Απριλίου 23, 2013

"Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από τις αποζημιώσεις"


Από τη σφαγή στο Δίστομο



Στη δημοσιότητα ήρθε γερμανικό έγγραφο που αποδεικνύει ότι η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της κατά της Γερμανίας για τα ζητήματα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών, ιδιωτικών και δημόσιων, αποζημιώσεων.

Το έγγραφο που δημοσιεύει το Βήμα της Κυριακής, απέστειλε η πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Αθήνα, στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών τον Μάρτιο του 1967.

Αναφέρεται ρητά σε αξιώσεις της Τράπεζας της Ελλάδος από «χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις» την περίοδο της Κατοχής, αλλά την ίδια στιγμή συνδέει και αυτές τις αξιώσεις με εκείνες των αποζημιώσεων της Συμφωνίας του Λονδίνου.

Με το έγγραφο αυτό, η γερμανική πρεσβεία απαντά σε σχετική ρηματική διακοίνωση της ελληνικής πλευράς της 9ης Νοεμβρίου 1966 προς τη Βόννη. Η τελευταία, λοιπόν, ρητά αναφέρει ότι ουδέποτε υπήρξε τέτοια ελληνική παραίτηση, κατόπιν απαντήσεως που η ίδια η κυβέρνησή της Βόννης έστειλε στην πρεσβεία της στην Αθήνα.

Τον Οκτώβριο του 1965 πραγματοποιούνται συζητήσεις στην Αθήνα μεταξύ της Ελλάδας και Γερμανίας για το ζήτημα, ενώ έχουν προηγηθεί σχετικές επαφές τον Σεπτέμβριο του 1964 και τον Μάρτιο του 1965, με προσωπική μάλιστα εμπλοκή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου αλλά και του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως προκύπτει από αυτή τη γερμανική ρηματική διακοίνωση. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του Κέντρου ψάχνει το τι έχει συμβεί την περίοδο της πρωθυπουργίας Καραμανλή με το ζήτημα των αποζημιώσεων.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, προτού λάβει τις σχετικές απαντήσεις από τη Βόννη έχει πέσει και η ίδια από τους αποστάτες. Τελικά έχει αλλάξει σειρά κυβερνήσεων ως τη στιγμή που στις 31 Μαρτίου του 1967, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τη χούντα, το γερμανικό έγγραφο παραδίδεται στο υπουργείο Εξωτερικών, όταν οι Γερμανοί απαντούν ότι η Ελλάδα δεν έχει παραιτηθεί αλλά οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα παρασύρουν την απάντηση στο ούτως ή άλλως απόρρητο ελληνικό ερώτημα στην αφάνεια.

Σύμφωνα λοιπόν με το έγγραφο, η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρει με τη ρηματική διακοίνωσή της (verbal note) με αριθμό πρωτοκόλλου Νο. 68/67 και ημερομηνία 31 Μαρτίου 1967 προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

"Κατά τη διάρκεια ανταλλαγής ιδεών μεταξύ της εξοχότητος του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών και του ομοσπονδιακού υπουργού Εξωτερικών δρος Γκέρχαρντ Σρέντερ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τη 15η Οκτωβρίου 1966, η ελληνική πλευρά, μεταξύ άλλων, ήγειρε το ζήτημα των αξιώσεων τις οποίες η Τράπεζα της Ελλάδος ισχυρίζεται ότι έχει εναντίον της Γερμανίας και οι οποίες προέρχονται από ορισμένες χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις που διενεργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε αυτό το πλαίσιο ο υπουργός Σρέντερ ανέφερε τις επιστολές του διευθυντή του ομοσπονδιακού υπουργείου των Οικονομικών Ράινχαρντ της 30ης Σεπτεμβρίου 1964 στον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και του διευθυντή του ίδιου υπουργείου δρος Κάιζερ της 26ης Μαρτίου 1965 στον βουλευτή-καθηγητή Α. Παπανδρέου. 

Σε αυτές τις επιστολές γίνεται αναφορά σε δηλώσεις που έγιναν από αντιπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης το 1958 με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της συμφωνίας μεταξύ της γερμανικής κυβέρνησης και της Ελλάδας που αφορά τη χορήγηση πίστωσης 200 εκατ. μάρκων"...... "Οι δηλώσεις των Ελλήνων αντιπροσώπων ήταν της φύσεως που επέτρεψε στη γερμανική πλευρά την ερμηνεία ότι πιθανές ελληνικές αξιώσεις προερχόμενες από την εποχή της γερμανικής Κατοχής δεν θα ακολουθούνταν εν όψει της συμφωνηθείσας γερμανικής οικονομικής βοήθειας. 

Ωστόσο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ουδέποτε θεώρησε ότι με δηλώσεις αυτού του είδους, τότε ή σε μεταγενέστερες περιπτώσεις, η ελληνική κυβέρνηση είχε την πρόθεση να παραιτηθεί επισήμως από τις νομικά θεμελιωμένες αξιώσεις που πιστεύει ότι έχει από την εποχή της Κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου"...."Μπορεί να αναφερθεί ότι η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να χορηγήσει την πίστωση 200 εκατ. μάρκων είχε ως κίνητρό της τις φιλικές σχέσεις μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας και την επιθυμία να βοηθήσει την Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη νομική κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί από την παραπάνω Συμφωνία".

Το γερμανικό έγγραφο, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, καταρρίπτει με τον πιο επίσημο τρόπο τους μύθους σχετικά με δήθεν ελληνική παραίτηση, τους οποίους καλλιέργησε έντεχνα και στο παρελθόν αλλά και τώρα, χωρίς όμως ποτέ να φέρει στο φως στοιχεία που να τους στηρίζουν. Αντίθετα, με το παρόν έγγραφο αναγνωρίζει και η ίδια ρητά ότι ουδέποτε υπήρξε τέτοιου είδους αποποίηση από την ελληνική πλευρά.

Με το έγγραφο καταρρέει οριστικά η επιχειρηματολογία της γερμανικής πλευράς σχετικά με κλείσιμο του ζητήματος με τη σύμβαση του 1960, αφού το έγγραφο έχει συνταχθεί και αποσταλεί επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα.

Πηγή: Nooz.

