Γιατί η άνοδος του «φασισμού» είναι ξανά το πρόβλημα

Αναδημοσίευση (και η μετάφραση) από antipagkosmiopoihsh.gr

Το παρακάτω μακροσκελές άρθρο του σημαντικού ερευνητή-δημοσιογράφου John Pilger είναι από τα μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού δείγματα αυθεντικής και φιλο-λαϊκής περιγραφής, που λαμβάνουν υπόψη την ιστορική βάση των γεγονότων, ανεξάρτητα αν δεν κάνουν ρητά αντισυστημική ανάλυση. Το άρθρο αξίζει να διαβαστεί για την αντιπαραβολή που κάνει μεταξύ του παλαιού ιστορικού Φασισμού με τον πραγματικό σημερινό «φασισμό» σήμερα, αυτόν της Νέας Διεθνούς Τάξης. Ο Pilger ανήκει σε μια ελάχιστη μειοψηφία (φιλελεύθερων) αναλυτών και ακτιβιστών που στρέφεται ενάντια όχι μόνο στα συμπτώματα, αλλά και στους μηχανισμούς της επέλασης της Νέας Διεθνούς Τάξης σε διεισδυτικό βαθμό, ενώ δεν μασάει τα λόγια του μπροστά στις εκφυλισμένες φυλλάδες της διεθνούς ψευτο-Αριστεράς όπως οΓκάρντιαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι αυτού του είδους η εκφυλισμένη «Αριστερά» (και στα καθ’ημάς) είναι που σήμερα αποπροσανατολίζει τον λαό θέτοντας σαν βασικό εχθρό της τον «φασισμό» των ακροδεξιών κομμάτων ανά την Ευρώπη (που έχουν αναπτυχθεί απλά ως αντίδραση στην επέλαση της ΝΔΤ) ενώ την ίδια στιγμή αφήνει στο απυρόβλητο την Παγκοσμιοποίηση και την Υ/Ε που είναι ο πραγματικός «φασισμός» σήμερα. Το άρθρο, τέλος, είναι ενδιαφέρον και για την αποκάλυψη των ύπουλων μηχανισμών προπαγάνδας και κουλτούρας (δηλαδή δια της “απόκρυψης” της πραγματικότητας), που έχουν αποφασιστικά συμβάλλει στην πλύση εγκεφάλου ενός πολύ μεγάλου μέρους των πολιτών στη Δύση.

Γιατί η άνοδος του φασισμού είναι ξανά το πρόβλημα

ΠΗΓΗ: John Pilger, RT.com, 26.02.2015

Η πρόσφατη 70η επέτειος της απελευθέρωσης του Άουσβιτς ήταν μια υπενθύμιση του μεγάλου εγκλήματος του φασισμού, του οποίου η ναζιστική εικονογραφία είναι ενσωματωμένη στη συνείδησή μας.

Ο φασισμός διατηρείται ως ιστορία, ως πλάνο που τρεμοπαίζει, με μελανοχίτωνες σε βηματισμό χήνας, των οποίων η εγκληματικότητα είναι φοβερή και σαφής. Ωστόσο, στις ίδιες τις φιλελεύθερες κοινωνίες, των οποίων οι πολεμοχαρείς ελίτ μας προτρέπουν να μην ξεχνάμε ποτέ [τον φασισμό], καταστέλλεται ο επιταχυνόμενος κίνδυνος ενός σύγχρονου είδους φασισμού. Επειδή είναι ο δικός τους φασισμός.

«Το να ξεκινήσεις έναν επιθετικό πόλεμο …», είπαν οι δικαστές στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης το 1946, «δεν είναι μόνο ένα διεθνές έγκλημα, είναι το υπέρτατο διεθνές έγκλημα, που διαφέρει από τα άλλα εγκλήματα πολέμου μόνο στο ότι περιέχει μέσα του το συσσωρευμένο κακό στο σύνολό του.»

Αν οι Ναζί δεν είχαν εισβάλει στην Ευρώπη, το Άουσβιτς και το Ολοκαύτωμα δεν θα είχαν συμβεί. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δορυφόροι τους δεν ξεκινούσαν τον επιθετικό τους πόλεμο στο Ιράκ το 2003, σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι θα ήταν ζωντανοί σήμερα. Και το Ισλαμικό Κράτος, ή ISIS, δεν θα μας είχε δέσμιους της αγριότητας του. Είναι (η ISIS) οι γόνοι του σύγχρονου φασισμού, ξεκομμένου από τις βόμβες, τα λουτρά αίματος και τα ψέματα που συνιστούν το σουρεαλιστικό θέατρο γνωστό και ως «Είδησεις».

Όπως και στο φασισμό της δεκαετίας του 1930 και του 1940, τα μεγάλα ψέματα μεταδίδονται με την ακρίβεια μετρονόμου: χάρη στα πανταχού παρόντα, επαναλαμβανόμενα μέσα ενημέρωσης και τη μολυσματική τους λογοκρισία της «παράλειψης» [Σ.Ε. δηλαδή τη λογοκρισία που συνιστά το γεγονός ότι παραλείπουν εσκεμμένα σημαντικά γεγονότα και ειδήσεις, για να διαμορφώσουν διαστρεβλωμένα την κοινή γνώμη]. Δείτε την καταστροφή στη Λιβύη.

Το 2011, το ΝΑΤΟ δρομολόγησε 9.700 «επιθετικές εξορμήσεις» (strike sorties) εναντίον της Λιβύης, εκ των οποίων περισσότερες από το ένα τρίτο είχαν ως στόχο αμάχους. Κεφαλές ουρανίου χρησιμοποιήθηκαν· οι πόλεις της Μισουράτα και Σύρτης ισοπεδώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Ο Ερυθρός Σταυρός εντοπίσε μαζικούς τάφους, και η UNICEF ανέφερε ότι «τα περισσότερα [από τα παιδιά που σκοτώθηκαν] ήταν κάτω των δέκα ετών».

