Τα παρακάτω είναι το βίντεο και η επεξεργασμένη ―με την προσθήκη επιπλέον στοιχείων και εκτιμήσεων― απομαγνητοφώνηση της πρόσφατης βίντεο συνέντευξης του Τάκη Φωτόπουλου στην Galina Tichinskaya για την Pravda.ru[1]
Οι δύο βασικές πολιτικές τάσεις σχετικά με την παγκοσμιοποίηση
GT: Μπορείτε να μας πείτε σας παρακαλώ ποια πολιτική τάση αναδείχτηκε στην Ευρώπη με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα;
TF: Στην πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο βασικές πολιτικές τάσεις σήμερα ― όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, και θα έλεγα, στον υπόλοιπο κόσμο.
Η πρώτη τάση είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η παγκοσμιοποιητική τάση.[2] Αυτή είναι η τάση που δεν αμφισβητεί με κανέναν τρόπο την παγκοσμιοποίηση, ή τα θεσμικά όργανα της παγκοσμιοποίησης, όπως η ΕΕ, αλλά απλώς αποσκοπεί στη βελτίωση των υπαρχόντων θεσμών. Γι’αυτό, για παράδειγμα, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και οι Podemos στην Ισπανία όσο και το κόμμα Die Linke στη Γερμανία, τα οποία ανήκουν σε αυτή την τάση, απλώς επικρίνουν τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από την ΕΕ. Ποτέ δεν εγείρουν κανένα ζήτημα εξόδου από την ΕΕ, ή για να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό είδος ένωσης των λαών της Ευρώπης και ούτω καθεξής. Αυτό είναι απολύτως λάθος κατά τη γνώμη μου, τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, ένα θέμα που μπορούμε να συζητήσουμε στη συνέχεια.
Η δεύτερη τάση είναι η τάση της αντι-παγκοσμιοποίησης, η οποία, στην πραγματικότητα, είναι μια εξέλιξη του ιστορικού κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης, που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αλλά καταπνίγηκε από την κρατική βία, καθώς και από τη συστηματική προσπάθεια της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή για να ευνουχίσει το κίνημα αυτό (Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, κλπ[3]). Έτσι, σήμερα, δεν υπάρχει κίνημα αντι-παγκοσμιοποίησης, με την έννοια ενός αντισυστημικού κινήματος. Υπάρχουν μόνο μερικοί άνθρωποι που επικρίνουν την παγκοσμιοποίηση, αλλά όχι σε όρους αλλαγής όλου του συστήματος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ή, αυτού που μπορεί να ονομαστεί, η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Και μιλώ για νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση επειδή μπορεί εύκολα να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Έτσι, απλά το να επικρίνουμε τη Μέρκελ, ή οποιονδήποτε άλλον/η, ότι είναι νεοφιλελεύθεροι, είναι ανόητο, αφού δεν θα μπορούσαν παρά να είναι νεοφιλελεύθεροι, εφ’όσον έχουν ανοίξει και απελευθερώσει τις αγορές τους. Αυτή είναι η ουσία της παγκοσμιοποίησης.
ΣΥΡΙΖΑ: από τα παλιά μνημόνια σε ένα νέο
GT: Όπως γνωρίζετε, την περασμένη εβδομάδα (τέλη Φεβρουαρίου), οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, οι οποίοι έκαναν τις διαπραγματεύσεις τους με την Ελλάδα, προσφέρθηκαν να επεκτείνουν το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας για την ανόρθωση της χώρας από την κρίση, με τους ίδιους όρους, για ένα εξάμηνο. Η ελληνική αντιπροσωπεία απέρριψε με αποφασιστικότητα αυτή την προσφορά, αλλά, τελικά στις συνομιλίες της Παρασκευής 20/2 στις Βρυξέλλες, κατέληξαν σε συμφωνία για την επέκταση των κεφαλαίων διάσωσης της Ελλάδας για 4 μήνες. Τι μέλλει γενέσθαι τώρα;
TF: Στην πραγματικότητα, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ (δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), από κοινού με το ΔΝΤ, που αποτελούσαν την παλιά Τρόικα (όπως συνηθίζαμε να την αποκαλούμε), είναι και πάλι εκεί (στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα) και επιβάλλουν τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ το αποδέχθηκε αυτό όταν «υπέγραψε» (αν θέλετε να το ονομάσουμε έτσι), μια λίστα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η οποία, στην πραγματικότητα βασίζεται στα προηγούμενα προγράμματα διάσωσης, που είχαν επιβληθεί από το 2010 ―το πρώτο Μνημόνιο― και, στη συνέχεια, το 2012, το δεύτερο Μνημόνιο. Έτσι, περίπου πάνω από το 70% των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλονται σήμερα στην Ελλάδα προέρχονται από το προηγούμενο Μνημόνιο. Αυτό είναι κάτι που βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσημα, το αρνείται, αλλά μπορεί να δειχθεί ―και ακόμη και ο Βαρουφάκης, ο Υπουργός Οικονομικών το δέχθηκε― ότι το 70% των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της νέας λίστας (της 20 Φεβρουαρίου που συγκεκριμενοποιήθηκε μόλις στα τέλη Μάρτη) προέρχονται από το παλιό Μνημόνιο.
