Τρίτο κείμενο με αφορμή τις αυριανές εκλογές, το άρθρο ενός φίλου, του ενεργού στελέχους του αντιδικτατορικού αγώνα & μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του Π.Α.Κ. Γιώργου Παπαγιαννόπουλου, στο ΠΟΝΤΙΚΙ της 12/4/2012 στα πλαίσια του αφιερώματος της εφημερίδας " Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ".
Και σε αυτό όπως στα προηγούμενα κείμενα που ανθολόγησα (ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: "Το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών" & Κίνηση Πολιτών Άρδην: Οι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμου), βασικό ζητούμενο είναι η συγκρότηση ενός κοινού λαϊκού μετώπου που θα συνθέσει την εθνική με την κοινωνική αντίσταση. Παρ' όλες τις εύκολα διαπιστωμένες αντίθετες και απόψεις σε βασικά ζητήματα για το δρόμο εξόδου απ' το σημερινό τέλμα, σε αυτό το ενδιάμεσο πεδίο τους είναι που πρέπει να αναζητηθεί το έδαφος για τη συγκρότηση ενός μαζικού αντιστασιακού κινήματος με συνολική στρατηγική για το απελευθερωτικό πρόταγμα.
ΜΚ
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος (Σοσιαλιστική Ανασύνθεση) : Χρειαζόμαστε μία ενιαία αντιμνημονιακή, δημοκρατική συσπείρωση
Γράφει ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος,
αρχιτέκτονας - συγγραφέας, από την Σοσιαλιστική Ανασύνθεση
Όταν πέρσι, άνοιξη προς καλοκαίρι του 2011, πλημμύρησε από κόσμο η πλατεία Συντάγματος και κατόπιν όλες οι πλατείες της χώρας από ένα πλήθος ετερόκλητο, «μη καταγεγραμμένο», πολλοί – οι περισσότεροι εκ των κομματικών μηχανισμών προερχόμενοι – αδυνατούσαν να δώσουν ερμηνείες, κατέφευγαν σε εύκολες λύσεις, τακτοποιώντας τους συμμετέχοντες σε κατηγοριοποιήσεις με βάση βολικά σχήματα του παρελθόντος.
Είχα γράψει τότε για «τον φόβο της πλατείας». Είχα γράψει ότι αυτός ο Κοινός Φόβος προερχόταν:
- Από την εξουσία (προφανώς: τη μισούσε αφού δεν την όριζε).
- Από τις «βεβαιότητες».
- Από τα παρελαύνοντα κάθε τόσο (απλώς διερχόμενα) «ταξικά» κομματικά στρατά της παραδοσιακής Αριστεράς.
- Από τους «γνωστούς άγνωστους» και τους «κουκουλοφόρους» που η πλατεία ξέβρασε πολλάκις.
- Από τους «μπαχαλάκηδες» και τμήμα των «αντι-εξουσιαστών» που δεν αποδέχονταν επ’ ουδενί τον ειρηνικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας, θεωρώντας τον αναποτελεσματικό - αποπροσανατολιστικό… Όλων εκείνων που ζουν μόνο με την αντίθεση με τους «Μπάτσους - Γουρούνια - Δολοφόνους» (αυτό τους συντηρεί) και που τους ενοχλούσαν τα γυναικόπαιδα στην πλατεία (τους θυμίζουν κάτι;).
Ποιοι και πόσοι τελικά φοβούνταν την πλατεία;
Δεν ήταν πλέον απλώς ένα ρητορικό ερώτημα…
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Το πρώτο μνημόνιο ακολούθησε δεύτερο, επαχθέστερο.
Η χώρα βυθίστηκε σε περαιτέρω εξάρτηση και υποτέλεια…
Η εθελοδουλία του πολιτικού προσωπικού αναδείχθηκε σε ύψιστη «αρετή».
Οι πλατείες έχασαν (προσωρινά) τη δυναμική τους. Εντούτοις, το Κίνημα αυτό δεν ηττήθηκε, αποσύρθηκε προσωρινά.
Την ίδια στιγμή, καλό θα ήταν για αυτό το ίδιο το Κίνημα να ψάξει, να ξεψαχνίσει… Δεν αρκεί ο αυθορμητισμός… θέλει και δουλειά.
Όσον αφορά τους «παλαιότερους»: Θεωρώ ότι το ρεύμα της προηγούμενης περιόδου, το διακριτό από τη δεκαετία του ’90, με τον (κάπως άβολο) χαρακτηρισμό «πατριωτικό», με την πρακτική του και τον ακτιβισμό του (εναντίωση στη σύλληψη Οτσαλάν, διαδηλώσεις ενάντια στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν, απόσυρση του ανιστόρητου εθνομηδενιστικού βιβλίου της Ρεπούση)… οφείλει να οσμωθεί με το νεότερο «Κίνημα των Πλατειών» του 2011.
Οφείλουμε «να σπρώξουμε» ώστε να συναντηθεί η «Πατριωτική Αριστερά» και ο σοσιαλιστικός χώρος με τον αντι-μνημονιακό ριζοσπαστισμό (όσο και αν δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε διότι δεν έχει κατακτηθεί ακόμη κοινή γλώσσα…).
Ενώ η χώρα παραπαίει:
Τι πρόκειται να συμβεί με τον αντι-μνημονιακό ριζοσπαστισμό, αυτό το ιδιόμορφο Κίνημα που εμφανίστηκε μαζικά στις πλατείες από την άνοιξη του 2011, ανατρέποντας εν πολλοίς τον εφησυχασμό της άπνοης και καταναλωτικής 20ετίας 1990-2010;...
Θα γονιμοποιηθεί άραγε πολιτικά - ιστορικά (και από εμάς) ή μήπως θα ανοίξει πανιά για αλλού, με τους υπόλοιπους να παραμένουν περιχαρακωμένοι;
Διαβάζουμε ερμηνείες φτιαγμένες με παλαιά, «σίγουρα» υλικά, που δεν οδήγησαν πουθενά, παρά μόνο σε περιχαράκωση, σε οκνηρία… Οι δυνάμεις της ακινησίας κυριαρχούν. Οι δυνάμεις της ερμηνείας παραμένουν σιγουράτζες.
Σήμερα χρειαζόμαστε μία ενιαία αντι-μνημονιακή δημοκρατική συσπείρωση.
ΥΓ.: Η ανάγκη αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη μετά τη θυσία του ηρωικού Δημήτρη Χριστούλα, τον συμβολισμό και το φορτίο που έχει η πράξη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου