Για την προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση

Η ανάγκη προσέγγισης στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, καθιστά αναγκαία πέρα των άλλων και την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος. Πρόκειται για ταχτική μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Σε αυτή την ανάγκη απαντούσε σωστά το 15ο Συνέδριο με την ταχτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ).

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου ανατρέπουν αυτήν τη λογική και αντιπροτείνουν τη Λαϊκή Συμμαχία, που έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Οσα προτείνονται για τη συγκρότηση - σύνθεση - δράση κλπ της Λαϊκής Συμμαχίας, δε βοηθούν στη συγκέντρωση πλατιών δυνάμεων, δε βοηθούν στην προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Ετσι δημιουργείται σοβαρότατο κενό ταχτικής. Οι διαφορές του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή Συμμαχία είναι μεγάλες. Το ΑΑΔΜ πρόκειται για συμμαχία κοινωνική αλλά και πολιτική, για συσπείρωση Αντιμονοπωλιακή - Αντιιμπεριαλιστική - Δημοκρατική. Συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού από τη μια και του λαού από την άλλη.

Αντίθετα στη Λαϊκή Συμμαχία γίνεται λόγος για συσπείρωση μόνο κοινωνική και (όχι πολιτική), αποκλείει καθαρά τη συμμαχία ακόμα και την κοινή δράση με άλλα πολιτικά κόμματα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία είναι σήμερα ως ένα μικρό βαθμό διαμορφωμένη με κοινό πλαίσιο του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, που αποτελούν τους φορείς συγκρότησής της. Πρέπει να έχει σαφή αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Δηλαδή συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης Καπιταλισμός - Σοσιαλισμός, που συγκεντρώνει πολύ λιγότερες λαϊκές δυνάμεις. Αφαιρείται ο αντιιμπεριαλιστικός και δημοκρατικός προσανατολισμός που περιλαμβανόταν στο ΑΑΔΜ.

Δηλαδή, στη Λαϊκή Συμμαχία θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το αντιμονοπωλιακό και το αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της, θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τους άλλους φορείς που δημιούργησε το Κόμμα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη.

Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του.

Με τη Λαϊκή Συμμαχία δε θα γίνει δυνατό να συγκεντρωθούν μαζικά άλλες δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα.

Αν θέλουμε συσπείρωση ευρύτερων μαζών, θα πρέπει να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, που θίγονται ή καταστρέφονται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που υφίστανται στο «πετσί» τους την κρατική καταστολή. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες καπιταλισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική συνείδηση και να συμφωνούν με το ΚΚΕ στη δικτατορία προλεταριάτου, γι' αυτό και προβάλαμε τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία δε θα παίρνει μέρος σε κανενός είδους εκλογές και φυσικά δε θα διεκδικεί εξουσία. Επίσης η Λαϊκή Συμμαχία θα αποτελέσει το πρόπλασμα για τη συγκρότηση του Επαναστατικού Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου, που αν νικήσει θα εγκαθιδρύσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Δεν είναι φανερό ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό; Τι σημαίνει πρόπλασμα; Kαι εφόσον η Λαϊκή Συμμαχία δεν έχει πολίτικο χαρακτήρα, δεν θα παλεύει για την εξουσία, είναι σχεδόν αδύνατον να μετεξελιχθεί σε Επαναστατικό Μέτωπο, δε θα βοηθήσει στην προσέγγιση της Επανάστασης.

Επίσης, είναι φανερό, ότι υποβαθμίζεται ο αντιιμπεριαλιστικός - δημοκρατικός χαρακτήρας της Συμμαχίας. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Θέσεις και άλλα κείμενα, δε θεωρούν τη χώρα μας εξαρτημένη, αλλά χώρα με κάποιες εξαρτήσεις. Στην πραγματικότητα η εξάρτηση έγινε τα τελευταία χρόνια πιο ισχυρή (συνεχής παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μεγαλύτερη συμμετοχή στη νέα τάξη πραγμάτων, πολυεθνικά μονοπώλια ελέγχουν πιο βαθιά την ελληνική οικονομία). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω γίνονται χωρίς τη θέληση και με τη σύμφωνη γνώμη του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και του πολιτικού του προσωπικού. Η άποψη της ανισόμετρης «αλληλεξάρτησης» υποβαθμίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα.

Το 15ο Συνέδριο απαντούσε καθαρά και ρεαλιστικά σε όλα τα παραπάνω ζητήματα. Ελεγε ότι το Μέτωπο θα είναι Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό και όχι Αντικαπιταλιστικό. Οι επεξεργασίες του 15ου ήταν στη λογική του Λένιν και της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και το σχηματισμό Εργατικής Κυβέρνησης, στη λογική των Μετώπων που αλλού νίκησαν (π.χ Ανατ. Ευρώπη - Λαϊκές Δημοκρατίες), αλλού ηττήθηκαν (π.χ. ΕΑΜ, Χιλή). Ο Λένιν έφτασε μάλιστα στο να συμμαχήσει στην Επαναστατική κυβέρνηση με τους αριστερούς Εσέρους και να δεχθεί ολόκληρο το αγροτικό τους πρόγραμμα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της αγροτιάς. Στην ίδια λογική του Λένιν βρίσκονταν η ταχτική της μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε Σοσιαλιστική, καθώς και η δημιουργία εθνικοαπελευθερωτικών, αντιφασιστικών, αντιιμπεριαλιστικών κλπ Μετώπων που θα οδηγούσαν τελικά στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτήν τη θεωρητική αντίληψη και πρακτική πείρα του Παγκόσμιου Κομουνιστικού Κινήματος πρέπει να την αξιοποιούμε και όχι να την απορρίπτουμε. Στηριγμένο σε αυτή την αντίληψη και πρακτική το 15ο Συνέδριο έβαζε (πέρα από την επαναστατική κυβέρνηση χωρίς εκλογές) ως ενδεχόμενο το σχηματισμό με εκλογές αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης σε συνθήκες βέβαια οξυμένης ταξικής πάλης. Μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, όχι για να διαχειριστεί το σύστημα (όπως θέλουν οι οπορτουνιστές), αλλά με τη στήριξη και τη συμμετοχή του λαού να πάρει τα «κλειδιά» του κράτους , στα χέρια της, να ξεσηκώνει το λαό, να προωθήσει τα πρώτα μέτρα του Προγράμματός της. Ετσι ώστε να συμβάλλει στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, στο να ανοίξει ο δρόμος για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Δεν επηρέασε αυτή η πολιτική μας γραμμή που σε συνδυασμό με την πόλωση στις εκλογές του Ιούνη να έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα; Δε συμβάλλει στις μεγάλες δυσκολίες που έχουμε στην οικοδόμηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, στην αύξηση των δυνάμεών μας, στη λειψή σύνδεση με τις μάζες;

Κατά τη γνώμη μου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλοι θα έπρεπε να είναι οι δείκτες επιρροής του Κόμματος. Και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να είναι ανοδικοί. Μπορούμε βέβαια να ακολουθήσουμε το «μοναχικό» δρόμο. Οι δυσκολίες όμως θα είναι τεράστιες, μέχρι και αξεπέραστες.

Αντώνης Σκυλλάκος
ΚΟΒ Λάρισας

*Το άρθρο του Αντώνη Σκυλλάκου δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη την 1η Μαρτίου 2013 στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