Στη συνέχεια, ακολούθησε σύγκρουση, ακόμη και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, όπως φάνηκε σε μια σειρά συσκέψεων στην κοινοβουλευτική ομάδα και σε άλλα όργανα του κόμματος, όπου σημειώθηκε μια διάσταση απόψεων (κάποιοι το χαρακτηρίζουν ακόμη και διάσπαση), μεταξύ μιας μειοψηφικής τάσης που υποστηρίζει την έξοδο από το Ευρώ (αυτό που ονομάζουμε και «Grexit»), και μιας άλλης τάσης, που είναι η κυρίαρχη τάση και υποστηρίζεται από τον Τσίπρα, τον αρχηγό, και την πλειοψηφία του κόμματος, η οποία είναι υπέρ της παραμονής τόσο εντός της ΕΕ όσο και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Είναι φανερό επομένως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συνθηκολόγησε και τώρα πρέπει να δεχθούν όλα αυτά που τους επιβάλλονται από τα κύρια όργανα της Τρόικας ―η οποία, παρεμπιπτόντως, και πάλι, για επικοινωνιακούς λόγους, άλλαξε το όνομά της από «Τρόικα» σε «θεσμούς», πράγμα που είναι αυτόχρημα γελοίο – ένα επικοινωνιακό παιχνίδι για να περάσει πιο εύκολα η γραμμή στον λαό.
Γιατί δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η Ελλάδα να βγει από το ευρώ, εκτός φυσικά αν η ίδια η Τρόικα το αποφασίσει. Δηλαδή, αν για κάποιο λόγο αποφασίσουν ότι «δεν χρειαζόμαστε την Ελλάδα, είναι μπελάς, τόσο οικονομικός όσο και πολιτικός, οπότε ας την πετάξουμε έξω». Αλλά, αν αυτό δεν συμβεί, τότε δε νομίζω ότι η σημερινή ηγετική κλίκα του ΣΥΡΙΖΑ θα έθετε ποτέ ακόμα και ζήτημα εξόδου από την Ευρωζώνη ―αν και, στην πραγματικότητα, η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν αποτελεί λύση, εάν δεν ολοκληρωθεί με την έξοδο από την ΕΕ, και δεν συνοδευτεί από την εισαγωγή μιας πολιτικής αυτό-δυναμίας (η οποία είναι διαφορετικό πράγμα από την αυτάρκεια).
Ωστόσο, υπάρχουν ισχυροί οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι για τους οποίους μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί πραγματικά να βγει από την κρίση, όσο παραμένει μέλος της ΕΕ.
