Ιουλίου 30, 2015

Κατερίνα Σαββαΐδου: Ο λύκος που φυλάει τους λύκους


Η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν στοχεύει να συμβάλλει στην υπεράσπιση του Γιάννη Βαρουφάκη τώρα που το συστημικό πολιτικό κατεστημένο με τις ευλογίες των ίδιων των μνημονιακών πλέον "συντρόφων" του τον αποδομεί με αφορμή τα όσα με ευθύνη του ίδιου σερβίρονται στο τηλεθεάμον κοινό τις τελευταίες ημέρες, την ιδια ώρα που το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο ξεκίνησε να υλοποιείται. Άλλωστε ο δικτυακός αυτός τόπος δεν αρέσκεται στην υπεράσπιση όσων αυτοπροσδιορίζονται ως "αιρετικοί μαρξιστές" την ίδια ώρα που ομολογούν την πρόθεση τους να δώσουν διέξοδο στην κρίση του καπιταλισμού και όχι διέξοδο ΑΠΟ το ίδιο το σύστημα της αγοραίας οικονομίας.
Σκοπός της παρακάτω αποκαλυπτικής αναδημοσίευσης είναι να γίνει αντιληπτό στους αναγνώστες πόσο εύκολα και μεθοδικά η Υπερεθνική Ελίτ φυτεύει παλιά και νέα φυντάνια της στη δημόσια διοίκηση ώστε να επεκτείνει την οικονομική υποδούλωση των λαών και την προτεκτατοροποίηση χωρών όπως η Ελλάδα.
Libertad




(Αναδημοσίευση από τα LUXLEAKS του The Press Project)



Η Γενική Γραμματέας Εσόδων, δηλαδή ο υπ. αριθμ. 1 αρμόδιος στη χώρα για την είσπραξη φόρων, ήταν ανώτατο στέλεχος στην PwC στα 4 χρόνια που αυτή έστηνε σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές. Για τη θέση της Γ.Γ. την πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών, ο πρώην εργοδότης του οποίου επίσης εμπλέκεται στα LuxLeaks. Και αυτό δεν είναι παρά η άκρη του μίτου της διαπλοκής μεταξύ PwC και δημοσίου



Του Νικόλα Λεοντόπουλου


Σε έναν κόσμο λογικής, οι αποκαλύψεις του ICIJ σχετικά με τα LuxLeaks, και η συμμετοχή σε αυτά ελληνικών εταιρειών, θα οδηγούσε τις ελληνικές αρχές σε επείγουσα δράση εναντίον του «κυκλώματος»: εναντίον των εμπλεκόμενων εταιρειών αλλά και εναντίον της PwC, της εταιρείας δηλαδή που έστησε όλο αυτό το σύστημα.

Σε αυτόν τον κόσμο, ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων, ο άνθρωπος που νυχθημερόν ασχολείται με τη συλλογή εσόδων, θα ήταν τώρα (ή πιο σωστά από καιρό) επί ποδός πολέμου κατά της PwC.

Ας μεταβούμε λοιπόν νοερά στο αρχηγείο αυτού του πολέμου. Εκεί, στην οδό Καραγεώργη Σερβίας 8, συναντούμε την Κατερίνα Σαββαΐδου, ετών 41. Ανέλαβε το πόστο του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων τον Ιούνιο του 2014.

Η κ. Σαββαΐδου μονομιάς έκανε σαφές πως προτεραιότητά της είναι η πάταξη της φοροαποφυγής: «Να μην επιτρέψεις στον άλλον να φθάσει στο σημείο να φοροδιαφύγει. Αυτό το επιτυγχάνεις μόνο εφόσον κλείσεις όλα τα “παράθυρα” της φοροαποφυγής», επεσήμανε σε στενούς της συνεργάτες, σύμφωνα με Το Βήμα. Πρόκειται για δήλωση με υψηλή αίσθηση της ειρωνίας καθώς προερχόταν από μια ειδικό της... φοροαποφυγής.

Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, η κ. Σαββαΐδου ήταν ανώτατο στέλεχος στην PriceWaterhouseCooopers(PwC), μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του κόσμου. Στην υπόθεση των LuxLeaks, η PwC είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια: Η εταιρεία που έστησε για περισσότερες από 340 πολυθενικές ένα σοφιστικέ μηχανισμό φοροαποφυγής σε συνεργασία με τις αρχές του Λουξεμβούργου. Ανάμεσα τους και 9 εταιρείες που σχετίζονται με την Ελλάδα...

 

Είναι δυνατόν ο Tax Senior Manager της PwC
να μη γνώριζε τι έκανε η 
PwC;


Όχι μόνον η προϋπηρεσία της κ. Σαββαΐδου στην PwC δεν αποτελεί μυστικό αλλά το ΥπΟικ στην ανακοίνωσηεπιλογής της είχε φροντίσει να τονίσει πως η νέα Γ.Γ. ήταν «Senior Manager στην εταιρία “PwC-Ελλάς”, επικεφαλής μιας ομάδας περίπου 100 δικηγόρων και φοροτεχνικών συμβούλων». Ήταν «επίσης, Knowledge Manager όλης της εταιρείας, που στελεχώνεται από περίπου 900 υπαλλήλους».

Σύμφωνα με το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, η κ. Σαββαΐδου, ως Tax Senior Manager της PwC είναι (ακόμα;) μέλος της Επιτροπής Φορολογίας του επιμελητηρίου, μιας επιτροπής της οποίας η αποστολή ρητώς «δεν παραβλέπει τις ευκαιρίες για σύννομη φορολογική ελάφρυνση». Τον ίδιο ακριβώς όρο («tax saving») χρησιμοποιεί το ICIJ στη σύνοψη των ευρημάτων του (key findings) για να περιγράψει τo σκοπό των συμφωνιών στο Λουξεμβούργο.

(Δύο μέρες πριν τη δημοσιοποίηση των LuxLeaks, οργανώθηκε το 6ο Tax Forum στη Θεσσαλονίκη με σπόνσορες ανάμεσα σε άλλους την PwC. Κεντρικοί ομιλητές ήταν δύο: η Κατερίνα Σαββαίδου, πρώην PwC / πλέον Γ.Γ. Εσόδων. Και ο Γιώργος Μαυραγάνης, πρώην KPMG / πλέον υφυπουργός Οικονομικών.)

Και όμως, παρόλο που η κ. Σαββαΐδου ήταν Tax Senior Manager στην PwC, η ελληνική κυβέρνηση την είχε διορίσει ήδη από τον Ιούλιο του 2013 (βλ. ΦΕΚ παραπλεύρως) σε επιτροπή του Υπουργείου Οικονομκών ενώ (όπως θα δούμε παρακάτω) ταυτόχρονα με τη θέση της στην PwC έκανε δηλώσεις σε διεθνή μέσα ως «σύμβουλος της κυβέρνησης».

Από το προσωπικό της LinkedIn προκύπτει ότι έμεινε στην PwC από τον Ιανουάριο του 2010 ως τον Ιούνιο του 2014, περίοδος που εν μέρει συμπίπτει με την περίοδο των LuxLeaks. Για παράδειγμα, δύο από τα tax rulings που επιτρέπουν, κατά το ICIJ, σε ελληνικές εταιρείες να κάνουν φοροαποφυγή στο Λουξεμβούργο (ένα ruling για το EFG Group του Ομίλου Λάτση, και ένα για τη Wind Hellas) έχουν ημερομηνία Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2010 αντίστοιχα, αφού δηλαδή η κ. Σαββαΐδου έχει αναλάβει ως senior manager στην PwC.

Σε κάθε όμως περίπτωση, η κ. Σαββαΐδου ήταν ενεργός μάνατζερ στην PwC όταν όλα αυτά τα σχήματα φοροαποφυγής ήταν σε ισχύ: δηλαδή από το 2010 ως το 2014.

Και το ΦΕΚ στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω, με το οποίο διορίστηκε το 2013 στην επιτροπή του ΥπΟικ (ενώ συνέχισε να εργάζεται στην PwC) ανέφερε ρητά πως "ε) Κατά την έναρξη κάθε συνεδρίασης κάθε µέλος του Γνωµοδοτικού Συµβουλίου οφείλει να δηλώνει ενδεχόµενη σύγκρουση συµφερόντων."
 
Το ερώτημα που τίθεται είναι φυσικά το ακόλουθο: Είναι δυνατόν ένας «tax senior manager», ένας «knowledge manager», επικεφαλής του νομικού – φοροτεχνικού τμήματος της εταιρείας, να μην έχει γνώση του συστήματος φοροαποαφυγής που η εταιρεία του κατ’εξακολούθηση έστηνε για λογαριασμό σειράς επιχειρήσεων;

Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι αυτές οι εννιά επιχειρήσεις έχουν την έδρα τους στο Λουξεμβούργο, συνεπώς τα σχήματα φοροαποφυγής θα τα αναλάμβανε η PwC Λουξεμβούργου. Αυτό όμως δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη γνώση και τη συμμετοχή της ελληνικής PwC αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα tax rulings αφορούν τις προσπάθειες των εταιρειών να μην πληρώσουν φόρους στη χώρα μας για λεφτά που έβγαλαν στην Ελλάδα. Επιπροσθέτως, πολλές από τις φορολογικές συμφωνίες αφορούν επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική PwC να μη γνώριζε;
 

Coca-Cola & EFG: Δύο κραυγαλέες περιπτώσεις
ασυμβίβαστου για την 
PwC


Το έργο των accounting firms μπορεί σε γενικές γραμμές να διαιρεθεί σε δύο δραστηριότητες, αντιφατικές η μία προς την άλλη: αφενός να ελέγχουν τα βιβλία των πελατών τους (ως ελεγκτικές εταιρείες). Από την άλλη, όπως και οι ίδιες παραδέχονται, να βοηθούν τους πελάτες τους να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Το αν αυτό εκτός από ανήθικο είναι και παράνομο είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιες οι ελεγκτικές εταιρείες επιχειρηματολογούν ότι είναι νόμιμο, και όμως, σύμφωνα όμως με στατιστικές (πηγή: συνεδριάσεις Επιτροπής Δημόσιων Λογαριασμών, Βουλή των Κοινοτήτων, pdf), οι φορολογικές λύσεις που προσφέρουν, οσάκις προσβληθούν σε δικαστήριο, κρίνονται παράνομες σε ποσοστό από 50% ως 75%! Aν διαβάζετε αυτή τη γραμμή κάποιος έχει αντιγράψει το κείμενο χωρίς την άδειά μας

Ο στοιχειώδης κανόνας αποφυγής σύγκρουσης συμφερόντων είναι η εταιρεία λογιστών να μην μπλέκει την ελεγκτική δουλειά με την παροχή συμβουλών φοροαποφυγής. Μπορεί δηλαδή να κάνει το ένα (έλεγχο βιβλίων) ή το άλλο (παροχή συμβουλών) με έναν πελάτη αλλά όχι και τα δύο μαζί.

Μια απλή διασταύρωση όμως των εταιρειών που έλεγχε η PwC και των tax rulings του Λουξεμβούργου δείχνει ότι τελικά έκανε και τα δύο μαζί.

Έτσι η PwC για τις χρονιές 2009 και 2010, σύμφωνα με τα LuxLeaks, πετυχαίνει tax rulings στο Λουξεμβούργο για λογαριασμό του EFG Group (Όμιλος Λάτση) και της Coca-Cola SBC (Όμιλος Δαυίδ-Λεβέντη).



Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις Εκθέσεις Διαφάνειας για τις χρονιές 2009 και 2010, η PwC «ορίσθηκε ως νόμιμος ελεγκτής για τη διενέργεια υποχρεωτικών ελέγχων των ετησίων οικονομικών καταστάσεων» τόσο για την Coca-Cola SBC όσο και για την Eurobank, τη θυγατρική (εκείνη την εποχή) του EFG Group. 



Για πολλά χρόνια, οι Big Four αντιστέκονταν στην ποινικοποίηση της σύγκρουσης συμφερόντων. Τελικά το σκάνδαλο της Enron οδήγησε το 2002 στο διάσημο νόμο Sarbanes–Oxley Act (ή SOX από τα αρχικά των δύο αμερικανών πολιτικών που τον νομοθέτησαν, του Ελληνοαμερικανού γερουσιαστή Paul Sarbanes και του βουλευτή Michael G. Oxley) με τον οποίο οριοθετήθηκαν οι περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων στις ΗΠΑ. Αλλά όχι στην Ευρώπη όπου μόνο μετά το 2011 πάρθηκαν ανάλογες πρωτοβουλίες από την Κομισιόν και τον Επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ. Το τελικό πλαίσιο θέτει για πρώτη φορά κανόνες μετά όμως από σημαντικές υποχωρήσεις σχετικά με το αρχικό σχέδιο Μπαρνιέ...
 

Πρόσβαση στα πιο μύχια μυστικά


Η τοποθέτηση της κ. Σαββαΐδου προκαλεί τέλος ένα δύσκολο ερώτημα - δύσκολο όχι μόνο να απαντηθεί αλλά ακόμα και να διατυπωθεί: Από την πιο σημαντική θέση διοίκησης του ελληνικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού έχει πρόσβαση στα πιο μύχια κρατικά μυστικά. Πόσο συμβατή είναι αυτή η επιλογή με ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος εργαζόταν ως μάνατζερ για μια εταιρεία με ευθέως ανταγωνιστικά προς το ελληνικό δημόσιο συμφέροντα;

Αντί για τέτοιου είδους ερωτήσεις, τα ελληνικά ΜΜΕ παρείχαν κρίσιμες πληροφορίες σχετικά με την κ. Σαββαΐδου από ανώνυμες πηγές εντός του ΥπΟικ, όπως η ακόλουθη: «Τις περισσότερες φορές δεν έφευγε ούτε για φαγητό το μεσημέρι, αλλά έτρωγε την σαλάτα της με βιολογικά προϊόντα, που είναι αδυναμία της στο γραφείο, προσέχοντας πάντα να μην λερώσει τα απλωμένα χαρτιά».

Και όμως ένα απλό γκουγκλάρισμα για το ποιόν της PwC θα αρκούσε. Ας σταθούμε σε ένα μόνο περιστατικό. Βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου ανακάλυψαν το 2013 πως η εταιρεία είχε στήσει ένα υπερεθνικό σύστημα με επτά (7) επίπεδα ώστε το πιο ακριβό συγκρότημα γραφείων στο Λονδίνο, αξίας 600 εκατ. λιρών (κοντά στο 1 δισ. ευρώ), να μην πληρώνει φόρους από ενοίκια.

Η ροή του χρήματος περνούσε από τους συνήθεις κόμβους, δηλαδή χώρες με ντοκτορά στη φορολογική διαφθορά. Όχι, κακώς πήγε το μυαλό σας στα PIGS, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία. Εδώ μιλάμε για επιστημονική διαφθορά και όχι για τις αποδείξεις που δεν κόβει ο υδραυλικός ή ο ιδιοκτήτης ταβέρνας. Οι κόμβοι που η PwC χρησιμοποίησε στην προσπάθειά της να κρύψει το χρήμα δεν ήταν στη Μύκονο, τη Νάπολη ή τη Βαρκελώνη αλλά στο Λουξεμβούργο, το Ντελαγουέρ (δηλαδή ΗΠΑ), το Τζέρσεϊ (δηλ. Βρετανία)...

Δύο υπουργοί και ένας τροϊκανός:
Το φαν κλαμπ της Γενικής Γραμματέως


Τέτοιες υποθέσεις, για  το τι πραγματικά κάνει η PwC και γενικότερα οι Big Four, υπάρχουν αμέτρητες. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να περιμένει κανείς τα LuxLeaks. Και όμως, όταν ανακοινώθηκε η επιλογή της κ. Σαββαΐδου, αντί ενστάσεων, ακούστηκαν εγκώμια, εντός και εκτός Ελλάδας.

Τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι ερίζουν για την πρόσληψη της. Όλοι τους, αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα εφημερίδων ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της:

Πρώτα απ'όλα αποτελούσε πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, σύμφωνα με τοεπίσημο ανακοινωθέν του υπουργείου.

Επιπροσθέτως, στο Βήμα διαβάζουμε πως «κομβικό ρόλο στην επιλογή έπαιξε ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης», ο οποίος «είχε θητεύσει με επιτυχία στην KPMG», δηλαδή μία από τις υπόλοιπες Big Four. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα η μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι στα χέρια δύο πρώην στελεχών των εταιρειών με ειδικότητα τη... φοροαποφυγή.

Τέλος, η κ. Σαββαΐδου δεν θα 'χε πάρει την θέση, αν δεν την είχε εγκρίνει ο Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών της... Γαλλίας, ο κ. Λε Πετίτ, ο οποίος σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα, συμμετείχε στην 5μελή επιτροπή επιλογής και «πέρασε από κόσκινο» τους υποψηφίους. (Ωραία εθνική κυριαρχίαόπου τον Έλληνα γενικό γραμματέα Εσόδων εγκρίνει ένας... Γάλλος).
 

Το Bloomberg ψάχνει τη φοροδιαφυγή στα υπόγεια των μπαρ


Ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι του 2014, η εποχή του success story, στο οποίο ατυχώς δεν προσέτρεξαν μόνον τα εγχώρια πρόθυμα ΜΜΕ αλλά και μερικά από τα εγκυρότερα μέσα διεθνώς. Το ελληνικό success story, η ανάκαμψη (rebound), η αναγέννηση (revival), σαν κάθε καλό δράμα με χάπι έντ, χρειαζόταν χαρακτήρες, ήρωες. Και τους βρήκε.

Κατά το πρακτορείο Bloomberg το νέο (θετικό) πρόσωπο της Ελλάδας είναι δύο γυναίκες, η Αικατερίνη Σαββαΐδου, νέα γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, και η Αναστασία Σακελλαρίου, πρόεδρος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Μέσα στο καλοκαίρι το αμερικάνικο μέσο δημοσίευσε δύο προφίλ για τις δύο Ελληνίδες. (Και αν στην περίπτωση Σαββαΐδου, το πρακτορείο πέρασε στο ντούκου τη θητεία της στην PwC, στην περίπτωση της Σακελλαρίου θεώρησε τριτεύουσας σημασίας ότι η πρόεδρος του ΤΧΣ διώκεται για κακούργημα που σχετίζεται με την άσκηση των καθηκόντων της κατά την προηγούμενη θητεία της σε τράπεζα).

Το Bloomberg στο προφίλ της Σαββαΐδου αναφέρεται στην ιδιότητα της νέας Γ.Γ. Εσόδων ως πρώην μάνατζερ στην PwC αλλά δεν βρίσκει τίποτα το αμφιλεγόμενο σε αυτό. Δύο μήνες πριν, τον Απρίλιο του 2014 (πριν πάρει τη νέα της θέση), το Bloomberg είχε ξανά κομμάτι με αναφορά στη Σαββαΐδου. Το ρεπορτάζ είχε τίτλο (σε ελεύθερη μετάφραση) «Οι διώκτες της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα στρέφουν την προσοχή τους στα υπόγεια των νυχτερινών κλαμπ» και εστίαζε στο «κορυφαίο» ζήτημα: αν οι μπάρμαν στα ποτάδικα της νύχτας κόβουν απόδειξη στους πελάτες τους και στη μάχη του ΥπΟικ να τους πιάσει στα πράσα.

Παρότι η Σαββαΐδου ήταν ακόμα ενεργός senior manager στην PwC, στο ρεπορτάζ έκανε δηλώσεις με το το καπέλο του «κυβερνητικού συμβούλου». (Δείτε παραπάνω, το ΦΕΚ του διορισμού της). 

Οι ίδιοι δηλαδή παράγοντες (διεθνή ΜΜΕ και εκπρόσωποι των δανειστών) που επί χρόνια πυροβολούσαν τους Έλληνες για το ότι δεν πληρώνουν φόρους, τώρα έδωσαν το χρίσμα τους σε ένα ανώτατο στέλεχος πολυεθνικής που τα πηγαίνει περίφημα σε αυτό ακριβώς το σπορ.
 

Η διαπλοκή ελληνικού δημοσίου - PwC


Γνωρίζουμε τον αντίλογο που εκφράζεται από όσους υποστήριξαν την επιλογή Σαββαΐδου: Είναι σα να προσλάβεις ένα χάκερ. Η παρομοίωση θα ευσταθούσε μόνον αν αυτός που προσέλαβε τον χάκερ (το ΥπΟικ) αλλά και ο ίδιος ο χάκερ (Σαββαΐδου), αναγνώριζαν ότι ο προηγούμενος εργοδότης του χάκερ ήταν εγκληματικό στοιχείο. Δεν βλέπουμε καμιά τέτοια διάθεση... Τουναντίον, το ελληνικό κράτος σπεύδει σε κάθε ευκαιρία να διαπλακεί με τις ελεγκτικές εταιρείες, και με την PwC ιδιαιτέρως, σε σημείο που στην ουσία «ιδιωτικοποιεί» κομμάτια της δικής του αρμοδιότητας.

§  Το 2009, πριν καν την αρχή της κρίσης, διαβάζουμε πως το Υπουργείο Οικονομικών, θα ανέθετε στην PwC το κυνήγι των μικροοφειλετών, την ίδια ακριβώς εποχή που η εταιρεία υπέρβαλλε στις αρχές του Λουξεμβούργου πατέντες για τη φοροελάφρυνση των μεγαλο-πελατών της.

§  Το 2010, της ανατέθηκε (από κοινού με την KPMG) ο έλεγχος δαπανών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους - μία ακόμα περίπτωση πρόσβασης σε νευραλγικό τομέα του δημοσίου.

§  Το 2011 ήταν σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων για τις ΟΣΕ / ΤΡΕΝΟΣΕ.

§  Και πολύ πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2014, ο κ. Χαρδούβελης ανέθεσε στην PwC μελέτη για τον τρόπο εφαρμογής του αναβαλλόμενου φόρου των τραπεζών. Το έκανε σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, «παρακάμπτοντας πλήρως τις υπηρεσίες του υπουργείου» του. Ανέθεσε δηλαδή την επίλυση ενός ζητήματος δημοσίου συμφέροντος σε μια ιδιωτική εταιρεία η οποία εκ της φύσεως της διαπλέκεται με τις ελληνικές τράπεζες... Και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα έχουν υποστηρίξει τόσο ο Γιάννης Βαρουφάκης εδώ όσο και η Wall Street Journal εδώ, οι τράπεζες έμειναν ενθουσιασμένες από τη λύση...

Και αυτά αφορούν μόνο τη διαπλοκή της PwC με το ελληνικό δημόσιο. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η διαπλοκή της εταιρείας με το ευρύτερο σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε αναλυτικότερα τις επόμενες μέρες...

Αντί επιλόγου: Ένα ερώτημα για τους Χαρδούβελη και Σαββαΐδου


Ο Γκίκας Χαρδούβελης πήγε στο υπουργείο Οικονομικών από τη Eurobank, όπου θήτευσε ως πολυετής και πολύτιμος συνεργάτης του Ομίλου Λάτση. (Για το σοβαρό πρόβλημα σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των δύο ιδιοτήτων, διαβάστε εδώ την ανάλυση του Γιάννη Βαρουφάκη). Ταυτόχρονα, στο δημόσιο μεταγράφηκε η κ. Σαββαΐδου με τον τρόπο που είδαμε, και με τη θερμή, όπως προείπαμε, σύσταση του κ. Χαρδούβελη.

Τώρα αποκαλύπτεται πως η πρώην εταιρεία της κ. Σαββαΐδου (πιθανώς με τη συμμετοχή της), εκπόνησε ένα σχήμα φοροαποφυγής με ωφελημένο τον πρώην εργοδότη του κ. Χαρδούβελη. Η επιχείρηση είχε πολλούς κερδισμένους και ένα μόνο θύμα, το ελληνικό δημόσιο, στο οποίο υπηρετούν πλέον οι κ.κ. Χαρδούβελης και Σαββαΐδου. Ερώτηση αφελής: Δεν υπάρχει ηθικό και πολιτικό θέμα και για τους δύο;


Σκίτσο: Ράνια Παπαδοπούλου 

Ιουλίου 28, 2015

Η αποπροσανατολιστική αντιπολίτευση της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» - Τάκης Φωτόπουλος


 ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*
Τόσο η εσωκομματική αντιπολίτευση στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή πλατφόρμα κ.α.) όσο και η εξωκομματική αντιπολίτευση (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Κίνηση “ΟΧΙ μέχρι το τέλος” κλπ), στην πραγματικότητα, ανήκουν στην παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» εφόσον δεν αμφισβητoύν την ίδια τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και επομένως η κριτική τους είναι άσφαιρη, εάν όχι εντελώς παραπλανητική.[1] 
Έτσι, μιλούν μεν για άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και από την ΕΕ, για την οποία συνήθως απαιτούν ρήξη, αποδέσμευση κλπ, αλλά ποτέ άμεση έξοδο από αυτήν. Ακόμη και όταν κάποτε αναφέρονται σε έξοδο από την ΕΕ, συνήθως την αναφέρουν σαν…παρεπόμενο, αφού δεν μιλούν ποτέ για τη κατάργηση των «4 ελευθεριών» για τις αγορές και την αναγκαία συνακόλουθη ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ κλπ). Ακόμη σημαντικότερο, δεν αναφέρονται ποτέ στην ανάγκη δημιουργίας μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας, που είναι η αναγκαία και επαρκής συνθήκη για την πραγματική αμφισβήτηση της ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Είναι δηλαδή φανερό ότι οι οικονομολόγοι της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» ουσιαστικά υιοθετούν τις αποπροσανατολιστικές ανοησίες (που προωθούν οι ίδιες οι ελίτ!) ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια κακή ιδεολογία ή πολιτική, αν όχι ένα δόγμα ή μια συνωμοσιολογία, και όχι το κρίσιμο συστημικό φαινόμενο που δημιούργησε η ανάδυση και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δηλαδή, ουσιαστικά δέχονται τη καταστροφική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι θεσμοί αυτοί μπορεί ν’ αλλάξουν “από μέσα” ενώ άλλοι από αυτούς περιμένουν την …παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση για να διαλυθούν οι θεσμοί αυτοί. Και στις δυο περιπτώσεις η συνέπεια είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης. Η θέση του ΚΚΕ μολονότι διαφοροποιείται από τις ανοησίες για παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση (όταν ούτε μια πανευρωπαϊκή απεργία δεν έχει οργανωθεί όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στη μαζική επίθεση του πολυεθνικού κεφαλαίου!) και ουσιαστικά μιλά για σοσιαλισμό σε μια χώρα, εντούτοις δεν παύει επίσης να καταντά ουτοπική αφού αγνοεί την ανάγκη για μεταβατική στρατηγική. Όχι βέβαια με την έννοια των μεταβατικών σταδίων αλλά με την έννοια της δημιουργίας των κατάλληλων υποκειμενικών αλλά και αντικειμενικών συνθηκών για τη μετάβαση στη συστημική αλλαγή.
Η δημιουργία αυτών των συνθηκών προϋποθέτει εθνική απελευθέρωση, πριν την κοινωνική απελευθέρωση. Και αυτό, γιατί είναι φανερό ότι αν δεν ελέγχεις σαν λαός την οικονομία σου δεν έχεις εθνική κυριαρχία, δηλαδή δυνητικά λαϊκή κυριαρχία, και χωρίς αυτή δεν τίθεται θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης. Η εθνική κυριαρχία είναι προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Σήμερα δηλαδή δεν μιλάμε απλά για κοινωνική απελευθέρωση, όπως πολλοί Μαρξιστές που δεν έχουν κατανοήσει την πραγματική σημασία της παγκοσμιοποίησης ισχυρίζονται, επαναλαμβάνοντας τη θεωρία του Ιμπεριαλισμού που στηριζόταν βέβαια στην υπόθεση των εθνών –κρατών, τα οποία στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς είναι σε διαδικασία ουσιαστικής αποσύνθεσης. Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια νέα Κατοχή σαν λαός, η οποία δεν είναι στρατιωτική, αλλά οικονομική και έχει ακόμη χειρότερες συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα από ό,τι η στρατιωτική. Όπως λοιπόν στην Κατοχή όπου γινόντουσαν λαϊκά μέτωπα σαν το ΕΑΜ για την εθνική κυριαρχία σαν προϋπόθεση για την ανατροπή της Κατοχής και τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα , ακόμη περισσότερο, ο αγώνας δεν είναι μόνο για κοινωνική αλλά και για εθνική απελευθέρωση, σαν προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως ακριβώς ζητά το ΜΕΚΕΑ.
Η έξοδος επομένως από το Ευρώ αλλά όχι και η ταυτόχρονη έξοδος από την ΕΕ δεν είναι καν η ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Και αυτό, γιατί οδηγεί μεν σε νομισματική αλλά όχι και σε οικονομική κυριαρχία, εφόσον οι 4 ελευθερίες εξακολουθούν να ισχύουν. Αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατη η επιβολή πραγματικών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, ιδιαίτερα αν μια χώρα εξακολουθεί να είναι μέλος της ΕΕ οπότε εξακολουθούν να ισχύουν όλες οι συνθήκες της ΕΕ (που επιβάλλουν τις «4 ελευθερίες») και οι συνακόλουθοι δημοσιονομικοί περιορισμοί για τον Προϋπολογισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις συντάξεις και έμμεσα για τους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες. Το κυριότερο, παραμονή στην ΕΕ σημαίνει ότι η ίδια η παραγωγική δομή της οικονομίας αναγκαστικά θα είναι έρμαιο των αγορών (δηλαδή των πολυεθνικών και των επενδύσεών τους) και δεν θα ρυθμίζεται από συλλογικές κοινωνικές αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει μονιμοποίηση της κατάστασης της Ελλάδος ως προτεκτοράτου της Υ/Ε. Στην πραγματικότητα η ταυτόχρονη έξοδος από Ευρώ και ΕΕ είναι απλά η αναγκαία συνθήκη για την οικονομική αυτοδυναμία, ενώ η επαρκής συνθήκη είναι η ρήξη με τους θεσμούς της ΝΔΤ (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ κλπ) που επίσης επιβάλλουν τη στέρηση του δικαιώματος ενός λαού να επιβάλλει αποτελεσματικούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές, δηλαδή του θεμελιακού δικαιώματός του για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, σαν προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση.
[1] Βλ. για περιγραφή σχεδόν όλων των τάσεων της παγκοσμιοποιητικής “Αριστεράς” που προτείνουν έξοδο από το Ευρώ, Στάθη Κατσούλα, «Ένα “Εναλλακτικό Σχέδιο” για το οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερε και δεν άκουσε τίποτα», ΙΣΚΡΑ, 21/7/2015

* Το άρθρο αυτό είναι μέρος του επερχόμενου βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου «Το Χρονικό Της Καταστροφής» , Εκδόσεις Γόρδιος (Σεπτέμβριος 2015) 

Ιουλίου 25, 2015

Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΠΗΞΗΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ


ΑΦΙΣΑ2


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (ΜΕ.Κ.Ε.Α.)


Ενόψει των κρισιμότατων στιγμών καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και του ξεπουλήματος ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων από το άτυπο μέτωπο των Ευρώ-δουλων κομμάτων – «αριστερών» και δεξιών – καλούμε σε Εκδήλωση για την ανάγκη άμεσης σύμπηξης Μετώπου για την Μονομερή Άμεση έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ και την εφαρμογή προγράμματος Οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας.
Ο επί δεκαετίες αποπροσανατολισμός για τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα που προέρχονταν από τα συστημικά κόμματα αλλά και την παγκοσμιοποιητική «αριστερά» του Σύριζα, όπως και τους αντίστοιχους πολιτικάντηδες που δεν αμφισβητούν την ΕΕ και τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, αλλά μιλάνε ανέξοδα απλά για «διαγραφή του χρέους», «έξοδο από Ευρώ» και άλλα τσιτάτα, είναι καθόλα υπεύθυνοι για την συντελούμενη σημερινή καταστροφή.
Πέρα από αριστερισμούς που περιμένουν την σοσιαλιστική τους «επανάσταση» για να εφαρμόσουν πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας και πολιτικάντηδες κάθε είδους, η ανάλυση , η πρόταση και η στρατηγική του ΜΕ.Κ.Ε.Α. δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε μισόλογα και νέες προσπάθειες αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων.

ΟΜΙΛΙΑ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΠΗΞΗΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ 

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

  • ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
  • ΑΜΕΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ/ΟΝΕ
  • ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ
  • ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ
Ομιλητές:

Μιχάλης Δαγτζής

Σάκης Αδάμ

Πάνος Λιβιτσάνος

Τάκης Φωτόπουλος


1η Αυγούστου, 19:00, Πνευματικό κέντρο δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης».

Το «πνευματικό κέντρο» είναι το κτήριο πίσω ακριβώς από το πανεπιστήμιο Αθηνών και δίπλα από τη Νομική.

Ιουλίου 21, 2015

«Ούτε μέρα χωρίς ποδόσφαιρο» ... ούτε μέρα χωρίς κέρδη


«Θα πεθάνουμε σε ένα αεροπλάνο», είχε δηλώσει ο διεθνής Βραζιλιάνος Ριβάλντο, σχολιάζοντας το ζήτημα της κούρασης από τους ασταμάτητους αγώνες
«Θα πεθάνουμε σε ένα αεροπλάνο», είχε δηλώσει ο διεθνής Βραζιλιάνος Ριβάλντο, σχολιάζοντας το ζήτημα της κούρασης από τους ασταμάτητους αγώνες
Sportidea
Το σκηνικό στον πρόσφατο τελικό του Κόπα Αμέρικα στη Χιλή μεταξύ της οικοδέσποινας και της Αργεντινής με τους παίκτες (κυρίως της δεύτερης) να καταρρέουν από κούραση και κράμπες στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ο οποίος πήγε παράταση (κρίθηκε στα πέναλτι) θεωρείται ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της πραγματικότητας του ποδοσφαίρου. Αυτής που θέλει το παλιό σύνθημα σχεδόν μιας 15ετίας πίσω των ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ για «ούτε μέρα χωρίς ποδόσφαιρο» δείχνει να έχει πραγματοποιηθεί. Και μάλιστα με το παραπάνω... Κυρίως στην Ευρώπη η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεπεράσει τα όρια με τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις είτε μιλάμε για τα εθνικά πρωταθλήματα είτε τα ευρωπαϊκά κύπελλα (Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ) να χαρακτηρίζονται μαραθώνιες με διάρκεια τουλάχιστον 11 μήνες.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα με ελληνικό ενδιαφέρον αποτελεί η περίπτωση του ΠΑΟΚ, όπου μεσοβδόμαδα έδωσε την πρώτη του επίσημη αγωνιστική υποχρέωση για τη νέα σεζόν συμμετέχοντας στο β' γύρο των προκριματικών στο Europa Legue μόλις 37 μέρες μετά την επίσημη λήξη των αντίστοιχων για την περσινή σεζόν (7 Ιούνη η τελευταία αγωνιστικών των πλέι οφ στην Super League).
Αγώνες και πάλι αγώνες και ξανά αγώνες...
Η συνεχώς αυξανόμενη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και με δεδομένο ότι το προϊόν - ποδόσφαιρο συνεχίζει ακάθεκτα να πουλάει το πότε θα γινόταν τελικά πράξη το σύνθημα των δύο Συνομοσπονδιών ήταν ζήτημα χρόνου, με βάση τα όσα επιτάσσουν οι λογικές της αγοράς στο σημερινό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα.
Οι αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι χαρακτηριστικές. Αύξηση των ομάδων (άρα και των αγώνων) στις πρώτες κατηγορίες των περισσοτέρων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, καθιέρωση σε πολλά από αυτά διαδικασιών όπως τα πλέι οφ ή τα πλέι άουτ που λειτουργούν ως μίνι-πρωτάθλημα μετά το πρωτάθλημα, εμβόλιμες αγωνιστικές μεσοβδόμαδα στις εβδομάδες που δεν υπάρχει δραστηριότητα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλαγές στις διοργανώσεις των Κυπέλλων (π.χ. όμιλοι) είναι από τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τη σημερινή πραγματικότητα στις εγχώριες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Την ίδια ώρα στον ίδιο δρόμο βαδίζουν και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η κατηγοριοποίηση σε σχετική βαθμολογία των χωρών - μελών της ΟΥΕΦΑ αποτέλεσε τον... πιλότο να διευρυνθούν οι προκριματικοί γύροι όπου συμμετέχουν ομάδες από συγκεκριμένες χώρες. Είναι ενδεικτικό ότι μέχρι αυτές οι διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ) να μπουν στη λεγόμενη κύρια φάση τους στα μέσα Σεπτέμβρη θα έχουν διανύσει μέχρι τότε πρακτικά τουλάχιστον 2,5 μήνες δραστηριότητας. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως η πρεμιέρα στη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ της νέας σεζόν που έγινε στις 30 του περασμένου Ιούνη με τους αγώνες για τον 1ο προκριματικό γύρο διεξήχθη μόλις 23 μέρες μετά τον τελικό μεταξύ Μπαρτσελόνα - Γιουβέντους για την περσινή (πλέον) διοργάνωση στις 7 Ιούνη. Τώρα εάν σε όλα τοποθετηθούν και οι αγώνες που αφορούν τις εθνικές ομάδες όπως π.χ. τα προκριματικά του Euro 2016 που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη και διεξάγονται ανά τακτικά χρονικά διαστήματα - τα φιλικά των ομάδων κατά την προετοιμασία ή τη συμμετοχή τους σε κάποιο τουρνουά τότε πραγματικά μάλλον θα αποτελεί γρίφο το να προσπαθήσει να βρει κάποιος μια μέρα κενή από ποδόσφαιρο.
Ανελέητο κυνήγι κερδών και νέες ιδέες στο προσκήνιο
Ενας ένας κατέρρεαν οι παίκτες της Αργεντινής στον πρόσφατο τελικό του Κόπα Αμέρικα καθώς πολλοί εξ αυτών συμπλήρωσαν 12 μήνες στα γήπεδα
Ενας ένας κατέρρεαν οι παίκτες της Αργεντινής στον πρόσφατο τελικό του Κόπα Αμέρικα καθώς πολλοί εξ αυτών συμπλήρωσαν 12 μήνες στα γήπεδα
Associated Press
Φυσικά, όλα αυτά που συμβαίνουν δε γίνονται τυχαία, αλλά έχουν μια βάση που είναι προφανές που συσχετίζεται με το ανελέητο κυνήγι κέρδους που επικρατεί σήμερα στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Τα όσα κέρδη συνεπάγεται η πώληση του προϊόντος όπως π.χ. διαφημίσεις, τηλεοπτικά δικαιώματα, προβολή χορηγών, εισιτήρια, μετακινήσεις, προβολή παικτών και ομάδων, για προφανείς εμπορικούς λόγους δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για διάλειμμα στον τρελό χορό των δισ. γι' αυτό αυτός συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Γι' αυτό, άλλωστε, οι ιδέες κατεβαίνουν γρήγορα γρήγορα με φυσιολογικό επακόλουθο η αγορά να εμπλουτίζεται συνεχώς με νέα... κερδοφόρα φρούτα.
Για παράδειγμα, η χαμηλή δημοτικότητα των πρώτων προκριματικών γύρων στο Τσάμπιονς Λιγκ, εξαιτίας της απουσίας των λεγόμενων ισχυρών (και σαφώς πιο εμπορικών) ομάδων αντικαταστάθηκε από τα διεθνή φιλικά τουρνουά, όπου, έχοντας τη σφραγίδα πολυεθνικών εταιρειών - χορηγών καταφέρνουν να συγκεντρώσουν τα μεγάλα ονόματα του χώρου με φυσικά τα ανάλογα κέρδη. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα τουρνουά οι κανόνες του παιχνιδιού επιβάλλουν να γίνονται και σε αγορές εκτός Ευρώπης ...διψασμένες να δουν τις συγκεκριμένες ομάδες και τους παίκτες - είδωλα, όπου τα κέρδη λόγω του... παροξυσμού των φιλάθλων και των οπαδών είναι σαφώς περισσότερα. Αλλωστε, η Ευρώπη μπορεί να περιμένει το χειμώνα. Το τι συμβαίνει ακριβώς αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στο παράδειγμα αρκετών ομάδων της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ εκ των πιο δημοφιλών σε όλο τον πλανήτη που αυτήν την περίοδο έχουν διασκορπιστεί σε Ασία και Αμερική, δίνοντας φιλικά και συμμετέχοντας σε τουρνουά, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι αγορές.
Σε ένα άλλο παράδειγμα υπενθυμίζεται ότι πέρσι η ΟΥΕΦΑ έδωσε στη δημοσιότητα σχέδιο το οποίο προβλέπει τη μελλοντική κατάργηση των φιλικών των εθνικών ομάδων που θεωρούνται χαμηλής δημοτικότητας και την αντικατάστασή τους από ένα τουρνουά με την ονομασία Nations League σαφώς πιο εμπορικής αξίας (αφού θα υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός) με φυσικά και τα ανάλογα κέρδη.
«Θα πεθάνουμε σε ένα αεροπλάνο»
Η αγορά της Ασίας για ένα ακόμη καλοκαίρι αποτελεί τη... Γη της Επαγγελίας για τα κέρδη όσον αφορά τις αγγλικές ομάδες (φωτ. η Λίβερπουλ στην Ταϊλάνδη)
Η αγορά της Ασίας για ένα ακόμη καλοκαίρι αποτελεί τη... Γη της Επαγγελίας για τα κέρδη όσον αφορά τις αγγλικές ομάδες (φωτ. η Λίβερπουλ στην Ταϊλάνδη)
Associated Press
Πριν από μερικά χρόνια, ο Βραζιλιάνος τότε διεθνής ποδοσφαιριστής Ριβάλντο με θητεία σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους αλλά και στην Ελλάδα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ είχε προκαλέσει αίσθηση όταν, αναφερόμενος στην κούραση των παικτών από τα συνεχόμενα παιχνίδια ανέφερε τη φράση «θα πεθάνουμε σε ένα αεροπλάνο». Επίσης, αίσθηση είχαν προκαλέσει και τα λεγόμενα του πρώην Γάλλου διεθνή ποδοσφαιριστή Εμανουέλ Πετί ότι «όλα αυτά που συμβαίνουν μας οδηγούν στα φάρμακα». Και να σκεφθεί κανείς ότι από τότε που έγιναν οι συγκεκριμένες δηλώσεις έχουν περάσει αρκετά χρόνια και φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ και πάντα προς το χειρότερο όσον αφορά τις υποχρεώσεις. Η εικόνα των παικτών στον τελικό του Κόπα Αμέρικα είναι το πρόσφατο παράδειγμα για το πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση με παίκτες να συμπληρώνουν 12 μήνες στα γήπεδα αν υπολογιστεί και η συμμετοχή στο Μουντιάλ του περσινού καλοκαιριού. Οι τελευταίοι, βέβαια, δεμένοι κυρίως με τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν σε αυτά με στόχο να παραμένουν όρθιοι και πανέτοιμοι για την εκπλήρωση των στόχων, πολλές φορές με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους. Τα τελευταία χρόνια, οι φωνές και οι διαμαρτυρίες από συνδέσμους παικτών και προπονητές συνεχώς αυξάνονται ενώ ιατρικές έρευνες παρουσιάζουν τους κινδύνους που κρύβονται στην προσπάθεια να νικηθεί η κόπωση. Η ανεύρεση... λύσης στη χρήση αναβολικών με ό,τι συνεπάγεται αυτό, τα προβλήματα υγείας είτε κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής δράσης ή ακόμα και μετά το σταμάτημα της καριέρας, η συνεχής αύξηση περιστατικών κατάθλιψης και ψυχολογικών παθήσεων στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι μερικά χαρακτηριστικά σημεία των κινδύνων που κρύβονται πίσω από τον ανελέητο χορό των κερδών για τις πολυεθνικές και τους επιχειρηματίες.

Αναδημοσίευση από τον κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 19ης Ιούλη 2015