον συνεχίζεται η συνεχιζόμενη κατοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και η διαίρεση και καταστροφή του Ιράκ μετά την εισβολή των ΗΠΑ το 2003 και η επακόλουθη κατοχή από τότε. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά, αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια περιφερειακή στρατιωτική κατακτητική εκστρατεία που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική, την Κεντρική Ασία και φτάνει μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας.
Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι το 2011, η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» τελικά αποκαλύφθηκε ότι ήταν προμελετημένο έργο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που άρχισε να εκπαιδεύει, εξοπλίζει, και να οργανώνει ακτιβιστές ενάντια στοχευμένων κυβερνήσεων, χρόνια ολόκληρα πριν από την έναρξη των διαδηλώσεων. Αυτό το παραδέχτηκαν και οι New York Times το 2011 σε άρθρο τους με τον τίτλο, «Αμερικανικές ομάδες βοηθήσαν να γεννηθούν οι αραβικές εξεγέρσεις,» (U.S. Groups Helped Nurture Arab Uprisings) το οποίο ανέφερε:
Ένας αριθμός ομάδων και ατόμων που εμπλέκονται άμεσα στις εξεγέρσεις και τις μεταρρυθμίσεις που σαρώνουν την περιοχή, μεταξύ των οποίων το April 6 Youth Movementστην Αίγυπτο, το Center for Human Rights στο Μπαχρέιν και λαϊκών αγωνιστών όπως ο EntsarQadhi, ηγέτης της νεολαίας στην Υεμένη, έλαβαν εκπαίδευση και χρηματοδότηση από ομάδες όπως το International Republican Institute, το National Democratic Institute και το Freedom House, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα την Ουάσινγκτον….
Οι New York Times θα παραδεχτούν, επίσης, ότι αυτές οι ομάδες με έδρα την Ουάσινγκτον ήταν με τη σειρά τους όλες χρηματοδοτούμενες και διευθυνόμενες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ:
Το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό ιδρύμα είναι χαλαρά συνδεδεμένα με το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα. Δημιουργήθηκαν από το Κογκρέσο και χρηματοδοτούνται μέσω του National Endowment for Democracy, το οποίο συστάθηκε το 1983 για να διοχετεύσει τις επιχορηγήσεις για την προώθηση της δημοκρατίας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το National Endowment λαμβάνει περίπου $ 100 εκατομμύρια ετησίως από το Κογκρέσο. Το Freedom House παίρνει επίσης το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του από την αμερικανική κυβέρνηση, κυρίως από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Παρόμοιες επιχειρήσεις αλλαγή καθεστώτος πραγματοποιήθηκαν απευθείας στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ Νεοναζί ενοπλοι ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση στο Κίεβο. Στον απόηχο του πραξικοπήματος, η χούντα έθεσε ως στόχο να συντρίψει κάθε αντιπολίτευση, από τα πολιτικά κόμματα έως τις ένοπλες ομάδες που αναπόφευκτα ξεσηκώθηκαν ενάντια στους κυριολεκτικά Νεοναζί ενόπλους της.
Και καθώς αυτό το κύμα της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ παγκόσμιας αποσταθεροποίησης, πολέμου και αλλαγής καθεστώτων σάρωσε την επιφάνεια του πλανήτη, κατά την αρχική επιτυχημένη φάση της, η ύβρις των ΗΠΑ ήταν δύσκολο να περιοριστεί.
Σε ένα άρθρο του 2011 στο The Atlantic με τίτλο, «Η Αραβική Άνοιξη: ένας ιός που θα χτυπήσει τη Μόσχα και το Πεκίνο,» (The Arab Spring: ‘A Virus That Will Attack Moscow and Beijing’) θα αποκαλυφθεί ποιο ακριβώς ήταν το τελικό σχέδιο της Ουάσιγκτον:
[Ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζον Μακέιν] είπε, «Πριν από ένα χρόνο, ο Μπεν-Αλί και ο Καντάφι δεν ήταν στην εξουσία. Ο Άσαντ δεν θα είναι στην εξουσία τέτοια εποχή το επόμενο έτος. Αυτή η Αραβική Άνοιξη είναι ένας ιός που θα χτυπήσει τη Μόσχα και το Πεκίνο.» Ο Μακέιν στη συνέχεια αποχώρησε από τη σκηνή.
Συγκρίνοντας την Αραβική Άνοιξη με ιό δεν είναι νέο για τον γερουσιαστή – αλλά εξ όσων γνωρίζω, η σύνδεση της Ρωσίας και της Κίνας στο σχόλιο του, είναι:
Το περίγραμμα του γερουσιαστή Μακέιν αντανακλά μια θριαμβολογία που κυριαρχεί σε αυτό το συνέδριο. Βλέπει την Αραβική Άνοιξη ως ένα προϊόν Δυτικού σχεδιασμού – και ενδεχομένως ως ένα εργαλείο για να αντιμετωπίσει άλλες μη δημοκρατικές κυβερνήσεις.
Ζυγίζοντας τα σχόλια πολιτικών των ΗΠΑ, τις τεκμηριωμένες απόδειξεις της ελεγχόμενης φύσης της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης» και τις επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος στην Ουκρανία, είναι σαφές ότι, πράγματι, η «Αραβική Άνοιξη» ήταν αναμφίβολα «προϊόν Δυτικού σχεδιασμού» και ένα «εργαλείο» που οι ΗΠΑ προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν πλήρως ενάντιον του υπόλοιπου πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας και του Πεκίνου.
Το 2011, η χρήση στρατιωτικής βίας, για να αποτελειώσει ό,τι άφησε πίσω της η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ πολιτική αποσταθεροποίησης, δεν ήταν πλήρως κατανοητή. Με τις ΗΠΑ να έχουν τώρα καταστρέψει τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία χρησιμοποιώντας είτε άμεση είτε έμμεση στρατιωτική δύναμη, είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε μια αργής κίνησης, 4ης γενιάς πολεμική έκδοση του blitzkrieg (κεραυνοβόλου πολέμου) – τον τύπο αστραπιαίας στρατιωτικής κατάκτησης που χρησιμοποιήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία το ’30 και ‘40 για να κατακτήσει τη Δυτική Ευρώπη, περιοχές της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και την απόπειρα κατάκτησης της Ρωσίας.
Είναι σαφές λοιπόν ότι η Ρωσία σήμερα, δεν ενδιαφέρεται για την οικοδόμηση μιας «αυτοκρατορίας», αλλά, αντίθετα, ενδιαφέρεται να σταματήσει ένα προφανές κύμα Δυτικής κατάκτησης που ομολογουμένως έχει ως τελικό στόχο την ίδια τη Μόσχα.
Η Ρωσία θέλει ισορροπία
Η σχέση της Ρωσίας με τη Συρία είναι εντελώς διαφορετική από τη σχέση του ΝΑΤΟ με τη σημερινή χούντα που έχει καταλάβει το Κίεβο (Ουκρανία). Η Συρία είναι ένα κυρίαρχο έθνος με τους δικούς της ανεξάρτητους μακροχρόνιους θεσμούς και πολιτικές. Η Χούντα του Κιέβου περιλαμβάνει κυριολεκτικά ξένους που ελέγχουν άμεσα την τύχη της Ουκρανίας και του λαού της. Αυτή η διαφορά μεταξύ της Ρωσίας που αναζητά εταίρους, και της Ουάσιγκτον που επιδιώκει υπάκουους πληρεξούσιους, είναι αυτό που διαφοροποιεί τον μονοπολικό κόσμο που η Δύση προσπαθεί να διαιωνίσει, και τον πολυπολικό κόσμο με τον οποίο η Ρωσία και άλλες αναδυόμενες χώρες επιδιώκουν να τον αντικαταστήσουν.
Η εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία έχει αρχικά στόχο να σταματήσει το κύμα αστάθειας και στρατιωτικών κατακτήσεων που αναπόφευκτα προορίζονται για την ίδια τη Μόσχα, και στη συνέχεια να δημιουργήσει μια ισορροπία δυνάμεων σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου η μελλοντική δημιουργία τέτοιων κυμάτων θα είναι σχεδόν αδύνατη.
Και δεν πρόκειται μόνο για τη δεδηλωμένη πολιτική της Ρωσίας, αλλά και ό,τι αποδεδειγμένα επιδιώκει στο γεωπολιτικό επίπεδο. Η βάση για τη νομιμότητά της και την αυξανόμενη επιρροή της είναι η τήρηση των αρχών του διεθνούς δικαίου, ο σεβασμός προς την εθνική κυριαρχία, και η προώθηση αυτού του πολυπολικού μέλλοντος. Αν η Μόσχα προδώσει αυτές τις αρχές, θα χάσει τη νομιμότητά και την επιρροή της και θα ενωθεί με τη Δύση σε μια αυξανόμενη ασημαντότητα και απομόνωσή της στην παγκόσμια σκηνή.
Από την πλευρά της Δύσης, τόσο οι πολιτικοί κύκλοι όσο και τα μέσα ενημέρωσης κάνουν τα πάντα, ώστε όχι μόνο να αποφεύγουν οποιαδήποτε παραπομπή στο πολυπολικό όραμα της Ρωσίας για το μέλλον, αλλά και να απεικονίζουν τη Ρωσία ως την πλέον νεο-ιμπεριαλιστική, που ανήκει σε μυθοπλασία αντί με ό,τι στη Δύση θεωρείται πραγματικότητα.
Με τη Λιβύη ήδη κατεστραμένη, το Ιράκ να αγωνίζεται, και αν πέσει και η Συρία, το Ιράν, ακόμη και σύμφωνα με τα ίδια τα έγγραφα πολιτικής των ΗΠΑ, θα είναι το επόμενο. Βλέποντας τον χάρτη αποκαλύπτει κανείς ότι μετά το Ιράν δεν υπάρχει πλέον τίποτα για να σταματήσει τις ορδές των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ τρομοκρατών, από το να κατακλύσουν τη νότια Ρωσία. Η Μόσχα ήταν υποχρεωμένη να πάρει θέση, να τραβήξει μια γραμμή, και να την κρατήσει για να σταματήσει αυτό που η Δύση είχε παρατάξει εναντίον της. Αυτό το σημείο είναι προφανώς η Συρία.
Εξετάζοντας το χάρτη δεν βλέπουμε μια Ρωσία να επεκτείνει την αυτοκρατορία της, αλλά μια Ρωσία που αγωνίζεται ενάντια σε επιχειρούμενες απόπειρες αποσταθεροποίησης γύρω από αυτήν, πριν τελικά στοχεύσει την ίδια τη Ρωσία. Τι επιδιώκει η Ρωσία στη Συρία; Επιδιώκει, ό,τι όλα τα άλλα έθνη επιδιώκουν και δικαιούνται, την αυτό-συντήρηση της.
Η Ρωσία δεν οικοδομεί μια αυτοκρατορία, προσπαθεί να σταματήσει μια (αυτοκρατορία) που απειλεί την ύπαρξή της προσεγγίζοντας τα σύνορα της με εξ αποστάσεως εκπροσώπους που περιλαμβάνουν νεο-ναζί, τρομοκράτες, και τις ίδιες τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Οκτωβρίου 16, 2015