Οι οικονομικοί λόγοι αναφέρονται στο γεγονός ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα (ίσως και η Ισπανία κ.α.), δεν μπορεί να αναπτύξει πραγματικά μια τέτοια παραγωγική βάση, έτσι ώστε να μπορεί να ανταγωνιστεί σε μια ένωση χωρών, όπως της Ευρωζώνης. Η ΕΕ, όπως και η Ευρωζώνη, αποτελούνται από πολύ άνισες χώρες όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη, την παραγωγικότητα, και ως εκ τούτου, την ανταγωνιστικότητα. Όμως, είτε χρησιμοποιήσετε τη μαρξιστική θεωρία είτε την ορθόδοξη οικονομική θεωρία, μπορείτε να δείξετε ότι εάν έχετε μια οικονομική ένωση, όπου υπάρχουν τέτοιες μεγάλες ανισότητες μεταξύ των μελών της, τότε θα τεθούν σε κίνηση αυτόματοι μηχανισμοί μεταφοράς του οικονομικού πλεονάσματος από τα ασθενέστερα μέλη της Ένωσης στα ισχυρότερα. Δεν είναι δηλαδή το θέμα ότι η Γερμανία είναι κακή, κ.λπ. Είναι ότι η Γερμανία είναι η ισχυρότερη οικονομία, και επομένως το μεγαλύτερο μέρος του οικονομικού πλεονάσματος από τις περιφερειακές χώρες μεταφέρεται, αυτόματα σχεδόν, προς στη Γερμανία. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες πολιτικές για την καταπολέμηση διαφορετικών προβλημάτων. Αν, για παράδειγμα, η Γερμανία εισάγει πολιτικές λιτότητας, όπως έκανε πριν από 10 χρόνια, ο λόγος ήταν ότι το νόμισμα ήταν υπερτιμημένο και συνεπώς θα έπρεπε να μειώσει, να συμπιέσει προς τα κάτω, τις τιμές και τους μισθούς στη Γερμανία για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της. Αλλά αν εφαρμόσετε την ίδια πολιτική σε μια χώρα όπως η Ελλάδα η οποία είναι ήδη σε ύφεση (όπως ήταν κατά την έναρξη της κρίσης το 2010), το αποτέλεσμα θα είναι περισσότερη ύφεση. Και γι’αυτό στην Ελλάδα, τα τελευταία 4 χρόνια, είχαμε μια πτώση του εθνικού εισοδήματος σχεδόν κατά 1/3 και αύξηση της ανεργίας στο 25% του εργατικού δυναμικού, ενώ η ανεργία στους νέους είναι τώρα πάνω από 50%, που είναι εξωφρενικό. Δηλαδή, δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα είδος κοινωνίας με αυτού του είδους τα οικονομικά δεδομένα, κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε πολιτική και κοινωνική έκρηξη. Γι’αυτό λοιπόν είναι λάθος για οικονομικούς λόγους να προσπαθεί κάποιος/α απλά να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας, ανεξάρτητα από το ποια είναι η αιτία της χαμηλής ανταγωνιστικότητας, ιδίως αν η αιτία αναφέρεται στην ιστορική εξέλιξη, και όχι σε προσωρινές διακυμάνσεις των τιμών και των μισθών.
Όμως, υπάρχουν και πολιτικοί λόγοι για τους οποίους δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και οι Podemos στην Ισπανία να αλλάξουν τις πολιτικές της ΕΕ. Υπάρχει ένα συμπαγές μπλοκ κομμάτων στην ΕΕ που αποτελείται από πρώην σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (τα οποία έχουν πλέον μετατραπεί σε σοσιαλ-φιλελεύθερα κόμματα, όπως το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία, το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, κ.λπ.) και τα συντηρητικά κόμματα, τα οποία, μαζί με τα νέα μέλη από την Ανατολική Ευρώπη, δηλαδή τα μέλη του πρώην Σοβιετικού Μπλοκ (που είναι φανατικά αντι-ρωσικά και φιλοδυτικά), ποτέ δεν θα δεχτεί κανενός είδους αλλαγές στην ΕΕ, όπως αυτές που προτείνει ο Τσίπρας στην Ελλάδα και ο Ιγκλέσιας στην Ισπανία. Όπως έχει δείξει πρόσφατη έρευνα, το κοινό στοιχείο όλων αυτών των κομμάτων στο μπλοκ αυτό είναι πως όλα είναι διαπρύσιοι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και συνδυασμένα, ελέγχουν σχεδόν τα δύο τρίτα των ψήφων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με 478 από τις 751 έδρες.[4]
Αυτός είναι ο λόγος γιατί δεν υπάρχει καμία διέξοδος από την κρίση μέσα στην ΕΕ εφόσον τόσο για πολιτικούς όσο και οικονομικούς λόγους, η συνέχιση της συμμετοχής στην ΕΕ θα σήμαινε το ίδιο είδος των πολιτικών που είχαμε μέχρι τώρα. Δεν έχει σημασία πώς το παρουσιάζουν ή πως περιτυλίγουν το πακέτο (όπως κάνει μανιωδώς σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ), η ουσία παραμένει ίδια, με κάποιες μικρο-βελτιώσεις, όπως πρόκειται ν’ ανακαλύψει σύντομα ο Ελληνικός λαός.