Ο δημόσιος σοδομισμός του Λιβύου πρόεδρου Μουαμάρ Καντάφι από ξιφολόγχη «εξεγερμένων» έγινε δεκτή από την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, με τις λέξεις: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε.» Η δολοφονία του, όπως και η καταστροφή της χώρας του, δικαιολογήθηκε με ένα γνωστό μεγάλο ψέμα. Σχεδίαζε «γενοκτονία» εναντίον του ίδιου του λαού του. «Γνωρίζαμε ότι … αν περιμέναμε μία ακόμη ημέρα», δήλωνε ο πρόεδρος Ομπάμα, «η Βεγγάζη, μια πόλη του μεγέθους της Charlotte, θα μπορούσε να υποστεί μια σφαγή που θα αντηχούσε σε ολόκληρη την περιοχή και θα σημάδευε τη συνείδηση ​​του κόσμου.»

Αυτή (η επερχόμενη γενοκτονία) ήταν κατασκευή των ισλαμιστικών παραστρατιωτικών ομάδων που ηττούνταν από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Λιβύης. Είπαν στο Reuters ότι θα υπάρξει «ένα πραγματικό λουτρό αίματος, μια σφαγή, όπως είδαμε στη Ρουάντα». Έχοντας αναφερθεί τις 14 Μαρτίου 2011, το ψέμα παρείχε την πρώτη σπίθα για την κόλαση του ΝΑΤΟ, που περιγράφηκε από τον Ντέιβιντ Κάμερον ως «ανθρωπιστική επέμβαση».

Εφοδιαζόμενοι και εκπαιδευμένοι κρυφά από την SAS της Βρετανίας, πολλοί από τους «επαναστάτες» θα γίνονταν η ISIS, της οποίας το τελευταίο προσφερόμενο βίντεο δείχνει τον αποκεφαλισμό 21 εργαζόμενων Κοπτών Χριστιανών που συνελήφθησαν στη Σύρτη, την πόλη που κατέστρεψαν για λογαριασμό τους τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ.

Για τους Ομπάμα, Κάμερον και Ολάντ, το αληθινό έγκλημα του Καντάφι ήταν η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης και η δηλωμένη πρόθεσή του να σταματήσει την πώληση των μεγαλύτερων αποθέματων πετρελαίου στην Αφρική σε δολάρια ΗΠΑ. Τα πετροδολαρία αποτελούν πυλώνα της αμερικανικής αυτοκρατορικής εξουσίας. Ο Καντάφι προγραμμάτιζε παράτολμα να εγγυηθεί ένα κοινό αφρικανικό νόμισμα υποστηριζόμενο από (αποθέματα) χρυσό, να δημιουργήσει μια παν-αφρικανική τράπεζα, και να προωθήσει την οικονομική ένωση μεταξύ φτωχών χωρών με πολύτιμους πόρους. Είτε αυτό συνέβαινε είτε όχι, η ίδια η ιδέα ήταν αφόρητη για τις ΗΠΑ, την ώρα που ετοιμάζονταν να «εισέλθουν» στην Αφρική και να δωροδοκήσουν αφρικανικές κυβερνήσεις με στρατιωτικές «συνεργασίες».

Μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ υπό την κάλυψη ενός ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο ο Garikai Chengu έγραψε πως ο Ομπάμα, «κατέσχεσε 30 δις δολάρια από τη Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης, τα οποία ο Καντάφι είχε διαθέσει για τη δημιουργία μιας Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας και του Αφρικανικού νομίσματος, του –υποστηριζόμενου από (αποθέματα) χρυσό–, δηνάριου».

Ο «ανθρωπιστικός πόλεμος» κατά της Λιβύης βασίστηκε σε ένα μοντέλο ταιριαστό για τη δυτική φιλελεύθερη καρδιά, ιδίως στα μέσα ενημέρωσης. Το 1999, ο Μπιλ Κλίντον και ο Τόνι Μπλερ έστειλαν το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσει τη Σερβία, επειδή, όπως ψευδώς υποστήριξαν, οι Σέρβοι είχαν διαπράξει «γενοκτονία» εναντίον Αλβανών υπηκόων στην αποσχιστική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου. Ο Ντέιβιντ Σέφερ, ο επίτιμος «πρέσβης των ΗΠΑ για εγκλήματα πολέμου» [sic!], υποστήριξε ότι μέχρι και «225.000 αλβανόφωνοι άνδρες ηλικίας μεταξύ 14 και 59» μπορεί να έχουν δολοφονηθεί. Τόσο ο Κλίντον όσο και ο Μπλερ προκάλεσαν το Ολοκαύτωμα και «το πνεύμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Οι ηρωικοί σύμμαχοι της Δύσης ήταν ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (UCK), του οποίου το ποινικό μητρώο αφέθηκε κατά μέρος. Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Ρόμπιν Κουκ, τους είπε (του UCK) να τον καλέσουν οποιαδήποτε στιγμή στο κινητό του τηλέφωνο.

Μετά το τέλος των βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, και με ένα μεγάλο μέρος της υποδομής της Σερβίας να είναι ερείπια, μαζί με σχολεία, νοσοκομεία, μοναστήρια και τον εθνικό τηλεοπτικό σταθμό, διεθνείς ιατροδικαστικές ομάδες κατέβηκν στο Κοσσυφοπέδιο να ξεθάψουν αποδείξεις του «ολοκαυτώματος». Το FBI δεν κατάφερε να βρει έστω και ένα μαζικό τάφο και πήγε σπίτι του. Η ισπανική ιατροδικαστική ομάδα το ίδιο, με τον ηγέτη της να καταγγέλλει θυμωμένα «μια εννοιολογική πιρουέτα από τις πολεμικές μηχανές προπαγάνδας»[Σ.Ε. Αναφερόμενος στο υποτιθέμενο «Ολοκαύτωμα»]. Ένα χρόνο αργότερα, ένα δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών για τη Γιουγκοσλαβία ανακοίνωσε την τελική καταμέτρηση των νεκρών στο Κοσσυφοπέδιο: 2.788. Ο αριθμός αυτός περιελάμβανε μαχητές και στις δύο πλευρές, και Σέρβους και Ρομά που δολοφονήθηκαν από τον UCK. Δεν υπήρξε γενοκτονία. Το «ολοκαύτωμα» ήταν ένα ψέμα. Η επίθεση του ΝΑΤΟ ήταν δόλια.

