Οκτωβρίου 19, 2014

Η Υπερεθνική Ελίτ ως «συνωμοσιολογία» – Τάκης Φωτόπουλος

Το περασμένο Σάββατο χιλιάδες Ευρωπαίων πολιτών (πλην Ελλήνων!) κατέβηκαν σε διαδηλώσεις ενάντια στη νέα υπερατλαντική συμφωνία (ΕΕ-ΗΠΑ) ελεύθερου εμπορίου που σχεδιάζει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), χωρίς βέβαια να ρωτήσει κανέναν. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει τελικά την πλήρη ιδιωτικοποίηση Υγείας και Παιδείας, κατά το άθλιο πρότυπο των ΗΠΑ, των οποίων οι σχετικές πολυεθνικές ετοιμάζονται να εισβάλλουν στην Ευρώπη. Μια τέτοια συμφωνία θα ήταν βέβαια το σημαντικότερο ίσως βήμα στην ολοκλήρωση της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όχι τυχαία, την ίδια στιγμή ανώνυμοι λασπολόγοι είχαν αμοληθεί στο διαδίκτυο για να βρίζουν σαν συνωμοσιολόγους αν όχι ως …αντισημίτες, όσους μιλούν για Υ/Ε που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, καθώς και όσους καταγγέλλουν τον ρόλο των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην όλη αυτή διαδικασία. Όπως, όμως, εύστοχα τόνισε πρόσφατα ο (φιλελεύθερος) συγγραφέας και δημοσιογράφος Neil Clark, το να αποκαλούν οι συστημικοί κονδυλοφόροι στη Δύση κάποιον ως συνωμοσιολόγο δεν έχει τίποτα να κάνει με θεωρητική ανάλυση ή με στοιχεία, αλλά αποτελεί σήμερα τον τυπικό τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν οποιονδήποτε κρίνουν «εκτός ορίων», χαρακτηρίζοντας τον «αναξιόπιστο», «παρανοϊκό» κ.λπ.

Όμως, το να μιλούν για παρόμοιες «συνωμοσιολογίες» ανώνυμοι (και επομένως ανεύθυνοι) λασπολόγοι στο διαδίκτυο που, προφανώς με το αζημίωτο, ξημεροβραδιάζονται στον υπολογιστή τους κάνοντας αυτή τη δουλειά, είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό από την περίπτωση που κάποιοι «Πανεπιστημιακοί» της συμφοράς (που απαξιώ και να ονοματίσω) κατέφυγαν σε παρόμοιες μεθόδους για να χαρακτηρίζουν και τον υπογράφοντα τη στήλη (μαζί με πολλούς άλλους), ως συνωμοσιολόγο. Αυτό συνέβη με λιβελογράφημα υπό τύπο ψευδό-επιστημονικής διατριβής που ενέκρινε τριμελής επιτροπή διδασκόντων στο ΑΠΘ με τίτλο «Ο συνωμοσιολογικός λόγος στο ελληνικό πολιτικό σύστημα» ― της οποίας  την λαθρόβια ύπαρξη ελάχιστοι γνωρίζουν εκτός από τους κουκουλοφόρους λασπολόγους του διαδικτύου που την επικαλούνται! ― και την οποία μόλις πληροφορήθηκα. Μιλώ, βέβαια, για λιβελογράφημα γιατί το κείμενο αυτό δεν έχει σχέση με επιστημονική μελέτη, η οποία προϋποθέτει έρευνα σε βάθος των απόψεων άλλου Πανεπιστημιακού συγγραφέα, αν όχι του συνόλου του συγγραφικού του έργου (που στη δική μου περίπτωση ξεκίνησε όταν οι «πανεπιστημιακοί» αυτοί ήταν ακόμη αγέννητοι ή στα σπάργανα και θα απαιτούσε τεράστιο χρόνο), τουλάχιστον του σχετικού με το συγκριμένο θέμα της έρευνάς τους. Όμως, ο λόγος που ασχολούμαι με το θέμα δεν είναι βέβαια η συκοφαντική παραποίηση της ανάλυσης μου απο κάποιους «πανεπιστημιακούς» που ελάχιστα απασχολούν το ευρύτερο κοινό, αλλά γιατί έχει γενικότερο ενδιαφέρον το πως επιχειρείται σήμερα η ατεκμηρίωτη περιθωριοποίηση των κρίσιμων, για την κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας, εννοιών της ΝΔΤ, και της Υ/Ε που την διαχειρίζεται.