H Ρωσία υπό τον Πούτιν επικεφαλής στον αγώνα για Εθνική Κυριαρχία;

(Αναδημοσίευση από antipagkosmiopoihsh.gr)

Σχόλιο: Ο Ρωσικός λαός, υπό την ελίτ περί τον Πούτιν, φαίνεται σήμερα, και μετά τις εξελίξεις στη Συρία, να μπαίνει και επίσημα επικεφαλής του αγώνα για εθνική κυριαρχία παγκοσμίως. Και είναι τουλάχιστον απαράδεκτες, αν όχι ύποπτες, οι “ίσες αποστάσεις” και η αναφορά σε “ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς” ειδικά τη στιγμή που γίνεται αυτή η τρομερή εκστρατεία από την Υ/Ε και την παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” ενάντια σε κάθε λαό και την ελίτ του που μάχονται για την εθνική τους απελευθέρωση (εκτός και αν πρέπει πρώτα να αναδυθούν τα σοσιαλιστικά φαντασιακά των λαών και να φτιαχτεί σοσιαλισμός, και μετά να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία!) .  Η μεγάλη μάζα ιδίως της παγκοσμιοποιητικής “Αριστεράς” μιλά για καλή παγκοσμιοποίηση μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (Ταρίκ Αλί, New Left Review, Die Linke, ΣΥΡΙΖΑ-PODEMOS, Τροτσκιστές κλπ.), και αυτοί βέβαια θα είναι κυρίως που θα αποκαλούν άμεσα ή έμμεσα φασίστες όποιον αγωνίζεται για εθνική κυριαρχία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί σήμερα σε αυτή την αθλιότητα όταν συμφώνησε σήμερα απόλυτα με το ανακοινωθέν της ΕΕ να καταδικάσει τη Ρωσία που…βομβαρδίζει τη Συρία! Αυτές είναι οι πολιτικές αγυρτείες Κοτζιά και Τσίπρα και των δωσίλογων ακόλουθων τους στην “αριστερή” κοινοβουλευτική Χούντα μας…(και ο όρος κοινοβουλευτική Χούντα δικαιολογείται απόλυτα, τόσο από τα εκλογικά ποσοστά και το μεγαλύτερο μέρος της αποχής, όσο βέβαια από το ότι τα τσιράκια του ΣΥΡΙΖΑ και σία δέχονται οτιδήποτε προστάξει η Υπερεθνική και η Σιωνιστική Ελίτ στην εσωτερική οικονομική κατοχή στην οποία συμμετέχει βέβαια η δωσίλογη κυβέρνηση, καθώς και στην ερμηνεία των διεθνών γεγονότων). Φυσικά, τίποτα δεν έχει κριθεί και παραμένει το ερώτημα αν η παγκοσμιοποιητική πτέρυγα της Ρωσικής ελίτ θα καταφέρει να επιβάλλει το πετσόκομμα της απόφασης Πούτιν να στηρίξει στρατιωτικά το αντιστεκόμενο καθεστώς του Άσαντ, ενώ μεγάλο ρόλο θα παίξει και η στάση της Υ/Ε που δεν θέλει με τίποτα να χάσει τη Συρία με τη λυσσαλέα βούληση της για αλλαγή καθεστώτος (όχι απλά δηλαδή του Άσαντ, αλλά του κινήματος Μπάαθ), χρησιμοποιώντας αν χρειαστεί ακόμα και τα μισθοφορικά και λοιπά κοπρόσκυλα της στα σύνορα Ιράν-Ιράκ.