Γιατί οι Κεϋνσιανές πολιτικές είναι αδύνατες για οποιοδήποτε κράτος μέλος της ΕΕ
GT: Μια από τις φιγούρες-κλειδιά της ελληνικής κυβέρνησης, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Essex, αυτοαποκαλείται ένας «ιδιόρρυθμος μαρξιστής». Γιατί;
TF: Στην πραγματικότητα, η θεωρία και η πράξη του Βαρουφάκη δεν έχουν καμία σχέση είτε με τη μαρξιστική είτε με την ελευθεριακή θεωρία ―τουλάχιστον την αριστερή ελευθεριακή θεωρία― (ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του και «ελευθεριακό Μαρξιστή»), όπως θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει από την αυτό-παρουσίαση του στην εφημερίδα The Guardian, [5] την «ναυαρχίδα» της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» που έχει στηρίξει όλους τους πολέμους της Υ/Ε. Στην ουσία, είναι απλά ένας φιλελεύθερος Κεϋνσιανός, ή μάλλον ψευδο-Κεϋνσιανός γιατί για να εφαρμόσεις Κεϋνσιανές πολιτικές θα πρέπει να έχεις έθνος-κράτος, θα πρέπει να έχεις οικονομική και εθνική κυριαρχία. Όμως, το κύριο χαρακτηριστικό της ΕΕ είναι ότι όλα τα κράτη-μέλη, ιδιαίτερα όλα τα μέλη που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη, στην πραγματικότητα, έχουν χάσει τη δική τους οικονομική και, ως εκ τούτου, εθνική, κυριαρχία, από τη στιγμή που εντάχθηκαν σε αυτή. Δεν είναι πια έθνη-κράτη, με την έννοια που γνωρίζαμε στο παρελθόν, δεδομένου ότι δεν ελέγχουν καθόλου τις οικονομικές πολιτικές τους. Έτσι, οι μεν νομισματικές πολιτικές τους ελέγχονται απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), και όχι από την κεντρική τράπεζα κάθε χώρας-μέλους. Οι δε φορολογικές πολιτικές τους ελέγχονται επίσης από τις ίδιες ελίτ στο κέντρο της ΕΕ, έστω και έμμεσα, μέσω των διαφόρων κανονισμών που επιβάλλουν στα κράτη μέλη, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα τους (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί κλπ.).
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα έχουν επιβάλει, μέσω του τελευταίου Μνημόνιου, την απαίτηση ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της τάξης 4 έως 4,5% του ΑΕΠ, και ο Βαρουφάκης γιόρτασε το γεγονός ότι κατάφερε να πείσει τους «θεσμούς» να μειωθεί το πλεόνασμα αυτό, στο 2% ή λιγότερο ―αν και αυτό είναι κάτι που δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί επίσημα. Ωστόσο, ακόμη και το 2%, στην πραγματικότητα, είναι πάρα πολύ, ιδιαίτερα για τις χώρες της περιφέρειας της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι σε θέση να δαπανήσουν χρήματα, κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα, για δημόσιες επενδύσεις, με στόχο την επέκταση της παραγωγής μέσω της αλλαγής της παραγωγικής δομής και αντίστοιχα της καταναλωτικής δομής. Μόνο με την αλλαγή των δομών και των επιπέδων παραγωγής και κατανάλωσης μιας χώρας μπορεί να επιτευχθεί κάποιο είδος ανταγωνιστικότητας, προκειμένου να ανταγωνιστεί μέσα σε αυτή την ανοιχτή αγορά. Και φυσικά δεν μπορείς να βασιστείς στις ιδιωτικές επενδύσεις για να επιτευχθεί μια τέτοια ριζική αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, όπως ορίζει η ΕΕ και εφαρμόζει τώρα η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τη λίστα που συμφώνησαν στις 20 Φεβρουαρίου και τώρα αναγκάζονται να υλοποιήσουν για να μη χάσουμε το Ευρώ «μας» που θα είναι «εθνική καταστροφή», σύμφωνα με την ηγετική κλίκα του ΣΥΡΙΖΑ, τους αρχολίπαρους στο Ποτάμι κ.λπ. ―προφανώς διότι δεν έχουμε πάθει καταστροφή ακόμη (μολονότι βέβαια οι ίδιοι πράγματι δεν έχουν πάθει τη παραμικρή καταστροφή!)