Η αυστηρά καθορισμένη έννοια της «Υπερεθνικής Ελίτ» που χρησιμοποιώ στην ανάλυση μου (η οποία σήμερα χρησιμοποιείται και σε διεθνές επίπεδο) δεν υποδηλώνει, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει η «πανεπιστημιακή» μελέτη, την παρουσία μιας καλά οργανωμένης διεθνικής ελίτ, η οποία αποφασίζει για το μέλλον του πλανήτη, έτσι ώστε «η ιστορία (να) γράφεται από τις επιταγές μόνον αυτής της διεθνικής ελίτ, η οποία και αντιπροσωπεύει τη «Νέα Διεθνή Τάξη». Όπως δεν έπαψα ποτέ να  τονίζω, η Ιστορία είναι πάντα μια δημιουργία που δεν έχει βέβαια σχέση με συνωμοσίες. Ούτε, από την άλλη μεριά, με αντικειμενικούς «Νόμους» κλπ. Όχι βέβαια γιατί οι ελίτ γενικά και η Υ/Ε ειδικότερα δεν συνωμοτούν. Το παράδειγμα άλλωστε της αποδεδειγμένης συνωμοσίας της Υ/Ε για τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής  στο Ιράκ που της επέτρεψαν τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος και την ουσιαστική διάλυση της χώρας, είναι ακόμη ζωντανό! Αλλά γιατί είναι πάντα θέμα έκβασης της Κοινωνικής Πάλης αν τελικά θα επικρατήσουν παρόμοιες  συνωμοσίες η όχι.

Με βάση αυτό το κριτήριο μπορούμε να εξηγήσουμε χωρίς συνωμοσίες τύπου Ναόμι Κλάιν για το «δόγμα του δέους» κ.λπ. (που εκτιμά η ίδια «αριστερά»)! Όπως έγραφα παλαιότερα, «θα μπορούσαμε να διακρίνουμε διάφορες φάσεις στην νεωτερικότητα ανάλογα με την έκβαση της Κοινωνικής Πάλης, όπου άλλοτε επικρατούσε η ιστορική τάση για περαιτέρω αγοραιοποίηση που ευνοούσαν οι ελίτ (φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη φάση) και άλλοτε οι αντιτιθέμενες τάσεις για την προστασία της κοινωνίας» (σοσιαλδημοκρατική φάση). Έτσι, συνέχιζα, «η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι πράγματι ένα νέο φαινόμενο, παρόλο που είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της Κοινωνικής Πάλης με την δυναμική της οικονομίας της αγοράς, η οποία οδήγησε στην διαδικασία ελαχιστοποίησης των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές και, ιδιαιτέρως, εκείνων που στόχευαν στην προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος και ερχόντουσαν σε αναπόφευκτη σύγκρουση με την οικονομική ‘αποτελεσματικότητα’ και την κερδοφορία. Η εμφάνιση και ταχεία επέκταση των πολυεθνικών εταιρειών (ένα νέο φαινόμενο στην ιστορία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς) οδήγησε αρχικά σε άτυπο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, που αργότερα θεσμοθετήθηκε. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με την αλλαγή στις υποκειμενικές συνθήκες, δηλαδή τη παρακμή των εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων στον απόηχο της αποβιομηχάνισης στη Δύση, σηματοδότησε την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας» και την άνοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.[1]