Πίσω από το ψέμα, υπήρχε σοβαρός σκοπός. Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια μοναδικά ανεξάρτητη, πολυεθνική ομοσπονδία που είχε σταθεί ως πολιτική και οικονομική γέφυρα στον Ψυχρό Πόλεμο. Οι περισσότερες από τις υπηρεσίες κοινής ωφελείας και μεγάλες μεταποιητικές εταιρείες της ανήκαν στο δημόσιο. Αυτό δεν ήταν αποδεκτό για την επέκταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΟΚ), και ιδίως της πρόσφατα ενωμένης Γερμανίας, η οποία είχε αρχίσει μια στροφή προς τα ανατολικά για να συλλάβει/καταλάβει τις «φυσικές αγορές» της στις γιουγκοσλαβικές επαρχίες της Κροατίας και της Σλοβενίας. Την εποχή που οι Ευρωπαίοι συναντήθηκαν στο Μάαστριχτ το 1991, να θέσουν τα σχέδιά τους για την καταστροφική Ευρωζώνη, μια μυστική συμφωνία είχε γίνει. Η Γερμανία θα αναγνωρίσει την Κροατία. Η Γιουγκοσλαβία ήταν καταδικασμένη.

Στην Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ είδαν ότι στην πάσχουσα γιουγκοσλαβική οικονομία, τής αρνιούνταν δάνεια μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το ΝΑΤΟ, στη συνέχεια, ένα σχεδόν νεκρό λείψανο του Ψυχρού Πολέμου, απανεφευρέθηκε ως αυτοκρατορικό όργανο επιβολής. Το 1999, σε μια διάσκεψη «ειρήνης» για το Κοσσυφοπέδιο στο Ραμπουγιέ, στη Γαλλία, οι Σέρβοι υποβλήθηκαν στη διπρόσωπη τακτική του επιβάλλοντος. Η συμφωνία του Ραμπουγιέ περιελάμβανε ένα μυστικό παράρτημα Β, το οποίο η αμερικανική αντιπροσωπεία είχε εισάγει την τελευταία ημέρα. Αυτό απαιτούσε τη στρατιωτική κατοχή του συνόλου της Γιουγκοσλαβίας –μια χώρα με πικρές αναμνήσεις της ναζιστικής κατοχής– και την εφαρμογή μιας «οικονομίας της ελεύθερης αγοράς», και την ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Κανένα κυρίαρχο κράτος δεν θα μπορούσε να το υπογράψει αυτό. Η τιμωρία ακολούθησε γρήγορα. Οι βόμβες του ΝΑΤΟ έπεσαν σε μια ανυπεράσπιστη χώρα. Ήταν ο προάγγελος για τις καταστροφές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, καθώς και την Ουκρανία.

Από το 1945, περισσότερο από το ένα τρίτο των μελών των Ηνωμένων Εθνών – 69 χώρες – έχουν υποστεί κάποια ή όλα τα παρακάτω στα χέρια του σύγχρονου φασισμού της Αμερικής. Δέχτηκαν εισβολή, οι κυβερνήσεις τους ανατράπηκαν, τα λαϊκά κινήματα τους καταστάλθηκαν, οι εκλογές τους ανατράπηκαν, οι λαοί τους βομβαρδίστηκαν και οι οικονομίες τους απογυμνώθηκαν από κάθε προστασία, οι κοινωνίες τους υποβλήθηκαν στηνδιαλυτική πολιορκία που είναι γνωστή ως «κυρώσεις». Ο Βρετανός ιστορικός Μαρκ Κέρτις υπολογίζει τον αριθμό των νεκρών σε εκατομμύρια. Σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιήθηκε ένα μεγάλο ψέμα.

«Απόψε, για πρώτη φορά από το 9/11, η στρατιωτική μας αποστολή στο Αφγανιστάν αποτελεί παρελθόν.» Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία ο Ομπάμα άνοιξε την ομιλία του προς την «Κατάσταση της Ένωσης» (State of the Union) το 2015. Στην πραγματικότητα, περίπου 10.000 στρατιώτες και 20.000 ανάδοχοι μισθοφόροι (military contractors) παραμένουν στο Αφγανιστάν σε επ’αόριστον αποστολή. «Ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος στην ιστορία της Αμερικής καταλήγει σε μια αξιόπιστη λύση,» δήλωσε ο Ομπάμα Στην πραγματικότητα, περισσότεροι άμαχοι σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν το 2014 από ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο έτος από τότε που τηρούν αρχεία τα Ηνωμένα Έθνη. Η πλειοψηφία έχει σκοτωθεί – άμαχοι και στρατιώτες – κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα.

Η τραγωδία του Αφγανιστάν συναγωνίζεται το επικό έγκλημα στην Ινδοκίνα. Στο επαινεμένο και πολυαναφερόμενο βιβλίο του, Η Μεγάλη Σκακιέρα: Η αμερικανική υπεροχή και οι Γεωστρατηγικές της επιταγές, ο Zbigniew Brzezinski, ο νονός της πολιτικής των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν μέχρι σήμερα, γράφει ότι αν η Αμερική είναι να ελέγξει την Ευρασία και να κυριαρχήσει στον κόσμο, δεν μπορεί να αντέξει μια λαϊκή δημοκρατία, επειδή «η επιδίωξη της εξουσίας δεν είναι στόχος που μπορεί να επιβληθεί στο λαϊκό πάθος… η δημοκρατία είναι επιζήμια για την αυτοκρατορική κινητοποίηση». Έχει δίκιο. Όπως έχουν αποκαλύψει τα WikiLeaks και ο Edward Snowden, η επιτήρηση και το αστυνομικό κράτος σφετερίζονται τη δημοκρατία. Το 1976, ο Μπρεζίνσκι, τότε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Προέδρου Carter, έδειχνε στην πράξη την άποψη του με ένα χτύπημα θανάτου στην πρώτη και μόνη δημοκρατία του Αφγανιστάν. Ποιος ξέρει αυτή τη ζωτικής σημασίας ιστορία;

Τη δεκαετία του 1960, μια λαϊκή επανάσταση σάρωσε το Αφγανιστάν, τη φτωχότερη χώρα στη γη, ανατρέποντας τελικά το 1978 τα απομεινάρια του αριστοκρατικού πολιτεύματος. Το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (PDPA) σχημάτισε κυβέρνηση και κήρυξε πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που περιλάμβανε την κατάργηση της φεουδαρχίας, την ελευθερία όλων των θρησκειών, ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες και κοινωνική δικαιοσύνη για τις εθνικές μειονότητες. Πάνω από 13.000 πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν και τα αρχεία της αστυνομίας πυρπολήθηκαν δημοσίως.