Έτσι, στην πραγματικότητα, ένας βίαιος φαύλος κύκλος έχει επιβληθεί στα περιφερειακά μέλη της ΕΕ που πρέπει να βελτιώνουν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους για να επιβιώσουν του εξοντωτικού ανταγωνισμού,. Δεδομένου όμως ότι πρέπει να στηριχθούν κυρίως σε ξένες επενδύσεις για την αναδιάρθρωση της παραγωγής, αν αυτές δεν εμφανιστούν, δεν έχουν άλλη επιλογή, μέσα στην ΕΕ, από το να συμπιέζουν τους μισθούς για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας «τεχνητά», δηλαδή, μέσω των πολιτικών λιτότητας ―με άλλα λόγια μέσω περαιτέρω ύφεσης! Και δεν έχουν άλλη επιλογή, αφού δεν μπορούν να στηριχτούν στις δημόσιες επενδύσεις , για να μην δημιουργείται …αθέμιτος ανταγωνισμός (βλ. π.χ. πώς η ΕΕ επέβαλε το κλείσιμο της Ολυμπιακής επειδή την επιχορηγούσε το δημόσιο ώστε να επιβιώσει του ανταγωνισμού με τα Ευρωπαϊκά μεγαθήρια ―Lufthansa, BA, Air France κ.λπ.).
Εθνική εναντίον Υπερεθνικής Κυριαρχίας
Εάν, επομένως, μια κυβέρνηση δεν ελέγχει την οικονομική της πολιτική, τότε δεν έχει οικονομική κυριαρχία. Και αν δεν έχει οικονομική κυριαρχία, δεν έχει εθνική κυριαρχία. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, οι χώρες αυτές, οι περιφερειακές χώρες της ΕΕ, δεν έχουν καμία οικονομική κυριαρχία, και ως εκ τούτου και οποιαδήποτε εθνική κυριαρχία. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία (αν και η Βρετανία δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης παραμένει μέλος της ΕΕ), έχουν ένα διαφορετικό είδος κυριαρχίας, αυτό που αποκαλώ υπερεθνική κυριαρχία, με την έννοια ότι πολλές από τις υπερεθνικές/πολυεθνικές επιχειρήσεις που εδράζονται σε αυτές τις χώρες, όπως μπορεί να δειχθεί, ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία σήμερα. [6] Είναι, μάλιστα, υπερεθνικές επιχειρήσεις τόσο όσον αφορά την οικονομική τους δύναμη, αλλά και όσον αφορά την πολιτική τους δύναμη. Έμμεσα δηλαδή ασκούν σημαντικό βαθμό πολιτικής εξουσίας. Έτσι, όπως έχει δειχθεί στο παρελθόν, το Ευρωπαϊκό Στρογγυλό Τραπέζι των Βιομηχάνων, το οποίο αποτελεί ένα ανεπίσημο συνέδριο των κύριων πολυεθνικών εταιριών στην Ευρώπη, είχε συντάξει όλες τις κύριες συνταγματικές συνθήκες που εφαρμόζει σήμερα η ΕΕ. [7] Δηλαδή, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Λισσαβόνας κ.οκ. Και το είδος του Συντάγματος που επέβαλαν αυτές οι συνθήκες, ήταν ο νεοφιλελευθερισμός. Με άλλα λόγια, όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα από την ΕΕ είναι στη πραγματικότητα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν προταθεί από τις πολυεθνικές εταιρίες.
Έτσι, σήμερα έχουμε ένα σύστημα διπλής, θα έλεγα, κυριαρχίας. Έχουμε αρχικά την υπερεθνική κυριαρχία, που σημαίνει ότι ορισμένες χώρες, οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες (κυρίως οι χώρες του G7 της «Ομάδας των 7»), από όπου προέρχονται οι περισσότερες από τις υπερεθνικές/ πολυεθνικές εταιρίες, έχουν έναν πολύ σημαντικό βαθμό υπερεθνικής οικονομικής δύναμης, και όχι μόνο. Έχουν επίσης υπερεθνική πολιτική/ πολιτιστική/ προπαγανδιστική δύναμη, κ.ο.κ. Αυτός είναι ο τρόπος που ελέγχουν τον κόσμο, μέσα από αυτό που έχω ονομάσει Υπερεθνική Ελίτ, η οποία είναι απλά οι ελίτ που εδράζονται σε αυτές τις χώρες. Μολονότι δεν υπάρχει επίσημο όργανο που να τις εκφράζει, εντούτοις, με το να ελέγχουν τους διάφορους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς (το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.ο.κ), ή πολιτικούς θεσμούς (όπως ο ΟΗΕ και κ.ο.κ, πέρα από το ΝΑΤΟ, κ.λπ.), ελέγχουν, στην πραγματικότητα, τον κόσμο, διότι ελέγχουν όλες τις μορφές εξουσίας. Αυτό είναι ένα υπερεθνικό είδος εξουσίας, δεν είναι εθνική κυριαρχία. Είναι υπερεθνική κυριαρχία, με την έννοια ότι στηρίζεται στον έλεγχο των πολιτικών, οικονομικών και άλλων μορφών δυνατής σε διεθνές επίπεδο.