Δεν πρόκειται να γίνει χρήση χερσαίων στρατευμάτων στη Συρία, δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος σε συνέντευξη στο τηλεοπτικό σταθμό Rossiya 1. Η Ρωσική αεροπορική επιχείρηση έχει προετοιμαστεί πολύ καλά και στοχεύει απλώς στην υποβοήθηση της επίθεσης του Συριακού στρατού, είπε.
«Ό,τι και να συμβεί, δεν πρόκειται να κάνουμε χερσαία επιχείρηση και οι Συρίοι φίλοι μας το γνωρίζουν καλά» δήλωσε ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σε συνέντευξη στον Ρώσο τηλεοπτικό παρουσιαστή Βλαντιμίρ Solovyov.
Ο πρωταρχικός στόχος της Ρωσικής επιχείρησης στη Συρία είναι «η σταθεροποίηση της νόμιμης εξουσίας σε αυτή τη χώρα και η δημιουργία συνθηκών ώστε να βρεθεί πολιτικός συμβιβασμός,» είπε ο πρόεδρος Πούτιν.
Ο Ρώσος ηγέτης τόνισε συγκεκριμένα ότι η Μόσχα είχε ενημερώσει τη Δυτική συμμαχία όταν ξεκίνησε την επιχείρηση στη Συρία.
«Συμβουλέψαμε εκ των προτέρων τους Αμερικανούς εταίρους μας και πολλούς άλλους εταίρους, ιδιαίτερα εκείνους στη περιοχή της Συρίας, σχετικά με τις προθέσεις και τα σχέδιά μας,» δήλωσε ο Πούτιν, τονίζοντας συγκεκριμένα ότι «η Ρωσία ποτέ δεν προειδοποιήθηκε για ανάλογες ενέργειες που προγραμματίζονταν ή ξεκίνησαν.»
«Ωστόσο, το κάναμε. Με καλή θέληση, για λόγους πρακτικούς και για να δείξουμε ότι είμαστε ανοικτοί για συνεργατική δουλειά», είπε ο Πούτιν.
«Θέλω να τονίσω για άλλη μια φορά ότι ενεργούμε σε πλήρη συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο, και κατόπιν αιτήματος των επίσημων αρχών της Συρίας», πρόσθεσε.
Η Μόσχα δεν χάνει την ελπίδα ότι και άλλες χώρες θα προσχωρήσουν στην ρωσική επιχείρηση στη Συρία, δήλωσε ο Πούτιν, επισημαίνοντας ότι τη στιγμή που η Ρωσία ξεκίνησε την επιχείρηση της κατά του Iσλαμικού Kράτους, υπήρχαν ήδη 11 χώρες που εκτελούσαν αεροπορικές επιδρομές στο Συριακό έδαφος.
Η Ρωσική επιχείρηση στη Συρία δεν ήταν αυθόρμητη και προηγήθηκε λεπτομερής δορυφορική και εναέρια επιτήρηση, είπε ο Πούτιν, σημειώνοντας ότι εμπειρογνώμονες από το Γενικό Ρωσικό Επιτελείο σε συντονισμό με τους Σύριους εταίρους και άλλες χώρες της περιοχής είχαν δημιουργήσει ένα κέντρο πληροφοριών στη Βαγδάτη για την ανταλλαγή στοιχείων αναγνώρισης.
«Ως εκ τούτου, ό,τι συμβαίνει στον αέρα και στο έδαφος δεν είναι μια αυθόρμητη δράση, αλλά η υλοποίηση σχεδίων προγραμματισμένων από πριν» είπε ο πρόεδρος Πούτιν. Οι πιθανότητες να καταλήξουν σε εγχώριο πολιτικό συμβιβασμό στη Συρία θα είναι υψηλότερες εάν ο συριακός στρατός αποδείξει τη μαχητικότητα του, είπε.
«Αν ο συριακός στρατός αποδείξει την ικανότητα και την ετοιμότητά του να καταπολεμήσει την τρομοκρατία, τότε η πιθανότητα επίτευξης πολιτικού συμβιβασμού θα είναι πολύ υψηλότερη,» δήλωσε ο Πούτιν, επιβεβαιώνοντας ότι μια ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία θα περιοριστεί στην επιθετική επιχείρηση του Συριακού Στρατού. Σχολιάζοντας το γεγονός ότι η εκτόξευση πυραύλων κρους που πραγματοποιεί το Ρωσικό Ναυτικό από την Κασπία Θάλασσα ενάντια σε θέσεις του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία είναι μια έκπληξη για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει επικριτικά σχόλια για την Αμερικανική κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών. Οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είναι ένα από τις πιο ισχυρές στον κόσμο, όμως δεν γνωρίζουν τα πάντα – και δεν θα έπρεπε όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα», δήλωσε ο Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος είπε επίσης ότι αισθάνεται αμηχανία ως προς το γιατί οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να μοιραστούν με τη Ρωσία πληροφορίες σχετικά με την τύχη των εγκαταστάσεων του Ισλαμικού Κράτους.
Οι Ρώσοι στρατιωτικοί ειδικοί έχουν ήδη προσφύγει στο Πεντάγωνο με προτάσεις για τον αγώνα κατά των τρομοκρατών στη Συρία, είπε ο Πρόεδρος Πούτιν. «Μερικά από τα συστήματα εκτόξευσης πυραύλων της Ρωσίας είναι ξεπερασμένα ώστε είναι καθ ‘οδόν εκταταμένος επανεξοπλισμός με υψηλής τεχνολογίας όπλα ακριβείας», δήλωσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, τονίζοντας ότι, αν απειληθεί, η Ρωσία θα κάνει χρήση των πιο εξελιγμένων όπλων της για να διατηρήσει την εθνική της ασφάλεια.
Ωστόσο, ο ίδιος επίσης πρόσθεσε ότι «η Ρωσική εξωτερική πολιτική είναι πραγματικά ειρηνική, χωρίς καμία υπερβολή.» «Αν ρίξετε μια ματιά στον πολιτικό χάρτη του κόσμου και δείτε τι είναι η Ρωσία, καθίσταται προφανές ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε ξένα εδάφη, ούτε φυσικούς πόρους. Έχουμε τα πάντα σε αφθονία. Είμαστε μια αυτάρκης χώρα,» δήλωσε ο Πρόεδρος Πούτιν, προσθέτοντας ότι η Ρωσία δεν επιδιώκει ούτε να διεξάγει πόλεμο ούτε σύγκρουση σε οποιαδήποτε χώρα. Η Ρωσία δεν έχει καμία πρόθεση να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ή την αναδημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά «πρέπει να υπερασπιστούμε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μας», τόνισε ο Πούτιν. «Το έχουμε κάνει στο παρελθόν, και θα το κάνουμε και στο μέλλον.»

Οκτωβρίου 13, 2015

Καρλ Πολάνυι – Η αυτορυθμιζόμενη αγορά και τα πλασματικά εμπορεύματα: εργασία, γη και χρήμα