Η νέα κυβέρνηση εισήγαγε δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους φτωχότερους, η ειλωτεία καταργήθηκε, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα μαζικής εξάλειψης της αγραμματοσύνης. Για τις γυναίκες, τα κέρδη ήταν ανήκουστα. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι μισοί από τους φοιτητές ήταν γυναίκες και οι γυναίκες αποτελούσαν σχεδόν το ήμισυ των γιατρών του Αφγανιστάν, το ένα τρίτο των δημοσίων υπαλλήλων και την πλειονότητα των εκπαιδευτικών. «Κάθε κορίτσι,» θυμάται η Saira Noorani, μια χειρουργός, «μπορούσε να πάει στο λύκειο και το πανεπιστήμιο. Μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε και να φοράμε ό, τι μας άρεσε. Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε για καφέ και στον κινηματογράφο τις Παρασκευές για να δούμε την πιο πρόσφατη ινδική ταινία και να ακούσουμε την πιο πρόσφατη μουσική. Όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά, όταν οι Μουτζαχεντίν άρχισαν να κερδίζουν. Συνήθιζαν να σκοτώσουν τους εκπαιδευτικούς και να καίνε τα σχολεία. Ήμασταν τρομοκρατημένοι. Ήταν αστείο και λυπηρό να σκέφτεσαι ότι αυτοί ήταν οι άνθρωποι που υποστήριζε η Δύση.»

Η κυβέρνηση του PDPA υποστηρίχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση, ακόμη και αν, όπως παραδέχτηκε αργότερα ο πρώην υπουργός εξωτερικών Σάιρους Βανς , «δεν υπήρχε καμία απόδειξη Σοβιετικής συνενοχής [στην επανάσταση]». Ανησυχώντας από την αυξανόμενη αυτοπεποίθηση των απελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, ο Μπρεζίνσκι αποφάσισε ότι αν το Αφγανιστάν πετύχαινε υπό την κυβέρνηση του PDPA, η ανεξαρτησία και η πρόοδος του θα προέβαλλαν την «απειλή ενός πολλά υποσχόμενου παραδείγματος».

Στις 3 Ιουλίου, 1979, ο Λευκός Οίκος εξουσιοδότησε κρυφά την υποστήριξη φυλετικών «φονταμενταλιστικών» ομάδων γνωστών ως Μουτζαχεντίν· επρόκειτο για ένα πρόγραμμα που ξεπέρασε τα 500 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε αμερικάνικα όπλα και άλλη βοήθεια. Ο στόχος ήταν η ανατροπή της πρώτης κοσμικής, μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν. Τον Αύγουστο του 1979, η αμερικανική πρεσβεία στην Καμπούλ ανέφερε ότι «τα μεγαλύτερα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών … θα εξυπηρετηθούν από τη διάλυση της [της κυβέρνησης του PDPA], παρά τις όποιες οπισθοδρομήσεις αυτό μπορεί να σημαίνει για τις μελλοντικές κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στο Αφγανιστάν.» Η έμφαση δική μου.

Οι Μουτζαχεντίν ήταν οι πρόγονοι της Αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Περιλάμβαναν τον Gulbuddin Hekmatyar, ο οποίος έλαβε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά από τη CIA. Ειδικότητα του Hekmatyar ήταν το εμπόριο οπίου και το ρίξιμο οξέος στα πρόσωπα των γυναικών που αρνούνταν να φορέσουν το πέπλο. Προσκεκλημένος στο Λονδίνο, είχε επαινεθεί από τη πρωθυπουργό Θάτσερ ως «μαχητής της ελευθερίας».

Τέτοιοι φανατικοί θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει στον φυλετικό τους κόσμο, αν ο Μπρεζίνσκι δεν είχε ξεκίνησει ένα διεθνές κίνημα για την προώθηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Κεντρική Ασία με σκοπό να υπονομεύσει την κοσμική πολιτική απελευθέρωση και να «αποσταθεροποιήσει» τη Σοβιετική Ένωση, δημιουργώντας, όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του, «μερικούς διεγερμένους μουσουλμάνους». Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του συνέπεσε με τις φιλοδοξίες του πακιστανού δικτάτορα, στρατηγού Ζία Ουλ Χακ, να κυριαρχήσει στην περιοχή. Το 1986, η CIA και η υπηρεσία πληροφοριών του Πακιστάν, η ISI, άρχισαν να στρατολογούν άτομα από όλο τον κόσμο για να συμμετάσχουν στην αφγανική τζιχάντ. Ο Σαουδάραβας πολυεκατομμυριούχος Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν ένας από αυτούς. Στελέχη που εντάχθηκαν τελικά στους Ταλιμπάν και την Αλ-Κάιντα, είχαν στρατολογηθεί σε ένα ισλαμικό κολέγιο στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, και έλαβαν παραστρατιωτική εκπαίδευση σε στρατόπεδο της CIA στη Βιρτζίνια. Αυτό ονομάστηκε «Επιχείρηση Κυκλώνας». Η επιτυχία της γιορτάστηκε το 1996, όταν ο τελευταίος πρόεδρος του PDPA του Αφγανιστάν, ο Μοχάμεντ Najibullah – ο οποίος είχε πάει στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για να απευθύνει επείγουσα έκκληση για βοήθεια – κρεμάστηκε από ένα φανοστάτη από τους Ταλιμπάν.

Το πισωκτύπημα της επιχείρησης Κυκλώνας και των «λίγων ξεσηκωμένων μουσουλμάνων» της ήταν η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Η επιχείρηση Κυκλώνας έγινε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», κατά τον οποίο αμέτρητες άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα έχαναν τη ζωή τους σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο, από το Αφγανιστάν στο Ιράκ, την Υεμένη, τη Σομαλία και τη Συρία. Το μήνυμα του επιβάλλοντος ήταν και παραμένει: «Ή είστε μαζί μας ή εναντίον μας».