Απριλίου 13, 2013

Ζωγραφίζοντας τον αυτισμό

(Αντιγράφω από τον ΠαραλληλοΓράφο)


Posted on 3 Απριλίου, 2013 4:03 μμ από 



Το “Ζωγραφίζοντας τον αυτισμό” είναι μια εκπληκτική συλλογή έργων τέχνης ανθρώπων που έχουν διαγνωσθεί με αυτισμό. Τα έργα είναι δημιουργίες πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, από έφηβους ερασιτέχνες μέχρι καταξιωμένους καλλιτέχνες.
Μετά από tip της Coοl the Pink πέτυχα το πρωτότυπο post στο 50watts.com και δεν άντεξα στον πειρασμό να το μεταφράσω και να το αναδημοσιεύσω.
Jaquou
                                                                                                ***
Η περιγραφή του εκδότη:
Το Ζωγραφίζοντας τον Αυτισμό γιορτάζει το ταλέντο και την έκφραση που συναντάμε στα σκίτσα, τους πίνακες και τα κολάζ που δημιούργησαν άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με αυτισμό. Η δουλειά περισσότερων από 50 συμμετεχόντων από όλο τον κόσμο εκθέτει τη μοναδική οπτική μέσω της οποίας αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο και τη θέση τους μέσα σ΄αυτόν.
Ο συγγραφέας Jill Mullin, αναλυτής συμπεριφοράς και εκπαιδευτής, συγκέντρωση ένα εκπληκτικό φάσμα δουλειάς από καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως ο Gregory Blackstosk, η Jessica Park και ο Ping Lian Yeak μέχρι αγνώστους αλλά όχι λιγότερο ταλαντούχους. Οι δημιουργίες τους, που έρχονται μαζί με συνεντεύξεις των καλλιτεχνών, συνθέτουν ένα γοητευτικό και προκλητικό βιβλίο που μετατρέπει σε εικόνα το πως ο αυτισμός εκδηλώνεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο.
Η εισαγωγή του Mullin και ο πρόλογος του καταξιωμένου συγγραφέα Temple Gradin μας δίνουν μια επισκόπηση του αυτισμού και συνηγορούν στη στήριξη των ταλέντων αυτών των ανθρώπων, τόσο καλλιτεχνικά όσο και με κάθε τρόπο.
***
01-DW-The-Outsider_900
Donna Williams – The Outsider
Ποια ήταν η έμπνευση γι’ αυτό το έργο;
“Ο Ξένος” μιλάει για τη συμμετοχή από την περιφέρεια. Μιλά για το να έχει κάποιος τη δυνατότητα να συμμετέχει επειδή ταυτόχρονα έχει διατηρήσει και το δικαίωμα να φύγει. Μιλά για τη δυνατότητα να πορεύεσαι στα όρια μεταξύ δύο κόσμων. Νομίζω πως είναι παγκόσμιος. Όλοι έχουμε υπάρξει ξένοι.
Απόσπασμα από την απάντηση της δημιουργού στην ερώτηση, “Σε ποια ηλικία η δημιουργία τέχνης μπήκε στη ζωή σου;”
Ήμουν βαθιά γοητευμένη με τα πάντα, αισθητικά και αισθητηριακά, από τουλάχιστον έξι μηνών. Όντας εννοιολογικά κωφή, έβλεπα μουσικά. Όντας τυφλή στα πρόσωπα, εναρμονιζόμουν με πρότυπα κίνησης. Όντας τυφλή στα αντικείμενα και το πλαίσιο, χτυπούσα τα πάντα για να ακούσω τον θόρυβο, να ακούσω “τη φωνή” τους, έσπρωχνα για να νιώσω την κίνησή τους, αναποδογύριζα για να βιώσω το πως δέσμευαν το φως, ανακάτευα και πέταγα και έσκιζα και έσπαγα και πασπάλιζα γρασίδι, άμμο, κλαδιά, φύλλα. Έγλειφα και πέρναγα τα χέρια μου και το πρόσωπό μου πάνω από επιφάνειες, τυλιγόμουν μέσα σε υφάσματα. Ευθυγραμμιζόμουν με τη συμμετρία και τις γραμμές, προσαρμοζόμουν σε σχήματα για να νιώσω όπως αυτά, κοίταζα επίμονα χρώματα και σχήματα προσπαθώντας να γίνω σαν αυτά.
***
02-F-Imaginary-City-Map_900
Felix, 11 χρονών: Χάρτης μιας Φανταστικής Πόλης
Ποια είναι η έμπνευσή σου γι’ αυτό το κομμάτι;
Συνήθως ξεκινάω σχεδιάζοντας έναν δρόμο σε διαφορετικά σημεία στα όρια του χαρτιού μου. Κάθε δρόμο τον κάνω να μεγαλώνει μέσα από τον άλλον.
Ποιοι άλλοι καλλιτέχνες σου αρέσουν;
Κανένας. Μελετάω χάρτες δρόμων και ατλαντες με μεγάλη λεπτομέρεια και ακολουθώ λεπτομερώς το δρομολόγιο των ταξιδιών που κάνουμε στο google earth
***
 03-EM-Dancing-With-the-Dog_900
Ελένη Μιχαήλ, Χορεύοντας με τον Σκύλο, 1995
Ποια ήταν η έμπνευση γι΄αυτό το έργο;
Ζωγράφισα αυτό το έργο το 1995, όταν είχα μόλις μετακομίσει στο σπίτι μου μέσω ενός προγράμματος κατοικιών για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Είχα μεγάλη ευφορία για το καινούριο μου σπίτι – ένα αυτόνομο διαμέρισμα περιτριγυρισμένο από έναν τεράστιο κήπο σε αγροτικό περιβάλλον. (Αυτό το ειδύλλιο δεν κράτησε πολύ.) Έφερα μαζί μου και τον σκύλο μου, τον Jasper. Ήταν το μόνο ζώο με τόση ζωντάνια εκεί και έφερε μεγάλη ευχαρίστηση τόσο σ’ εμένα όσο και στους άλλους κατοίκους του προγράμματος. Τον αγάπησαν κι αυτοί και διασκέδαζαν παίζοντας μαζί του και χαϊδεύοντάς τον. Ο Jasper ήταν μια υγιής παρουσία και χωρίς να κάνει καμία διάκριση στις φιλίες του.
 ***
 04-WD-Werewolf
Wout Devolder, ηλικία 14χρονών, “ο λυκάνθρωπος”
Ποια ήταν η έμπνευσή σου γι΄αυτό το έργο;