[…] Ποτέ πριν την εποχή μας δεν ξεπέρασαν οι αγορές την καταστατική θέση του εξαρτήματος της οικονομικής ζωής. Κατά κανόνα, το οικονομικό σύστημα ήταν ενσωματωμένο στο κοινωνικό, και η μορφή της αγοράς ήταν συμβατή με οποιαδήποτε αρχή συμπεριφοράς επικρατούσε στην οικονομία. Η αρχή της ανταλλαγής, που βρίσκεται πίσω από τη μορφή της αγοράς, δεν φανέρωνε μια τάση επέκτασης σε βάρος των υπολοίπων. Εκεί που οι αγορές ήταν περισσότερο αναπτυγμένες, όπως στο μερκαντιλιστικό σύστημα, βρίσκονταν υπό τον έλεγχο μιας κεντρικής εξουσίας, που ασκούσε την αυταρχική εξουσία της τόσο στην αγροτική οικονομία όσο και στην εθνική ζωή. Ουσιαστικά, έλεγχος και αγορά αναπτύσσονταν παράλληλα. Η αυτορυθμιζόμενη αγορά ήταν άγνωστη έννοια· πράγματι, η εμφάνιση της ιδέας της αυτορύθμισης έφερε μια πλήρη μεταστροφή του ρεύματος της εξέλιξης. Κάτω από το φως αυτών των εξελίξεων μπορούμε να συλλάβουμε πλήρως τις ασυνήθιστες απόψεις που κρύβονται πίσω από μία οικονομία της αγοράς. 
Η οικονομία της αγοράς αποτελεί ένα οικονομικό σύστημα που ελέγχεται, ρυθμίζεται και κατευθύνεται μόνον από τις αγορές. Η τάξη στην παραγωγή και τη διανομή των αγαθών επαφίεται σε αυτόν τον αυτορυθμιζόμενο μηχανισμό. Μία τέτοια οικονομία πηγάζει από την αντίληψη ότι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται κατά τρόπο που να τους αποφέρει τα μέγιστα χρηματικά οφέλη. Προϋποθέτει αγορές, στις οποίες η παροχή αγαθών (και υπηρεσιών), που διατίθενται σε μια ορισμένη τιμή, θα ισούται με τη ζήτηση. Προϋποθέτει την παρουσία του χρήματος, που λειτουργεί ως αγοραστική δύναμη στα χέρια των κατόχων του. Συνεπώς, η παραγωγή θα ελέγχεται από τις τιμές, επειδή τα κέρδη αυτών που διευθύνουν την παραγωγή θα εξαρτώνται από αυτές· η διανομή των αγαθών θα εξαρτάται επίσης από τις τιμές, επειδή αυτές δημιουργούν εισοδήματα και ίσα ίσα χάρη στα εισοδήματα αυτά παράγονται και διανέμονται τα αγαθά μεταξύ των μελών της κοινωνίας.  Με αυτές τις αντιλήψεις, η τάξη στην παραγωγή και τη διανομή των αγαθών εξασφαλίζεται αποκλειστικά από τις τιμές.
Η αυτορύθμιση συνεπάγεται ότι ολόκληρη η παραγωγή προσφέρεται προς πώληση στην αγορά και ότι όλα τα εισοδήματα πηγάζουν από τέτοιες πωλήσεις. Συνεπώς, υπάρχουν αγορές για όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας, όχι μόνο για τα αγαθά (συμπεριλαμβανομένων πάντα των υπηρεσιών) αλλά και για την εργασία, τη γη και το χρήμα που οι τιμές τους ονομάζονται τιμές εμπορευμάτων, μισθοί, πρόσοδος και τόκος αντίστοιχα. Οι ίδιοι όροι δείχνουν ότι οι τιμές διαμορφώνουν τα εισοδήματα: ο τόκος είναι η τιμή για τη χρήση του χρήματος και αποτελεί το εισόδημα όσων είναι σε θέση να χορηγήσουν χρήμα. Η πρόσοδος είναι η τιμή της χρήσης της γης και αποτελεί το εισόδημα εκείνων που παρέχουν γη· οι μισθοί είναι η τιμή για τη χρήση της εργασιακής δύναμης και αποτελούν το εισόδημα όποιων την πωλούν. Τέλος, οι τιμές των εμπορευμάτων αποτελούν τα εισοδήματα όποιων πουλούν τις επιχειρηματικές τους υπηρεσίες, και το εισόδημα ονομάζεται κέρδος επειδή αποτελεί ουσιαστικά τη διαφορά ανάμεσα σε δύο κατηγορίες τιμών, την τιμή των παραχθέντων αγαθών και το κόστος τους, δηλαδή την τιμή των αγαθών την αναγκαία για την παραγωγή τους. Εφ’ όσον πληρούνται οι προϋποθέσεις αυτές, όλα τα εισοδήματα θα προέρχονται από πωλήσεις στην αγορά και θα επαρκούν για να αγοράζουν όλα τα παραγόμενα αγαθά.
Μια άλλη κατηγορία αντιλήψεων αφορά στο κράτος και την πολιτική του. Τίποτε δεν πρέπει να επιτρέπεται να δημιουργηθεί με τρόπο άλλον εκτός από τις πωλήσεις. Ούτε και πρέπει να υπάρχει οποιαδήποτε παρεμβολή στην προσαρμογή των τιμών στην αλλαγή των συνθηκών της αγοράς – είτε οι τιμές αφορούν σε αγαθά είτε σε εργασία, γη ή χρήμα. Έπεται ότι πρέπει να υπάρχουν αγορές για όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας[1] και ότι απαγορεύεται η λήψη μέτρων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη δράση των αγορών αυτών. Ούτε η τιμή ούτε η προσφορά ούτε η ζήτηση πρέπει να είναι σταθερές ή ρυθμιζόμενες. Είναι επιτρεπτές μόνον εκείνες οι πολιτικές που συντελούν στη διασφάλιση της αυτορύθμισης της αγοράς και δημιουργούν συνθήκες που καθιστούν την αγορά μοναδική οργανωτική δύναμη στη σφαίρα της οικονομίας.
Για να αντιληφθούμε πλήρως τι σημαίνει αυτό, θα στραφούμε για λίγο στο μερκαντιλιστικό σύστημα και στις εθνικές αγορές, των οποίων την ανάπτυξη βοήθησε πολύ ουσιαστικά. Στον φεουδαλισμό και στο συντεχνιακό σύστημα, γη και εργασία αποτελούσαν μέρος της καθαυτό κοινωνικής οργάνωσης (το χρήμα δεν είχε ακόμα εξελιχθεί σε κυρίαρχο στοιχείο της βιομηχανίας). Η γη, το θεμελιώδες στοιχείο του φεουδαλισμού, ήταν η βάση για το στρατιωτικό, δικαιοδοτικό, διοικητικό και πολιτικό σύστημα· η καταστατική θέση και η χρήση της καθοριζόταν από νομικούς και εθιμικούς κανόνες. Το κατά πόσον η κατοχή της μεταβιβαζόταν ή όχι και, αν ναι, σε ποιόν και υπό ποιους περιορισμούς, τι συνεπαγόταν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε όποια χρήση θα υποβάλλονταν συγκεκριμένες εκτάσεις γης – όλα αυτά τα ζητήματα δεν υπάγονταν στην οργάνωση της αγοραπωλησίας, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική κατηγορία θεσμικών ρυθμίσεων.
Τα ίδια ίσχυαν και για την οργάνωση της εργασίας. Στο συντεχνιακό σύστημα, όπως και σε όλα τα προηγούμενα οικονομικά συστήματα στην ανθρώπινη ιστορία, τα κίνητρα και οι περιστάσεις των παραγωγικών δραστηριοτήτων στηρίζονταν στην γενικότερη οργάνωση της κοινωνίας. Οι σχέσεις τεχνίτη, βοηθού, μαθητευόμενου, οι συνθήκες εργασίας της κάθε τέχνης, ο αριθμός των μαθητευόμενων, οι μισθοί των εργατών, ρυθμίζονταν όλα από την παράδοση και τη διοίκηση της κάθε συντεχνίας και πόλης. Το μερκαντιλιστικό σύστημα απλώς ενοποίησε όλες αυτές τις συνθήκες, είτε με διατάγματα, όπως στην Αγγλία, είτε δια μέσου της «εθνικοποίησης» των συντεχνιών, όπως στη Γαλλία. Όσον αφορά στη γη, το φεουδαλικό καθεστώς είχε καταργηθεί μόνον όπου σχετιζόταν με περιφερειακά, τοπικά προνόμια. Για όλα τα υπόλοιπα, η γη παρέμενε extra commercium στην Αγγλία και τη Γαλλία. Μέχρι την Επανάσταση του 1789, η κτηματική περιουσία παρέμενε η πηγή των κοινωνικών προνομίων στη Γαλλία, ενώ στην Αγγλία, ακόμη και μετά από αυτήν την περίοδο, το εθιμικό δίκαιο της γης ήταν ουσιαστικά μεσαιωνικό. Παρ’ όλη την τάση του για εμπορευματοποίηση, ο μερκαντιλισμός ουδέποτε επιτέθηκε στα εχέγγυα που προστάτευαν τα δύο βασικά στοιχεία της παραγωγής –την εργασία και τη γη– από τυχόν απόπειρες εμπορευματοποίησής τους. Στην Αγγλία, η «εθνικοποίηση» της εργατικής νομοθεσίας με τον «Νόμο περί τεχνιτών» (1563) και τον νόμο της «Κοινωνικής πρόνοιας» (1601) έθεσε υπό την προστασία της την εργασία, ενώ η πολιτική των Τυδώρ και των πρώτων Στιούαρτ εναντίον των περιφράξεων αποτελούσε μία σταθερή αντίσταση στην αρχή της κερδοφόρου χρήσης της κτηματικής περιουσίας.
Παρ’ όλη την έμφαση που έδινε στην εμπορευματοποίηση ως εθνική πολιτική, ο μερκαντιλισμός αντιμετώπιζε τις αγορές πολύ διαφορετικά από ό,τι η οικονομία της αγοράς, πράγμα που δείχνει σαφέστατα η υπερβολική επέκταση του κρατικού παρεμβατισμού στη βιομηχανία. Στο σημείο αυτό δεν υπήρχε καμιά διαφορά ανάμεσα στους μερκαντιλιστές και τους νοσταλγούς της φεουδαρχίας, ανάμεσα στον σχεδιασμό του στέμματος και τα κεκτημένα δικαιώματα ή ανάμεσα στους συγκεντρωτικούς γραφειοκράτες και τους συντηρητικούς αυτονομιστές. Διαφωνούσαν μόνον ως προς τις μεθόδους της ρύθμισης: συντεχνίες, πόλεις και επαρχίες επικαλούνταν την παράδοση και το έθιμο, ενώ η νέα κρατική εξουσία έκλινε προς τα νομοθετικά μέτρα· αλλά και οι δύο ήταν αντίθετες στην εμπορευματοποίηση της γης και της εργασίας – προϋπόθεση της οικονομίας της αγοράς. Συντεχνίες και φεουδαλικά δικαιώματα καταργήθηκαν στη Γαλλία μόλις το 1790, ενώ ο ελισαβετιανός «Νόμος περί φτωχών» μόλις το 1834. Και στις δύο χώρες, η εδραίωση της ελεύθερης αγοράς εργασίας ούτε που συζητιόταν πριν από την τελευταία δεκαετία του 18ου αι. Όσο για την ιδέα της αυτορύθμισης της οικονομικής ζωής, βρισκόταν εντελώς πέρα από τον ορίζοντα της εποχής. Ο μερκαντιλισμός ασχολούνταν με την ανάπτυξη των πόρων της χώρας, και της προσφοράς εργασίας, δια μέσου του εμπορίου· θεωρούσε δεδομένη την παραδοσιακή οργάνωση γης και εργασίας. Από την άποψη αυτήν, βρισκόταν τόσο μακριά από τις σύγχρονες αντιλήψεις όσο ήταν και στον χώρο της πολιτικής, στον οποίο καμία νύξη εκδημοκρατισμού δεν ήταν ικανή να μετριάσει την ένθερμη πίστη του στις απολυταρχικές εξουσίες του πεφωτισμένου δεσπότη. Όπως ακριβώς η μετάβαση σε ένα δημοκρατικό, αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα επέφερε την πλήρη ανατροπή της κυρίαρχης αντίληψης της εποχής, η αλλαγή από ρυθμισμένες σε αυτορυθμιζόμενες αγορές, στα τέλη του 18ου αι., αντιπροσώπευε τον πλήρη μετασχηματισμό της κοινωνικής δομής.