Το κοινό νήμα στον φασισμό, παρελθόντα και σύγχρονο, είναι η μαζική δολοφονία. Η αμερικανική εισβολή στο Βιετνάμ είχε τις «ελεύθερες ζώνες πυρός» της (free-fire zones: Μια ειδικά υποδειγμένη περιοχή, στην οποία κάθε οπλικό σύστημα μπορεί να πυροβολήσει χωρίς πρόσθετο συγχρονισμό με τα αρχηγεία υπό εγκατάσταση).), «λίστες θυμάτων» και «παράπλευρες απώλειες». Στην επαρχία Quang Ngai, απ’όπου έστελνα ρεπορταζ, πολλές χιλιάδες πολίτες (“κιτρινιάρηδες”) δολοφονήθηκαν από τις ΗΠΑ. Άλλά μόνο μία σφαγή, στο Μάι Λάι, έχει μείνει στην ιστορία. Στο Λάος και την Καμπότζη, ο μεγαλύτερος εναέριος βομβαρδισμός στην ιστορία παρήγαγε μια εποχή τρόμου που αναγνωρίζεται σήμερα από το θέαμα ενωμένηςσειράς κρατήρων βομβών που, από τον αέρα, μοιάζουν με τερατώδη περιδέραια. Ο βομβαρδισμός έδωσε στην Καμπότζη τη δική της ISIS, με επικεφαλής τον Πολ Ποτ.

Σήμερα, η μεγαλύτερη εκστρατεία τρομοκρατίας στον κόσμο περιλαμβάνει την εκτέλεση ολόκληρων οικογενειών, επισκεπτών σε γάμους, και πενθούντων σε κηδείες. Αυτά είναι τα θύματα του Ομπάμα. Σύμφωνα με τους New York Times, ο Ομπάμα κάνει την επιλογή του από μια λίστα δολοφονιών (kill list) της CIA που τού παρουσιάζεται κάθε Τρίτη στο Κέντρο Επιχειρήσεων του Λευκού Οίκου. Στη συνέχεια αποφασίζει, χωρίς ίχνος νομικής αιτιολόγησης, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Τα όπλα εκτέλεσης του είναι οι πύραυλοι Hellfire που μεταφέρονται από μη επανδρωμένα αεροσκάφη γνωστά ως drones. Aυτά καίνε τα θυμάτα τους και διακοσμούν την περιοχή με τα λείψανά τους. Κάθε (επιτυχές) «χτύπημα» καταχωρείται σε μια μακρινή οθόνη υπολογιστή ως “bugsplat” (ξέκαμα μικροβίου).

«Τον βηματισμό χήνας»[Σ.Ε. όπως των Ναζί], έγραψε ο ιστορικός Norman Pollock, «τον έχουμε υποκαταστήσει με τη φαινομενικά πιο αθώα στρατιωτικοποίηση της συνολικής κουλτούρας. Και στη θέση του πομπώδη ηγέτη, έχουμε τον φιλόδοξο μεταρρυθμιστή, μακάριο στην εργασία του, σχεδιάζοντας και εκτελώντας δολοφονίες, να χαμογελάει συνεχώς».

Με την ένωση του παλιού και του νέου φασισμού έχουμε τη λατρεία της ανωτερότητας. «Πιστέυω στην αμερικάνικη ιδιαιτερότητα με κάθε πτυχή του είναι μου.» είπε ο Ομπάμα, ξυπνώντας δηλώσεις εθνικού φετιχισμού από τη δεκαετία του 1930. Όπως τόνισε ο ιστορικός Alfred W. McCoy, ήταν ο θαυμαστής του Χίτλερ, Καρλ Σμιντ, που είπε, «Κυριάρχος είναι αυτός που αποφασίζει ποια θα είναι η εξαίρεση». Αυτό συνοψίζει τον Αμερικανισμό,την παγκόσμια κυρίαρχη ιδεολογία. Το ότι παραμένει μη αναγνωρισιμη ως μία αρπακτική ιδεολογία είναι επίτευγμα μιας εξίσου μη αναγνωρίσιμης πλύσης εγκεφάλου.Ύπουλη, αδήλωτη, παρουσιάζεται έξυπνα ως ο διαφωτισμός σε πλήρη πρόοδο, η αλαζονεία του υπονοεί τον δυτικό πολιτισμό. Εγώ μεγάλωσα με μια κινηματογραφική «ανατροφή» αμερικανικής δόξας, που σχεδόν όλη της ήταν μια διαστρέβλωση. Δεν είχα καμία ιδέα ότι ήταν ο κόκκινος στρατός που είχε καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της Ναζιστικής πολεμικής μηχανής, με κόστος μέχρι και 13 εκατομμύρια στρατιώτες. Σε αντίθεση, οι αμερικανικές απώλειες, συμπεριλαμβανομένων αυτών και του Ειρηνικού ήταν 400.000. Το Χόλιγουντ το αντέστρεψε αυτό.

Η διαφορά τώρα είναι ότι το κινηματογραφικό κοινό καλείται να σμίξει τα χέρια του με την «τραγωδία» των αμερικανών ψυχοπαθών που πρέπει να σκοτώνουν ανθρώπους σε μακρινά μέρη- ακριβώς όπως τους σκοτώνει και ο Πρόεδρος. Η ενσάρκωση της βίας του Χόλιγουντ, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κλιντ Ιστγουντ, προτάθηκε φέτος για Όσκαρ για την ταινία του, «Αμερικανός Σκοπευτής» (American Sniper), που είναι για έναν επαγγελματία δολοφόνο, και τρελό. Οι New York Times την περιέγραψαν σαν μία «πατριωτική και οικογενειακή ταινιά, που έσπασε όλα τα ρεκόρ προσέλευσης τις μέρες ανοίγματος της στο κοινό».