Στις 8 Μαΐου του 2008, ο ανιψιός μου Μπεν και η ανιψιά μου Σέιν πέθαναν σε μια πυρκαγιά. Ήμουν πολύ στεναχωρημένος και απελπισμένος. Επειδή δεν είχα λόγια να εκφράσω την απόγνωσή μου ζωγράφισα αυτόν τον λυκάνθρωπο. Αφιέρωσα τη ζωγραφιά μου στον Ben και τη Sanne.
***
05-CDT-The-Death-of-Love
Charles D. Topping: Ο Θάνατος της Αγάπης #373
***
06-JP-Changing-Seasons
Josh Peddle, 12 χρονών, Αλλάζοντας Εποχές
Νομίζεις πως η τέχνη βοηθά τους άλλους να καταλάβουν πως βλέπεις εσύ τον κόσμο;
Νιώθεις παράξενα όταν έχεις αυτισμό. Νιώθω χαζός. Λυπάμαι όταν το σκέφτομαι. Οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν. Οι ξένοι δεν μπορούν με την πρώτη ματιά να καταλάβουν πως έχω αυτισμό. Όταν έχω προβλήματα συχνά θέλουν να πουν στη μαμά μου πως θα έπρεπε να συμπεριφέρομαι. Εύχομαι να είχα περισσότερους φίλους που θα με αγαπούσαν γι’ αυτό που είμαι.
 ***
07-JP-The-Mark-Twain-House
Jessica Park: Το Σπίτι του Μαρκ Τουέιν με τη Διαμαντένια Έκλειψη και την Αφροδίτη, 1999
 ***
08-VR-A_900
Vehdas Rangan: A. (Ινδία)
***
09-SB-Stone-House_900
Shawn Belanger, Το Πέτρινο Σπίτι 2007
Λέει η μητέρα του:
H ένταση με την οποία ο Shawn ζωγραφίζει είναι εκπληκτική. Το βλέμμα αυτοσυγκέντρωσης που έχει είναι τόσο έντονο που νιώθεις πως για αυτή την περίοδο ο υπόλοιπος κόσμος σταματά να υπάρχει.
***
 10-DB-Vogels_900
 David Barth, ηλικία 10 χρονών, Πουλιά
μέσω mail από τη μητέρα του..
“Οι ζωγραφιές του πολύ συχνά δείχνουν την έμμονη ιδέα εκείνης της περιόδου. Στο αρχείο που σας στέλνω δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι τον κρατάει απασχολημένο αυτόν τον καιρό. Η ζωγραφιά αυτή έχει πάνω από 400 πουλιά, από τα οποία γνωρίζει τα ονόματά και τα είδη τους ακόμα και στα λατινικά!
***
11-DVS-Big-Field-Friends_900
D. J. Svoboda, Big Field Friends
Πως διαλέγεις τα θέματά σου;
Πάντα σκέφτομαι για τον κάθε φανταστικό φίλο και γράφω ένα όνομα και μια ιστορία για τον καθένα. Όλα προέρχονται από τη φαντασία μου.
***
13-EW-Leap_Years_900
Emily L. Williams, Leap Years
***
14-EW-They_Take_Away_Your_Razors_Your_Shoelaces_-_Your_Belt_900
Emily L. Williams, Σου Παίρνουν τα Ξυράφια, τα Κορδόνια και την Ζώνη σου
Ποια ήταν η έμπνευση για αυτό το έργο;
Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου έργου που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι ένα από τα τρία σε μια σειρά έργων που επικεντρώνονται συμβολικά σε ψυχιατρικές μονάδες, χρησιμοποιώντας την Κόλαση σαν ανάλογο. Οι δαίμονες στο έργο είναι εμπνευσμένοι από έργα του 12ου αιώνα που απεικονίζουν την Κόλαση και την Τελική Κρίση. Εμπνεύστηκα για το έργο επίσης κι από δικές μου διαμονές σε νοσοκομεία στο παρελθόν. Παρά το γεγονός πως δεν διέτρεχα ποτέ τον κίνδυνο αυτοκτονίας, πάντα το έβρισκα περίεργο που κανένας από τους ασθενείς δεν μπορούσε να έχει μαζί του τα αντικείμενα που αναφέρονται στον τίτλο του έργου. Καταλάβαινα τη λογική και τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι ασθενείς που είχαν τάσεις αυτοκτονίας, αλλά παρόλα αυτά συνέχιζα να το βρίσκω περίεργο να περιφέρεσαι με παπούτσια με τις γλώσσες τους να κρέμονται ή να έχεις αξύριστα πόδια.
***
15-MB-War-in-Vietnam_900
Μilda Bandzaite, Ο Πόλεμος του Βιετνάμ, 2008
Ποια ήταν η έμπνευση γι’ αυτό το έργο;
Η έμπνευση γι’ αυτό το έργο προήλθε από όλους τους πολέμους στον κόσμο και την αδιαφορία των ανθρώπων για όλα τα κακά. Και επίσης προήλθε από τους στίχους του τραγουδιού Vietnam των Project Pitchfork.
***
16-WCK-Pals_900
του Wil C. Kerner, ηλικία 12χρονών, “Pals”
Ποια ήταν η έμπνευση για αυτό το έργο;  (απαντά η γιαγιά του)
“Το κλειδί για να μπορέσει να καταλάβει κάποιος το Pals βρίσκεται στο αυτί του γαϊδάρου  Τέσσερις εκφράσεις προσώπου μας δείχνουν τα κακά παιδιά που μεταμορφώνονται σε γαϊδούρια στην ταινία “Πινόκιο”, και ο μοβ Πινόκιο είναι έκπληκτος από το καινούριο του αυτί και αναρωτιέται τι να κάνει. Είναι πολύ αργά για το τρομοκρατημένο κίτρινο πρόσωπο  Το πράσινο τραπέζιο αγνοεί την μοίρα του και το μπλε πρόσωπο κοιτάει μακριά, ελπίζοντας να μην το έχουν συμπεριλάβει”
***
18-EC-MirrorMind_Posters_3_900
Eric Chen, Mirror Mind poster 3, 2005
Ποια ήταν η έμπνευση γι’ αυτό το έργο;
Δημιούργησα αυτά τα πόστερ για να τιμήσω και να προωθήσω την έκδοση από εμένα τον ίδιο του βιβλίου μου για τον αυτισμό, Mirror Mind. Το βιβλίο στοχεύει στο να μεταφέρει τα εσωτερικά συναισθήματά μου σαν άνθρωπος με αυτισμό και οι εικόνες αναπαριστούν ένα ποίημα από κάθε βιβλίο.
inspiration shortlink: http://wp.me/p1pa1c-iEx