Μία αυτορυθμιζόμενη αγορά απαιτεί τον θεσμικό διαχωρισμό της κοινωνίας στην οικονομική και την πολιτική σφαίρα δραστηριοτήτων. Ο διαχωρισμός αυτός αποτελεί στην ουσία απλώς την επαναδιατύπωση, από την πλευρά της κοινωνίας ως συνόλου, της ύπαρξης μιας αυτορυθμιζόμενης αγοράς. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι ο διαχωρισμός των δύο σφαιρών δραστηριοτήτων ενυπάρχει σε όλους τους τύπους κοινωνίας, σε όλες τις εποχές. Αυτό, όμως, θα βασιζόταν σε πλάνη. Είναι γεγονός ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει δίχως ένα σύστημα που να εξασφαλίζει την τάξη στην παραγωγή και τη διανομή των αγαθών. Αλλά αυτό δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την ύπαρξη ξέχωρων οικονομικών θεσμών· συνήθως, η οικονομική τάξη αποτελεί απλώς λειτουργία της κοινωνικής, στην οποία εμπεριέχεται. Ξεχωριστό οικονομικό σύστημα στην κοινωνία δεν υπήρχε στην φυλετική ούτε στην φεουδαλική ούτε στην μερκαντιλιστική πραγματικότητα. Η κοινωνία του 19ου αι., στην οποία η οικονομική δραστηριότητα απομονώθηκε και αποδόθηκε σε ένα ιδιαίτερο οικονομικό κίνητρο, αντιπροσώπευε πράγματι μια ριζικά νέα κατεύθυνση.
Ένα τέτοιο θεσμικό πρότυπο μπορούσε να λειτουργήσει μόνο με την σχετική υποταγή της κοινωνίας στις απαιτήσεις του. Μία οικονομία της αγοράς μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία της αγοράς. Αναλύοντας την εξέλιξη της μορφής της αγοράς, φτάσαμε σε αυτό το γενικό συμπέρασμα. Μπορούμε τώρα να συγκεκριμενοποιήσουμε τον ισχυρισμό μας. Μία οικονομία της αγοράς πρέπει να περιέχει όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένων της γης, της εργασίας και του χρήματος. (Σε μια οικονομία της αγοράς, το τελευταίο αποτελεί επίσης ουσιαστικό στοιχείο της βιομηχανικής ζωής και η συμπερίληψή του στον μηχανισμό της αγοράς έχει, όπως θα δούμε, σημαντικότατες θεσμικές συνέπειες). Αλλά εργασία και γη δεν είναι άλλο από τους ανθρώπους που απαρτίζουν κάθε κοινωνία, καθώς και από το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει. Η συμπερίληψή τους στον μηχανισμό της αγοράς σημαίνει την καθυπόταξη της καθαυτό υπόστασης της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς.
Είμαστε τώρα σε θέση να διατυπώσουμε πιο συγκεκριμένα τη θεσμική φύση της οικονομίας της αγοράς και τους κινδύνους που περικλείει για την κοινωνία. Πρώτα πρώτα, θα περιγράψουμε τις μεθόδους με τις οποίες ο μηχανισμός της αγοράς καθίσταται ικανός να ελέγχει και να κατευθύνει τα στοιχεία της βιομηχανικής ζωής. Δεύτερον, θα προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε τις επιπτώσεις του μηχανισμού αυτού σε μία κοινωνία που υφίσταται τη δράση του.
Ο μηχανισμός της αγοράς προσαρμόζεται στα διάφορα στοιχεία της βιομηχανικής ζωής με τη βοήθεια της έννοιας του εμπορεύματος. Τα εμπορεύματα εδώ ορίζονται εμπειρικά ως αντικείμενα που έχουν παραχθεί για πώληση στην αγορά, ενώ οι αγορές ορίζονται, πάλι εμπειρικά, ως οι επαφές πωλητών και αγοραστών. Κατά συνέπεια, όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας θεωρείται ότι έχουν παραχθεί για πώληση, καθώς τότε και μόνο τότε θα γίνουν αντικείμενο της αλληλεπίδρασης του μηχανισμού προσφοράς και ζήτησης με την τιμή. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν αγορές για όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας, καθώς και ότι, σε αυτές τις αγορές, καθένα από τα στοιχεία αυτά θα οργανώνεται σε μία ομάδα προσφοράς και ζήτησης· τέλος, ότι κάθε τέτοιο στοιχείο θα έχει μία τιμή, η οποία θα βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με την προσφορά και τη ζήτηση. Αυτές οι –αναρίθμητες– αγορές αλληλοσυνδέονται, για να δημιουργήσουν Μία Μεγάλη Αγορά[2].
Σημαντικό στοιχείο είναι το ακόλουθο: η εργασία, η γη και το χρήμα είναι ουσιαστικά στοιχεία της βιομηχανίας και πρέπει και αυτά να οργανώνονται σε χωριστές αγορές· πράγματι, αυτές οι αγορές αποτελούν πολύ ζωτικό μέρος του οικονομικού συστήματος. Αλλά εργασία, γη και χρήμα δεν αποτελούν προφανώς εμπορεύματα· το αξίωμα πως οτιδήποτε αγοράζεται και πουλιέται πρέπει να έχει παραχθεί για πώληση, είναι καταφανώς αναληθές στην περίπτωσή τους. Με άλλα λόγια, δεν αποτελούν εμπορεύματα, σύμφωνα με τον εμπειρικό ορισμό του εμπορεύματος. Η εργασία είναι απλώς ένα ακόμη όνομα για μια ανθρώπινη δραστηριότητα που ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή, και που δεν παράγεται για πώληση αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, και δεν μπορεί να διαχωρισθεί από την ανθρώπινη ζωή, να «αποθηκευτεί» ή να μετακινηθεί. Γη, άλλωστε, είναι ένα άλλο όνομα της Φύσης, που δεν παράγεται από τον άνθρωπο. Τέλος, το χρήμα αποτελεί απλώς ένα τεκμήριο αγοραστικής δύναμης που, κατά κανόνα, δεν παράγεται αλλά δημιουργείται με τον μηχανισμό της ιδιωτικής και της δημόσιας Πίστης. Κανένα απ’ αυτά δεν παράγεται για πώληση. Η απόδοση της ιδιότητας του εμπορεύματος στην εργασία, τη γη και το χρήμα είναι ολότελα πλασματική.
Κι όμως, ίσα ίσα με τη βοήθεια αυτής της κατασκευής οργανώνονται οι αγορές εργασίας, γης και χρήματος[3]· αυτά πωλούνται και αγοράζονται στην αγορά και η προσφορά και η ζήτησή τους αποτελούν πραγματικά μεγέθη· κάθε μέτρο ή πολιτική που θα εμπόδιζε τον σχηματισμό τέτοιων αγορών, θα απειλούσε αναπόφευκτα την αυτορύθμιση του συστήματος. Επομένως, η νοητική κατασκευή του εμπορεύματος παρέχει μία ζωτική οργανωτική αρχή για το σύνολο της κοινωνίας και επηρεάζει με τους πιο ποικίλους τρόπους όλους τους θεσμούς της: την αρχή σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται κάθε διακανονισμός ή συμπεριφορά που θα απέτρεπαν την ουσιαστική λειτουργία του μηχανισμού της αγοράς με βάση την νοητική κατασκευή του εμπορεύματος.
Πάντως, σε σχέση με την εργασία, τη γη και το χρήμα, αυτό το αξίωμα δεν μπορεί να επικυρωθεί. Η καθιέρωση του μηχανισμού της αγοράς ως μοναδικού ρυθμιστή της τύχης των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος, ως και του μεγέθους και της χρήσης της αγοραστικής δύναμης, κατέληγε στην κατάλυση της κοινωνίας. Το υποτιθέμενο εμπόρευμα «εργασιακή δύναμη» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται αδιακρίτως, ούτε και να αφήνεται αχρησιμοποίητο, δίχως να επηρεάσει τον άνθρωπο, που τυχαίνει να είναι φορέας αυτού του ιδιαίτερου εμπορεύματος. Αχρηστεύοντας την εργασιακή δύναμη του ανθρώπου, το σύστημα αναπόφευκτα θα αχρήστευε τη φυσική, ηθική και ψυχολογική οντότητα που λέγεται «άνθρωπος», η οποία συνδέεται με αυτό το εμπόρευμα. Αν έχαναν την προστατευτική κάλυψη των πολιτισμικών θεσμών, οι άνθρωποι θα εκμηδενίζονταν από τα αποτελέσματα της κατάλυσης της κοινωνίας· τελικά θα πέθαιναν, θύματα μιας οξείας κοινωνικής αποσάθρωσης, μίας έξαρσης του εγκλήματος, της περιθωριοποίησης και της λιμοκτονίας. Θα ακολουθούσε η ισοπέδωση της φύσης, η μόλυνση των τοπίων, των ποταμών και των κατοικημένων χώρων, η διακύβευση της εθνικής ασφάλειας και η πλήρης απώλεια της δυνατότητας παραγωγής τροφίμων και πρώτων υλών. Τέλος, η ρύθμιση της αγοραστικής δύναμης από την αγορά θα κατέστρεφε τις επιχειρήσεις, επειδή η έλλειψη ή η πληθώρα του χρήματος θα απέβαιναν εξ ίσου καταστροφικές για την επιχείρηση, όπως οι πλημμύρες και οι ξηρασίες για την πρωτόγονη κοινωνία. Αναμφίβολα, η εργασία, η γη και το χρήμα είναι ουσιώδη για μία οικονομία της αγοράς. Αλλά καμία κοινωνία δεν θα άντεχε τις συνέπειες από την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος χονδροειδών νοητικών κατασκευών, έστω και για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα, αν δεν προστατεύονταν η ανθρώπινη, η φυσική της υπόσταση, όπως και η επιχειρηματική της οργάνωση, από την καταστροφική επιρροή αυτού του σατανικού μύλου.