Δεν υπάρχουν ηρωικές ταινίες για τον αμερικανικό εναγκαλισμό με τον φασισμό. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική (και η Βρετανία) πήγαν σε πόλεμο ενάντια στους Έλληνες που πάλεψαν ηρωικά απέναντι στο Ναζισμό και αντστεκόντουσαν την άνοδο του ελληνικού φασισμού. Το 1967, η CIA βοήθησε στο να φέρει στην εξουσία μια φασιστική στρατιωτική χούντα στην Αθήνα – όπως έκανε στη Βραζιλία και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Στους Γερμανούς και τους Ανατολικο-Ευρωπαίους, που είχαν συνωμοτήσει με τη Ναζιστική επιθετικότητα και τα εγκλήματά τους ενάντια στην ανθρωπότητα, δόθηκε ασφαλές άσυλο στις ΗΠΑ· Πολλοί παραχαϊδεύτηκαν και τα ταλέντα τους ανταμείφθηκαν. O Wernher von Braun ήταν ο «πατέρας» τόσο της ναζιστικής βόμβας τρόμου V-2 όσο και του Αμερικανικού διαστημικού προγράμματος.

Τη δεκαετία του 1990, όταν οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια γινόντουσαν στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ, δόθηκε στους κληρονόμους ενός ναζιστικού κινήματος στην Ουκρανία η ευκαιρία. Ο ουκρανικός φασισμός, υπεύθυνος για το θάνατο χιλιάδων Εβραίων, Πολωνών και Ρώσων κατά τη ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, αποκαταστάθηκε, και το «νέο κύμα» του χαιρετίστηκε από τους οπαδούς του ως «εθνικιστικό».

Αυτό έφτασε στο απόγειο του το 2014, όταν η κυβέρνηση Ομπάμα ξόδεψε 5 δις δολάρια σε έναπραξικόπημα ενάντια στην εκλεγμένη κυβέρνηση. Τα στρατεύματα κρούσης ήταν οι νεοναζί γνωστοί ως ο «Δεξιός Τομέας» και το Σβόμποντα. Οι αρχηγοί τους περιελάμβαναν τον Oleh Tyahnybok, που έχει ζητήσει εκκαθάριση της “Mοσχοβίτικης-Εβραϊκής μαφίας» και «άλλων καθαρμάτων», συμπεριλαμβανομένων ομοφυλόφιλων, φεμινιστριών και όσων ανήκουν στην πολιτική αριστερά.

Αυτοί οι φασίστες έχουν ενσωματωθεί τώρα στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου. Ο πρώτος αναπληρωτής Πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου, ο Andriy Parubiy, ηγέτης του κυβερνόντος κόμματος, είναι συν-ιδρυτής του Σβόμποντα. Στις 14 Φεβρουαρίου, ο Parubiy ανακοίνωσε ότι πετούσε στην Ουάσινγκτον ώστε να πείσει «τις ΗΠΑ να μας δώσουν σύγχρονα όπλα υψηλής ακρίβειας». Αν το επιτύχει, θα εκληφθεί ως μία πράξη πολέμου από τη Ρωσία.

Κάνενας δυτικός ηγέτης δεν έχει μιλήσει για την αναβίωση του φασισμού στην καρδιά της Ευρώπης – με την εξαίρεση του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο λαός του οποίου έχασε 22 εκατομμύρια σε μία ναζιστική εισβολή που ήρθε μέσα από την παραμεθόριο της Ουκρανίας. Στο πρόσφατο συμβούλιο ασφαλείας του Μονάχου, η βοηθός υφυπουργός για ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις, Βικτόρια Νιούλαντ, ξεστόμισε παράφορες βρισιές για τους Ευρωπαίους ηγέτες που αντιτέθηκαν στον οπλισμό του καθεστώτος του Κιέβου από τις ΗΠΑ. Αναφέρθηκε στον Γερμανό υπουργό Άμυνας ως «τον υπουργό της ηττοπάθειας». H Νιούλαντ ήταν ο ιθύνων νους πίσω από το πραξικόπημα του Κιέβου. Η γυναίκα του Robert D.Kagan, μίας εξέχουσας νεοσυντηρητικής αυθεντίας και συνιδρυτή του ακροδεξιού Προτάγματος για έναν νέο Αμερικανικό Αιώνα, διατέλεσε σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Dick Cheney.

Το πραξικόπημα της Νιούλαντ δεν πήγε σύμφωνα με το σχέδιο. Το ΝΑΤΟ εμποδίστηκε να αρπάξει την ιστορική, γνήσια, «ζεστή για χρήση» ναυτική βάση στην Κριμαία. Ο κυρίως ρωσικός πληθυσμός της Κριμαίας – που παράνομα προσαρτήθηκε στην Ουκρανία από τον Nikita Krushchev το 1954– ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία να επιστρέψει στη Ρωσία, όπως έκαναν στη δεκαετία του 1990. Το δημοψήφισμα ήταν εθελοντικό, λαϊκό και παρακολουθήθηκε διεθνώς. Δεν υπήρξε καμία εισβολή.

Την ίδια ώρα, το καθεστώς του Κιέβου στράφηκε ενάντια στον ρωσικό εθνικό πληθυσμό στα ανατολικά με την αγριότητα της εθνικής εκκαθάρισης. Παρατάσσοντας νεοναζιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις με τον τρόπο των Waffen-SS, βομβάρδισε και πολιόρκησε πόλεις και κωμόπολεις. Χρησιμοποίησαν τον μαζικό λιμό ως όπλο, διακόπτοντας το ηλεκτρικό, παγώνοντας τραπεζικούς λογαριασμούς, σταματώντας την κοινωνική ασφάλεια και τις συντάξεις. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν τα σύνορα για τη Ρωσία. Για τα δυτικά μέσα, όλοι αυτοί έγιναν μέτοικοι που δραπέτευαν από τη «βία» που προκλήθηκε από τη «ρωσική εισβολή». Ο διοικητής του ΝΑΤΟ, στρατηγός Breedlove – του οποίου το όνομα και οι πράξεις μπορεί να εμπνεύστηκαν από τον Dr Strangelove του Στάνλεϋ Κιούμπρικ [Σ.Ε. στα ελληνικά πρόκειται για την ταινία «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»] – ανακοίνωσε ότι «συγκεντρώνονταν» 40,000 ρωσικά στρατεύματα. Την εποχή της παροχής δορυφορικών εγκληματολογικών αποδείξεων, αυτός δεν πρόσφερε καμία.