Απριλίου 05, 2013

Ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει


Αναδημοσίευση, όπως αυτή αναρτήθηκε στο athens indymediaτης επιστολής του κατηγορούμενου για συμμετοχή στην οργάνωση ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ Ανδρέα - Δημήτρη Μπουρζούκου που συνελήφθη στα γεγονότα του Βελβεντού Κοζάνης. 


«ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΦΩΣ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ
ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ»

12.25μ.μ.


Η τελευταία φορά που κοίταζα το ρολόι μου. Πίσω μας ένα περιπολικό, μέσα στο βάν οι δύο σύντροφοι μου, ο «όμηρος» κi εγώ. Μόλις λίγες ώρες πριν τα συναισθήματά μας ήταν τελείως διαφορετικά. Για λίγο, φαινομενικά, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνέλλαβαν τον συντροφό μας στο «ασθενοφόρο». Εκεί, η κατάσταση στιγμιαία μας κατέβαλε, παρ’ όλα αυτά διατηρήσαμε το μυαλό μας καθαρό , στο βαθμό που ήταν πλέον δυνατόν, έτσι και εξασφαλίσαμε τη διαφυγή των συντρόφων μας.


Γυρνάμε πλέον στην αρχική μας εικόνα, οι τρεις μας μέσα στο βαν μαζί με τον «όμηρο» και μία «τυχαία» (μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς το σήμα είχε πέσει σε όλες τις γύρω πόλεις) συνάντηση με ένα περιπολικό. Τα τελευταία λεπτά της ελευθερίας μας είχαν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα. Το τί ειπώθηκε μέσα στο βαν αυτά τα λεπτά έχει μικρή σημασία για την ιστορία μας, αυτό που μετράει είναι η τελική μας απόφαση. Δε θα ρίξουμε, δε θα ρισκάρουμε τη ζωή του γιατρού. Ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο όπλο που είχαμε τελικώς σε αυτή τη συνθήκη ήταν το πάθος μας για ελευθερία. Το τραβήξαμε όσο πήγαινε. Μετά από μία καταδίωξη στους δρόμους της Βέρροιας, σχεδόν βγαλμένη από ταινία, τελικά εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό από ένα περιπολικό που τυχαία βρέθηκε εκεί. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναπαράγω εκ νέου το υπόλοιπο σκέλος της ιστορίας. Το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω, καθώς πήρε μεγάλη διάσταση, είναι το κομμάτι των βασανισμών. Ξέρω ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η εικόνα ενός ξυλοδαρμένου ανθρώπου μπορεί να γεννήσει φόβο, λύπηση, απορία. Όχι όμως για εμάς σύντροφοι. Μπορώ να πω επίσης ότι το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Όπως και να έχει δε θέλω να εστιάσω σε αυτό στην παρούσα φάση. Θέλω να εκφράσω τη δικιά μου σύντομη γνώμη για αυτές τις ώρες ξυλοδαρμού.


Από την αρχή κιόλας δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή θύμα και προφανώς δε θέλω να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Μέσα στις τέσσερις ώρες ασταμάτητου ξύλου, φυσικά ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πιθανά σενάρια γα το «τέλος» αυτών των θρασύδειλων καθαρμάτων. Ούτε φόβος, ούτε πόνος, μόνο οργή. Παρά την οδύνη της αλήθειας αρπάζεις το θέλω σου από τα μαλλιά και το γονατίζεις. Όση ώρα συνεχιζόταν το ξύλο μέσα μου επιβεβαιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια που έχω επιλέξει να στέκομαι απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα. Όλες μου οι επιλογές, όλες οι σκέψεις πήραν σάρκα και οστά. Ίσως ένα λεπτό τελικά με λυμένα τα χέρια να ήταν αρκετό. Ίσως τελικά αυτές οι στιγμές βασανισμού να είναι η σφραγίδα επικύρωσης του σάπιου συστήματος.


Ας μιλήσουμε για χρήμα όμως τώρα. Χρήμα που ρέει άφθονο(ακόμη και σε καιρούς ισχνούς που διανύουμε) στα τραπεζικά καταστήματα, στις εφορίες και σε κάθε τύπου επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων (τύπου Cosco). Το αίμα του καπιταλισμού.


Η άρνηση τοποθετησής μου ως άλλο ένα καλολαδωμένο γρανάζι σ΄αυτό το σύστημα είναι ένας από τους αρκετούς λόγους που επέλεξα τη ληστεία (προσωπικά την ορίζω ως απαλλοτρίωση) τράπεζας. Με αυτό εννοώ πως δεν είχα ποτέ τη διάθεση να αποτελέσω άλλον έναν «περαστικό» σε αυτή τη γη με μία «φυσιολογική» δουλειά, με μία «φυσιολογική» ζωή. Δεν άργησα πολύ να καταλάβω στη ζωή μου ότι η εργασία έχει ως μοναδικό σκοπό την εργαλειοποίηση του ανθρώπου με στόχο πάντα το κέρδος του εκάστοτε «κεφαλαίου». Μία διαρκής συσσώρευση κεφαλαίου σε όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάτι που δεν άργησε να δείξει τις παρενέργειές του. Κάπου εκεί είναι που έβαλα κι εγώ τα ερωτηματικά μου.


Είναι λοιπόν μεμονομένα περιστατικά κατάχρησης και διαφθοράς που οδήγησαν το σύστημα σε κρίση ή η ίδια η κρίση αποτελεί ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο για μεγαλύτερο κέρδος; Υπήρξε η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος εξαιτίας της «φούσκας» των δανείων ή ήταν ένα καπιταλιστικό τέχνασμα για μία νέα συσσώρευση, μία κεφαλαιοποίηση μεγαλύτερων διαστάσεων;


Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία κρίση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του καπιταλισμού και σίγουρα προηγήθηκε αυτής η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος. Στην προκειμένη όμως μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος.


Ο καπιταλισμός χωρίς το τραπεζικό σύστημα δε θα μπορούσε να υπάρξει. Δε θα υπήρχε ένα από τα βασικότερα μέσα για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Δεν θα πήρχε καπιταλισμός. Όπως στην ενδεχόμενη πτώση του τραπεζικού συστήματος καλέστηκε το κράτος να γεμίσει τα ταμεία των τραπεζών, έτσι αργότερα μπροστά στην επικείμενη πτώση του κρατικού μηχανισμού καλούνται οι τράπεζες να υποστηλώσουν επενδύσεις για να ακολουθήσει μία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ένας φαύλος κύκλος με μόνο στόχο να μην ξεψυχήσει ο ετοιμοθάνατος καπιταλισμός.


Κοιτάζοντας τη σύντομη ιστορία της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαική Ένωση μόνο ως ένα προσχεδιαμένο εγχείρημα θα μπορούσα να μεταφράσω την οικονομική πτώση της. Τόσο της Ελλάδας όσο και των υπόλοιπων ευρωπαικών χωρών που ακολούθησαν την κρίση. Μπαίνοντας στην ζώνη του ευρώ με την «δημιουργική λογιστική» (Greek logistics) Σημίτη παρουσιάζοντας την οικονομία της Ελλάδας ως αρκετά ισχυρή και συνεχώς αναπτυσσόμενη, αντίστοιχη των υπόλοιπων κρατών της Ε.Ε., διανύθηκε μία περίοδος χάριτος. Εκείνη την περίοδο ο κάθε μικροαστός μπορούσε να ελπίζει στον καπιταλιστικό παράδεισο. Μέχρι να αρχίσει να διαφαίνεται η «φούσκα» του καπιταλισμού ως σύστημα, με το Κραχ του 2008 και την αρχή της κατρακύλας. Ακολούθησε πάλι η «δημιουργική λογιστική» αυτή τη φορά από τον Γ. Παπανδρέου και με στόχο πλέον την «είσοδο» της Ελλάδας στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης (Δ.Ν.Τ-Ε.Κ.Τ.). Για να φτάσουμε σήμερα στο οριστικό ξεπούλημα της ανθρώπινης ζωής και την ουσιαστική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάτι που φύσικά συνδέεται με φθηνές επενδύσεις και την ευκαιρία λεηλάτησης της φύσης όπως επιχειρείται να γίνει σε διάφορες περιοχές σήμερα.


Τα βιώματα και η αφόρητη πίεση που δέχεται η κοινωνία αρκεί για να αναδειχθεί ξεκάθαρα το βρώμικο πρόσωπο του καπιταλισμού. Αναγνωρίζω την πράξη μου ως απαλλοτρίωση . Για μένα οι πραγματικοί ληστές στελεχώνουν τις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό.


Φυσικό ακόλουθο της συστημικής κρίσης είναι η καταστολή. Καταστολή στοχευμένη αλλά και γενικευμένη με σκοπό την τρομοκράτιση και την αποδυνάμωση του συνόλου της κοινωνίας. Αιχμή του δόρατος και σχεδόν μόνιμο στόχο αποτελεί ο ευρύτερος αναρχικός -ανατρεπτικός χώρος. Ένας χώρος που πολλές φορές λειτουργώντας είτε ως πυροκροτητής είτε ως καταλύτης, πυροδοτεί εξεγέρσεις και εντάσεις ενσαρκώνοντας τη λύσσα και την οργή που όλο και μεγαλώνει σε διάφορα κοινωνικά σύνολα.


Το παράδοξο στην κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι πως πλέον στοχοποιεί και άλλα τμήματα της κοινωνίας που αντιστέκονται, χαρακτηρίζοντας τους με περίσια ευκολία παράνομους και τρομοκράτες που μόνο στόχο έχουν την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σπασμωδική αντίδραση του κράτους στις Σκουριές. Με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατικό χτύπημα ο εντυπωσιακός και ολοκληρωτικός εμπρησμός του εργοταξίου των μεταλείων. Μία κίνηση που με βρίσκει σύμφωνο και στο πλευρό των ανθρώπων που την έκαναν. Ο μόνος διάλογος που μπορεί να υπάρξει με μία πολυεθνική που στόχο έχει την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης για το κέρδος είναι η αμίληκτη επίθεση. Αναγνωρίζω το θάρρος των ανθρώπων που πέρασαν στην άμεση δράση παίρνοντας τις ζωές τους στα χέρια τους. Προκάλεσαν ένα καίριο πλήγμα τόσο στην εταιρία El dorado όσο και στο κράτος. Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες αργότερα το χωριό των Σκουριών κατακλύστηκε από κατασταλτικές δυνάμεις και ακολούθησαν έφοδοι και έρευνες σε σπίτια κατοίκων του χωριού, με ένα σκηνικό που θύμιζε κάτι απο τον εμφύλιο και δείχνει τον ολοκληρωτισμό που χαρακτηρίζει το κράτος, μετατρέποντας το χωριό σε εμπόλεμη ζώνη.


Ασφαλώς δεν έλειψε η εμπλοκή των «αναρχικών τρομοκρατών» σε αυτή την ενέργεια. Από την πρώτη στιγμή τα Μ.Μ.Ε. έσπευσαν να εντοπίσουν τους «τρομοκράτες» καθοδηγητές του χτυπήματος.


Γνωστή και πάγια η τακτική των Μ.Μ.Ε.: στοχοποίηση, τρομοκράτιση και κατασυκοφάντηση. Φυσικά ακολουθώντας πάντα πιστά τις οδηγίες του εκάστοτε φορέα, είτε είναι η κρατική ασφάλεια, είτε είναι η αντιτρομοκρατική είτε απευθείας η κυβερνητική γραμμή. Γνήσιοι «εργάτες» της καταπίεσης και της υποταγής σκάβουν λάκκους –αρκετούς σε βάθος να χωράν όλοι μέσα- για να ακολουθήσει ο κατασταλτικός βραχίονας και η δικαστική μαφία να θάψει κάθε τί που αντιστέκεται.


Κάπως έτσι ξεκινάει και το παραλήρημα (γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας) των Μ.Μ.Ε. αμέσως μετά τη σύλληψή μας. Η είδηση ιδανική για τρομοδελτία και σενάρια αντιτρομοκρατικής φαντασίας. Δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω την ξεκάθαρη πολιτική γραμμή που ακολούθησαν τα Μ.Μ.Ε., αναπαράγωντας με στόμφο και τον απαραίτητο συναισθηματισμό την σίγουρη εμπλοκή μας και σε άλλες ενέργειες πέραν της ληστείας. Με μία τακτική αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ιταλία για να χτυπήσουν τον αναρχικό χώρο (επιχείρηση ORAI), το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καταστήλει οποιαδήποτε πηγή αντίστασης.


Δεν μπορούσα να μην προβλέψω τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες της συλληψής μου. Από στιγμή σε στιγμή θα με καλούσε κάποιος ειδικός εφέτης ανακριτής, υπεύθυνος για τα θέματα «τρομοκρατίας» (ίσως να τον έλεγαν Μόκκα;) και με μηδενικά στοιχεία και χωρίς κανένα συγκεκριμένο σκεπτικό -παρά μόνο τις εικασίες της αντιτρομοκρατικής- θα με έχριζε μέλος κάποιας οργάνωσης. Φυσικά η επιβεβαίωση της προβλεψής μου δεν άργησε να έρθει.


Τελικά ο ειδικός εφέτης ανακριτής με κάλεσε (Μόκκας στο όνομα) και με συμπεριέλαβε στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Φυσικά, αναγνωρίζω τη δράση της ε.ο. Σ.Π.Φ. και τα μέλη της ως επαναστάτες, όμως αυτό είναι κάτι που δε με εμποδίζει να δηλώσω ότι δεν έχω καμία σχέση με την οργάνωση. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της και μας χωρίζουν ουσιαστικές διαφορές, τόσο σε προταγματικό επίπεδο όσο και στη γενικότερη αντίληψη του κοινωνικού συνόλου. Για το κράτος, το να με εντάξει στην ε.ο.Σ.Π.Φ. είναι ένας εύκολος τρόπος να διευρύνει το κατηγορητήριο και να παρατείνει τα χρόνια φυλάκισης. Για μένα όμως, είναι ένα απροκάλυπτο τσουβάλιασμα, μία ομαδοποίηση, που αυτομάτως καταλύει οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο χαρακτηρίζει τον εκάστοτε αγωνιστή.


«Το τίμημα του αυτοκαθορισμού δεν είναι ποτέ φθηνό, σε μερικές περιπτώσεις είναι αδιανόητα ακριβό.»


Ο δρόμος για την επανάσταση και την αναρχία σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως δεν θα γινόταν να είναι ένας και μοναδικός ασχέτως την εκάστοτε υπάρχουσα συνθήκη. Τα μέσα μας είναι γνωστά και πρέπει συνεχώς να εξελίσσονται, η γκάμα επιλογής στο οπλοστάσιο αρκετά μεγάλη. Θεωρώ πως κάθε επαναστάτης πρέπει να έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να επιλέξει τα καταλληλότερα «όπλα» που αναλογούν στις αντίστοιχες συνθήκες. Ο δρόμος της αντίστασης έχει πολλές πτυχές και σίγουρα είναι απαραίτητος ένας πολύμορφος αγώνας. Είτε είναι μία αφίσα για απεργιακή συγκέντρωση, είτε η κατάληψη κάποιου κρατικού κτηρίου, είτε είναι ένας εμπρησμός τράπεζας, είτε μία βομβιστική επίθεση σε κάποιο κρατικό μηχανισμό ή ακόμη η απαλλοτρίωση του κρατικού χρήματος, ο στόχος είναι παντα ο ίδιος. Αφενός ένα πλήγμα στις δομές και λειτουργίες του καπιταλισμού, αφετέρου η διάχυση των μέσων, των πρακτικών και των αντιλήψεων αγώνα, για την αναρχία, για την ελευθερία.


Βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτή την πολυποίκιλη κοινωνία παλεύοντας πάντα για μένα, για τους συντρόφους μου, για την οριστική καταστροφή του συστήματος και την ολική ανατροπή του υπάρχοντος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματάω να ασκώ την κριτική που αρμόζει σε όλους αυτούς που με την ανοχή τους και την αδιαφορία τους αναπαράγουν και συντηρούν ένα σάπιο και καταπιεστικό σύστημα.


«Αυτή η επανάσταση πρέπει απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα και αν η βία είναι αυτή καθαυτή κακή. Θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θα αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θα αποφάσιζαν να τα απαρνηθούν οικειοθελώς.»


Η βία πηγάζει από μέσα μας και είναι η μόνη αξιοπρεπής απάντηση απέναντι στην εξαθλίωση και την μιζέρια που γεννάει αυτό το σύστημα.


Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ένα φαινομενικό γεγονός των καιρών μας. Το ιστορικής σημασίας ζήτημα που τίθεται είναι προς ποιά κατεύθυνση έρχεται αυτή η πόλωση. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτής είναι τα ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις εκλογές και τα αρκετά συχνά φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, αυτή είναι μια επιφανειακή τοποθέτηση στα «άκρα» καθώς στερείται συνείδησης. Με το προφίλ ενός δήθεν αντισυστημικού κόμματος η Χρυσή Αυγή κατάφερε και συγκέντρωσε ένα ποσοστό οργής από ένα κοινωνικό σύνολο.


Φυσικά δεν είμαι ούτε οπαδός της «Θεωρίας των άκρων» ούτε θεωρώ τη Χ.Α. αντισυστημική. Είναι ξεκάθαρο για μένα πως είναι κομμάτι αυτού του συστήματος και παράλληλα όπλο του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτό το φαινόμενο δεν πρέπει να τύχει λιγότερης προσοχής αυτής που απαιτείται.


Ας οργανωθούμε να προτάξουμε έναν πολύμορφο και διαρκή αγώνα. Να καταστρέψουμε από τα θεμέλια την εργασία ως άλλη μία σχέση καταπίεσης απαλλοτριώνοντας συνειδητά τον καπιταλιστικό πλούτο με σκοπό την όξυνση και την υποστήριξη του αγώνα. Ακολουθώντας το δρόμο της άμεσης δράσης να περάσουμε στην ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Με διαρκή επικοινωνία και συνεχή ζύμωση στους κόλπους του αναρχικού-ανατρεπτικού χώρου, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας μπορούμε να διαχύσουμε τις αναρχικές σχέσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης της ζωής μας. Με τη συνεχή παρουσία μας στους δρόμους και με άγριες οδομαχίες διαμορφώνονται συνειδήσεις, διαμορφώνεται η μαχητική διάθεση, διαχέεται η αγωνιστική βία. Όχι, οι μολότοφ και τα οδοφράγματα, δεν αποτελούν το απαραίτητο πέρασμα για την αναβάθμιση στα γκαζάκια, στις βόμβες και τον ένοπλο αγώνα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου αγώνα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Όσο χρειάζονται οδομαχίες άλλο τόσο χρειάζονται νυχτερινά σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού με κάθε μέσο. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια έκφανση της μάχης, απαραίτητη που πρέπει να στηρίζει και να στηρίζεται από τους ευρύτερους κινηματικούς αγώνες. Οποιοδήποτε σαμποτάζ είναι αποκομμένο από τους κινηματικούς αγώνες και τις ευρύτερες διεκδικήσεις έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει στα ψιλά γράμματα της ιστορίας ως γεγονός και εν τέλει να αποσιωπηθεί.


Ας αφήσουμε λοιπόν ένα ανεξήτιλο «αποτύπωμα» στην ιστορία. Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει, ας κάνουμε εφικτή μία επανάσταση για την ανατροπή της πλουτοκρατίας, για την αναρχία».

Ανδρέας - Δημήτρης Μπουρζούκος
Κορυδαλλός, Α' Πτέρυγα
Μάρτιος 2013

Απριλίου 03, 2013

Έξοδος από τα πορνεία Ευρώ και Ε.Ε.


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ*
Από τα τραγικά για τον κυπριακό λαό τελευταία συμβάντα, εκτιμώ ότι μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε τα ακόλουθα πέντε σταράτα συμπεράσματα:
1) Όπως με την τουρκική εισβολή το 1974 αποδείχθηκε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει καμία κυριαρχία, σήμερα αποδεικνύεται με τον πλέον ηχηρό τρόπο ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. ούτε την ευημερία ούτε βεβαίως τηνκυριαρχία των λαών διασφαλίζει.
2) Όταν μια αριστερή κυβέρνηση διαμορφώνει μια οικονομία όπως η κυπριακή, της οποίας η αναλογία του ΑΕΠ της με τις καταθέσεις των τραπεζών της είναι εντόνως δυσανάλογη υπέρ των δεύτερων, όταν αφήνει ασύδοτους τους τραπεζίτες να τζογάρουν επικίνδυνα και όταν θεωρεί επίτευγμα τηνεισροή μαύρου χρήματος, φουσκώνει μια φούσκα, η οποία αργά η γρήγορα θα σκάσει.
3) Είναι αδύνατον, όπως μας προτρέπει να πράξουμε ο ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές φιλοευρώ δυνάμεις, ναπαραμένεις μέσα στα πορνεία του ευρώ και της Ε.Ε. και ταυτόχρονα να θεωρείς ότι μπορείς να διαπραγματευτείς με τους νταβάδες αυτών των των πορνειών τη μη εκπόρνευση σου.
Εξηγούμαι: είτε πλανώνται πλάνην οικτρά είτε είναι συνειδητά υπηρέτες του γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου, όλοι εκείνοι οι οποίοι υσποστηρίζουν ότι είναι δυνατόν να βρεθεί φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση εμμένοντας στην παραμονή μιας χώρας στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε, και μάλιστα διακηρύσσοντας ότι είναι οι καλύτεροι θεματόφυλακές τους.
Βεβαίως, ακόμη χειρότεροι είναι οι εκείνοι οι αδίστακτοι ψεύτες, όπως ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης, οι οποίοι είτε αποδέχονται είτε προτείνουν – λίγη σημασία έχει – την άμεση κλοπή του λαού τους για να ικανοποιήσουν τους τοκογλύφους του.
4) Όσα μας έλεγαν οι υπερασπιστές της παραμονής στην Ευρωζώνη ότι θα συμβούν αν φύγουμε από το αυτήν, κι ακόμη όσα μας έλεγαν ότι θα πράξουν οι κομμουνιστές όταν πάρουν την εξουσία, συμβαίνουν και μάλιστα με το παραπάνω εντός Ευρωζώνης εν πλήρη κυριαρχία του καπιταλισμού.
Εξηγούμαι και πάλι: πέρα από τα καύσιμα που δεν έχουμε γιατί δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε, πέρα από τα φάρμακα που όλο και περισσότερο λείπουν και δεν μπορούμε να πληρώσουμε, πέρα από το ότι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών μέσω των χαρατσιών μετατράπηκαν σε νοικάρηδες, πέρα από το ότι τα κρατικά ομόλογα – τα οποία υποτίθεται ότι ήταν για τους κοινούς θνητούς οι πλέον φρόνιμες τοποθετήσεις- αποδείχθηκαν κουρελόχαρτα, ήλθε και το επιστέγασμα: οι ίδιες οι τράπεζες, αυτοί οι ναοί του Μαμωνά, οι οποίες παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν μαζί με τα χρηματιστήρια σε Ευρώπη και ΗΠΑ να αντιμετωπίζονται ως η ατμομηχανή των οικονομιών τους και ως εκ τούτου να τροφοδοτούνται με χρήμα πριν και πάνω απ’ όλους, αποδείχθηκαν ο πλέον αφερέγγυος μηχανισμός του συστήματος.
5) Αν πράγματι θέλουμε να βοηθήσουμε τον κυπριακό λαό και τους ίδιους μας τους εαυτούς, η μόνη λύση είναι όσο πιο γρήγορα γίνεται να σταθούμε μπροστάρηδες σε ένα μετωπικό κίνημα ρήξης με το ευρώ και την Ε.Ε., που αν το ακολουθήσουν και άλλοι λαοί, οι οποίοι – απ’ ότι φαίνεται από πρόσφατες δημοσκοπήσεις- αρχίζουν να συνειδητοποιούν αυτή την αναγκαιότητα, τότε αντί να μας τρέχουν θα τους τρέχουμε εμείς, συνθλίβοντας τα πορνεία που κατασκεύασαν για να εκμεταλλεύονται τους λαούς.
Μόνο αν το «ναι» σε όλα του Αναστασιάδη, και το λειψό «όχι» της Κυπριακής Βουλής, μετατραπεί και από τους Κύπριους και από μας και τους άλλους λαούς της Ευρώπης σε άμεσο – και όχι του Αγίου σοσιαλισμού- «όχι» στο ευρώ και στην Ε.Ε., αλλά και σε κάθε άλλο ιμπεριαλιστή δυνάστη όπως οι ΗΠΑ, ή η Ρωσία, μπορούμε να σωθούμε.
Όσο γρηγορότερα λοιπόν το βροντοφωνάξουμε αυτό το «όχι» τόσο το καλύτερο και για τους Κύπριους αδελφούς μας και για μας τους ίδιους.
*Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» της Κυριακής 31 Μαρτίου 2013

Απριλίου 02, 2013

Λουκέτο και στο «Βιβλιοπωλείο της Εστίας»

Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ



(...)Με το που έγινε γνωστό το δυσάρεστο νέο, το Διαδίκτυο πήρε φωτιά. Ακόμα και άνθρωποι που είχαν καιρό ν' αγοράσουν από εκεί βιβλία εξέφραζαν τη θλίψη τους, έχοντας πλήρη συνείδηση τι τεράστιο κεφάλαιο αντιπροσωπεύει το «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» για την πολιτιστική ιστορία του τόπου μας.
Είχε ιδρυθεί το 1885 από τον Τηνιακό δάσκαλο και ικανότατο έμπορο Γεώργιο Κασδόνη, τον οποίο διαδέχτηκε το 1901 ο ανιψιός του Ιωάννης Κολλάρος. Ο Κολλάρος παρέδωσε το 1956 τη σκυτάλη των εκδόσεων και του βιβλιοπωλείου στο γαμπρό του Κωνσταντίνο Σαραντόπουλο. Και μετά το θάνατο του τελευταίου, το 1972, τα ηνία κράτησε η κόρη του Μαρίνα Καραϊτίδη, μέχρι που το 1998 η επιχείρηση χωρίστηκε σε δύο διακριτούς κλάδους, με χωριστή έδρα και αυτόνομη ανάπτυξη. (...)