Η άκρως τεχνητή φύση της οικονομίας της αγοράς έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι η ίδια η διαδικασία της παραγωγής οργανώνεται με τη μορφή της αγοραπωλησίας[4]. Κανένας άλλος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής δεν είναι εφικτός σε μία εμπορική κοινωνία. Κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα, η βιομηχανική παραγωγή για τις εξαγωγές ήταν υπό τον έλεγχο πλούσιων αστών και διεκπεραιωνόταν υπό την άμεση επίβλεψή τους στην πόλη τους. Αργότερα, στην εμπορική κοινωνία, η παραγωγή ήταν υπό τον έλεγχο των εμπόρων και δεν περιοριζόταν πια στις πόλεις· ήταν η εποχή της «οικοτεχνίας», τότε που η βιομηχανία της αγροτικής υπαίθρου προμηθευόταν τις πρώτες ύλες από τον έμπορο καπιταλιστή, ο οποίος διεύθυνε την παραγωγική διαδικασία ως καθαρά εμπορική επιχείρηση. Τότε η βιομηχανική παραγωγή πέρασε σε μεγάλη κλίμακα υπό την καθοδήγηση του εμπόρου. Αυτός είχε γνώση της αγοράς, του όγκου και της ποιότητας της ζήτησης· αυτός εγγυόταν την προμήθεια των πρώτων υλών, όπως το μαλλί και μερικές φορές οι αργαλειοί, για το οικοτεχνικό σύστημα παραγωγής. Αν δεν επαρκούσαν οι προμήθειες, δυσμενέστερες ήταν οι επιπτώσεις πάνω στον τεχνίτη, που έχανε προσωρινά την απασχόλησή του. Δεν απαιτούνταν καμία μεγάλη βιομηχανική εγκατάσταση και ο έμπορος δεν έπαιρνε σημαντικό ρίσκο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της παραγωγής.
Το σύστημα αυτό ισχυροποιόταν και βελτιωνόταν οργανωτικά επί αιώνες, ως την εποχή που, σε μία χώρα, την Αγγλία, η υφαντουργία, υπό τον έλεγχο του υφασματέμπορου, προσέλαβε σχεδόν εθνικές διαστάσεις. Αυτός που αγόραζε και πουλούσε, εξασφάλιζε την παραγωγή – δεν απαιτούνταν ένα ξέχωρο κίνητρο. Η παραγωγή αγαθών δεν λάμβανε υπ’ όψη ούτε τις αμοιβαίες σχέσεις αλληλοϋποστήριξης ούτε την έγνοια του νοικοκύρη για τα εξαρτώμενα από αυτόν μέλη της οικογένειας ούτε την περηφάνια του τεχνίτη για το προϊόν του ούτε την ικανοποίηση και επιδοκιμασία του αγοραστικού κοινού· τίποτα, παρά μόνο το καθαρό κίνητρο του κέρδους, ίδιον του ανθρώπου που το επάγγελμά του είναι να πουλά και να αγοράζει. Μέχρι τα τέλη του 18ου αι., η βιομηχανική παραγωγή στην δυτική Ευρώπη ήταν απλώς συμπληρωματική του εμπορίου.
Όσο η μηχανή αποτελούσε ένα φτηνό και μη εξειδικευμένο εργαλείο, δεν υπήρχε καμία αλλαγή σε αυτήν την κατάσταση. Το γεγονός ότι ο οικοτεχνίτης μπορούσε να παράγει περισσότερα προϊόντα στις ίδιες εργάσιμες ώρες, πιθανόν να τον ωθούσε να χρησιμοποιήσει μηχανές για να μεγιστοποιήσει το εισόδημά του, αλλά δεν επηρέαζε αναγκαστικά την οργάνωση της παραγωγής. Το αν ο τεχνίτης –ή ο εργοδότης– ήταν κάτοχος φθηνών μηχανημάτων, προκαλούσε μια κάποια διαφοροποίηση στην κοινωνική θέση των δύο συμβαλλομένων και, οπωσδήποτε, σήμαινε μια διαφορά στα εισοδήματα του εργάτη, που κέρδιζε περισσότερα όταν ήταν ο ιδιοκτήτης των εργαλείων του. Αυτό, όμως, από μόνο του δεν προέτρεπε τον έμπορο να μεταβληθεί σε βιομήχανο καπιταλιστή ή να περιορίσει τις δραστηριότητές του αποκλειστικά στο να δανείζει σε τέτοιους ανθρώπους. Η πώληση αγαθών σπάνια ήταν πλήρης και η μεγαλύτερη δυσκολία παρέμενε η προμήθεια πρώτων υλών, που μερικές φορές ήταν αδύνατον να διακοπεί. Αλλά ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, η ζημία του εμπόρου-ιδιοκτήτη των μηχανημάτων δεν ήταν σημαντική. Αυτό που άλλαξε τελείως τη σχέση τού εμπόρου με την παραγωγή δεν ήταν η εμφάνιση της μηχανής καθ’ εαυτή, αλλά η εφεύρεση περίπλοκων μηχανημάτων και άρα εξειδικευμένων μηχανημάτων. Αν και ίσα ίσα ο έμπορος εισήγαγε την νέα οργάνωση της παραγωγής – γεγονός που καθόρισε την όλη πορεία του μετασχηματισμού – η χρήση των πολύπλοκων μηχανημάτων και εγκαταστάσεων απαίτησε τη δημιουργία εργοστασίων και, συνακόλουθα, αλλοίωσε την ισορροπία της σχέσης εμπορίου και βιομηχανίας, καταφανώς προς όφελος της τελευταίας. Η βιομηχανική παραγωγή έπαψε να λειτουργεί ως εξάρτημα του εμπορίου, και περίεκλειε πια μακροπρόθεσμες επενδύσεις και ανάλογα ρίσκα. Όσο δεν διασφαλιζόταν η απρόσκοπτη παραγωγή αγαθών, τέτοια ρίσκα δεν ήταν εφικτά για τον επενδυτή.
Όσο, όμως, γινόταν πολυπλοκότερη η βιομηχανική παραγωγή, τόσο αύξανε ο αριθμός των στοιχείων της βιομηχανίας, που η προμήθειά τους έπρεπε να διασφαλισθεί. Από αυτά, τρία ήταν κεφαλαιώδους σημασίας: η εργασία, η γη και το χρήμα. Σε μία εμπορική κοινωνία, υπήρχε μόνον ένας τρόπος οργάνωσής τους: να καταστούν διαθέσιμα προς πώληση. Επομένως, έπρεπε να οργανωθούν για να πουλιούνται στην αγορά, δηλαδή σαν εμπορεύματα. Η επέκταση του μηχανισμού της αγοράς στην εργασία, τη γη και το χρήμα, υπήρξε αναπόφευκτη συνέπεια της εισαγωγής των εργοστασίων σε μία εμπορική κοινωνία. Όλα τα στοιχεία της βιομηχανίας έπρεπε να προσφέρονται προς πώληση.
Αυτό συνδεόταν με την ανάγκη να υπάρχει ένα σύστημα αγοράς. Γνωρίζουμε πως σε ένα τέτοιο καθεστώς τα κέρδη διασφαλίζονται μόνο αν εξασφαλίζεται η αυτορύθμιση δια μέσου της ύπαρξης αλληλένδετων ανταγωνιστικών αγορών. Καθώς η ανάπτυξη των εργοστασίων αποτελούσε μέρος της διαδικασίας αγοράς και πώλησης, η εργασία, η γη και το χρήμα έπρεπε να μετατραπούν σε εμπορεύματα για να διασφαλισθεί η απρόσκοπτη παραγωγή. Βέβαια, δεν θα μπορούσαν πραγματικά να μετατραπούν σε εμπορεύματα, καθώς δεν παράγονταν για να πουληθούν στην αγορά. Αλλά ο μύθος της εμπορευματοποίησής τους κατέστη η οργανωτική αρχή της κοινωνίας. Από τα τρία διακρίνεται ένα: «εργασία» είναι ο τεχνικός όρος που χρησιμοποιείται για τους ανθρώπους, εφ’ όσον είναι υπάλληλοι και όχι εργοδότες· συνάγεται ότι, εφ’ εξής, η οργάνωση της εργασίας θα άλλαζε παράλληλα με την οργάνωση του συστήματος της αγοράς. Αλλά καθώς η οργάνωση της εργασίας είναι απλώς μια άλλη περιγραφή του τρόπου ζωής των απλών ανθρώπων, αυτό σημαίνει πως η ανάπτυξη του συστήματος της αγοράς θα συνοδευόταν από μία αλλαγή στην οργάνωση της κοινωνίας. Τελικά, η ανθρώπινη κοινωνία είχε καταστεί εξάρτημα του οικονομικού συστήματος.
Επανερχόμαστε στις παράλληλες ιστορίες των ζημιών που προκάλεσαν οι περιφράξεις στην αγγλική ιστορία, και της κοινωνικής καταστροφής που ακολούθησε την Βιομηχανική Επανάσταση. Έχουμε επισημάνει ότι, κατά κανόνα, βελτιώσεις επιτυγχάνονται με αντίτιμο την κοινωνική αποδιάρθρωση. Αν αυτή προσλάβει μεγάλες διαστάσεις, τότε η κοινότητα υποκύπτει στο μοιραίο. Οι Τυδώρ και οι πρώτοι Στιούαρτ γλίτωσαν την Αγγλία από την τύχη της Ισπανίας, ρυθμίζοντας την ταχύτητα και την επέκταση της αλλαγής ώστε αυτή να καταστεί ανεκτή, και παροχετεύοντας τα αποτελέσματα της σε λιγότερο καταστροφικές απολήξεις. Τίποτε, όμως, δεν έσωσε τον αγγλικό λαό από τον αντίκτυπο της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η τυφλή πίστη στην αυθόρμητη πρόοδο είχε κυριεύσει τον νου των ανθρώπων, και οι πιο φωτισμένοι πίεζαν για απεριόριστη και ανεξέλεγκτη κοινωνική αλλαγή, με θρησκευτικό φανατισμό. Οι συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων είναι φρικτές, ξεπερνούν κάθε προσπάθεια περιγραφής. Πράγματι, η ανθρώπινη κοινωνία θα βάδιζε στην εξολόθρευση, αν δεν υπήρχαν προστατευτικές αντιδράσεις, που περιόριζαν τη δράση αυτού του μηχανισμού αυτοκαταστροφής.
Η κοινωνική ιστορία του 19ου αι. υπήρξε, επομένως, το αποτέλεσμα μιας διπλής κίνησης: η επέκταση της οργάνωσης της αγοράς για τα γνήσια εμπορεύματα, συνοδεύθηκε από έναν περιορισμό για τα πλασματικά. Ενώ από τη μία οι αγορές κατέκλυσαν την υφήλιο και η ποσότητα των διατιθέμενων αγαθών προσέλαβε απίστευτες διαστάσεις, από την άλλη ένα δίκτυο μέτρων και πολιτικών ενσωματώθηκε σε ισχυρούς θεσμούς, που είχαν σχεδιαστεί για να ελέγξουν τη δράση της αγοράς σε σχέση με την εργασία, τη γη και το χρήμα. Ενώ η οργάνωση παγκόσμιων αγορών εμπορευμάτων, κεφαλαίων και νομίσματος, υπό την αιγίδα του διεθνούς κανόνα του χρυσού, έδωσε μία πρωτοφανή ώθηση στον μηχανισμό των αγορών, αναδύθηκε ένα βαθιά ριζωμένο κίνημα αντίστασης στις καταστροφικές συνέπειες μιας οικονομίας υπό τον έλεγχο της αγοράς. Η κοινωνία αυτοπροστατεύτηκε από τους κινδύνους που ήταν εγγενείς στο σύστημα της αυτορυθμιζόμενης αγοράς – αυτό αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιστορίας της περιόδου.