Έτσι, ο μόνος τρόπος για μια χώρα σήμερα να έχει οποιοδήποτε είδος της εθνικής εξουσίας, ή εθνικής κυριαρχίας, είναι αν κόψει τους δεσμούς της με τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι η Ευρασιατική Ένωση είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, εφόσον όμως η Ευρασιατική Ένωση αναπτυχθεί ως μια πολιτική και οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών, δηλαδή εθνών που να διατηρούν την εθνική τους κυριαρχία, και αναπτυχθεί τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Αυτό θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποτελέσει έναν εναλλακτικό πόλο απέναντι στον παρόντα μονοπολικό κόσμο. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, αυτή τη στιγμή, έχουμε έναν μονοπολικό κόσμο, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι όλες οι μορφές της υπερεθνικής εξουσίας σήμερα ελέγχονται κυρίως από την υπερεθνική ελίτ. Αλλά, εάν η Ευρασιατική Ένωση αναπτυχθεί και ανθίσει, και χώρες όπως η Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και ούτω καθεξής, ενταχθούν σε αυτή, τότε, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν άλλο πόλο. Τότε θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πραγματικό διπολικό κόσμο, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος που μπορείς να αμφισβητήσεις την σημερινή ΝΔΤ. Με αυτή την έννοια, με άλλα λόγια, μέσω μιας ένωσης όπως αυτή, οι χώρες θα μπορούσαν να διατηρήσουν την εθνική τους κυριαρχία, την οικονομική τους κυριαρχία, έτσι ώστε να μπορούν επίσης να έχουν διαφορετικές αρχές στις οποίες να βασίζουν τη συνεργασία τους, αντί για τις παρούσες αρχές που επιβάλλει η ΝΔΤ, με βάση την ανταγωνιστικότητα .
Ο ρόλος των χωρών BRICS στην ΝΔΤ και ο μύθος του σημερινού πολυ-πολικού κόσμου
GT: Θα μπορούσε η Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια από την Τράπεζα Ανάπτυξης των χωρών BRICS;
TF: Οι χώρες BRICS, πέρα από τη Ρωσία, η οποία έχει ένα σημαντικό βαθμό εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, δεν έχουν καμία σημαντική υπερεθνική κυριαρχία και την ίδια στιγμή, έχοντας ενσωματωθεί πλήρως στην ΝΔΤ, δεν έχουν καμία σημαντική εθνική κυριαρχία. Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία, αν και η ίδια είναι ενσωματωμένη αυτή τη στιγμή στη ΝΔΤ (μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου κ.λπ.), παρόλα αυτά, σε σύγκριση με όλες τις άλλες χώρες BRICS, έχει τον υψηλότερο βαθμό τόσο εθνικής όσο και οικονομικής κυριαρχίας. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό, αν η Ρωσία βοηθήσει το κίνημα για την Ευρασιατική Ένωση να καταστεί μια πολιτική και οικονομική ένωση πραγματικά κυρίαρχων εθνών, και όχι απλώς μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, όπως θέλουν οι παγκοσμιοποιητές στη Δύση και στην ίδια τη Ρωσία! Οι άλλες χώρες BRICS, όπως η Κίνα και η Ινδία, είναι πολύ πιο ενσωματωμένες στην ΝΔΤ, με την έννοια ότι τόσο τα Κινέζικα όσο και τα Ινδικά οικονομικά «θαύματα» βασίζονται στη μαζική εισροή των πολυεθνικών εταιριών για να εκμεταλλευτούν το πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής εκεί. Οι BRICS επομένως θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες σε αυτή τη διαδικασία της δημιουργίας ενός εναλλακτικού πόλου, υπό την προϋπόθεση, όμως ότι θα ξεκινήσουν τη διαδικασία ρήξης των στενών δεσμών που έχουν αυτή τη στιγμή με τη ΝΔΤ και την Υπερεθνική Ελίτ. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν προσπαθήσουν να το παίζουν «δίπορτο», όπως για παράδειγμα κάνει αυτή τη στιγμή η Ινδία, και σε κάποιο βαθμό η Κίνα, όταν προσπαθούν να έχουν καλές σχέσεις τόσο με την Υπερεθνική Ελίτ, τους Αμερικάνους και την ΕΕ, όσο και με τη Ρωσία, τότε προφανώς δεν θα μπορούν να παίξουν κανένα σχετικό ρόλο στη διαδικασία δημιουργίας ενός πραγματικά εναλλακτικού πόλου στην NWO.