Για κάθε, επομένως, μη «ειδικό» της συνωμοσιολογίας, η Υ/Ε είναι απλά ένα δίκτυο διαπλεκόμενων υπερεθνικών ελίτ που ελέγχουν κάθε μείζονα τομέα της κοινωνικής ζωής (οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό κ.λπ.), με βάση το υπερεθνικό συμφέρον τους, όπως ακριβώς, στην προ-παγκοσμιοποίησης περίοδο, η αστική ελίτ στην κάθε χώρα εξέφραζε το εθνικό συμφέρον της. Αντίστοιχα η κρίση του 2008-9 δεν έχει καμιά σχέση με συνωμοσίες Τραπεζιτών, κερδοσκόπων κλπ  και ηθικολογικά κριτήρια, αλλά, όπως έδειξα σε σχετικά άρθρα μου και βιβλίο (που επίσης αγνοήθηκε από την «πανεπιστημιακή» μελέτη), με το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που αναπόφευκτα έφερε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της ΝΔΤ. Τέλος, η συναφής με τα παραπάνω διαπίστωση της «μεταλλαγμένης» σημερινής αριστεράς δεν έχει βέβαια  σχέση με δαιμονοποιήσεις και ηθικές απαξιώσεις, αλλά με το γεγονός ότι σήμερα δεν αμφισβητεί πια τους κύριους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό και είναι πολιτικά νεκρή…



Πηγή: ​​Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19 Οκτωβρίου 2014)

Αρχείο Τάκη Φωτόπουλου: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/


Οκτωβρίου 09, 2014

Ο πόλεμος δεν έχει «ξέφωτα»


του Κωστή Παπαϊωάννου
Δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 06-10-2014

Κάποτε, μέχρι που άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οι άνθρωποι είχαν στην συνείδησή τους την λογική μιας προοπτικής. Θεωρούσαν δηλαδή όλοι μαζί πως η κοινωνία τους και όλος ο κόσμος κάπου πηγαίνει, έχει κάποιο μέλλον. Η λογική του κάθε ανθρώπου, ξεχωριστά, ήταν (για να το πω απλά) ένα μείγμα συντηρητισμού και επαναστατικότητας.
Η κοινή λογική μιας προοπτικής απ' την μια και η αντίθεση συντηρητισμού και επαναστατικότητας απ' την άλλη, σχημάτιζαν το πολιτικό σύστημα που εξέφραζε την κοινωνία μέσα στο παγκόσμιο πλαίσιο.
Στην διάρκεια του πολέμου, μετά το 1943 και το Στάλινγκραντ, η επαναστατική λογική για την κοινωνική προοπτική έγινε επαναστατική βεβαιότητα για να καταλήξει μέχρι το 1949 στην απελπισία των στρατοδικείων και της εξόντωσης. Από την στιγμή που η επαναστατική προοπτική χάθηκε η συντηρητική προοπτική ξαναγύρισε στον φασισμό, μέχρι που το 2004, μετά από το «κύκνειο άσμα» των ολυμπιακών της «ασφάλειας» και της «ντόπας», ο φασισμός των αγορών χρεοκόπησε και οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος άρχισαν να αναζητούν «αριστερές λύσεις» προκειμένου να επιβιώσει το σύστημα. Οι λύσεις δεν βρέθηκαν και μέσα σε δέκα χρόνια (2004-2014) πλησιάζει μια νέα έκρηξη.
Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα πάρετε και σαν παραμύθι: η έκρηξη όμως είναι φανερή και μόνο όποιος θέλει να κερδίσει μια θέση σ' αυτή την ωραία διακυβέρνηση που έχουμε τώρα, και όποιος δεν θέλει να χάσει την θέση που έχει δεν την βλέπει να έρχεται και φαντάζεται ένα «ξέφωτο», επαναστατικό η συντηρητικό: με άλλα λόγια δυο-τρεις ανάσες μέσα στην λούμπα των αγορών.
Στην ουσία τους οι αναφορές σε έναν επερχόμενο γενικευμένο πόλεμο είναι η πρώτη ένδειξη ότι η  κοινωνία αρχίζει να αναγνωρίζει το αναπότρεπτο της γενικής κρίσης. Έχουν ακουστεί, διάφορες εκδοχές περί του είδους αυτού του πολέμου: «ψυχρός», «τρίτος», «τέταρτος», «γεωστρατηγικός». Όποιου είδους κι αν είναι ο πόλεμος (προσωπικά προτιμώ τον όρο σύγκρουση) υπάρχουν γι αυτόν δυο ερωτήματα και μια βεβαιότητα.
Τα ερωτήματα: (α) ποιες πλευρές θα συγκρουστούν και (β) ποιο θα είναι το διακύβευμα. Η βεβαιότητα: στον πόλεμο ΔΕΝ υπάρχουν «ξέφωτα».