* Πρόκειται για το 6ο κεφάλαιο του βιβλίου σταθμός του Καρλ Πολάνυι αναφορικά με τις φιλοσοφικές καταβολές, την πρακτική εφαρμογή, τις κοινωνικές επιπτώσεις, την ιστορία και την εξέλιξη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Βλ. Polanyi Karl, «Η αυτορυθμιζόμενη αγορά και τα πλασματικά εμπορεύματα: εργασία, γη και χρήμα» στο Ο μεγάλος μετασχηματισμός: οι πολιτικές και κοινωνικές απαρχές του καιρού μας (μτφρ. Γαγανάκης Κώστας), χ.χ. [1944], Θεσσαλονίκη: Νησίδες, σσ. 69-77.


[1]     Henderson, H.D., Supply and Demand, 1922. Η πρακτική της αγοράς είναι διττή: η κατ’ αναλογία κατανομή των παραγόντων στις διαφορετικές χρήσεις και η οργάνωση των δυνάμεων που επηρεάζουν την συνολική προσφορά παραγόντων
[2]     Hawtrey, G.R., The Economic Problem, 1925. Η λειτουργία της Μεγάλης Αγοράς, όπως την ορίζει ο Hawtrey, συνίσταται στο «να καθιστά τις σχετικές αγοραστικές αξίες όλων των εμπορευμάτων αμοιβαία συμβατές/σύμμετρες».
[3]     Η αναφορά του Μαρξ στον φετιχιστικό χαρακτήρα των εμπορευμάτων σχετίζεται με την ανταλλακτική αξία των γνήσιων εμπορευμάτων και δεν έχει καμία σχέση με τα πλασματικά εμπορεύματα για τα οποία μιλούμε εδώ.
[4]     Cunningham, W., «Economic Change», , στο Cambridge Modern History, Vol. I.