Αυτοί οι Ρωσόφωνοι και δίγλωσσοι πολίτες της Ουκρανίας- το ένα τρίτο του πληθυσμού- καιρό τώρα αναζητούσαν μια ομοσπονδία που αντανακλά την εθνοτική ποικιλομορφία της χώρας και είναι ταυτόχρονα αυτόνομη και ανεξάρτητη από τη Μόσχα. Οι περισσότεροι δεν είναι “αυτονομιστές» αλλά πολίτες που θέλουν να ζουν με ασφάλεια στην πατρίδα τους και αντιστέκονται στην αρπαγή της εξουσίας από το Κίεβο. Η εξέγερσή τους και η εγκαθίδρυση αυτόνομων κρατών είναι μία αντίδραση στις επιθέσεις του Κιέβου σε αυτούς. Λίγα από αυτά έχουν εξηγηθεί στο δυτικό κοινό.

 Στις 2 Μαίου 2014, στην Οδησσό, 41 Ρώσοι κάηκαν ζωντανοί στα κεντρικά γραφεία του συνδικάτου, με την αστυνομία να βρίσκεται σε ετοιμότητα. Ο ηγέτης του Δεξιού Τομέα Dmytro Yarosh υποδέχτηκε τη σφαγή ως «ακόμη μία λαμπρή μέρα στην εθνική μας ιστορία». Στα αμερικανικά και τα βρετανικά μέσα, [η σφαγή] αναφέρθηκε ως μία «σκοτεινή τραγωδία», που ήταν αποτέλεσμα «συγκρούσεων» ανάμεσα στους «εθνικιστές» (νεοναζί) και τους «αυτονομιστές» (άνθρωποι που μάζευαν υπογραφές για ένα δημοψήφισμα για μία ομοσπονδιακή Ουκρανία).

Oι New York Times έθαψαν την ιστορία, έχοντας απορρίψει ως «ρωσική προπαγάνδα» τις προειδοποιήσεις για τις φασιστικές και αντισημιτικές πολιτικές των νέων πελατών της Ουάσινγκτον. Η Wall Street Journal καταδίκασε τα θύματα – «Θανατηφόρα φωτιά στην Ουκρανία πιθανότατα πυροδοτήθηκε από τους επαναστάτες, λέει η κυβέρνηση». Ο Ομπάμα συνεχάρη την χούντα για την «αυτοσυγκράτηση» της.

Αν ο Πούτιν μπορεί να προκληθεί στο να έρθει σε βοήθεια, ο προκαθορισμένος του ρόλος ως «παρία» στη Δύση θα δικαιολογήσει το ψέμα ότι η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία. Στις 29 Ιανουαρίου, ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής της Ουκρανίας, στρατηγός Viktor Muzhenko, σχεδόν ακούσια απέρριψε την ίδια τη βάση για τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ προς τη Ρωσία όταν είπε εμφατικά σε μία τηλεοπτική συνέντευξη: «Ο Ουκρανικός στρατός δεν μάχεται με τακτικές μονάδες του Ρωσικού Στρατού». Υπήρχαν «μεμονωμένοι πολίτες» οι οποίοι ήταν μέλη «παράνομων και ένοπλων ομάδων», αλλά δεν υπήρξε ρωσική εισβολή. Αυτό δεν αποτελούσε είδηση. Ο Vadym Prystaiko, o αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών, έχει καλέσει για «πόλεμο πλήρους κλίμακας» με την πυρηνικά εξοπλισμένη Ρωσία.

Στις 21 Φεβρουαρίου, o Αμερικανός Γερουσιαστής James Inhofe, ένας ρεπουμπλικανός από την Οκλαχόμα, εισήγαγε ένα νομοσχέδιο που εξουσιοδοτεί τους Αμερικανούς να εξοπλίζουν το καθεστώς του Κιέβου. Στην παρουσίαση του στη Γερουσία, ο Inhofe χρησιμοποίησε φωτογραφίες και ισχυρίστηκε ότι ήταν ρωσικά στρατεύματα που διέσχιζαν την Ουκρανία, οι οποίες έχουν πριν καιρό αποκαλυφθεί ότι ήταν ψεύτικες. Ήταν μια καλή υπενθύμιση των ψεύτικων φωτογραφιών του Ρόναλντ Ρήγκαν, μιας Σοβιετικής βάσης στη Νικαράγουα, και των ψευδών αποδείξεων του Κόλιν Πάουελ ενώπιον του ΟΗΕ για τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ.

Η ένταση της λασπολογικής προπαγάνδας κατά της Ρωσίας και της απεικόνισης του προέδρου της ως μιας κούκλας του κακού είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί ως ρεπόρτερ. Ο Robert Parry, ένας από τους πιο διακεκριμένους διερευνητικούς δημοσιογράφους της Αμερικής, ο οποίος είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας, έγραψε πρόσφατα πως «Καμία Ευρωπαϊκή κυβέρνηση, από την εποχή της Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ, δεν θεώρησε κατάλληλο να εξαπολύσει μια καταιγίδα από στρατιώτες Ναζί για να εξαπολύσει πόλεμο σε ντόπιο πληθυσμό, αλλά το καθεστώς του Κιέβου το έκανε, και το έκανε εν γνώσει του». Παρά ταύτα, σε όλο το Δυτικό μιντιακό/πολιτικό φάσμα, έχει γίνει μια σχολαστική προσπάθεια να συγκαλυφθεί η αλήθεια, ακόμη και φτάνοντας στο σημείο τού να αγνοούνται γεγονότα που έχουν για τα καλά τεκμηριωθεί…. Εάν αναρωτιέστε πώς ο κόσμος θα μπορούσε να πέσει επάνω στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο –όπως έκανε εν πολλοίς στον Πρώτο Παγκόσμιο πριν έναν αιώνα- το μόνο που χρειάζεται να κάνετε, είναι να κοιτάξετε στην τρέλα γύρω από την Ουκρανία, η οποία έχει αποδειχθεί αδιαπέραστη εμπρός στα γεγονότα ή τη λογική.