(...)Η προϊστορία του «Βιβλιοπωλείου της Εστίας» ξεκινά το 1881 -έτος ανάτασης και ευφορίας για την Ελλάδα, χάρη στην προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Αρτας- όταν ο Τήνιος δάσκαλος Γεώργιος Κασδόνης αναλαμβάνει τη διεύθυνση του εβδομαδιαίου περιοδικού «Εστία». Ο ίδιος, τέσσερα χρόνια αργότερα, θα εισβάλει δυναμικά και στον εκδοτικό και βιβλιοπωλικό κλάδο, αντλώντας από το πνευματικό κεφάλαιο που του παρείχε «ο κύκλος της Εστίας», στον οποίο σύχναζαν από τον Παλαμά, τον Βιζυηνό και τον Πολέμη ώς τον Δροσίνη, τον Σουρή και τον Ξενόπουλο. Ο ανιψιός του Ιωάννης Κολλάρος, που τον διαδέχτηκε το 1901, όπως και οι περισσότεροι εκδότες της εποχής, αντικατέστησε το τυπογραφείο με το βιβλιοπωλείο ως επίκεντρο της εμπορικής δραστηριότητάς του, αναδεικνύοντάς το και ως χώρο κοινωνικών και πνευματικών συναναστροφών.(...)
Το βιβλιοπωλείο τότε στεγαζόταν στον αριθμό 38 της Σταδίου, όπου και παρέμεινε ώς το 1972, μ' ένα σύντομο διάλειμμα το 1937-1938, που χρειάστηκε να μεταφερθεί στην Πεσμαζόγλου. Ο γαμπρός του Κολλάρου, ο αξιωματικός του Πυροβολικού Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος, ήταν εκείνος που συγκέντρωσε γύρω από τις εκδόσεις της Εστίας σχεδόν όλους τους πεζογράφους της γενιάς του '30, δίνοντας στον οίκο το στίγμα που έμελλε να τον συνοδεύει μέχρι σήμερα. Και ποιος δεν περνούσε απ' το βιβλιοπωλείο: καθηγητές πανεπιστημίου, όπως ο Συκουτρής και ο Κακριδής, νεότεροι συγγραφείς, όπως ο Βενέζης, ο Μυριβήλης, ο Καραγάτσης, η Γαλάτεια Σαράντη, ο Αντώνης Σαμαράκης και φυσικά ο Πέτρος Χάρης, διευθυντής της «Νέας Εστίας» επί δεκαετίες, ο Κατσίμπαλης, ο Καραντώνης, ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος... Στο κατάστημα της Σταδίου, πάνω στο καθήκον, άφησε ο Σαραντόπουλος, το '72, την τελευταία του πνοή.
Τον διαδέχτηκε η κόρη του, Μάνια Καραϊτίδη, η οποία κατάφερε να επιβληθεί σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο και να κρατήσει την επιχείρηση ακμαία, σε πείσμα των μεγάλων ανακατατάξεων που πραγματοποιήθηκαν στη βιβλιαγορά μετά τη μεταπολίτευση. Στη νέα έδρα του βιβλιοπωλείου, στην οδό Σόλωνος, άρχισε να φυσάει φρέσκο αεράκι, καθώς ο κατάλογος των εκδόσεων της «Εστίας», πέρα από τη «Λωξάντρα» και τα υπόλοιπα βιβλία της Μαρίας Ιορδανίδου, ενισχύθηκε και με έργα των Πέτρου Τατσόπουλου, Χρήστου Χωμενίδη, Φαίδωνα Ταμβακάκη ή του πρόωρα χαμένου Χρήστου Βακαλόπουλου. Ολοι οι παραπάνω συνάντησαν στο πρόσωπο της κυρίας Μάνιας μια υπέροχη συνομιλήτρια. Και το γραφείο της, μέχρι πριν από λίγους μήνες, παρέμενε φιλόξενο για κάθε περαστικό.(...)

Στα χρόνια της σεβάσμιας «κυρίας Μάνιας» (Καραϊτίδη) και για την ακρίβεια το 1972 ήταν που το κατάστημα της οδού Σταδίου μετεγκαταστάθηκε στη Σόλωνος, ένα δρόμο δίχως εμπορική κίνηση ακόμη, μ' ένα και μοναδικό αξιόλογο βιβλιοπωλείο, την «Ενδοχώρα» του Μ. Μοσχονά.
Η παράτολμη αυτή κίνηση της κ. Καραϊτίδη -η οποία σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας- άλλαξε άρδην τα δεδομένα, τόσο στη σύνθεση των πελατών της «Εστίας» όσο και στη φυσιογνωμία της περιοχής.
Το κοινό του βιβλιοπωλείου ενισχύθηκε από τους φοιτητές της Νομικής Σχολής, ενώ σύντομα κι άλλοι εκδότες δραστηριοποιήθηκαν στους γύρω δρόμους, μετατρέποντας σε βιβλιότοπο όλη τη γειτονιά. Το δε γραφείο της κυρίας Μάνιας, πάντα ανοιχτό και φιλόξενο, δεν ήταν απλώς ένα φιλολογικό στέκι για τους παλιούς και τους νεότερους συγγραφείς του οίκου ή για βιβλιόφιλους πολιτικούς και δημοσιογράφους, αλλά κι ένα είδος άτυπου πανεπιστημίου με πολλούς αποφοίτους...
Η κρίση έπαιξε καθοριστικό ρόλο για το άδοξο τέλος του βιβλιοπωλείου. Η αλήθεια όμως είναι πως τα οικονομικά του προβλήματα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Φημισμένο για το έμψυχο δυναμικό του -δίχως υπερβολή, οι υπάλληλοί του ήταν κινητές βιβλιοθήκες- το «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» θύμιζε μέχρι πρότινος βιβλιοθήκη και το ίδιο, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση ν' αναζητήσει κανείς κάποιον παλιότερο, όσο και σπάνιο τίτλο και να μην εξυπηρετηθεί.(...)
Σταδιακά, ωστόσο, η ακτινοβολία του θάμπωνε. Δεν στάθηκε δυνατό να εκσυγχρονιστεί για να προσελκύσει νέους ανθρώπους, ενώ και οι παλιότεροι πιστοί του πελάτες αντιλαμβάνονταν ότι τα προβλήματά του όλο και γιγαντώνονταν.(...)
Ολόκληρο το ρεπορτάζ της Σταυρούλας Παπασπύρου που δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥθΕΡΟΤΥΠΙΑ μπορείτε να το βρείτε εδώ