Η 8η Μάρτη… όπως «ο διάολος το λιβάνι»

Της Κάλι Καρά

157 χρόνια πριν, 8 Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους, να κατεβούν σε απεργία και διαδηλώσεις, να αντισταθούν στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που βίωναν. Ζητούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας που έφταναν 16 ώρες την ημέρα και εξίσωση στους μισθούς τους -που ήταν σημαντικά μικρότεροι- με αυτούς των ανδρών.

Δεν είναι τυχαίο ότι διαχρονικά η αστική τάξη αποφεύγει την 8η Μάρτη, όπως «ο διάολος το λιβάνι» και με όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της προσπαθεί να πνίξει στην αφάνεια αυτή την ιστορική επέτειο, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, αναπόσπαστα δεμένη με τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η νέα γυναίκα της εργατικής λαϊκής οικογένειας δεν πρέπει να μάθει ότι τίποτα δεν της χαρίστηκε και ότι όλα κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Η νέα γυναίκα δεν πρέπει να μάθει ότι η σπίθα μπήκε στους άνδρες και γυναίκες προλετάριους όλου του κόσμου για να σπάσουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Τότε το ζήτημα της ισοτιμίας της γυναίκας μπήκε στις πρώτες προτεραιότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με μέτρα πρωτόγνωρα και για τα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. «...Πρέπει οι γυναίκες να ξέρουν πως η προλεταριακή εξουσία σημαίνει για αυτές πλήρη ισοτιμία δικαιωμάτων με τον άνδρα και διά νόμου και στην πράξη στην οικογένεια, στο κράτος και στην κοινωνία κι ακόμα γκρέμισμα της εξουσίας της αστικής τάξης…», έλεγε ο Λένιν στη συζήτησή του με την Κλάρα Τσέτκιν.

Ότι το 1924 στους αγώνες των καπνεργατών σκοτώνεται η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου στην απεργία της Καβάλας και το 1926 η Βασιλική Γεωργατζέλη, έγκυος 6 μηνών, στην απεργία του εργοστασίου «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, η Αναστασία Καρανικόλα το 1936 στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών Θεσσαλονίκης και τόσες άλλες επώνυμες και ανώνυμες μαχήτριες του εργατικού - λαϊκού μας κινήματος και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων του λαού μας.

Πρέπει να μείνει μακριά από συνειρμούς και συγκρίσεις, που μπορεί να προκληθούν από την ιστορική αναφορά σε τέτοια γεγονότα, για τη σημερινή ζωή της. Πρέπει να μείνει μακριά από τη σκέψη ότι σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες θα παραμένει ανισότιμη, γιατί η εργατική της δύναμη, πιο φθηνή, πιο ευέλικτη και περισσότερο εκμεταλλεύσιμη, αξιοποιείται από το κεφάλαιο πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες της κερδοφορίας του.

Σήμερα ο γερασμένος και σάπιος καπιταλισμός, που καθρεφτίζεται ανάγλυφα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, παίρνει πίσω ότι κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες στο όνομα της « ισότητας».ενώ προβάλλει ως «σύγχρονο» επίτευγμά του για τη δήθεν ισότητα ανδρών και γυναικών το πρότυπο της «γυναίκας επιχειρηματία» που «χειραφετήθηκε» εκμεταλλευόμενη εργαζόμενους, της γυναίκας που μετέχει στα Κέντρα Λήψης των Αποφάσεων, ενώ διαλαλεί ως «αξία» τη δραστηριότητα της αστής κυράς του καπιταλιστή που διαφημίζει το «φιλάνθρωπο» πρόσωπο της απάνθρωπης κοινωνίας.

Καμία συμφιλίωση των γυναικών της εργατικής λαϊκής οικογένειας με το πρόσταγμα του κεφαλαίου να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους με τα ελάχιστα. Καμιά ανοχή στους νεόφωτους «αριστερούς» που πασχίζουν πώς να τα πάρουν από τους φτωχούς και να τα δώσουν στους εξαθλιωμένους, αφήνοντας ανέπαφο το κεφάλαιο. Να δουλεύουν για ψίχουλα ή χωρίς αυτά αν είναι κάτω των 30 χρονών, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, χωρίς κυριακάτικη αργία και ξεκούραση, να μην έχουν δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, δωρεάν προληπτικές εξετάσεις, επισκέψεις σε γιατρούς, δωρεάν φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη για τα παιδιά τους, την οικογένειά τους, τις ίδιες, να μην έχουν δωρεάν δημόσια μαιευτήρια, επίδομα τοκετού, αυξημένες άδειες εγκυμοσύνης, με αξιοπρέπεια.

Να ζουν χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, να μην έχουν να βάλουν ψωμί στο τραπέζι τους, να στέλνουν νηστικά τα παιδιά τους στο σχολείο, με αξιοπρέπεια. Να κινδυνεύουν να χάσουν και το σπίτι τους, όχι από τους κομμουνιστές, όπως για δεκαετίες τις τρομοκρατούσε η αντικομουνιστική προπαγάνδα, αλλά από τα «κοράκια» του καπιταλιστικού συστήματος.

Αξιοπρέπια για τις γυναίκες της εργατιάς, της αγροτιάς, τις γυναίκες του μικρομάγαζου, αυτές που βοηθούν στις οικογενειακές επιχειρήσεις, για τις νέες, σημαίνει να αντλήσουν δύναμη από την πείρα των αγώνων του παρελθόντος, από τις υφάντρες της Ν. Υόρκης και να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει και τους την στερούν ΕΕ και κυβερνήσεις. Να πρωτοστατήσουν στους σημερινούς ταξικούς αγώνες, μέσα από την Κοινωνική Συμμαχία ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ.

Αυτή η Κοινωνική Συμμαχία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παλέψει για να ανατραπούν αντιλαϊκοί νόμοι, να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, για να σπάσουν τα δεσμά με την ΕΕ, να πάρει ο λαός τον πλούτο στα χέρια του και να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του, για την ισοτιμία ανδρών και γυναικών. 

Πηγή: 902.gr