Πηγή: critiki.gr

Οκτωβρίου 07, 2014

Τ. Φωτόπουλος: Ο μύθος της μετα-μνημονιακής «αλλαγής»

Ο νέος μεγάλος μύθος με τον οποίο παραμυθιάζουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τόσο η κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής Χούντας όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η δήθεν μεγάλη αλλαγή που έρχεται και θα μας βγάλει από τα μνημόνια και την οικονομική καταστροφή. Είτε αυτό θα γίνει σαν φυσική εξέλιξη των «προσπαθειών» της Χούντας όλα αυτά τα χρόνια, όπως ισχυρίζεται, είτε θα γίνει χάρη στους πολιτικούς και οικονομικούς χειρισμούς των εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ που μολονότι δεν διανοούνται να κτυπήσουν τις αιτίες της καταστροφής αυτής, οι οποίες ανάγονται στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ (όχι απλά στην Ευρωζώνη) και την έλλειψη οικονομικής κυριαρχίας, εντούτοις, σαν νέοι…Χουντίνι,  υπόσχονται, αν εκλεγούν, να μας βγάλουν από τη καταστροφή. Όμως, για να δούμε τι είδους αλλαγή και έξοδος από τη καταστροφή είναι δυνατή, πρέπει πρώτα να την ορίσουμε .
Αρχικά, θα πρέπει να διακρίνουμε τις συνέπειες της καταστροφής στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από τις ίδιες τις «θεσμικές αλλαγές» που υιοθετήθηκαν από τη Χούντα. Και αυτό γιατί, και αν ακόμη ήταν δυνατή η «ανακούφιση» των λαϊκών στρωμάτων από κάποιες συνέπειες της καταστροφής, όσο οι θεσμικές αυτές αλλαγές παραμένουν, τότε, ακόμη και χωρίς μνημόνια, η καταστροφή θα είναι πια μόνιμη. Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για τη Χούντα και τις ελίτ από πίσω της. Ήταν μέσο για να επιβληθούν οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». «Αναγκαίες» όχι βέβαια για το «καλό της οικονομίας», όπως λένε οι ελίτ, και παπαγαλίζουν και οι συστημικοί οικονομολόγοι που διδάσκονται στα Πανεπιστήμια ότι υπάρχει κάποιο «γενικό» καλό. Πράγμα που αποτελεί άλλο ένα μύθο σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όπου το τι είναι «καλό» για την οικονομία ορίζεται με βάση τα συμφέροντα αυτών που την ελέγχουν. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, το συμφέρον των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και αυτό των ευεργετούμενων από αυτήν είναι διαμετρικά αντίθετα. Τα συμφέροντα αυτά έχουν, βέβαια, απόλυτη σχέση με τις ταξικές διαιρέσεις που είναι όμως πολύ ευρύτερες στην εποχή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς από τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις που χαρακτήριζαν την καπιταλιστική οικονομία του κράτους-έθνους.