Το 1946, ο εισαγγελέας της Νυρεμβέργης δήλωσε σχετικά με τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης:. «Η χρήση του ψυχολογικού πολέμου που έγινε από τους Ναζί συνωμότες είναι καλά γνωστή. Πριν από κάθε μεγάλη επίθεση, με ορισμένες εξαιρέσεις για λόγους σκοπιμότητας, ξεκινούσε μια εκστρατεία του Τύπου, που υπολόγιζαν να αποδυναμώσει τα θύματά τους και να προετοιμάσει τους Γερμανούς ψυχολογικά για την επίθεση…. Στο σύστημα προπαγάνδας του Κράτους του Χίτλερ, ήταν ο ημερήσιος Τύπος και το ραδιόφωνο που ήταν τα πιο σημαντικά όπλα».

Στην εφημερίδα The Guardian στις 2 Φεβρουαρίου, ο Timothy Garton Ash έκανε επίκληση, στην πραγματικότητα, για έναν παγκόσμιο πόλεμο. «Ο Πούτιν πρέπει να ανακοπεί», δήλωνε ο τίτλος. “Και μερικές φορές μόνο τα όπλα μπορούν να σταματήσουν τα όπλα.» Παραδέχθηκε ότι η απειλή του πολέμου θα μπορούσε “να θρέψει μια ρωσική παράνοια περί περικύκλωσης”· αλλά αυτό ήταν μια χαρά. Ονομάτισε τον στρατιωτικό εξοπλισμό που απαιτείται για την εργασία και ενημέρωσε τους αναγνώστες του ότι «η Αμερική έχει το καλύτερο κιτ».

Το 2003, ο Garton Ash, ένας καθηγητής στην Οξφόρδη, επανέλαβε την προπαγάνδα που οδήγησε στη σφαγή στο Ιράκ. Ο Σαντάμ Χουσεΐν, έγραψε, «όπως έχει τεκμηριώσει ο [Κόλιν] Πάουελ, έχει αποθηκευμένες μεγάλες ποσότητες τρομακτικών χημικών και βιολογικών όπλων, και κρύβει ό,τι απομένει από αυτά. Εξακολουθεί να προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.» Επαίνεσε τον Μπλερ ως «οπαδό του Gladstone, χριστιανό φιλελεύθερο θιασώτη του παρεμβατισμού». Το 2006, έγραψε, «Τώρα έχουμε μπροστά μας την επόμενη μεγάλη δοκιμασία της Δύσης μετά το Ιράκ:. Το Ιράν”

Τα ξεσπάσματα του [Μπλερ] – ή όπως προτιμά ο Garton Ash-, η «βασανιστική φιλελεύθερη αμφιθυμία» του – δεν είναι άτυπα εκείνων στη διατλαντική φιλελεύθερη ελίτ που έχουν κάνει ένα είδος Φάουστ-ιανής συμφωνίας. Ο εγκληματίας πολέμου Μπλερ είναι ο χαμένος ηγέτης τους. Ο Guardian, στον οποίο εμφανίστηκε το κομμάτι του Garton Ash, δημοσίευσε μια ολοσέλιδη διαφήμιση για ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό Stealth. Επάνω στην απειλητική εικόνα του τέρατος της Lockheed Martin, υπήρχαν τα λόγια: «Το F-35: ΜΕΓΑΛΟ για τη Μεγάλη Βρετανία.». Αυτό το αμερικανικό «πακέτο» / «κιτ» θα κοστίσει στους Βρετανούς φορολογούμενους 1,3 δις λίρες, με τους προκατόχους του των F-μοντέλων να έχουν αποδυθεί σε σφαγές ανά τον κόσμο. Σε αρμονία με τον διαφημιζόμενο του, ένα κύριο άρθρο του Guardian ζήτησε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών.

Και πάλι, υπάρχει σοβαρός σκοπός. Οι ηγέτες του κόσμου θέλουν την Ουκρανία, όχι μόνο ως βάση πυραύλων· θέλουν την οικονομία της. Η Νέα Υπουργός Οικονομικών του Κιέβου, Nataliwe Jaresko, είναι μια πρώην ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, υπεύθυνη για τις «επενδύσεις» των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Της δόθηκε βιαστικά η ουκρανική υπηκοότητα.

Θέλουν την Ουκρανία για το άφθονο φυσικό αέριο της· Ο γιος του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν είναι στο διοικητικό συμβούλιο της μεγαλύτερης εταιρείας πετρελαίου, φυσικού αερίου και fracking της Ουκρανίας. Οι κατασκευαστές των γενετικά τροποποιημένων σπόρων, εταιρείες όπως η διαβόητη Monsanto, θέλουν το πλούσιο έδαφος για καλλιέργεια, της Ουκρανίας.

Πάνω απ ‘όλα, θέλουν τον ισχυρό γείτονα της Ουκρανίας, τη Ρωσία. Θέλουν να βαλκανοποιήσουν ή να διαμελίσουν τη Ρωσία και να αξιοποιήσουν τη μεγαλύτερη πηγή φυσικού αερίου στη γη. Καθώς ο πάγος της Αρκτικής λιώνει, θέλουν τον έλεγχο του Αρκτικού Ωκεανού και των ενεργειακών πλούτων του, και των μακριών Αρκτικών χερσαίων συνόρων της Ρωσίας. Ο άνθρωπος τους στη Μόσχα ήταν ο Μπόρις Γιέλτσιν, ένας μεθυσμένος, ο οποίος παρέδωσε την οικονομία της χώρας του στη Δύση. Ο διάδοχός του, ο Πούτιν, έχει αποκαταστήσει τη Ρωσία ως ένα κυρίαρχο έθνος· αυτό είναι το έγκλημά του.

Η ευθύνη για τους υπόλοιπους από εμάς είναι σαφής. Στόχος είναι να αναγνωρίζουμε και να εκθέτουμε τα αλόγιστα ψέματα των πολεμοκάπηλων, και ποτέ να μη συνεννοούμαστε μαζί τους. Είναι να αναζωπυρώσουμε τα μεγάλα λαϊκά κινήματα, που έφεραν μια εύθραυστη πολιτισμού στα σύγχρονα αυτοκρατορικά κράτη. Το πιο σημαντικό, είναι να αποφύγουμε την κατάκτηση του εαυτού μας: του μυαλού μας, της ανθρωπιάς μας, του αυτοσεβασμού μας. Αν παραμείνουμε σιωπηλοί, η νίκη εις βάρος μας είναι εξασφαλισμένη, και μας κάνει νεύμα ένα ολοκαύτωμα.