Αναδημοσίευση από Respublica.gr

Οκτωβρίου 07, 2015

Η αλήθεια για την «εξάωρη δουλειά» στη Σουηδία


Του Γιάννη Κωνστάντη*

Με ένα μπαράζ πανομοιότυπων δημοσιευμάτων, πολλά ΜΜΕ στην Ελλάδα, όπως η ηλεκτρονική iefemerida, το Τvxs του Συριζαίου ευρωβουλευτή Κούλογλου κα, γράφουν περίτρανα άρθρα ότι πέτυχε η προσπάθεια για τη μείωση των ωρών εργασίας σε 6 την ημέρα, αντί για το καθιερωμένο οκτάωρο. Δεν φτάνει αυτό. Γράφουν μερικά ΜΜΕ, ότι τέρμα το 8ωρο στη Σουηδία!
Φαίνεται ότι πολλοί από μας, μετανάστες στη Σουηδία, ζούμε σε άλλη χώρα. Όχι στη Σουηδία που επεκτείνονται κάθε χρονιά οι ελαστικές μορφές εργασίας, οι παραβιάσεις των συλλογικών συμβάσεων, τα εργοδοτικά εγκλήματα (που αποκαλούνται εργατικά ατυχήματα), η μαύρη εργασία και η ανεργία.
Τα δημοσιεύματα βρίθουν ανακριβειών. Δεν είναι για παράδειγμα όλοι οι εργαζόμενοι στο Γκέτεμποργκ που δουλεύουν εξάωρο. Το εξάωρο, δοκιμαστικά, ισχύει σε ένα πολύ μικρό νοσοκομείο έξω από το Γκέτεμποργκ (Mölndal) και σε ένα μικρό γηροκομείο στο δήμο του Γκέτεμποργκ. Επίσης, τρεις μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις σε όλη τη Σουηδία, το έχουν εφαρμόσει πιλοτικά και πάντα υπό αναίρεση, αν μειωθούν τα κέρδη τους.
Με αφορμή ότι πέρυσι ξεκίνησε πειραματικά σε 2-3 εργασιακούς χώρους, κύρια στο Γκέτεμποργκ, η μείωση των ωρών εργασίας σε 6 από 8, χωρίς μείωση του μισθού, ξεκίνησε στην Ελλάδα, μέσω των αστικών ΜΜΕ, η ωραιοποίηση της κατάστασης στη Σουηδία. Η προσπάθεια αυτή δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και βέβαια δεν υπάρχει καν στην σκέψη των καπιταλιστών να μειώσουν τις ώρες εργασίας χωρίς μείωση των μισθών. Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι ότι η μείωση των ωρών εργασίας, θα αυξήσει την παραγωγικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων. Παρεμπιπτόντως, λένε ότι οι εργαζόμενοι θα νιώθουν καλύτερα και θα έχουν περισσότερο χρόνο. Το βασικό όμως είναι η αύξηση της παραγωγής και η αύξηση του κέρδους.
Η προσπάθεια αυτή από τα αστικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, εντάσσεται στις προσπάθειες της αστικής τάξης, να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό, να δημιουργήσουν κι άλλες αυταπάτες στην εργατική τάξη, ότι «το κεφάλαιο ενδιαφέρεται για την εργατική τάξη», ότι «δεν χρειάζεται να αγωνιστούμε γιατί το κεφάλαιο θα μας φροντίσει» κι ότι υπάρχουν τρόποι και το κεφάλαιο να βγάζει κέρδη και η εργατική τάξη να παίρνει τα ψίχουλα.
Οι κομμουνιστές όμως, παλεύουν για όλα όσα ανήκουν στην εργατική τάξη και για την μείωση των ωρών εργασίας, κι έτσι δεν θα δουλεύει ούτε ένα λεπτό για τους εκμεταλλευτές της και θα απολαμβάνει όλα τα αγαθά που παράγει, χωρίς να ρωτήσει τους δυνάστες της.
*Ο Γιάννης Κωνστάντης είναι μέλος του Γραφείου της ΤΕ Σκανδιναβίας του ΚΚΕ
ΠΗΓΗ: 902.gr

Οκτωβρίου 02, 2015

Λίγο πριν πεθάνεις…

Αναδημοσίευση από protagon.gr


Ο παππούς μου ήταν φυσικός. Ήταν και 96 χρονών (όπως ο Μητσοτάκης). Όταν τον ρωτούσαν πόσων χρονών είναι απαντούσε «χοντρικά… λίγο πριν πεθάνω». Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το 'λεγε. Γνήσια, όχι μ’ αυτό το χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου χώρισε από τη γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι επειδή βρήκε γκόμενο η γιαγιά. Χώρισε γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει εκδρομές σε μοναστήρια μαζί της. Σιχαινόταν επίσης τις φίλες της, που αφού γλεντοκόπησαν με συζύγους και εραστές στις Μυκόνους και τα Καζίνα της Ευρώπης, αποφάσισαν να κάνουν πλέον Πάσχα στον πανάγιο τάφο μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν ότι έχουν πάρει την άγουσα για τον δικό τους τον τάφο. «Αυτές παιδί μου είναι συνηθισμένες να τα ρυθμίζουν όλα ζητώντας ρουσφέτια από τους βουλευτάδες τους», μου είπε τότε. «Ε, δεν μπορώ να τις βλέπω να μετατρέπουν και το θεό σε βουλευτή. Ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, φτιάχνουν φανουρόψωμα, φιλάνε οστά και κάρες αγίων, γιατί αυτή τη φορά είναι γιγάντιο το ρουσφέτι: ρετιρέ στον παράδεισο. Καλύτερα μόνος μου.»
Και πράγματι. Έζησε άλλα 20 χρόνια καλύτερα μόνος του. Ο θεός του έδωσε υγεία – ίσως επειδή δεν το ζήτησε φιλώντας στα ξεκούδουνα την κάρα του Αγίου Μηνά. Επισκεύασε και αποσύρθηκε στο σπίτι της μάνας του σ' ένα χωριό με δέκα σπίτια κάπου στη νότια Πίνδο. Το πρωί έκανε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό και μετά διάβαζε, έφτιαχνε το φαγάκι του και έπαιρνε ένα υπνάκι. Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο-μπακάλικο-ταβέρνα-πρόχειρο ιατρείο και συναντούσε τους άλλους 16 κατοίκους του χωριού. Έπιναν το κρασάκι που έφερνε αυτός (είχε τρελές προμήθειες σαββατιανού που ήταν η αδυναμία του), έτρωγαν ομελέτα με αυγά απ' το κοτέτσι της κυρά Μάγδας και μανιτάρια που μαζεύει ο ανιψιός του Θωμά. Μετά το τρίτο ποτηράκι παίζανε μπιρίμπα ή τάβλι. Όταν ο παππούς ήταν στα μεγάλα κέφια του τους εξηγούσε τους νόμους που διέπουν τον κόσμο μετά παραδειγμάτων. Η αντοχή των υλικών λ.χ. εξηγήθηκε με το διαζύγιό του. «Μαλώνεις, μαλώνεις για χρόνια και νομίζεις ότι δεν πειράζει. Τα βρίσκεις και συνεχίζεις. Όμως η σχέση έχει κουραστεί. Και όταν μια μέρα ξαφνικά χωρίζεις, απορείς αφού δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει ένα σπουδαίο. Η καταπόνηση για χρόνια κάποια στιγμή θα φέρει το σπάσιμο. Έτσι και το πανί που το βλέπει ο ήλιος καθημερινά κάποια στιγμή ξαφνικά θα διαλυθεί». Μετά γυρνούσε σπίτι του, διάβαζε λίγο ακόμα και πήγαινε για ύπνο. Ήταν ήρεμος κι ευτυχισμένος. Η μόνη με την οποία μιλούσε στην οικογένεια ήμουν εγώ.
Χτες με ειδοποίησε η κυρά Μάγδα ότι δεν είναι καλά. Πέταξα κι έφτασα δίπλα του σε μισή μέρα. Όταν μπήκα σπίτι του τον βρήκα στο κρεβάτι χάλια αλλά με καθαρές ριγέ μπυτζάμες, τριζάτα σεντόνια, μια κούπα χαμομήλι και ένα βιβλίο στο χέρι. Χαμογέλασε με όλο του το μούτρο όταν με είδε. Και μετά με μάλωσε που άφησα τις δουλειές μου και ήρθα.
-Τι κάνεις παππού; τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω άτσαλα την αγωνία μου.
-Προσπαθώ να καταλάβω ποιες από τις 8 άγνωστες διαστάσεις του σύμπαντος είναι η πιο ωραία για να μετεγκατασταθώ, μου είπε και ανέμισε το βιβλίο. Το πήρα στα χέρια μου. Ήταν ένα βιβλίο που ανέλυε τη θεωρία των υπερχορδών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της οποίας υπάρχουν, όπως μου εξήγησε, παράλληλα σύμπαντα αόρατα για μας που ζούμε στις τρεις διαστάσεις.
-Σοβαρά τώρα παππού, λες να αληθεύει αυτό; Λες να είμαστε κλεισμένοι σε μια γυάλα σαν ψάρια και να νομίζουμε ότι αυτό είναι όλο, ενώ έξω είναι το σπίτι, η πόλη, ο κόσμος, ο γαλαξίας; Λες να είμαστε κοντόφθαλμοι σαν χρυσόψαρα;
-Θα σου πω σε λίγο μετά λόγου γνώσεως, μου είπε και γέλασε περιπαικτικά. Με ξέρεις εμένα τι ψαχτήρι είμαι. Θα βρω τρόπο, θα βρω ταχυδρόμο με άδεια κυκλοφορίας μεταξύ συμπάντων και θα σε ειδοποιήσω. Υπόσχεση!
Σκάσαμε στα γέλια και αγκαλιαστήκαμε. Το βράδυ πέθανε ήσυχα στον ύπνο του. Και ξαφνικά κατάλαβα τι θα πει ακριβώς «θανάτω θάνατον πατήσας» και τον ζήλεψα.
Καλό ταξίδι παππού. Θα χω το νου μου για τον ταχυδρόμο σου
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας