Στα... 69 του μακαρίτη! (iphone edition)

(ή μέχρι που μπορεί να φτάσει η βλακεία και η καταναλωτική ύβρις)

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Σύμφωνα με αμφιλεγόμενες ιατρικές μελέτες, το βάρος της ανθρώπινης ψυχής είναι περίπου 21 γραμμάρια.

Την ίδια ακριβώς ποσότητα τέφρας χωράει και ο δονητής που σχεδίασε ο ανατρεπτικός Ολλανδός καλλιτέχνης Mark Sturkenboom, ως μέρος του λεγόμενου «κουτιού αναμνήσεων» που προωθεί στην αγορά.

Το προϊόν απευθύνεται σε ηλικιωμένες κυρίες που έχουν χάσει τον σύντροφό τους.

Περιλαμβάνει ειδικό κομψό ψεκαστήρα για να μπαίνει μέσα το άρωμα του μακαρίτη, ενσωματωμένα ηχεία που παίζουν την αγαπημένη μουσική του αποθανόντος από την πλατφόρμα για iPhone που υπάρχει στο πίσω μέρος και τέλος τον γυάλινο δονητή με την τεφροδόχο των 21 γραμμαρίων.

Τέλος το ειδικό κουτί ανοίγει μόνο με το ειδικό κλειδί που συνοδεύεται από κομψή αλυσίδα – περιδέραιο.

Η επικινδυνότητα της χρήσης των κινητών τηλεφώνων

Θανάσιμες επιπτώσεις στην υγεία μπορεί να έχει η χρήση των κινητών τηλεφώνων όπως πιστοποιεί μεγάλη έρευνα του Tμήματος Bιολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών.

H έρευνα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ωστόσο οι επιστήμονες έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αλόγιστη χρήση του κινητού μπορεί να προκαλέσει από καρκίνο του ακουστικού νεύρου έως μείωση της γονιμότητας, αλλοίωση του γενετικού υλικού και επιτάχυνση του «θανάτου των κυττάρων».

Τα πειράματά μας έγιναν σε πειραματόζωα αλλά και σε καλλιέργειες ανθρώπινων κυττάρων υπό πραγματικές συνθήκες χρήσης κινητών», επισημαίνει ο επικεφαλής της έρευνας καθηγητής Kυτταρικής Bιολογίας και Pαδιοβιολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών Λουκάς Mαργαρίτης.

H διεξαγωγή πειραμάτων σε ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει, με εξαίρεση μελέτες ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων, μελέτες επιδημιολογικές, ροής αίματος στο αυτί, κ.ά. Oλες αυτές, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν καταδείξει επιπτώσεις από τη χρήση του κινητού τηλεφώνου στο αυτί.

«Tα κινητά είναι επικίνδυνα κοντά στο σώμα (αυτί, τσέπες ενδυμάτων) και για πολλά λεπτά κάθε ημέρα και πρέπει επιτέλους να πάψει ο μύθος ότι δεν κάνουν κακό στην υγεία μας», τονίζει ο καθηγητής.

Oι επιπτώσεις στην υγεία, όπως εξηγεί ο κ. Mαργαρίτης, εξαρτώνται από το είδος του κινητού και συγκεκριμένα από την τιμή SAR (specific absorption rate). Πρόκειται για τον ειδικό ρυθμό απορρόφησης της ακτινοβολίας που μετράται σε βατ ανά κιλό σωματικής μάζας και διαφέρει από συσκευή σε συσκευή.

Οι παράμετροι επικινδυνότητας: Aλλες παράμετροι επικινδυνότητας είναι η διάρκεια και συχνότητα της συνομιλίας, η συνολική διάρκεια (σε χρόνια) χρήσης του κινητού, η ισχύς της εκπομπής που σχετίζεται με την ποιότητα του σήματος (απόσταση κινητού – σταθμού βάσης), ο τρόπος χρήσης (απευθείας στο αυτί, hands free, blue tooth).

Oπως υπογραμμίζεται στην έρευνα, εάν το κινητό τοποθετηθεί στο αυτί κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, τότε μέρος της ακτινοβολίας εισέρχεται στον εγκέφαλο και απορροφάται από τα κύτταρα του εγκεφάλου.

Σε περίπτωση που το έχουμε σε κάποιο σημείο του σώματος, στην τσέπη ή το κρατάμε στα χέρια, τότε η ακτινοβολία θα απορροφηθεί από τα κύτταρα αρχίζοντας από την επιδερμίδα και προχωρώντας προς τα μέσα.«Oι επιπτώσεις και στις δύο περιπτώσεις εξαρτώνται ανάλογα με το ποιους ιστούς θα προσβάλει η ακτινοβολία, την καρδιά για παράδειγμα, ή τα γεννητικά όργανα κ.α.», τονίζει ο κ. Mαργαρίτης.

Oι μελέτες της ερευνητικής ομάδας που έγιναν σε κύτταρα και σε πειραματόζωα έδειξαν μείωση γονιμότητας, επιτάχυνση της γήρανσης και τελικά της καταστροφής του κυττάρου, ανωμαλία στον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, αλλά και ενεργοποίηση πρωτεϊνών που σχετίζονται με βλάβες στο DNA και ενδεχόμενη καρκινογένεση.

Eνα σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα, βάσει των μετρήσεων που έγιναν στο εργαστήριο της επιστημονικής ομάδας, είναι πως οι επιπτώσεις από την ακτινοβολία του hands free είναι μειωμένες έως και μηδενικές.

Oμως, και στις περιπτώσεις αυτές έχει μεγάλη σημασία η θέση στην οποία τοποθετούμε το κινητό κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, αφού η συσκευή θα πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση τουλάχιστον 40 εκατοστών από οποιοδήποτε σημείο του σώματος.

Στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν αυτοκόλλητα τα οποία διαφημίζονται ότι παρέχουν προστασία του χρήστη από την ακτινοβολία. Όπως όμως δηλώνει ο κ. Mαργαρίτης, «οι μετρήσεις μας δεν έχουν δείξει κάτι τέτοιο».

Οι επιπτώσεις: Από τα μέχρι σήμερα διεθνή ευρήματα από έρευνες που γίνονται ολοένα και πιο εντατικές, και μάλιστα με ακτινοβολία κάτω από τα λεγόμενα «όρια ασφαλείας», στις πιθανές επιπτώσεις έχουν αναφερθεί (εκτός των πολλών άλλων συμπτωμάτων):

πονοκέφαλοι κόπωση

απώλεια μνήμης νευρολογικές διαταραχές δερματικές παθήσεις

υπογονιμότητα στείρωση σε άνδρες

έλλειψη συγκέντρωσης αϋπνίες

περιπτώσεις καλοήθους όγκου του ακουστικού νεύρου (ύστερα από τουλάχιστον 10 χρόνια χρήσης κινητού τηλεφώνου).

Aυτό φυσικά δεν σημαίνει πως όλοι όσοι χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο θα εμφανίσουν κάποιο από τα συμπτώματα αυτά. Πρόσφατες μελέτες που έγιναν στη Σουηδία και στην Aγγλία έδειξαν πως πολλοί άνθρωποι εμφανίζουν «ραδιοευαισθησία» στις ακτινοβολίες.

Ανασφαλή τα όρια για τις κεραίες

Σχετικά με την επικινδυνότητα της ακτινοβολίας που εκπέμπεται από τους σταθμούς-κεραίες βάσης των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, κάθε χώρα μπορεί να διαμορφώσει τα δικά της «όρια ασφαλείας» λαμβάνοντας υπόψη τα όρια που έχουν προταθεί από τον Παγκόσμιο

Oργανισμό Yγείας (Π.O.Y.) και την ανεξάρτητη «διεθνή επιτροπή προστασίας από τις μη ιονίζουσες ακτινοβολίες», αλλά μπορεί και πρέπει να συνεκτιμήσει τα τρέχοντα επιστημονικά δεδομένα. H διακύμανση ανάμεσα στις χώρες είναι πολύ μεγάλη. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα για τις κεραίες βάσης υπάρχει στα μεγάλα και πυκνοδομημένα αστικά κέντρα.

«O κάθε κάτοικος έχει το δικαίωμα να μην επιβαρύνεται ούτε με 1 βολτ/μέτρο ακτινοβολίας στον χώρο που ζει και εργάζεται (εξαιρούνται οι επαγγελματικά εκτιθέμενοι) και όχι με 33 ή 45 βολτ/μέτρο που ορίζουν τα ελληνικά όρια ασφαλείας», λέει ο κ. Mαργαρίτης και συνεχίζει: «μελέτες επιδημιολογικές και πειραματικές σε κύτταρα και σε πειραματόζωα συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η ένταση της ακτινοβολίας κινητής τηλεφωνίας κάτω από τα όρια ασφαλείας του Π.O.Y, προερχόμενη είτε από κεραίες βάσης είτε από τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, είναι επιβλαβής».

Eιδικά για τις γραμμές μεταφοράς υψηλής τάσης έχει παρατηρηθεί πως σε κοντινή απόσταση προκαλείται παιδική λευχαιμία και πάλι σε ένταση πεδίου κάτω από τα όρια ασφαλείας.

«Στον νέο νόμο (34 31/3-2-2006) θα έπρεπε να είχε γίνει μέριμνα για όλα αυτά», προσθέτει ο κ. Mαργαρίτης.

«Kάτι τέτοιο δεν έγινε. Aπλά ορίστηκε απόσταση ασφαλείας εγκατάστασης κεραιών (300 μέτρα) από σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, νοσοκομεία, γηροκομεία και ψηφίστηκε μείωση της επιτρεπόμενης πυκνότητας ισχύος κατά 30% από ό,τι ίσχυε μέχρι σήμερα. Η ευθύνη είναι της Πολιτείας, που αποφασίζει για τα όρια, χωρίς να συνεκτιμήσει τα τρέχοντα ερευνητικά συμπεράσματα (1-10 βολτ/μέτρο)», καταλήγει ο κ. Mαργαρίτης.

Αλήθειες και μύθοι για τα κινητά – Παιδί και κινητό

Tα παιδιά, αλλά κυρίως οι γονείς, επιβάλλεται να ενημερωθούν πως το κινητό είναι ένας πομπός που όταν λειτουργεί εκπέμπει ακτινοβολία, σε κάποιες περιπτώσεις ιδιαίτερα μεγάλης ισχύος.

Eίναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί τι θα συμβεί σε μεγάλο βάθος χρόνου αν το παιδί χρησιμοποιεί το κινητό πολλές ώρες την ημέρα, όχι απαραίτητα για να μιλά, αλλά για να στέλνει μηνύματα, εικόνες ή βίντεο, ή ακόμη για παίζει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που προσφέρουν οι συσκευές. Σε κάθε περίπτωση, ο πομπός της ακτινοβολίας βρίσκεται στα χέρια του.

Πρέπει να αποφεύγεται τελείως η χρήση του στο αυτί παρά μόνο για επείγουσες περιπτώσεις και για μικρή διάρκεια (μισό έως ένα λεπτό την ημέρα).

Η ομολογία των εταιρειών

Aκόμα και οι ίδιες οι κατασκευάστριες εταιρείες κινητών τηλεφώνων αναφέρουν στα εγχειρίδια χρήσης πως «αν πρόκειται να χρησιμοποιείτε το κινητό για μεγάλη διάρκεια, προμηθευτείτε hands free ή blue tooth»… Eμμεσα παραδέχονται ότι υπάρχει πρόβλημα. Eνα ακόμη στοιχείο που επίσης αναφέρουν τα εγχειρίδια χρήσης είναι η τιμή SAR που εκφράζει τον ρυθμό απορρόφησης της ακτινοβολίας από τα κύτταρα (βατ ανά κιλό σωματικής μάζας), όταν το κινητό βρίσκεται σε πλήρη ισχύ, (δηλαδή όταν βρισκόμαστε σε δυσμενές σημείο σήματος ή μακριά από κεραία βάσης).

Πηγή: AllNewz

Τι θα έκανε ο Λένιν;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 145 χρόνια, στις 22 Απρίλη 1870, γεννήθηκε ο Λένιν. Ο ηγέτης της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης στον κόσμο.

    «Εμείς αρχίσαμε... ο πάγος έσπασε... ο δρόμος χαράχτηκε...»! Έτσι περιέγραφε ο ίδιος ο Λένιν, με το μεγαλείο της σεμνότητάς του, το μέτρο της δικής του συμβολής στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.

    Πολλά χρόνια αργότερα κάποιος που δύσκολα θα μπορούσε να κολλήσει επάνω του η κατηγορία ότι πάσχει από μαρξιστικούς και λενινιστικούς «δογματισμούς», έγραψε:

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων...».

    Τα παραπάνω λόγια δεν προέρχονται από κάποιον υπουργό οικονομικών του πάλαι ποτέ «Συμφώνου της Βαρσοβίας». Προέρχονται από έναν υπουργό οικονομικών του… Ρόναλντ Ρήγκαν! Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

    Η τοποθέτηση του Ρόμπερτς, που έγινε μόλις πριν από 4 χρόνια και ήταν και η απάντησή του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, γεννά ένα ερώτημα: Τι θα έκανε, άραγε, σήμερα ο Λένιν;

    Πώς θα απαντούσε σε ζητήματα που ταλανίζουν την παγκόσμια οικονομία – και την Ελλάδα; Πώς θα απαντούσε πολιτικά (γιατί τι άλλο είναι η πολιτική παρά συμπυκνωμένη οικονομία;) στο ζήτημα, για παράδειγμα, του δημόσιου χρέους; Πώς θα είχε σταθεί απέναντι στην συνακόλουθη χρεοτρομοκρατία που έχει μετατραπεί σε εργαλείο για επιβολή κάθε είδους βαρβαρότητας εναντίον του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια;

    Πώς θα το έκανε ο Λένιν, λοιπόν;   

    Κατ’ αρχάς ο Λένιν ήταν ο άνθρωπος που με διεξοδικό τρόπο προσδιόρισε αυτό που ζούμε (και) σήμερα: Δηλαδή τον ζυγό του «αποικιακού» και «τοκογλυφικού ιµπεριαλισµού». Έγραφε:

«Ο ιµπεριαλισµός ή η κυριαρχία του χρηµατιστικού κεφαλαίου είναι η ανώτατη εκείνη βαθµίδα καπιταλισµού όπου ο χωρισµός αυτός παίρνει πελώριες διαστάσεις. Η υπεροχή του χρηµατιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες µορφές κεφαλαίου σηµαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηµατία και της χρηµατιστικής ολιγαρχίας, σηµαίνει ξεχώρισµα µερικών κρατών που κατέχουν τη χρηµατιστική δύναµη, απ’ όλα τα υπόλοιπα».

     Ο Λένιν, επομένως, που δεν ενδιαφερόταν και πολύ αν θα έπαιρνε το… Νόμπελ, αντιλαμβανόταν ότι το θέμα του χρέους, η μετατροπή κάποιων σε μόνιμους πιστωτές και άλλων σε μόνιμους οφειλέτες, δεν είναι ένα «στενά» οικονομικό, αλλά ένα πολιτικό, ένα ταξικό, τελικά, πρόβλημα.

    Αυτός είναι και ο λόγος που - πριν από την Επανάσταση - τόνιζε:

«"Δημόσια χρέη"! Η εργατική τάξη ξέρει ότι τα χρέη αυτά δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν».

    Ο Λένιν, όμως, αυτά που έλεγε τα εννοούσε κιόλας. Έτσι, συνεπής στις προεπαναστατικές του τοποθετήσεις, μετά από την Επανάσταση, και συγκεκριμένα μόλις λίγες εβδομάδες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 9 Γενάρη 1918) το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση.

    Ο Λένιν, με απλά λόγια, αρνήθηκε να πληρώνει εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Και εν ολίγοις, εκείνο που τους είπε ήταν ότι αν θεωρούσαν πως είχαν λαμβάνειν να πήγαιναν να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό.

    Στη συνέχεια, παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις, κάπου – κάπου  ειρωνευόταν τους ιμπεριαλιστές όταν εκείνοι απειλούσαν τους Μπολσεβίκους επειδή αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τα χρέη της προεπαναστατικής Ρωσίας προς διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους.

    Σε αυτό το πνεύμα καλούσε περιπαιχτικά το συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς να στείλει ευχαριστήριο τηλεγράφημα στον Βρετανό οικονομολόγο, τον Κέυνς. Αφορμή ήταν το γεγονός ότι ο Κέυνς, βλέποντας ότι λόγω των χρεών ο καπιταλισμός μετά την ειρήνη των Βερσαλλιών τραβούσε προς την χρεοκοπία, τασσόταν υπέρ της μη αποπληρωμής των χρεών και καλούσε τα καπιταλιστικά κράτη να ακυρώσουν και να διαγράψουν τα δημόσια χρέη που είχαν διογκωθεί λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

    Ο Λένιν, στην εισήγησή του προς το συνέδριο, σχολίαζε:

«Εμάς, όμως, όπως ξέρετε αυτά τα χρέη δεν μας ανησυχούν, γιατί εμείς λιγάκι νωρίτερα από την εμφάνιση του βιβλίου του Κέυνς, ακολουθήσαμε τη θαυμάσια συμβουλή του: ακυρώσαμε όλα τα χρέη».

    Προκαλώντας, δε, τα τρανταχτά γέλια και τα θυελλώδη χειροκροτήματα των συνέδρων, πρόσθετε:

«Νομίζω πως θα έπρεπε εξ ονόματος του συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς να στείλουμε ένα ευχαριστήριο σ' αυτούς τους οικονομολόγους - προπαγανδιστές υπέρ του μπολσεβικισμού».

    Ο Λένιν γνώριζε ότι η εν λόγω ασθένεια του καπιταλισμού, η ασθένεια της υπερχρέωσης, είναι τόσο παλιά και τόσο ανίατη που η γιατρειά της δεν θα επερχόταν με επικλήσεις, όπως αυτές του Κέυνς και άλλων αστών οικονομολόγων, στη «γενναιοψυχία» των πιστωτών.

    Οι τοκογλύφοι δεν θα έκαναν ποτέ το «χατίρι» των λαών ώστε να δεχτούν ακύρωση των χρεών τους. Για τούτο ο Λένιν πρότεινε στους λαούς την πολιτική λύση του θέματος:

 «Στο σημείο αυτό  - έλεγε - δεν συμφωνούν οι απόψεις μας με τον Κέυνς» και πρόσθετε: «Νομίζουμε πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν (σσ: οι λαοί) σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη "γενναιοψυχία" των κυρίων καπιταλιστών».

    Αυτή ήταν η πολιτική των Μπολσεβίκων απέναντι στα χρέη τα οποία ξένοι και ντόπιοι τοκογλύφοι είχαν φορτώσει στις πλάτες του ρωσικού λαού.

    Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

«Ένα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Άγιο Όρος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.».

    Έτσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι τα θέματα του χρέους. Κάλεσαν το λαό και πρωτοστάτησαν ώστε να εγκαθιδρύσει την δική του εξουσία. Και ήταν αυτή η εξουσία που έστειλε, όπως το έλεγε ο Λένιν, το λογαριασμό των χρεών σε εκείνους που τα έκαναν!

***

    Ήταν ακριβώς αυτή η συνέπεια λόγων και πράξεων που κατέστησαν το όνομα του Λένιν παγκόσμιο σύμβολο. Ήταν η επιστημονική του διαύγεια με την οποία ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό – και ήταν φυσικά ο μεγαλοφυής από μέρους του μετασχηματισμός της πολιτικής επιστήμης σε πολιτική δράση, που εξηγούν γιατί ο Λένιν μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς δίκαια θεωρείται ένας από τους τρεις θεμελιωτές της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.

    Μια κοσμοθεωρία που, όπως έλεγε, δεν είναι δόγμα αλλά εργαλείο για δράση, καθώς αναβλύζει μέσα από το θησαυροφυλάκιο όλων των ανθρώπινων επιτευγμάτων, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς παρωπίδες. 

    Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Λένιν, «αλλεργικός» με τα τσιτάτα και τις ανόητες «ορμήνιες», απευθυνόταν στους νέους – κι ας το κρατήσουμε στη σημερινή επέτειο της γέννησής του – έτσι:  

«Θα ήταν λάθος να νομίζετε ότι είναι αρκετό να αφομοιώσετε τα κομμουνιστικά συνθήματα, τα συμπεράσματα της κομμουνιστικής επιστήμης και δεν χρειάζεται να αφομοιώσετε το σύνολο των γνώσεων, που επακόλουθό τους είναι ο ίδιος ο κομμουνισμός. Ο μαρξισμός είναι παράδειγμα που δείχνει πώς βγήκε ο κομμουνισμός από το σύνολο των ανθρώπινων γνώσεων».

Αναδημοσίευση από enikos.gr

Επτά χρόνια ξεσάλωμα της χούντας στην οικονομία

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1860 στις 16-04-2015

Δήθεν ανάπτυξη με δανεικά και υποθήκευση της ζωής των επόμενων γενεών

Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής να ξεκινάει στις 20 Απριλίου και με την επέτειο έναρξης της μαύρης επταετίας της χούντας στις 21 του μήνα, η εβδομάδα αναμένεται να είναι κάτι παραπάνω από θερμή. 

Με αυτή την αφορμή και, κυρίως, επειδή η μυθοπλασία γύρω από τα οικονομικά... επιτεύγματα επί δικτατορίας δίνει και παίρνει επί 41 χρόνια, το «Π» δίνει σήμερα μια ολοκληρωμένη εικόνα της ελληνικής οικονομίας στο επίμαχο διάστημα, ξεκαθαρίζοντας εντελώς το τοπίο. Με στοιχεία κι αριθμούς που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, αφού ως σημείο αναφοράς έχουν τα επίσημα αρχεία του κράτους και της στατιστικής υπηρεσίας κατά τη διάρκεια της χούντας. 

Φυσικά, τα σκάνδαλα διαδέχονταν το ένα το άλλο επί επταετίες, ο «μυστράκιας» Παττακός εφάρμοζε πατέντες που παραλίγο να τίναζαν όλο το χρηματοοικονομικό σύστημα στον αέρα και γίνονταν τα μύρια όσα, όμως προς στιγμήν ας περιοριστούμε στα νούμερα αυτά καθαυτά. 

Ένα από τα επιχειρήματα, λοιπόν, των φιλοχουντικών ήταν και παραμένει ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της επταετίας. Κάτι που, βέβαια, δεν είναι λάθος σε απόλυτους αριθμούς, ωστόσο αυτό που αποκρύπτεται συστηματικά είναι ότι η τάση ήταν ήδη ανοδική από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 κιόλας. Και συνεχίστηκε με τους ίδιους ανοδικούς ρυθμούς τόσο στις αρχές της δεκαετίας του ’60 όσο κι από το 1967 και μετά, δίχως σοβαρές διακυμάνσεις στα ποσοστά επί τοις εκατό.

 

Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ

Συγκεκριμένα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανερχόταν στη χώρα μας σε 300 δολάρια το 1953. Το 1965 είχε ήδη διπλασιαστεί στα 630 δολάρια, ακολουθώντας σταθερά ανοδικούς ρυθμούς κι εκφράζοντας τη δυναμική που αναπτυσσόταν μεταπολεμικά στην ελληνική οικονομία, όπως συνέβη και στη συνέχεια. Πάντως, το ταραχώδες σε Ελλάδα και Κύπρο 1974 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σημαντική πτώση:

1966: 692 δολ., 1967: 809 δολ., 1968: 852 δολ., 1969: 923 δολ., 1970: 998 δολ., 1971: 1.078 δολ., 1972: 1.167 δολ., 1973: 1.259 δολ., 1974: 1.238 δολ.

Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις

Ο «μύθος» λέει ότι οι επενδύσεις απογειώθηκαν επί επταετίας. Όχι μόνο οι ιδιωτικές με τα μεγάλα – και σε αρκετές περιπτώσεις προκλητικά – φορολογικά κίνητρα, για να συνεχίζει να γεμίζει άναρχα μπετόν μέχρι... πνιγμού η Αθήνα, λόγω και της ανελέητης αύξησης των οικοδομικών συντελεστών, αλλά και οι δημόσιες. 

Η πραγματικότητα είναι πως τα αποτελέσματα ήταν μάλλον φτωχότερα του αναμενόμενου, αν αναλογιστεί κανείς τι αδιανόητες υποχωρήσεις έγιναν και με τι κόστος, ειδικά σε θέματα περιβάλλοντος και συνθηκών ζωής για τις επόμενες γενιές. 

Συνολικά, οι ακαθάριστες επενδύσεις (ιδιωτικές και δημόσιες) στην Ελλάδα ήταν στο 26,2% επί του ΑΕΠ το 1965 και στο 25,66% την επόμενη χρονιά. Με την έλευση της χούντας το 1967 έπεσαν στο 24,1% για να «πικάρουν» το 1970 στο 30%. Τις δύο επόμενες χρονιές υπήρξε κάμψη μεταξύ 27-28% για να φτάσει πάλι στο 30% το 1972-1973. Το 1974 επήλθε γκρεμοτσάκισμα στο 23%. 

Παρά ταύτα οι δημόσιες επενδύσεις παρέμεναν σταθερές, όπως και προ επταετίας, χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις: Από το 1964 ώς και το 1968 κυμάνθηκαν μεταξύ 7,08%-7,59%, ενώ από το 1969-1974 από 6,9% έως 9,5%. Το φράγμα του 9%, πάντως, έσπασε μόνο δυο χρονιές (1971-1972).

Στις ιδιωτικές επενδύσεις, όπου υποτίθεται έπεσε και το μεγαλύτερο βάρος, ειδικά με το χτίσιμο των πάντων, ένα μπετονάρισμα που βέβαια είχε ξεκινήσει επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχαμε (σε ποσοστά επί του ΑΕΠ):

1964: 18%, 1965: 18,7%, 1966: 18,5%, 1967: 16,6%, 1968: 20,1%, 1969: 21,4%, 1970: 19,6%, 1971: 19,7%, 1972: 21%, 1973: 21,9%, 1974: 16,1%. 

 

Κρατικές δαπάνες

Το μεγάλο ξεσάλωμα της χούντας, πάντως, έγινε με τις κρατικές δαπάνες, οι οποίες μόνο σε ένα μικρό ποσοστό αφορούσαν τις δημόσιες επενδύσεις, απαραίτητες ή περιττές, καθότι πολλές ήταν εντελώς αχρείαστες. Κι έγιναν για ευνόητους λόγους. 

Ενώ, πάντως, θα περίμενε ενδεχομένως κάποιος ότι οι δαπάνες για την εθνική άμυνα θα αυξάνονταν, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αντίθετα, επί επταετίας υπερδιογκώθηκε ο δημόσιος τομέας με επέκτασή του και αθρόες προσλήψεις «ημετέρων» υπαλλήλων, ενώ εκτινάχθηκαν και τα έξοδα για την «εσωτερική ασφάλεια» του καθεστώτος. Ταυτόχρονα, ένα μέρος των δαπανών αφορούσε και το δημόσιο χρέος, που γιγαντωνόταν χρόνο με τον χρόνο. Πάντα επί επταετίας, φυσικά!

Συγκεκριμένα, οι κρατικές δαπάνες από το 1961 έως το 1963 είχαν σταθεροποιηθεί στα 22-25 δισ. δρχ. Από το 1964 έως το 1966, σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας της χώρας, παρουσίασαν μια μάλλον ήπια αύξηση από τα 30 στα 38 δισ. δρχ. Η συνέχεια, όμως, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς με το που ανέλαβαν οι χουνταίοι:

1966: 38 δισ., 1967: 46 δισ., 1968: 52 δισ., 1969: 65 δισ., 1970: 65 δισ., 1971: 74 δισ., 1972: 89 δισ., 1973: 105 δισ., 1974: 129 δισ.

Με λίγα λόγια, η χούντα παρέλαβε τις κρατικές δαπάνες από τα 38 δισ. δρχ., που ήταν προ της έλευσής της το 1966, και τις... ξεχείλωσε τρεις φορές πάνω (!) στα 129 δισ. το 1974. Καταστροφή... Κατά τα άλλα, ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν κάποιοι ότι επί δικτατορίας συμμαζεύτηκε το κράτος. Ούτε να γελάσει δεν μπορεί κανείς με τέτοιους ισχυρισμούς. 

 

Τραπεζικός δανεισμός

Τα χρόνια εκείνα ο τραπεζικός δανεισμός αφορούσε τη συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων. Από τα στοιχεία, λοιπόν, προκύπτει ότι οι επενδύσεις που έγιναν από τη βιομηχανία στη μεταποίηση ήταν με δανεικά των τραπεζών. Σε βαθμό παραλογισμού, μάλιστα! Τόσο πολύ, που προκλήθηκε «υπερθέρμανση» στην οικονομία, με συνέπεια την αναγκαστική επιβολή αυστηρών περιορισμών. 

Συγκεκριμένα, το 1964 για κάθε 100 δρχ. που επενδύονταν στη μεταποίηση η τράπεζα δάνειζε τις 35 δρχ. και ο επιχειρηματίας έβαζε από την τσέπη του τις 65. 

Δυο χρόνια μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τη χούντα το ποσοστό 35-65 είχε γίνει 81-19. Το 1970 και το 1971 η αναλογία είχε ξεφύγει στο σκανδαλώδες «90 δρχ. η τραπεζική πίστωση - 10 δρχ. ο επιχειρηματίας» για την επένδυση. Με συνέπεια, όπως είπαμε, την «υπερθέρμανση» της οικονομίας και τους αναπόφευκτους περιορισμούς, αφού έμπαινε σε κίνδυνο όλο το σύστημα, το οποίο είχε φτάσει στα όριά του με κάτι τέτοιες ανοησίες που έκαναν κακό και στις βιομηχανίες - βιοτεχνίες και στις τράπεζες. 

 

Ξεδιάντροπο ψέμα η μείωση του χρέους

Το ξεδιάντροπο ψέμα ότι επί χούντας το δημόσιο χρέος... μηδενίστηκε είναι ένα παραμύθι που δεν καταπίνεται ούτε από παιδιά νηπιαγωγείου. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Θέριεψε. Και είναι απορίας άξιο πώς κυκλοφορεί αυτός ο μύθος μέχρι τις μέρες μας, όταν οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν το 1966 στα 32 δισ. δρχ. και το 1967 στα 39 δισ. δρχ. Τι έγινε επί επταετίας; Τριπλασιάστηκε, όπως και ο εξωτερικός δανεισμός στο ίδιο διάστημα! Βάρη τα οποία έπρεπε να κουβαλήσουν οι επόμενες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στη μεταπολίτευση.

1966: 32 δισ. δρχ., 1967: 39 δισ., 1968: 45 δισ., 1969: 57 δισ., 1970: 64 δισ., 1971: 71 δισ., 1972: 87 δισ., 1973: 94 δισ., 1974: 114 δισ.

 

Εισαγωγές - εξαγωγές

Οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν επί επταετίας. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η τάση ήταν ήδη ανοδική από πριν. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί καλό, έστω κι αν η φούσκα του υπερβολικού δανεισμού με τα διάφορα τερτίπια προς τις επιχειρήσεις ήταν ωρολογιακή βόμβα. Ενώ, όμως, η εσωτερική παραγωγή είχε υποθηκευτεί ήδη ουσιαστικά στον τραπεζικό τομέα με τέτοιον «τρελό» δανεισμό, οι εισαγωγές φούντωναν. Και τετραπλασιάστηκαν ανοίγοντας όσο ποτέ την ψαλίδα. 

Συγκεκριμένα, οι ελληνικές εξαγωγές ανέρχονταν σε 452 εκατ. δολ. το 1967, το 1971 είχαν ανέβει στα 625 εκατ. και το 1973 στα 1,2 δισ. Το 1974 έγινε το ρεκόρ με 1,7 δισ. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, πάντως, μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972.

Στο ίδιο διάστημα οι εισαγωγές, και παρά τις πιεστικές καμπάνιες υπέρ των ελληνικών προϊόντων, ξεκίνησαν από 1,1 δισ. δολ. το 1967. Το 1972 είχαν διπλασιαστεί σε 2,2 δισ. Το 1973 εκτοξεύθηκαν στα 3,8 δισ. και το 1974 στα 4,5 δισ. δολάρια. 

 

Πληθωρισμός

Όπως είναι λογικό, με τόσες εισαγωγές, αλλά με τις κρατικές δαπάνες να φουντώνουν μέρα με τη μέρα, ο πληθωρισμός άρχισε να δείχνει τα δόντια του για τα καλά. 

Έτσι, ενώ ο πληθωρισμός ήταν στο 2,5% το 1968 σκαρφάλωσε μεμιάς στο 6,6% το 1972 και ξέφυγε στο 40% το πρώτο εξάμηνο του 1974. Υπήρξε μια απόπειρα στο πόδι λίγο πριν πέσει η δικτατορία για να μειωθεί, αλλά δεν έγινε τίποτα επί της ουσίας. Την ίδια ώρα οι καταθέσεις μειώνονταν δραματικά. 

Κατά συνέπεια η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων, ενώ το αγροτικό εισόδηµα συρρικνώθηκε σημαντικά. Εξάλλου, οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις μειώθηκαν εντυπωσιακά.

 

Κοινωνικές παροχές

Οι δαπάνες της κοινωνικής ασφάλισης και των παροχών παρουσίασαν σταθερή άνοδο από το 1964 μέχρι και το 1967, όταν από το 10,3% έφτασαν στο 14,4%. Η στασιμότητα από το 1967-1971 όταν ο δείκτης κόλλησε στο 14% είχε και αρνητική συνέχεια τα επόμενα χρόνια με μια κάθετη πτώση στο 13,7% το 1972 και στο 11,7% το 1973, επίπεδα στα οποία έμεινε και το 1974. Ως εκ τούτου οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης σε ποσοστά ΑΕΠ σαφώς συρρικνώθηκαν. 

Επίσης, μείωση κατά δυο ποσοστιαίες μονάδες επί του ΑΕΠ παρουσιάστηκε επί επταετίας στις δαπάνες για την Παιδεία, ενώ οι καταθέσεις των νοικοκυριών μειώθηκαν στο μισό μεταξύ 1972-1973. Συγκεκριμένα, από 34 δισ. δρχ. έπεσαν στα 19 δισ. 

 

Φορολογία

Ενώ οι φόροι προς τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές μειώνονταν διαρκώς επί επταετίας, δεν συνέβη το ίδιο προς τα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Οι συνολικοί φόροι για τους πολίτες αυξήθηκαν από 27,4% το 1966, ως ποσοστό του μικτού εισοδήματος, σε 29,2% το 1972. Από τις οικογένειες το καθεστώς εισέπραττε το 55% των φορολογικών εισοδημάτων μέσω έμμεσων φόρων και το 36% από άμεσους. 

Εν κατακλείδι, όποιος ακόμα και 41 χρόνια μετά την πτώση της χούντας ισχυρίζεται ότι υπήρξε το διάστημα 1967-1974 κάποια χρυσή περίοδος για την ελληνική οικονομία, μάλλον δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον θησαυρό από τον... άνθρακα! Και δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτε άλλο από αυτόν τον άθλιο, ανίκανο και μοβόρικο θίασο των συνταγματαρχών.

URL: http://www.topontiki.gr/article/125267/epta-hronia-xesaloma-tis-hoyntas-stin-oikonomia

Έτοιμη η «Κρητική Ασπιρίνη»

Η παρακάτω δημοσίευση αφορά ένα νέο εγχώριο φαρμακευτικό προϊόν που καταδεικνύει τις αστείρευτες δυνατότητες (παρ' όλα τα εγχώρια εμπόδια και τις αντίξοες τις περισσότερες φορές συνθήκες) του ελληνικού ερευνητικού δυναμικού και των παραγωγικών δυνατοτήτων που παρέχει η πανίδα του τόπου μας. Αν όσα ισχυρίζονται για την "κρητική ασπιρίνη" οι δημιουργοί της αποδειχθούν ακριβή στην πράξη θα πρόκειται για ένα πραγματικά επαναστατικό φυσικό φάρμακο σε αντίθεση με την αρκετά τοξικότερη ασπιρίνη της Bayer. Φυσικά όχι μόνο η διάθεση στην αγορά του συγκεκριμένου φαρμάκου δεν πρόκειται να "τύχει" της αυτονόητης προβολής από τα εγχώρια Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης (σε αντίθεση π.χ. με το νέο κινητό τηλέφωνο της Apple που ελάχιστοι βέβαια μπορούν να αγοράσουν) αλλά όλο και συχνότερα θα ξεπετάγεται στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΑ κατευθυνόμενη πληροφόρηση για τη... βλαπτικότητα της ασπιρίνης. 

Το συγκεκριμένο φάρμακο αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη ότι είναι εφικτός ένας παραγωγικός δρόμος προσανατολισμένος στα πλεονεκτήματα της φύσης, σε έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα όπως αυτός της φαρμακευτικής. Άλλωστε (κι ας γίνουν οι απαραίτητοι συνειρμοί) ήταν το εμπάργκο των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα που οδήγησε το επιστημονικό δυναμικό του ηρωικού και περήφανου λαού της σε μια ιδιαίτερη σημαντική εγχώρια φαρμακευτική παραγωγή, πασίγνωστη πλέον σε όλο τον κόσμο καθώς βασίζεται στην παραδοσιακή ιατρική και βοτανολογία των λαών της Κεντρικής Αμερικής.

Libertad

Η αναδημοσίευση από το CRETA POST:

Επανάσταση στον τομέα της υγείας αναμένεται να προκαλέσει η λεγόμενη «Κρητική Ασπιρίνη» που σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η «Κρητική Ασπιρίνη» είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει ακόμα και πριν το καλοκαίρι.

Το προϊόν είναι αποτέλεσμα πολύχρονης έρευνας ομάδας Καθηγητών του Πανεπιστημίου Κρήτης Χρήστου Λιονή, Ηλία Καστανά και  Καθηγητή  Στέργιου Πυρίντσου, με τη συνεργασία της Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Ρεθύμνου και της φαρμακοβιομηχανίας Gallenica!

Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει κατοχυρωθεί με παγκόσμια πατέντα και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και θα κυκλοφορήσει στην αγορά ως η φυσική λύση για την αντιμετώπιση του κρυολογήματος και της κοινής γρίπης.

Το δίκταμο, το θυμάρι, το φασκόμηλο, τρία μοναδικά για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες βότανα της Κρήτης και το περίφημο λάδι της περιοχής, το κρητικό ελαιόλαδο αποτελούν τη βάση του προϊόντος συσκευασμένο σε κάψουλα για εύκολη κατάποση.

Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Κρήτης μελέτησε τις παραδόσεις του νησιού σύμφωνα με τις οποίες τα συγκεκριμένα βότανα χρησιμοποιούνταν από παλιά στις ντόπιες συνταγές όταν κάποιος υπέφερε από κρυολόγημα.

Η επιτυχία του ελληνικού σκευάσματος, που αναμένεται να απλωθεί παγκόσμια, θα φέρει επανάσταση και στην ελληνική γεωργία, με τη συστηματική βοτανοκαλλιέργεια, καθώς με τις εξαγωγές θα απαιτούνται πλέον τεράστιες ποσότητες των βοτάνων-συστατικών από το ανεξάντλητο και εν πολλοίς ανεκμετάλλευτο φαρμακείο της ελληνικής φύσης!

Το φυσικό φάρμακο είναι ασπίδα για την γρίπη και το κρυολόγημα καθώς:

• Προστατεύει από τις λοιμώξεις του αναπνευστικού
• Ανακουφίζει από το κρυολόγημα
• Καταπολεμά την κοινή γρίπη
• Είναι αντιπυρετικό
• Έχει αναλγητικές ιδιότητες (eyclub)

Τατσόπουλος: Μετά την μισή Αθήνα και την μισή… Ιστορία!

Τελευταία δημοσίευση: 15/04/2015 17:00

  Πέσαμε πάνω στις γιορτές και έτσι δεν προκάναμε να ασχοληθούμε με το θέμα τη στιγμή που αυτό έσκασε και με τον τρόπο που του άξιζε. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά.

    Ο λόγος για μια παρέμβαση που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και ιστορικά ύδατα. Όχι μόνο στον τόπο μας. Επιτρέψτε μας να πιστεύουμε και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για την τοποθέτηση στην οποία προέβη ο γνωστός συγγραφέας, μέγας πολιτικός, ιστορικός ογκόλιθος  και – κατά δήλωσή του – διακεκριμένος «πηδήχτουλας» της μισής Αθήνας, κύριος Πέτρος Τατσόπουλος.

    Αφορμή για την ρηξικέλευθη τοποθέτηση του κυρίου Τατσόπουλου υπήρξε η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία και κυρίως η κατάθεση στεφάνου του Έλληνα πρωθυπουργού στο μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη στο Κρεμλίνο.

    Το γεγονός αυτό ερέθισε τα μάλα τον κύριο Τατσόπουλο. Τον έβγαλε από τα ρούχα του. Έξω φρενών, λοιπόν, για λόγους που θα αφήσουμε να περιγράψει ο ίδιος με το δικό του λογοτεχνικό αγλάισμα, με το δικό του ύφος και τα δικά του λογάκια, ο κύριος Τατσόπουλος απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα του έστειλε το ακόλουθο μήνυμα (μέσω Facebook):

«Έγραψες σήμερα ότι κατέθεσες στεφάνι στο Κρεμλίνο “για όσους έδωσαν τη ζωή τους για να ηττηθεί ο Ολοκληρωτισμός”.
Μάλιστα. 
Άκου αγόρι μου, μεγάλο παιδί είσαι πια, σαραντάρισες, έγινες πρωθυπουργός, τέτοιες μαλακίες δεν γίνεται να τις πετάς στα ξεκούδουνα, γιατί τις παίρνουν και τα διεθνή πρακτορεία και μας βγάζουν βούκινο σε όλο τον πλανήτη. 
Δεν γίνεται να τα έχεις όλα σαλάτα μέσα στο κεφάλι σου. 
Ο σοβιετικός στρατός πολέμησε το Ναζισμό – και μάλιστα όχι από την αρχή, όχι από το 1939, τουναντίον, το 1939, μήνα Σεπτέμβριο, τα έκανε πλακάκια με τη Βέρμαχτ και μοίρασαν σε δυο φέτες την Πολωνία του Φλαμπουράρη. 
Πολέμησε το Ναζισμό από το 1941, μήνα Ιούνιο – αυτό, δεν μπορεί, σίγουρα το έχεις ακουστά. 
Ο σοβιετικός στρατός έχυσε ποταμούς αίματος εναντίον του Ναζισμού. 
Όχι όμως – πρόσεχε, στο σημείο αυτό, συγκεντρώσου – εναντίον του Ολοκληρωτισμού. 
Ο σοβιετικός στρατός ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ τον Ολοκληρωτισμό. 
Υπηρετούσε το σταλινικό καθεστώς, ένα από τα πιο αδυσώπητα ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Είπαμε.
Δεν είσαι κανένας φλούφλης γυμνασιόπαις πλέον να κάνεις κοπάνες από το μάθημα.
Είσαι ο πρωθυπουργός. 
Και μας εκθέτεις, ρε φίλε. 
Μας εκθέτεις ανεπανόρθωτα. 
Με την αγάπη μου».

    Αυτά έγραψε ο κύριος Τατσόπουλος. Ορισμένες παρατηρήσεις:

***

    α) Το ύφος που χρησιμοποιεί ο κύριος Τατσόπουλος για να απευθυνθεί στον πρωθυπουργό είναι υπόθεση δική του και του πρωθυπουργού. Ας το λύσουν μεταξύ τους. Πολύ περισσότερο που ο κ.Τσίπρας είχε δώσει πολιτική στέγη στον κύριο Τατσόπουλο. Και είχε αφιερώσει και ειδικό χρόνο για το μεταξύ τους «βελούδινο» διαζύγιο» μέχρι ο κύριος Τατσόπουλος να βρει τον εαυτό του στο«Ποτάμι». Διερωτόμαστε, βέβαια, πως ένας τόσο ευφυής κύριος όπως ο Τατσόπουλος δεν είχε καταλάβει όσο ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι βρισκόταν σε ένα κόμμα όπου ο αρχηγός του λέει «λαλακίες». Χαιρόμαστε, πάντως, που τώρα βρήκε ένα νέο κόμμα, στο οποίο ο νέος του αρχηγός, προφανώς, δεν λέει… 

***  

    β) Ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο ο κύριος Τατσόπουλος κάνει επίδειξη ιστορικών «γνώσεων» δεν είναι δική του υπόθεση. Και δεν είναι δική του υπόθεση γιατί μέσα στην ευρυμάθειά του εκείνο που του ξέφυγε (;) του κυρίου Τατσόπουλου είναι ότι στο πλαίσιο του λεγόμενου δημόσιου διαλόγου λειτουργεί σαν παπαγαλάκι της ημιμάθειας και παριστάνει τον «προφέσορα» μιας ιστορίας γραμμένης με το μελάνι του βούρκου.

    Για να το πούμε στη γλώσσα του – μπας και το καταλάβει – ο κύριος Τατσόπουλος παπαγαλίζει μια «ιστορία» την οποία συνηθίζουν να διαδίδουν οι ενσωματωμένοι (είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα) τσανακογλύφτες των νικητών του ψυχρού πολέμου. Αυτοί, δηλαδή, που εδώ και δεκαετίες έχουν προβεί σε κάθε είδους παραχάραξη, παραποίηση και διαστρέβλωση ώστε να ξαναγράψουν την Ιστορία στα μέτρα του «Τέλους της Ιστορίας». Τουτέστιν:

• Ας ψάξει ο κύριος Τατσόπουλος από πότε η Σοβιετική Ένωση ικέτευε Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός.
• Ας ψάξει από πότε η Κομμουνιστική Διεθνής φώναζε για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό.
• Ας ψάξει τι συνέβη στο Μόναχο το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν (πραγματικά) «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
• Ας ψάξει τι είδους «παράξενος πόλεμος» ήταν αυτός όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
• Ας ψάξει υπό ποιο καθεστώς «συμμαχικής» υπονόμευσης η Σοβιετική Ένωση προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή όταν αυτοί, οι «σύμμαχοι» - που ο κύριος Τατσόπουλος τρέμει μη και γίνουμε «βούκινο» στ’ αυτιά τους - παρακολουθούσαν το φαινόμενο.  

    Ακόμα και ο τελευταίος «φλούφλης γυμνασιόπαις» κάτι θα έχει ακούσει για όλα αυτά που, ατυχώς, διέλαθαν της προσοχής του κυρίου Τατσόπουλου…

***

    γ) Δικαίωμα του κυρίου Τατσόπουλου να έχει όποια άποψη θέλει και για τον Στάλιν, για τον Λένιν, για τον Μπρέζνιεφ και για το σοσιαλιστικό σύστημα γενικώς.

       Δικαίωμά του να τάσσεται με τη χυδαία εκείνη ιδεολογική όχθη που στη θέση της ελπίδας για ένα κόσμο με ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη αναζητά την «δικαίωση» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

       Δικαίωμά του ακόμα – ακόμα δέκα μέρες πριν από την δίκη των χρυσαυγιτών να γίνεται βαποράκι της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» και της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.

    Δικαίωμά του να ψάχνει μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν», κατά τα πρότυπα του Σαμαρά, του Γεωργιάδη και των Μπαλτάκων.

    Δικαίωμά του να το παίζει φωστήρας περί «ολοκληρωτισμών», άλλωστε τι γνήσιος «ευρωπαϊστής» θα ήταν αν δεν λάνσαρε κι αυτός τα από δεκαετίας  αντικομμουνιστικά «μνημόνια» της ΕΕ. 

    Εκείνο όμως που δεν έχει δικαίωμα ο κύριος Τατσόπουλος και ο κάθε Τατσόπουλος είναι να βγάζει γλώσσα στο ποτάμι του αίματος των 27 εκατομμυρίων θυμάτων της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στο ναζισμό.

   Και δικαίωμα δικό μας να θεωρούμε ότι απαιτείται ο μέγιστος, ο απόλυτος, ο ολοκληρωτικός σεβασμός σε αυτή τη θυσία. Θυσία τόσο ανεκτίμητη που – ευτυχώς για τον κύριο Τατσόπουλο – επιτρέπει σήμερα στους κάθε λογής «πηδήχτουλες» να λένε την μαλακία τους…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αναδημοσίευση από enikos.gr

Στη Μόσχα η «Αριστερά» διακηρύσσει τον νέο μονόδρομο: «ανήκουμε στη Δύση»!

15/4/2015

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ: antipagkosmiopoihsh.gr

Περίληψη

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εκτιμηθεί η πραγματική σημασία της συνάντησης του Τσίπρα με τον Πούτιν που, δυνητικά, ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να ξεκινησει τις ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές που απαιτεί η σημερινή δραματική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Αυτή η ευκαιρία πήγε χαμένη από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησε την επίσκεψη ως ένα επικοινωνιακό μέσο, ενώ ο Τσίπρας δεν έγειρε καν το θέμα της σημερινής προσπάθειας από την Υπερεθνική Ελίτ να στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία, μεχρι να αποδεχθεί η Κυβερνηση όλες τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που της επιβάλλονται ––παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για να τις ανατρέψει.

Οι πραγματικές αιτίες της καταστροφής

Όπως προσπάθησα να δείξω στο παρελθόν,[1] η σημερινή, σχεδόν ολοκληρωτική, καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα, δεν ξεκίνησε το 2010, αλλά είχε τις ρίζες της στο 1981, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΕ. Ήταν τότε που η Ελλάδα ξεκίνησε τη διαδικασία εισόδου της στην παγίδα του χρέους, όπως είχα τονίσει σε ένα άρθρο εκείνη την εποχή,[2] ακόμη και αν το γεγονός αυτό δεν ήταν τότε τόσο ορατό. Ήταν δηλαδή τότε που η «σοσιαλιστική» πολιτική ελίτ του ΠΑΣΟΚ ήταν απασχολημένη στο να δημιουργήσει μια καταναλωτική κοινωνία και ένα υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που θα στηρίζονταν στον εξωτερικό δανεισμό, καθώς οι πολιτικές ελίτ δεν ηθελαν να έρθουν σε σύγκρουση με τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες δεν ήταν πρόθυμες (όπως πάντα) να πληρώσουν φόρους. Έτσι, το 2010 ήταν απλά η χρονιά που η φούσκα έσκασε, στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-9, όταν έγινε ιδιαίτερα δύσκολος ο επανα-δανεισμός για να πληρώσει η Ελλάδα τα παλαιά δάνεια ––τα οποία πολλαπλασιάζονταν ιδιαίτερα μετά το 2001, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ φθηνότερος ύστερα από την ελληνική ένταξη στην Ευρωζώνη. Μέχρι την ένταξη της στην ΕΕ, η Ελλάδα είχε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδυναμίας, αφού η προστατευόμενη γεωργία και βιομηχανία της ήταν σε θέση να καλύψουν ένα μεγάλο μέρος των ντόπιων αναγκών, ενώ οι εισπράξεις από τον τουρισμό, τη ναυτιλία και τα εμβάσματα από Έλληνες εργαζόμενους σε Γερμανία, Αυστραλία και αλλού, κάλυπταν πολλές από τις εισαγωγές που απαιτούνταν σε ξένα αγαθά.

Ως εκ τούτου, η τρέχουσα οικονομική καταστροφή στην Ελλάδα, με όλες τις τραγικές κοινωνικές συνέπειες της (μαζική ανεργία πάνω από το ήμισυ των νέων, σχεδόν το ένα τρίτο του ελληνικού λαού φτωχοποιημενο, χιλιάδες αυτοκτονίες και ούτω καθεξής), δεν οφείλεται στις αιτίες που συνήθως αποδίδονται σε αυτή από την «Αριστερά» (απεχθές χρέος, η διαφθορά των ελίτ, κ.λπ.).[3] Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τις παραπλανητικές “εξηγήσεις”, που δίνονται από αυτή την Αριστερά (όσο και τη Δεξιά), η πραγματική αιτία της σημερινής καταστροφής είναι η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέσα από την προσχώρησή της στην ΕΕ. Αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον πλήρη μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό και πολιτικό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ. [4] Ο καταλύτης για την κρίση αυτή ήταν η ανεπίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας, η οποία, ωστόσο, δεν ήταν παρά η συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής δομής της, ως αποτέλεσμα του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που επιβάλλονται από την ΕΕ, μετά την είσοδο της Ελλάδας σε αυτή, το 1981. Δεν είναι συνεπώς περίεργο ότι τόσο η Αριστερά (εκτός από το ΚΚΕ), όσο και η Δεξιά –στην πραγματικότητα, το σύνολο του ελληνικού κατεστημένου– είναι πλήρως ενωμένες στο να μην αμφισβητήσουν την κύρια αιτία της σημερινής οικονομικής καταστροφής: την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ που εξέφραζε στην πραγματικότητα το δόγμα των νικητών του εμφυλίου πολέμου: «ανήκομεν εις την Δύσιν»!

Οι παραπλανητικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Έτσι, όπως έγραψα ένα χρόνο πριν από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, «σε αντίθεση με τις παραπλανητικές προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο ένα κράτος-μέλος της ΕΕ θα μπορούσε να αρνηθεί να εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλονται από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έχει δείξει η ιστορία με τους Μιτεράν, Λαφοντέν, Ολάντ, κοκ.., και είναι εξίσου αποπροσανατολιστικό να διακηρύσσει κανείς, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, πως, αν εκλεγεί στην εξουσία, θα ανατρέψει την καταστροφική νομοθεσία που επιβληθηκε από τη γνωστή «Τρόικα» (που αντιπροσωπεύει το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ)». [5] Ομως, αυτό ακριβώς συνέβη, όπως έδειξα σε πρόσφατο άρθρο μου, [6]   με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παραπάνω παραπλανητικές υποσχέσεις βασίζονταν στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάποιο είδος εσφαλμένης ιδεολογίας, ή ένα δόγμα[7] που στηρίχτηκε από «κακούς» πολιτικούς όπως η Θάτσερ, η Μέρκελ, ο Μπλερ, κ.λπ. και αντίστοιχους «κακούς» οικονομολόγους (Μίλτον Φρήντμαν κ.α.). Ομως, ο νεοφιλελευθερισμός (ή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) είναι, στην πραγματικότητα, συστημικό φαινόμενο που συνεπάγεται ότι η οικονομική ανάπτυξη των κρατών μελών της ΕΕ δεν στηρίζεται πια στην εσωτερική αγορά, αλλά, αντίθετα, στην εξωτερική αγορά (είτε μέσα στην ΕΕ, είτε έξω). Μία άλλη συνεπεια του ίδιου φαινομένου είναι ότι είναι οι Υπερεθνικές Επιχειρήσεις (πολυεθνικές επιχειρήσεις) που ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο, και —μέσω της υπερεθνικής ελίτ—τους διεθνείς πολιτικούς, στρατιωτικούς και πολιτιστικούς θεσμούς. Έτσι, μόνο αν η Ευρω-αριστερά είχε καταλάβει την εξουσία ολόκληρης της ΕΕ και, στη συνέχεια, ανάγκαζε τις πολυεθνικές επιχειρήσεις με έδρα την ΕΕ να λειτουργούν αποκλειστικά μέσα σε αυτή ―επιβάλλοντας στην πορεία και αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων από άλλα οικονομικά μπλοκ (δηλαδή εκείνα της Άπω Ανατολής και της Αμερικής)― μόνο τότε θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για το δικό της επίπεδο ανταγωνιστικότητας και να ζει κατόπιν στη νιρβάνα της Ευρω-Αριστεράς, σε μια παντοτινή ευτυχία. Στην πραγματικότητα όμως, η ΕΕ κινείται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, της περαιτέρω ενσωμάτωσης της στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που ορίζεται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ για μια Διατλαντική Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου (δηλαδή για τη Συνεργασία Διατλαντικού Εμπορίου και Επενδύσεων – Transatlantic Trade and Investment Partnership (ΤΤΙΡ))

Γιατί οι πολιτικές λιτότητας είναι μονόδρομος μέσα στην ΕΕ

Εάν, λοιπόν, δεχθούμε την υπόθεση ότι οι ευρω-ελίτ δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, το επόμενο ερώτημα είναι πώς μπορεί να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας: είτε με την αλλαγή των σχετικών τιμών, δηλαδή τη μείωση των τιμών των Ελληνικών προϊόντων σε σχέση με αυτά που παράγονται στο εξωτερικό, μέσα απο τη συμπίεση των μισθών και των ημερομισθίων, είτε με τη βελτίωση της παραγωγικότητας των ντόπιων παραγόμενων προϊόντων, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους παραγωγής, χωρίς μείωση των πραγματικών μισθών και ημερομισθίων. Η αλλαγή των σχετικών τιμών με τον πρώτο τρόπο είναι η εύκολη λύση, αφού θα μπορούσε να εφαρμοστεί, σχεδόν με μια μονοκονδυλιά, σε περίπτωση που μια χώρα ελέγχει το δικό της νόμισμα. Η ίδια η Ελλάδα είχε επανειλημμένα καταφύγει σε πολιτικές υποτίμησης στη μεταπολεμική περίοδο για τη βελτίωση, προσωρινά, της ανταγωνιστικότητάς της. Ωστόσο, σε περίπτωση που μια χώρα δεν ελέγχει το νόμισμά της, (όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη), η μόνη άλλη επιλογή, δεδομένου του ιστορικά χαμηλού επιπέδου της παραγωγικότητας της εργασίας λόγω της έλλειψης επενδύσεων στην έρευνα και την ανάπτυξη, είναι αυτή που εφαρμόζεται σήμερα: Η πολιτική της συμπίεσης των μισθών και των ημερομισθίων, με την ελπίδα ότι θα μειωθεί ανάλογα το κόστος παραγωγής.

Έτσι, αν ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι τα άνισα επίπεδα της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας είναι αναπόφευκτα σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ, η οποία αποτελείται από χώρες με πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (αφού έχουν ιστορικά σχηματιστεί μέσα σε μια πολύ άνιση διαδικασία καπιταλιστικής ανάπτυξης), τότε μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα τα αίτια της κρίσης σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το γεγονός, δηλαδή, ότι μια χώρα της Ευρωζώνης, που αντιμετωπίζει πρόβλημα χαμηλής ανταγωνιστικότητας, δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (δηλαδή να μεταβάλει τις σχετικές τιμές της χωρίς την ανάγκη για την συμπίεση των εγχώριων μισθών και εισοδημάτων) δεν είναι η αιτία της κρίσης. Με άλλα λογια, οι σχετικές τιμές μπορεί πράγματι να είναι η αιτία μιας παρόμοιας κρίσης ανταγωνιστικότητας σε μια προηγμένη καπιταλιστική χώρα όπως η Γερμανία, αλλά όχι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ένα αναπτυξιακό πρόβλημα. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη είχε η ίδια οξύνει το αναπτυξιακό πρόβλημα, με την ουσιαστική διάλυση της παραγωγικής δομής της χώρας, καθως οι απροστάτευτοι πια βιομηχανικοί και αγροτικοί κλάδοι της που βρίσκονταν σε σχετικά στοιχειώδες επίπεδο ανάπτυξης, δεν ήταν σε θέση να ανταγωνιστούν τα εισαγόμενα εμπορεύματα, μετά το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η ενιαία αγορά της ΕΕ. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και μια ελληνική έξοδος από το ευρώ και υποτίμηση της δραχμής που θα επανεισαγόταν ως συνέπεια της, θα μπορούσε να έχει μόνο προσωρινά αποτελέσματα για την ελληνική ανταγωνιστικότητα, εκτός αν λάβει χώρα την ίδια στιγμή μια μαζική επένδυση στην παραγωγική δομή της. Όμως μια παρόμοια μαζική επένδυση όχι μόνο κάθε άλλο παρά εγγυημένη είναι σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, όπου οι επενδύσεις αυτές εξαρτώνται κυρίως από το πόσο ελκυστική είναι μια χώρα στις πολυεθνικές επιχειρήσεις (από την άποψη του χαμηλού κόστους παραγωγής, της χαμηλής εταιρικής φορολογίας, κ.λπ..), αλλά και αναγκαστικά θα είναι «αποσπασματική», δηλαδή δεν θα στοχεύει στην ανάπτυξη της παραγωγικής δομής της χώρας σαν ενιαίο σύνολο, αλλά απλά των κλάδων ή προϊόντων που ενδιαφέρουν το ξένο επενδυτικό κεφάλαιο.

Ωστόσο, παρά τις θεμελιώδεις διαφορές σχετικά με τις αιτίες της χαμηλής ανταγωνιστικότητας μεταξύ «Βορρά» και «Νότου» της ΕΕ, υιοθετήθηκε μια κοινή πολιτική για όλες τις χώρες ―μια πολιτική που, προφανώς, καθορίζεται από τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Βορρά. Έτσι, η ενιαία αγορά δεν σημαίνει την ενοποίηση των λαών, όπως την παρουσίασε η προπαγάνδα της ΕΕ, ούτε καν την ενοποίηση των κρατών, αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. «Ελεύθερες αγορές», όμως, σημαίνουν όχι μόνο το άνοιγμα των αγορών (δηλαδή την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, του κεφαλαίου και της εργασίας), αλλά και ανεξέλεγκτες αγορές –δηλαδή την εξάλειψη όλων των εμποδίων στην ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών και των μισθών, καθώς και του περιορισμού του ρόλου του Κράτους σχετικά με τον κοινωνικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια, η ενιαία αγορά σημαίνει την εξάλειψη κάθε κοινωνικού ελέγχου πάνω στις αγορές για την προστασία της εργασίας ή του περιβάλλοντος, δηλαδή την προστασία της ίδιας της κοινωνίας από τις αγορές, πράγμα που σημαίνει τον δραστικό περιορισμό της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Αυτή ήταν η ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζει το νέο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ· δηλαδή ότι ο κρατικός έλεγχος της εγχώριας αγοράς του κάθε κράτους-μέλους (ο οποίος περιορίζεται δραστικά εντός της Ενιαίας Αγοράς όπως ορίστηκε το 1992) δεν αντικαταστάθηκε από ένα αντίστοιχο σύστημα διακρατικού κοινωνικού ελέγχου της Ευρωπαϊκής αγοράς, για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές, όπως ακόμη ονειρεύονται οι Κεϋνσιανοί, οι οποίοι ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί –ή προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται– ότι για να γίνει αυτό δυνατό σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία θα έπρεπε η Ευρώπη να κλείσει τα σύνορα της, ακόμη και για τις δικές της πολυεθνικές!. Συνοπτικά, οι νέοι θεσμοί μετά το Μάαστριχτ κλπ. αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση της ελευθερίας του οργανωμένου κεφαλαίου, του οποίου η συγκέντρωση διευκολύνεται με κάθε δυνατό τρόπο, και στην ελαχιστοποίηση της ελευθερίας της οργανωμένης εργασίας, ο συντονισμός της δράσης της οποίας περιορίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, και κυρίως μέσα από την απειλή της ανεργίας.

Γιατι είναι αδύνατη η έξοδος από την καταστροφή μέσα στην ΕΕ

Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι είναι αδύνατο οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση (Δεξιά η «Αριστερή») να ξεκινήσει όλες εκείνες τις ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές που απαιτούνται για την έξοδο από την τρέχουσα οικονομική (και όχι μόνο!) καταστροφή, χωρίς μονομερή έξοδο από την ΕΕ, μαζί με ακύρωση του συνόλου του Χρέους (για το οποίο ο λαός δε ρωτήθηκε ποτέ άλλωστε), καθώς και την απόρριψη του συνόλου της νομοθεσίας που επιβλήθηκε από την Τρόικα (ή σημερα τους «θεσμούς», κατ’ ευφημισμόν). Και φυσικά παρόμοια κυβέρνηση μέσα στην ΕΕ δεν μπορεί να υιοθετήσει τις αναγκαίες ριζικές γεωστρατηγικές αλλαγές (μέχρι τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία σύνοδο των Υπ. Εξωτερικών!). Μόνο δηλαδή με την έξοδο από την ΕΕ η Ελλάδα θα μπορούσε να ανακτήσει την ελάχιστη απαιτούμενη οικονομική και εθνική κυριαρχία για μια στρατηγική Οικονομικής Αυτοδυναμίας, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση για την οριστική έξοδο από την κρίση, μέσω της δημιουργίας μιας νέας παραγωγικής δομής που θα καλύπτει τις δικές της ανάγκες και όχι τις ανάγκες της διεθνούς αγοράς, όπως σήμερα! Η εναλλακτική «λύση» που προτάθηκε από την Ευρω-Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ,[8] σύμφωνα με την οποία τα εκατομμύρια των ανέργων και των φτωχών θα πρέπει να περιμένουν για μια αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, έτσι ώστε μια νέα πανευρωπαϊκή κυβέρνηση της αριστεράς να προχωρήσει τις «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις που προτείνονται από τους υποστηρικτές της, δεν είναι μόνο θεωρητικά αβάσιμη (εκτός εάν οι Ευρωπαϊκές Πολυεθνικές Εταιρείες αναγκάζονταν να δουλεύουν μόνο στην Ευρώπη!), αλλά και εντελώς αποπροσανατολιστική, καθώς οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες που απαιτούνται για μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι πιθανές στο οποιοδήποτε προβλεπτό μέλλον. Το γεγονός ότι όλα τα όργανα της ΕΕ ελέγχονται από μια συμπαγή πλειοψηφία συντηρητικών (συμπεριλαμβανομένων των τ. χωρών της Αν. Ευρώπης) και σοσιαλφιλελεύθερων (τύπου ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.), και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αντί για την προσέλκυση «συμμάχων» στο εσωτερικό της ΕΕ στον αγώνα της ενάντια στις πολιτικές λιτότητας οπως περίμενε, απλά απομονώθηκε, ιδιαίτερα από τους «φυσικούς» της συμμάχους μεταξύ των περιφερειακών χωρών της ΕΕ, είναι άκρως ενδεικτικό! Ακόμη πιο ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ ούτε μια πανευρωπαϊκή απεργία μπροστά στη συστηματική και ολομέτωπη επίθεση των ελίτ ενάντια στην εργασία και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα όλα αυτά τα χρονια…

Είναι, επομένως, σαφές, ότι ακριβώς τη στιγμή αυτή που η Ελλάδα ουσιαστικά στραγγαλίζεται από τις ευρω-ελίτ, οι οποίες στερούν από τη χώρα την απαραίτητη ρευστότητα, μόνο η υιοθέτηση ριζοσπαστικών αλλαγών από την κυβέρνηση θα μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει τον ελληνικό λαό. Αυτές οι ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές πρέπει να στοχεύουν στην κυριαρχία και την οικονομική αυτοδυναμία, που ειναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε τη σημερινή κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Έτσι, οι ριζικες οικονομικές αλλαγές προϋποθέτουν την άμεση έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, καθώς και από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και παρόμοιες οργανώσεις που έχουν στόχο την επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Επίσης, προϋποθέτουν τη μονομερή παύση κάθε περαιτέρω πληρωμής για το εξωτερικό χρέος, με βαση τη λογικη ότι ο Ελληνικός λαός ποτέ δεν ρωτήθηκε γι’αυτό. Επίσης, οι γεωστρατηγικές αλλαγές προϋποθέτουν την άμεση έξοδο από το ΝΑΤΟ και την παράλληλη αίτηση για ένταξη στην Ευρασιατική Ένωση, εφ ‘όσον η τελευταία αναπτυχθεί όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, προς μια πολιτική και οικονομική ένωση κυρίαρχων εθνών στο ίδιο περίπου επίπεδο ανάπτυξης. Σε μια τέτοια ένωση, τα κράτη θα είναι ελεύθερα να επιβάλλουν κοινωνικούς έλεγχους πάνω στις αγορές τους για το κεφάλαιο, την εργασία και τα βασικά προϊόντα, προκειμένου να προστατεύσουν τις ίδιες τις κοινωνίες (κυρίως την εργασία και το περιβάλλον) από τις αγορές, όπως είχε προτείνει ο Polanyi στο έργο του, πανω απο 70 χρονια πριν.[9] Φυσικά ο Polanyi θεωρητικοποιούσε τότε την ανάγκη μιας πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας ––η οποία ακόμη και τότε τελικά δεν ήταν εφικτή. Η ανάγκη αυτή, μαζί με τον Κεϋνσιανισμό, οδήγησαν τελικά σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατίας (που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον σημερινό σοσιαλφιλελευθερισμό των τέως Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων) που αναγκαστικά όμως κατέρρευσε με την παγκοσμιοποίηση. Σήμερα επομένως μόνο η πολιτική και οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της ουσιαστικής Κατοχής από τη Νέα Διεθνή Τάξη, κάτω από την οποία ζούνε τα λαϊκά στρώματα, θύματα της παγκοσμιοποίησης, παντού. Το τι είδους κοινωνικο συστημα θα υιοθετήσουν οι λαοί τελικά δεν μπορεί να αποτελεί καν θέμα συζήτησης σήμερα, όπως δεν ήταν όταν ζούσαμε κάτω από τη στρατιωτική Κατοχή, και γι’αυτό συνενώθηκαν τότε όλα τα λαϊκά στρώματα σε ενα παλλαϊκό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, το ΕΑΜ. Γι’ αυτό και σήμερα είναι πια ολοφάνερο ότι είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για δημιουργία ενός κινήματος «από τα κάτω», που οδηγεί στην ανάπτυξη ενός Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση,[10] με τους στόχους που περιγράφονται παραπάνω.

Ακόμη και η λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταλάβει ότι οι απαιτήσεις των «εταίρων» του για «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», στην πραγματικότητα, αναιρούν ακόμη και το ελάχιστο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής που υποσχέθηκε το κόμμα τους πριν από τις εκλογές, καθότι περιλαμβάνουν:

• ιδιωτικοποιήσεις για να αποπληρωθούν οι δανειστές·
• την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, έτσι ώστε να καθολικευτεί η Αμερικάνικη κουλτούρα (που τώρα είναι κουλτούρα της ΝΔΤ) του «σε προσλαμβάνω και σε απολύω κατά βούληση» (hire and fire culture)
• την αποτελεσματική αποδόμηση αυτού που είχε απομείνει από το κράτος πρόνοιας και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (συντάξεις, κ.λπ.), καθώς και του δημόσιου τομέα γενικά, μέσω της μαζικής συμπίεσης των κρατικών δαπανών, με στόχο να εξασφαλιστούν υγιή πλεονάσματα στο προϋπολογισμό (παλι για την αποπληρωμή των δανειστών) και ούτω καθεξής.

Γι’ αυτό και σήμερα λιγοστεύουν αυτοί που χάρη στη μαζική πλύση εγκεφάλου από όλα τα ΜΜΕ ακόμη πιστεύουν ότι η Ελλάδα έχει οποιαδήποτε άλλη επιλογή, αν δεν θέλει να δει τη συνέχιση των κατατροφικων πολιτικών τα τελευταία πέντε χρόνια (με κάποιες μικρές, συνήθως διακοσμητικές, βελτιώσεις), «στο διηνεκές» ––όπως το έθεσε ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών, ο οποίος ήδη από την αρχή της κρίσης τρομοκρατούσε τον ελληνικό λαό για την …Βιβλική καταστροφή που θα σήμαινε ένα Grexit με παιδαριώδη «επιχειρήματα», που δεν θα χρησιμοποιούσε ούτε ένας πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών, αν δεν ήθελε ν’ απορριφθεί μετ’ επαίνων!

«Ανήκομεν εις την Δύσιν»: το νέο δόγμα της «Αριστεράς»

Τα παραπάνω εξηγούν το γιατί, δυνητικά, η επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα, (ο οποίος συνοδευόταν από την ηγεσία της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του που υποτίθεται ότι είναι πιο ριζοσπαστική στο θέμα της ΕΕ), ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να λάβει τα δραστικά μέτρα που απαιτεί αυτή η δραματική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Αυτό το ήξεραν βέβαια οι εταίροι μας και παρόλο το γεγονός ότι εμπιστεύονταν την «αριστερή» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα διανοείτο καν να αποκλίνει ποτέ από το αστικό δόγμα που καθιέρωσε η μετεμφυλιακή εποχή του «Ανήκουμε στη Δύση», εντούτοις ανησυχούσαν για κάποιο πιθανό «ατύχημα» λόγω της λαϊκής πίεσης––κάτι που θα μπορούσε βεβαια να λειτουργήσει ως φάρος ελπίδας για το εκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη και πέρα ​​από αυτή. Έτσι, όχι μονο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Υ/Ε, αλλά και τα μαντρόσκυλα της ΕΕ (ή γκάουλαϊτερ) όπως ο Μάρτιν Σουλτς, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έστελναν απανωτά προειδοποιητικά μηνύματα στον Τσίπρα, σε περίπτωση που επιχειρούσε οποιαδήποτε απόκλιση (ακόμη και την πιο ήπια) από την επίσημη γραμμή, βάζοντάς του το δίλημμα, που πονάει αυτόν και όλη την ηγεσία, αν θέλουν να είναι κυβερνητικό κόμμα ή απλά ένα περιθωριακό κόμμα όπως ήταν μέχρι πριν δυο χρόνια. Φυσικά στο τέλος όλα έγιναν σύμφωνα με το προσχεδιασμένο επικοινωνιακό παιχνίδι, δεδομένου ότι ο Τσίπρας δεν ζήτησε καν ρωσική οικονομική βοήθεια, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Πούτιν προς αποφυγή παρεξηγήσεων![11] Ακόμη και η συμπαθούσα τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», ο Γκάρντιαν, βγήκε την επόμενη και έλεγε την αλήθεια, που κρύφτηκε επιμελώς από τους Έλληνες, ότι «παρόλα τα θερμά λόγια δεν φαίνεται ότι έγιναν οποιεσδήποτε σημαντικές νέες συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών[12]. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο ίδιος ο γνωστός γκαουλάιτερ Σουλτς εξέφρασε την ικανοποίηση του για τα αποτελέσματα της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα, αφού αυτό που ζητούσε επίμονα, να μην πάρει χρήματα από τη Ρωσία η Ελλάδα, το εφάρμοσε ασυζητητί ο Τσίπρας! Και φυσικά τα λογύδρια του ίδιου ότι είναι κατά των κυρώσεων κ.λπ. θα ήταν εντελώς αφελείς οι Ρώσοι να τα πιστέψουν, όταν τα ίδια έλεγε ο Τσίπρας όσο και ο επίσης ανεκδιήγητος Υπουργός του των Εξωτερικών, που κατόπιν, «σαν καλό παιδί» (δικός του χαρακτηρισμός) πήγε και ψήφισε τις κυρώσεις. Και μετά είχαν το θράσος να ζητήσουν οι ίδιοι απο τους Ρώσους να μας απαλλάξουν από το καταστροφικό, ιδιαίτερα για τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα, εμπάργκο που επέβαλλε η Ρωσία, σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας της από τον εξοντωτικό οικονομικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει εναντίον της σήμερα η Υ/Ε.[13]

Όμως, αυτό που είναι χειρότερο είναι το γεγονός ότι το ελληνικό κατεστημένο χρησιμοποίησε την προπαγανδιστικη του μηχανή που ελέγχει όλα τα ΜΜΕ, για να κατηγορήσει άμεσα η έμμεσα τη Μόσχα ότι δεν προσέφερε αρκετή βοήθεια! Και αυτό που ξεπερνά τα όρια της αθλιότητας είναι ότι σε αυτή την άθλια προπαγάνδα μετέχει και η «Αριστερά» μας, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την «πιο αριστερή» ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Ο στόχος όλων αυτών είναι προφανής: ο λαός θα πρέπει να μάθει ότι η ένταξη της χώρας μας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και επομένως και στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. είναι μονόδρομος. Έτσι, η «Αριστερά» αυτή μπορεί να εξαπατά τον λαό ότι θα μπορούσε δήθεν να υπάρξει κάποια άλλη λύση μέσα στην ΕΕ (ΣΥΡΙΖΑ) ή ότι θέλει μεν και αυτή την έξοδο από την ΕΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά στα λόγια μόνο βέβαια, εφόσον χωρίς την αλλαγή στους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας που περιέγραψα, η έξοδος από την ΕΕ είναι αδύνατη. Επομένως το να κατηγορείται σήμερα η Ρωσία για την απόλυτα δικαιολογημένη στάση της (γιατί άραγε θα πλήρωνε για τη σωτηρία μιας χώρας, η οποία δεν εννοεί να το κουνήσει από την ΕΕ που έχει κηρύξει αμείλικτο πόλεμο εναντίον της;) για το αποτέλεσμα των δήθεν διαπραγματεύσεων είναι ή απλά κρετινισμός η εσκεμμένο μποϋκοτάρισμα κάθε εναλλακτικής ριζικής λύσης. Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν γράφονται γιατί έχουμε και εμείς την ψευδαίσθηση ότι η σημερινή Ρωσία είναι η Σοβιετική Ένωση. Γράφονται γιατί σήμερα η Ρωσία, επικεφαλής της Ευρασιατικής Ένωσης, και με τη βοήθεια όλων των λαών που μάχονται κατά της εγκληματικής ΝΔΤ, θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία ενός αντίπαλου πόλου σε αυτή, αντίθετα με τους ψευδο-πόλους της Κίνας-Ινδίας-Βραζιλίας κ.λπ..

Κάποτε ηταν η εθνικόφρων Δεξιά που διακήρυττε πανηγυρικά στην Ουάσινγκτον «ανήκουμε στη Δύση». Σήμερα ήλθε η σειρά της «Αριστεράς» να επαναλάβει ουσιαστικά την ίδια αρχή, αυτή βέβαια στη Μόσχα… Γι’ αυτό και εάν καταλήξει τελικά σήμερα η «Αριστερά» μας στον «έντιμο συμβιβασμό» (δηλαδή ένα εξωραϊσμένο Μνημόνιο για να συνεχιστεί η εξόντωση του Ελληνικού λαού), αυτό θα είναι το οριστικό τέλος της, που έχει ήδη άλλωστε συντελεστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη!

*  Το άρθρο αυτό αποτελεί επιμελημένη έκδοση του άρθρου με τον τίτλο “Tsipras wasted a potentially golden opportunity for Greece in Moscow” που δημοσιεύθηκε στην αγγλική Πράβδα(Pravda.ru) καθώς και στο διεθνές περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracyστις 10/04/2015. Δημοσιεύεται παράλληλα στην Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας enetpress.gr. Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.

[1] “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the “Left”’, Global Research,16/1/2014, http://www.globalresearch.ca/the-real-causes-of-the-catastrophic-crisis-in-greece-and-the-left/5365013

[2] Takis Fotopoulos, Economic restructuring and the debt problem: the Greek case,International Review of Applied Economics, Volume 6, Issue 1 (1992), σελ. 38-64.

[3] Βλ. λ.χ. το βιβλίο δύο μελών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, (ένας από αυτούς σήμερα μέλος της υπουργικής οικονομικής ομάδας), Christos Laskos and Euclid Tsakalotos, Crucible of Resistance: Greece, the Eurozone and the World Economic Crisis, (Pluto Press, Σεπτ. 2013).

[4] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμβριος 2010).

[5] “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the “Left, όπως πριν.

[6] “Η Χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά»”, Pravda, 1/3/2015,

Η ελληνική μετάφραση στο πόρταλ «Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία»:

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/03/03/i-chreokopia-tou-siriza-ke-tis-pagkosmiopiitikis-aristeras/

[7] Naomi Klein, Το Δόγμα του Σοκ, (Λιβάνης, 2009).

[8] Βλ. Christos Laskos and Euclid Tsakalotos, Crucible of Resistance: Greece, the Eurozone and the World Economic Crisis, ό.π.

[9] Karl Polanyi, The Great Transformation, (Beacon Press, 1944), κεφάλαια. 5-6.

[10] ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕ.Κ.Ε.Α.) ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ:

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2014/02/25/ekklisi-gia-ena-laiko-metopo-kinonikis-ke-ethnikis-apeleftherosis-i-10-stochi-ke-protasi-organotikou/

[11] “Putin: Greece did not seek financial aid from Russia”, BBC News, 8/4/2015,

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-32213161

[12] Shaun Walker, “Europe fear of Greek-Russian alliance unfounded – for now”, The Guardian, 9/4/2015

[13] βλ. Takis Fotopoulos, The New World Order in Action: War and economic violence from the Middle East through Greece to Ukraine (Progressive Press, May 2015)