Όσον άφορα στις συνέπειες της καταστροφής, αυτές είναι φανερές ακόμη και από τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΤτΕ. Έτσι, το συνολικό ποσό που πληρώθηκε για αμοιβές εξαρτημένης εργασίας μειώθηκε περίπου 35% κατά μέσο όρο μέσα στα 5 χρόνια της «κρίσης» (2009-2014), ενώ ως γνωστό οι αμοιβές αυτές ήταν ήδη πολύ χαμηλότερες από τις αντίστοιχες στις χώρες του «Βορρά» της ΕΕ, και με το άνοιγμα των αγορών, χάρη στην Ενιαία Αγορά και το Ευρώ που… απολαμβάνουμε μέσα στην ΕΕ, οι τιμές (τουλάχιστον) εξισώθηκαν, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Αντίστοιχα, οι κοινωνικές μεταβιβάσεις (που περιλαμβάνουν και τις συντάξεις) μειωθηκαν κατά περίπου 27%. Και αυτό, πέρα βέβαια από τους επιπλέον φόρους (χαράτσια κ.λπ.) που κουτσούρευαν ακόμη περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, για να μην αναφερθούμε στη καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων, εξαιτίας του «κουρέματος» του χρέους το 2012, που βέβαια το πλήρωσαν οι ασφαλισμένοι και όχι οι ελίτ, οι οποίες δεν έχασαν τίποτα από το κούρεμα αλλά, αντίθετα, εξασφάλισαν καλύτερα τα κέρδη τους για το μέλλον!
Όμως, πέρα από τις συνέπειες της καταστροφής στα λαϊκά εισοδήματα, έχουμε και τη μαζική διαρπαγή του κοινωνικού πλούτου που φέρνει το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων ―ακόμη και κοινής ωφελείας που ικανοποιούν βασικές ανάγκες των πολιτών, οι οποίοι αύριο θα πληρώνουν ακριβότερα το νερό, το ηλεκτρικό, τα ναύλα, τηλεφωνικές επικοινωνίες κ.λπ.. Και αυτό, πέρα από τη κατακόρυφη πτώση των τιμών στα ακίνητα (μεταξύ 33% και 50%) ―λόγω της άγριας ύφεσης― που προσφέρονται επίσης για ξεπούλημα στους ξένους αγοραστές. Περιττό να αναφερθεί ότι οποιοδήποτε κόμμα εκλεγεί δεν πρόκειται να ανατρέψει τη μαζική αυτή κλοπή του κοινωνικού πλούτου, εφόσον παραμένουμε στην ΕΕ, είτε με Μνημόνια είτε χωρίς. Ούτε, βέβαια, κανένα κόμμα (που δεν αμφισβητεί το θεσμικό πλαίσιο το οποίο μας αφαιρεί την οικονομική και εθνική κυριαρχία) μπορεί να ανατρέψει τις θεσμικές αλλαγές που εισάχθηκαν με τα μνημόνια και θα παραμείνουν και χωρίς αυτά. Οι θεσμικές αυτές αλλαγές συνιστούσαν, άλλωστε, διακαή πόθο των ντόπιων και ξένων ελίτ ήδη από την δεκαετία του ’90, όταν προσπαθούσαν με τα νεοφιλελεύθερα και σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα που αναδείκνυαν στην εξουσία να τις περάσουν ―με πολύ περιορισμένη όμως επιτυχία, λόγω του περίφημου «εκλογικού κόστους».
Τα πορίσματα, για παράδειγμα, της έκθεσης του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα του 1996, και οι θέσεις του ΣΕΒ για την οικονομική πολιτική που εκδόθηκαν πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1996, όχι μόνο φανερώνουν την απόλυτη ταύτιση ντόπιων και ξένων ελίτ για τις απαιτούμενες θεσμικές αλλαγές ώστε να «σωθεί η Ελληνική οικονομία», αλλά και την απόλυτη ταύτιση τους με τις ήδη εισαχθείσες θεσμικές αλλαγές. Έτσι, τόσο ο ΟΟΣΑ όσο και ο ΣΕΒ μιλούσαν από τότε για την ανάγκη:
    1. «ριζικής αναδιάρθρωσης το συντομότερο δυνατό του θέματος της κοινωνικής ασφάλισης» (ΣΕΒ) διότι «το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι από τα πιο πλουσιοπάροχα στην ΕΕ»(ΟΟΣΑ)
    2. καθορισμού του ημερομισθίου στο επίπεδο της επιχείρησης, απεριόριστης ελευθερίας απολύσεων, παραπέρα μείωσης του ελάχιστου ημερομισθίου, μείωσης των εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.
    3. εισοδηματικής «αυστηρότητας και πειθαρχίας στον δημόσιο τομέα» και «γενναίων αποκρατικοποιήσεων» και δραστικής μείωσης των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω (και πολλά άλλα) ήδη επιτεύχθηκαν χάρη στην οικονομική καταστροφή που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια και παραμέρισε το εκλογικό κόστος. Οι «θεσμικές αλλαγές» που έφερε η καταστροφή, θα αποτελούν πια τα «δεδομένα» των οικονομικών πολιτικών, για οποιοδήποτε κόμμα εκλέγεται στην εξουσία, (όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει στον Ευρωπαϊκό Βορρά). Απλά οι ελίτ θα επιτρέπουν τώρα και «αριστερά» κόμματα στην εξουσία, για περισσότερη «ανακούφιση» των φτωχοποιημένων στρωμάτων, υπό τον όρο βέβαια ότι δεν θα αγγίζουν τα «δεδομένα» αυτά…​
Πηγή: ​Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (5 Οκτωβρίου 2014)