Όσον αφορά την ερώτησή σας αν η Ελλάδα θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια των BRICS ―υποθέτοντας βέβαια τη σημερινή ενσωμάτωσή τους στην ΝΔΤ― φυσικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι εμπορικές και επενδυτικές σχέσεις με τις χώρες αυτές, αντί να αφήνονται οι σχέσεις αυτές να ελέγχονται κυρίως από την ΕΕ, όπως σήμερα. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα μπορεί να μην είναι καν σε θέση να επεκτείνει ελεύθερα αυτά τα είδη των δεσμών με τις χώρες BRICS, εφόσον παραμένει μέλος της ΕΕ. Δηλαδή, όσο η Ελλάδα βρίσκεται στην ΕΕ, τότε η ΕΕ θα μπορούσε να μποϊκοτάρει κάθε είδους επέκτασης των σχέσεων της με τις χώρες BRICS. Αυτό συνέβη ήδη παλιότερα με τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, όταν ο Πρόεδρος Πούτιν υπέγραψε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση (Καραμανλή εκείνη την εποχή), και στη συνέχεια η ΕΕ ήρθε να μποϊκοτάρει τη συμφωνία αυτή με κάθε δυνατό τρόπο, τελικά ακόμα και με τη λήψη μέτρων που οδήγησαν στην αντικατάσταση του Καραμανλή με ένα πολύ πιο υπάκουο όργανο της ΝΔΤ (δηλαδή τον Γιώργο Παπανδρέου). Αναπόφευκτα, η Υ/Ε πέτυχε την ακύρωση μιας συμφωνίας, η οποία ήταν σημαντική για την Ελλάδα από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Το θέμα επομένως δεν είναι απλά αν θα ήταν καλό για την Ελλάδα να επεκτείνει τις οικονομικές σχέσεις της με τις χώρες BRICS. Τα πάντα εξαρτώνται από το για ποιο είδος Ελλάδα μιλάμε. Η σημερινή Ελλάδα, η οποία είναι μέλος τόσο της ΕΕ όσο και της Ευρωζώνης (ή ακόμη και αν ήταν μόνο μέλος της ΕΕ), δεν μπορεί να επεκτείνει σημαντικά τις σχέσεις της με τις χώρες BRICS ή τη Ρωσία, εκτός και αν το εγκρίνει η ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας
GT: Σε περίπτωση αποχώρησης από την Ευρωζώνη, η Ελλάδα θα στηρίξει την εχθρική πολιτική της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία;
ΤΦ: Και πάλι, ας δούμε τι συνέβη στην τελευταία συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις Βρυξέλλες, πριν από δέκα ημέρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσημα, πριν από την εκλογή του, ήταν κατά των κυρώσεων, ενώ ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών είχε γράψει επανειλημμένα κατά των οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία. Ωστόσο, όταν έγινε κυβέρνηση, τόσο ο ίδιος, όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άλλαξαν ρότα. Δηλαδή, αυτό που έκαναν στη συνεδρίαση στις Βρυξέλλες ήταν απλά να εγκρίνουν τις κυρώσεις και να προσπαθήσουν να μειώσουν την περίοδο διάρκειας τους από το ένα έτος στους έξι μήνες. Αλλά φυσικά, αυτό σήμαινε ότι, εμμέσως, ο Υπ. Εξ. δέχτηκε τις κυρώσεις κατ’ αρχήν. Στην πραγματικότητα, όταν ο ίδιος πήγε στο Κίεβο την περασμένη εβδομάδα, είπε «ναι, οι κυρώσεις δεν είναι πάντα κακό, εξαρτάται από το τι είδους κυρώσεις μιλάμε και γιατί». Επομένως, είναι σαφές ότι όσο παραμένει Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, τότε θα πρέπει να χορέψει στους ρυθμούς της ορχήστρας και η ορχήστρα δεν διευθύνεται από την Ελλάδα, αλλά από τις ελίτ της ΕΕ, με άλλα λόγια, τη Γερμανία και τις άλλες κύριες χώρες εντός της ΕΕ. Έτσι, θα πρέπει να ακολουθήσει τις πολιτικές που επιβάλλονται από αυτές για κάθε σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής, όπως στη Ρωσία, την Ουκρανία, ή ακόμη και να υποστηρίξει οποιοδήποτε είδος πολέμου μπορεί να ξεκινήσουν στη Μέση Ανατολή στο εγγύς μέλλον, (τώρα που οι ελίτ θα δημιουργήσουν και Ευρωπαικό στρατο!) και ούτω καθεξής. Φυσικά, αν η Ελλάδα έβγαινε από την ΕΕ (και όχι μόνο την Ευρωζώνη), τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Τότε όλα θα ήταν ανοικτά. Δηλαδή, στη συνέχεια, μπορείτε να περιμένετε ότι η Ελλάδα θα ακολουθούσε μια πολύ διαφορετική πολιτική, επειδή ο ελληνικός λαός, όπως γνωρίζετε, είναι πολύ κοντά στον ρωσικό λαό, για ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, και σίγουρα θα θέλανε να καταργηθούν αυτές οι κυρώσεις για λόγους αρχής. Και αυτό, πέρα από το ζήτημα της οικονομικής ζημίας που οι Έλληνες αγρότες έχουν υποστεί χωρίς κανένα λόγο, μόνο και μόνο επειδή μερικές ελίτ αποφάσισαν να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία με συνέπεια, σήμερα οι Έλληνες αγρότες να μην μπορούν να πουλήσουν πολλά από τα προϊόντα τους.
Υ.Γ. 29/3/2015. Είναι φανερό πια τώρα ότι έχει συμφωνηθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και των εκπροσώπων της Υ/Ε ένα μεταβατικό μινι-Μνημόνιο που προβλέπει ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά καθώς και περιφερειακών αεροδρομίων ―όλων αυτών ο έλεγχος θα παραχωρηθεί σε ληστρικές ξένες εταιρείες― πέρα από αλλες επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό και ταν ΦΠΑ (βλ. Sunday Times, 29/3/2015) που θα μάθουμε σύντομα. Είναι δηλαδή ξεκάθαρο οτι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά συνθηκολόγησε αλλά ανέλαβε και τον εξορθολογισμό του Ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος, κάτω από μια δήθεν ροζ σημαία. Ποτέ ίσως άλλοτε λαός δεν έκανε χαρακίρι, όπως ουσιαστικά κάνει ο Ελληνικός εδώ και πέντε χρόνια, για να κρατήσει το ξένο νόμισμα που του επέβαλαν οι ελίτ και τη θέση του στο ληστρικό κλαμπ της «Ευρώπης των λαών», ενώ η «Αριστερά» του απλά δέρνει το σαμάρι (τα «υφεσιακά μετρα» ―ΣΥΡΙΖΑ― ή το χρέος ―ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Λ. Βατικιώτης Πριν, 29/3/2015) για να μην δείρει το γάιδαρο (ΕΕ και Ευρωζώνη). Και όταν αύριο τα αηδιασμένα λαϊκά στρώματα, που είναι τα πραγματικά θύματα της παγκοσμιοποίησης, ή θα απο-πολιτικοποιηθούν ή θα στραφούν σε άλλες πολιτικές κατευθύνσεις πέρα από τη χρεοκοπημένη «Αριστερά» (όπως ήδη γίνεται σήμερα παντού στην Ευρώπη) θα φταίει πάλι ο λαός…
Τ.Φ.
[1] Βλ. τη βίντεο-συνέντευξη στα αγγλικά εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=Es8jU3dSgyo
και με Ελληνικούς υπότιτλους εδώ: https://youtu.be/1dorpDExCkM
[2] Βλ. Takis Fotopoulos, The New World Order in Action (υπό έκδοση από το Progressive Press), Part I.
[3] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002), Μέρος 2, διαθέσιμο on line
www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooksglobal/grbooksglobal.htm
[4] Tony Barber, “EU parliament’s biggest parties vote together”, Financial Times (11/3/2015).
[5] “How I became Marxist,” The Guardian (18/2/2015).
[6] The New World Order in Action, κεφ.1
[7] George Monbiot, “Still bent on world conquest”, The Guardian (16/12/1999).
ΠΗΓΗ: ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ
