Ρήξη και "ρήξεις – μαϊμού"

του Νίκου Μπογιόπουλου

 Πέντε χρόνια τώρα έχουμε:

    Αλλεπάλληλες µειώσεις μισθών και συντάξεων. Κατάλυση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας και η καταβύθιση του µισθού του εργαζοµένου στα κατώτατα επίπεδα. Διεύρυνση της «ευέλικτης εργασίας» που σε συνδυασµό µε το αντιασφαλιστικό παραλήρηµα οδηγεί σε δουλειά µέχρι το θάνατο και σε συντάξεις πείνας. Καθεστώς εργοδοτικής ασυδοσίας στις απολύσεις. Ξεπούληµα στους ιδιώτες οτιδήποτε είχε αποµείνει ως δηµόσιος τοµέας της οικονοµίας. Εκποίηση των πάντων, από τον αέρα µέχρι το έδαφος και από τη θάλασσα µέχρι το νερό και το υπέδαφος. Διατήρηση της φορολογικής ασυδοσίας του µεγάλου κεφαλαίου σε συνδυασµό µε την επέκταση της καταλήστευσης του λαού µέσω της διεύρυνσης της έµµεσης φορολογίας.

    Τα παραπάνω δεν συνιστούν µια πολιτική «έκτακτη» και «παροδική». Είναι µια πολιτική µόνιµου χαρακτήρα, απροσδιόριστης διάρκειας και αδιόρατου τέλους.

    Η πολιτική αυτή δεν οφείλεται σε «ψυχολογικούς» παράγοντες που έχουν να κάνουν με την «ψυχοσύνθεση» του Σόiμπλε ή με την «ψυχοσύνθεση» της Λαγκάρντ.

    Η πολιτική που όλα αυτά τα χρόνια έχει επιβληθεί στον τόπο στο όνομα της «αντιμετώπισης της κρίσης» και της «σωτηρίας του λαού» έχει στόχο:

    1) Να προστατεύσει τα συµφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζών και να διατηρεί την Ελλάδα σε ρόλο πειραµατόζωου για την εφαρµογή µέτρων προστασίας και απόδρασης των µονοπωλίων του ευρωενωσιακού χρηµατοπιστωτικού συστήµατος από τα κρισιακά φαινόµενα.

    2) Να ρίξει τόσο τα βάρη της κρίσης όσο και αυτά του υπέρογκου δηµόσιου χρέους στα λαϊκά στρώµατα, που δεν έχουν την παραµικρή ευθύνη για το ξέσπασµά της και που φυσικά όπως δεν ωφελήθηκαν στο παραµικρό από τα προηγούµενα «αναπτυξιακά» δάνεια του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, έτσι δεν πρόκειται να ωφεληθούν και από τα νέα τα «μνημονιακά» δάνεια.

    3) Να δηµιουργηθούν προϋποθέσεις νέας κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενίσχυσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής του, όπως και της ανταγωνιστικότητάς του, κάνοντας πολύ φτηνότερη την εργατική δύναµη, διαµορφώνοντας µεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, παραδίδοντας πολύ περισσότερους τοµείς, δηµόσιες επιχειρήσεις και δηµόσια περιουσία στην άµεση και ληστρική εκµετάλλευση των κεφαλαιοκρατών και παρέχοντας στους τελευταίους πολύ περισσότερες παροχές, διευκολύνσεις, κίνητρα και προνόµια.

    4) Να διαµορφωθούν στην Ελλάδα συνθήκες όπου το µεγάλο κεφάλαιο αφενός θα διέλθει την κρίση µε τις λιγότερες δυνατές ζηµιές για το ίδιο, αφού οι ζηµιές αυτές επιφορτίζονται ως επιπλέον βάρη στις πλάτες του λαού και, αφετέρου, µετά την κρίση, να έχει διαµορφωθεί µια χώρα-«Ελ Ντοράντο», όπου οι κεφαλαιοκράτες θα έχουν ελεύθερο το πεδίο από εργασιακά δικαιώµατα και κοινωνικές κατακτήσεις, ώστε να εξασφαλίσουν µια νέα κερδοφορία, θεµελιωµένη πάνω στο έδαφος της απόλυτης κοινωνικής εξαθλίωσης και της µηδενικής αντίστασης εκ µέρους των εργαζοµένων.

    Ποια πρέπει, εποµένως, να είναι η αντίδραση του λαού σε όσα του προκάλεσαν οι «σωτήρες» και σε όσα ακόµα πιο απάνθρωπα του ετοιµάζουν; Ποιο είναι το «χρέος» του απέναντι στις υποδείξεις να σκύψει, να γονατίσει και να πληρώνει την κρίση τους;  

    Ποια πρέπει να είναι η δική του «κόκκινη γραμμή» και η δική του αδιαπραγμάτευτη… «διαπραγματευτική» τακτική:    

• Η µόνη «πληρωµένη» απάντηση στις προσταγές να πληρώσει ο λαός τα χρέη των κεφαλαιοκρατών, ώστε να διέλθει ο καπιταλισµός την κρίση του, είναι µία και µόνο – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Δεν αναγνωρίζουµε το χρέος σας».

• Η μόνη «διαπραγματευτική» τακτική στις προσταγές και στις απειλές να πληρώνει ο λαός από τους κοµµένους µισθούς και τις κοµµένες συντάξεις του για να γυρίζει το γρανάζι της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Δεν πληρώνουµε».

• Η μόνη «κόκκινη γραμμή» απέναντι στον «πατριωτισμό» και στα κίβδηλα κυρήγματα περί «εθνικής κυριαρχίας» που αποδέχονται τον «μονόδρομο» των επιτηρήσεων, η απάντηση σε όλα τα συναφή µε τα οποία καλούν το λαό να προσκυνήσει είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Έξω το ΔΝΤ, αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους, ανυπακοή σε  ντόπιους και ξένους καπιταλιστές που µόνη τους “πατρίδα” είναι το κέρδος».

• Η μόνη «αντιπρόταση» στην πολιτική της μόνιμης λιτότητας που φιλοτεχνεί η τάξη των χορτάτων είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Ταξική ενότητα και ενιαία πάλη των λαϊκών στρωµάτων για πέρασµα όλου του παραγόµενου πλούτου στα χέρια του λαού».

• Η μόνη «εναλλακτική» θέση στα περί «νέων κινήτρων για επενδύσεις» της πλουτοκρατίας που θα φέρουν τάχα «ευηµερία» είναι µία – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Απαλλοτρίωση των παραγωγικών δυνάµεων από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό µε εγκαθίδρυση λαϊκού ελέγχου και κοινωνικό προσανατολισµό».

• Η μονή απάντηση που αφοπλίζει τους εκβιαστές, που ακυρώνει τις απειλές τους, που γελοιοποιεί τα τελεσίγραφα του τύπου «ή αποδέχεστε την  πολιτική μας ή σας στραγγαλίζουμε οικονομικά, παίρνουµε τα κεφάλαιά µας και φεύγουµε από τη χώρα» είναι µία, είναι καθαρή, είναι απλή – και πρέπει να δοθεί µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Εργοστάσια χωρίς βιομήχανους υπάρχουν, βιοµήχανοι χωρίς εργοστάσια δεν υπάρχουν. Καράβια χωρίς εφοπλιστές υπάρχουν, εφοπλιστές χωρίς καράβια δεν υπάρχουν. Τράπεζες χωρίς τραπεζίτες υπάρχουν, τραπεζίτες χωρίς τράπεζες δεν υπάρχουν».

• Η απάντηση, τελικά, δεν µπορεί παρά να είναι µία – και δεν µπορεί να δοθεί παρά µόνο µε οργανωµένο και µαζικό τρόπο:

    «Κοινωνικοποίηση των µέσων παραγωγής και όλου του παραγόµενου πλούτου».

    Με άλλα λόγια:

    Κατάργηση του ατοµικού, του καπιταλιστικού κέρδους και αντικατάστασή του µε την έννοια του λαϊκού, του συλλογικού, του κοινωνικού οφέλους.

    Πέρασµα από την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία, από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζηµιών στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου µόχθου και στην έξωση από το προσκήνιο των εκπροσώπων του φιλοτοµαρισµού, των «θεσμών» τους και της εξουσίας τους.

    Αυτή η εξουσία, η εξουσία των κεφαλαιοκρατών, των εγχώριων κοµµάτων τους και των διεθνών παραστατών τους, πρέπει να ανατραπεί από την δημοκτατική και πλειοψηφική βούληση του λαού. Και να αντικατασταθεί από µια λαϊκή εξουσία, µε µια κυβέρνηση βγαλµένη µέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήµα της και ανά πάσα στιγµή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

    Συμπερασματικά: Στην Ελλάδα (όπως και σε κάθε άλλη καπιταλιστική χώρα) το ζήτηµα από τη σκοπιά των λαϊκών συµφερόντων δεν µπορεί να επιλυθεί µε όρους µιας «καλύτερης», µιας «βελτιωµένης» διαχείρισης του συστήµατος.

    Δεν μπορεί να επιτευχθεί με «διαπραγματεύσεις», με συμφωνίες και με «έντιμους» συμβιβασμούς με τους εκπροσώπους της ατιμίας, με τους εκβιαστές και με τους δυνάστες.

    Τα γεγονότα βοούν: Ακόµα και αν αναδειχθεί από την πλειοψηφία του λαού μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στα λόγια θα είναι φιλεργατική, άρα αν αναδειχτεί και αντίστοιχη κυβέρνηση, αυτή δεν θα µπορέσει να ξεπεράσει τα όρια των βασικών νόµων του καπιταλισµού αν δεν επιλύσει το ζήτηµα της κοινωνικοποίησης των βασικών µέσων παραγωγής, την αποδέσµευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασµό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω.

    Το ξεπέρασµα, εποµένως, της οικονοµικής κρίσης και της αξιοποίησης της οικονομικής κρίσης από τον ιμπεριαλισμό για το βάθεμα της εκμετάλλευσης λαών και χωρών, είναι κυρίως πολιτικό και όχι οικονοµικό ή δηµοσιονοµικό πρόβληµα.

    Που σημαίνει: Η «Λυδία Λίθος» του προβλήµατος δεν είναι άλλη από το ποιος κατέχει τον πλούτο. Και για την ακρίβεια: το πώς αυτοί που τον παράγουν θα τον πάρουν στα χέρια τους. Εκείνο δηλαδή που εκ των πραγµάτων τίθεται επί τάπητος είναι το ζήτηµα της εξουσίας.

    Εποµένως, η μόνη διέξοδος και ο πραγματικός «µονόδροµος» είναι:   

- Η ανάδειξη του επείγοντος χαρακτήρα των αναγκών του εργαζόµενου λαού.

- Η κατάδειξη - µέσα από την ίδια την πείρα της διεκδίκησης - ότι η ικανοποίηση  ακόµα και των πλέον άµεσων λαικών αναγκών, σηµαίνει αντιπαράθεση με τη συνολική πολιτική του µεγάλου κεφαλαίου.

- Η σύνδεση του µερικού µε το γενικό, µέσα από σχέδιο και επεξεργασία, ώστε να συσπειρώνεται ο λαός, να σφυρηλατεί την ενότητά του, να εδραιώνει την  κοινωνική συµµαχία του και να αποσπάται από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή της αστικής τάξης, των κομμάτων της, των εταίρων της.

- Κινήσεις και τακτική που ο ορίζοντάς τους δεν θα τελειώνει στη µέση του δρόµου, αλλά θα φωτίζεται από τη συνολική στρατηγική για το πέρασµα από την προϊστορία της εκµετάλλευσης στην Ιστορία της απελευθέρωσης, που συνεπάγεται ανυποχώρητο µέτωπο απέναντι στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις οι οποίες λειτουργούν ως «µαξιλάρι ασφαλείας» της αστικής κυριαρχίας.

    Όλα αυτά προϋποθέτουν την άνοδο της ταξικής πάλης µέσα από την οξυγόνωση του εργατικού κινήµατος. Το κέρδισµα πλατιών εργατικών και λαικών µαζών µέσα από την κάθοδό τους στο στίβο των ταξικών αγώνων.

    Αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για το ριζικό µετασχηµατισµό της κοινωνίας, αφού χωρίς την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων ο λαός θα παραδέρνει από τον έναν αντιλαϊκό διαχειριστή στον άλλο.

     Οι «νουνεχείς», διαβλέποντας τον κίνδυνο που µπορεί να γεννηθεί µέσα από τέτοια «καινά δαιµόνια», αντιλαμβανόμενοι ότι τα προηγούμενα θα μπορούσαν να συνθέτουν το περιεχόμενο της πραγματικής ρήξης με το σύστημά τους, μια ρήξη που ουδεμία σχέση έχει με τις «ρήξεις – μαιμού» και με τις ψευδοπροφητείες που τις συνοδεύουν, απαντούν:

    «Ναι, µα µπροστά στον καπιταλισµό που ναι µεν είναι απάνθρωπος, αλλά εντούτοις ορθώνεται µπροστά µας ως “απόλυτη βεβαιότητα”, τι νόηµα έχει να συγκρουστούµε µε τους ισχυρούς επισύροντας την µήνιν τους; Τι νόηµα έχει να “ρισκάρουµε” και να “κινδυνεύσουµε”, µόνο και µόνο για την “αβεβαιότητα” ενός “άλλου” κόσµου»;

    Απέναντι σε όλη τούτη τη θλιβερή «ζωντάνια» της µοιρολατρίας, της υποταγής και του ραγιαδισµού η ποίηση σχολιάζει:

    «Αργοπεθαίνει αυτός που δεν ρισκάρει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα/ που κρύβει το κυνήγι των ονείρων του/ εκείνος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του/ µια φορά έστω στη ζωή του να πετάξει από πάνω του τις “φιλικές συµβουλές” (...). Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει κάτι πριν καν το αρχίσει».

ΠΗΓΗ: enikos.gr

Η ελληνική ελίτ διαδηλώνει υπέρ της ΕΕ

Σχόλιo: Πέντε χρόνια ελληνικής οικονομικής καταστροφής, με τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων να έχει καταστραφεί, και η ελληνική ελίτ συνεχίζει σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Πάρτυ δίπλα στην πισίνα με την σαμπάνια να ρέει αφθονη, σπίτια και ακίνητα στο Λονδίνο και δις € σε καταθέσεις στο εξωτερικό. Γράφουμε εδώ και 5 χρόνια ότι η ελληνική ελίτ όχι μόνο δεν συμμετείχε οικονομικά αλλά αύξησε και την περιουσία της. Αυτοί και τα– κοντινά στην ελίτ– προνομιούχα στρώματα είναι ο «λαός» που συμμετέχει στις υπέρ της ΕΕ διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, αυτοί είναι που έφαγαν μαζί τα λεφτά τόσα χρόνια, αυτοί δημιούργησαν το χρέος βάζοντας μας στην ΕΕ και επωφελούμενοι από τον εύκολο αβέρτα δανεισμό, με τα ασύλληπτα υπερ-κέρδη και τις υπερκοστολογήσεις για να χτίσουν την “ισχυρή Ελλάδα”, αυτοί επωφελήθηκαν από αυτό και αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Τα λοιπά που γράφει ο δημοσιογράφος για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι υπάρχει έστω και η ελάχιστη περίπτωση να προχωρήσει σε πτώχευση κ.λπ., είναι απλά παραμύθια για αγρίους και η πραγματικότητα με την υπογραφή πολύ σύντομα του 3ου«αριστερού» μνημονίου με τα νέα μέτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ. πολύ σύντομα θα δείξει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλεσμένος στο …πάρτυ αλλά οι βολεμένοι του δεν πήγαν για να μην …ξεκαρφωθούν. (Εμφάσεις στο κείμενο δικές μας)

ΠΗΓΗ: Henry Foy, “Affluent Greeks fret as they teeter on the edge”, Financial Times, 21.06.2015

(Ανταπόκριση από την Αθήνα)

Πρόσφατα σε ένα πάρτυ στο ξενοδοχείο Semiramis που βρίσκεται στα καταπράσινα εύπορα βόρεια προάστια της Αθήνας, τα βατόμουρα έπλεαν σε ποτήρια σαμπάνιας και άνδρες με λινά πουκάμισα κάπνιζαν πούρα γύρω από την πισίνα, καθώς η ελίτ της πόλης προσπαθεί να προσποιηθεί ότι η χώρα δεν είναι στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης .

Ώρες νωρίτερα, € 1,6 δισ είχαν φύγει από τις Ελληνικές τράπεζες, με αποτέλεσμα η Αθήνα να απευθύνει έκκληση προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για περισσότερη χρηματοδότηση έκτακτης ανάγκης καθώς η διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των διεθνών πιστωτών και της λαϊκιστικής κυβέρνησης της χώρας συνεχίζεται.

Στο γενέθλια δίπλα στην πισίνα, ευκατάστατοι επιχειρηματίες, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και κοσμικοί συζητούσαν σε ήρεμο τόνο σχετικά με το πότε οι τράπεζες θα μπορούσαν να κλείσουν ή να επιβάλλουν όριο στις αναλήψεις μετρητών. Επίσης, εξαπέλυαν θυμωμένοι κοφτερά σχόλια προς την κυβέρνηση που ευθύνεται για την επιδείνωση της τρέχουσας κρίσης και εξέφραζαν μια απελπισμένη, παραπαίουσα αισιοδοξία ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης θα μπορούσαν ακόμα να έρθουν να τους σώσουν.

«Η κυβέρνηση είναι ανίκανη και καταστρέφει τη χώρα, διότι είναι κομμουνιστές και δεν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα», λέει η Μαρία, τραπεζίτης. «Αλλά πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία. Η ΕΕ οφείλει να μας σώσει», λέει, παίζοντας με το χρυσό περιδέραιο της. «Σωστά;»

Τουλάχιστον από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, η ελληνική κοινωνία σπαράσσεται από βαθιές διαιρέσεις μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Το οικονομικό δράμα της ξανανοίγει πλέον παλιές πληγές που είχαν επουλωθεί από γενιά σε γενιά.

Για τους εύπορους, η ζωή χωρίς το ευρώ είναι σχεδόν αδιανόητη. Το ενιαίο νόμισμα καθιστά ευκολότερο για αυτούς να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα και πολυτελή αγαθά αλλού στην Ευρώπη.

Αλλά ακόμα σημαντικότερο, ξεχωρίζει την Ελλάδα από τους φτωχούς Βαλκάνιους γείτονές της, επιβεβαιώνοντας τη θέση της στο κέντρο μιας ευημερούσας Ευρώπης. Αλλά καθώς η κρίση συνεχίζεται, άλλοι Έλληνες – κυρίως υποστηρικτές του αριστερού πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα – ολοένα και περισσότερο εξισώνουν την συμμετοχή στο ευρώ με εξοντωτικές περικοπές των δημοσίων δαπανών και τη κοινωνική ανισότητα.

Μέχρι τώρα, ένα μεγάλο μέρος της ελίτ της χώρας υπέθετε ότι η αψήφηση του κ Τσίπρα προς τους πιστωτές της χώρας ήταν μια υπολογισμένη μπλόφα για να εκμαιεύσει περισσότερη βοήθεια από τους ηγέτες της ΕΕ που φοβούνται τις επιπτώσεις μιας ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη.

Αλλά στα πάρτυ των βορείων προαστίων της Αθήνας, μερικοί αρχίζουν να σκέφτονται ότι πολλοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, και ως εκ τούτου είναι πρόθυμοι να κάνουν ένα άλμα στο άγνωστο με μια πιθανή πτώχευση αντί να υποφέρουν από την ατίμωση ενός ολίσθηματος και περισσότερες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες.

«Η εργατική τάξη χωρίς χρήματα να δαπανήσει και άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς … δεν έχει τίποτα να χάσει,» είπε ο Πάτροκλος Κουδούνης, ιδρυτής της Adequate, μιας εταιρείας συμβούλων πολιτικού κινδύνου (political risk consultancy). «Ως εκ τούτου, στηρίζουν την κυβέρνηση και, όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι δημοσκοπήσεις, οι μισοί από αυτούς είναι υπέρ ενός Grexit».

Ο κ Κουδούνης βρέθηκε να συμμετέχει σε μια διαδήλωση υπέρ της ΕΕ την Πέμπτη το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, που διοργανώθηκε σε απάντηση σε μια διαδήλωση το προηγούμενο βράδυ υποστηριζόμενη από το ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια πράξη, παραδέχτηκε, που «ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει».

«Αυτοί που έχουν κάτι ― ή πολλά ― να χάσουν αρχίζουν να ενοχλούνται όλο και περισσότερο», τόνισε. «Αισθάνονται ότι τελούν υπό εξαιρετικό κίνδυνο και είναι τώρα έτοιμοι να αφήσουν την άνεση των καναπέδων τους και να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους.»

Ο φόβος για το τι θα μπορούσε να συμβεί αυτή την εβδομάδα, συμπεριλαμβανομένων των προειδοποιήσεων των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων για τις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία τη Δευτέρα, έχει ωθήσει τους πλούσιους Έλληνες να μετακινήσουν το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής περιουσίας και των επιχειρηματικών τους λογαριασμών στο εξωτερικό, ή να συσσωρεύουν σωρούς μετρητών στα σπίτια τους.

Σύμφωνα με στοιχεία από το τέλος του Απριλίου, περίπου € 70 δις είχαν μετακινηθεί από την Ελλάδα προς άλλες χώρες της Ευρωζώνης από το τέλος του Νοεμβρίου, λίγο πριν το ξέσπασμα της πολιτικής κρίσης που τελικά έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Επιπλέον, οι ιδιωτικές καταθέσεις έχουν συρρικνωθεί κατά περισσότερο από € 30 δις μεταξύ του Νοεμβρίου και του Μαΐου, καθώς όσοι έχουν καταθέσεις επιλέγουν κρατήσουν τα μετρητά κάτω από το στρώμα, αντί να εμπιστευθούν τη ρευστότητα των τραπεζικών λογαριασμών.

«Ο καθένας έχει το δικό του σχέδιο,» λέει ο Δημήτρης Παρασκευάς, ο οποίος διευθύνει μια οικογενειακή επιχείρηση δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα. «Οι άνθρωποι πήραν τα χρήματά τους από τις τράπεζες, και κάνουν κάτι με αυτά. … Έχω ένα φίλο που είναι επιτυχημένος, και αγόρασε μετοχές. Άλλοι άνθρωποι αγοράζουν τρόφιμα.»

Ο κ. Παρασκευάς έχει ήδη κάνει σχέδια για να στείλει την 79χρονη μητέρα του στο σπίτι του στο Λονδίνο, αν τα πράγματα χειροτερέψουν. Έχει επίσης ανοίξει βρετανικούς τραπεζικούς λογαριασμούς για την επιχείρησή του.

«Αν έρθουν οι έλεγχοι κεφαλαίου, θα είναι πραγματικά ένας εφιάλτης», είπε. «Θα υπάρξει πολύ δυστυχία.»

Επιστροφή στο πάρτι, ο χορός έχει αρχίσει και τα κοκτέιλ ρέουν. «Είναι σαν την τελευταία ημέρα της Ρώμης, έτσι δεν είναι;», παρατηρεί ένας επισκέπτης, καθώς πλάκες με τρούφες παγωτό σοκολάτας σερβίρονται στο γελαστό πλήθος στην άκρη της πίστας χορού.

«Αλλά θα υπάρξει συμφωνία», λέει, με σιγουριά. «Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια συμφωνία».

ΠΗΓΗ: antipagkosmiopoihsh.gr

Η μη ρήξη με την ΕΕ σημαίνει εθνική καταστροφή και εθελοδουλεία - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΚΕΑ

21 IOYNIOY 2015

Άμεση έξοδος από την ΕΕ και οικονομική αυτοδυναμία για την εθνική κυριαρχία και την κοινωνική απελευθέρωση

1. Το συστηματικό και έντεχνα προετοιμασμένο μακρόπνοο σχέδιο των ξένων ελίτ (Υπερεθνική Ελίτ και η Ευρωπαϊκή συνιστώσα της), σε αγαστή σύμπνοια με την ντόπια ελίτ, για τη Μεξικανοποίηση της χώρας και την πλήρη υποταγή του Ελληνικού λαού που τόλμησε ν’ αντισταθεί στα σχέδια της ―όπως φάνηκε ήδη με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία― σήμερα ολοκληρώνεται.
2. Η γενική επίθεση εκδηλώθηκε ήδη από την αρχή της δεκαετίας, όταν εξαπατήθηκε ο Ελληνικός λαός να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ που ήδη από τη δεκαετία του ‘80 είχε δείξει τι πραγματικό ρόλο έπαιζε, όταν «ξέχασε» τις δεσμεύσεις του ιδρυτού του να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΕ και ΝΑΤΟ ― «το ίδιο συνδικάτο». Το 2009 εξέλεξε, με άλλη παραπλάνηση αυτή τη φορά («λεφτά υπάρχουν») το ΠΑΣΟΚ με τον ύποπτο Γιωργάκη, που φρόντισε να βάλει την Ελλάδα στο ληστρικό ΔΝΤ και να εφαρμόσουν τις πιο ληστρικές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί ποτέ σε Ευρωπαϊκή χώρα για την απομύζηση ―όχι βέβαια των ελίτ και των βολεμένων που σήμερα ουρλιάζουν να μη φύγουμε από την ΕΕ― αλλά των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος: η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην ΝΔΤ της νεοφιλεύθερης παγκοσμιοποίησης και η ολοκληρωτική πολιτική υποταγή του Ελληνικού λαού στα κελεύσματα της Υπερεθνικής ελίτ.
3. Στη συνέχεια, όταν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) εφθάρησαν ανεπανόρθωτα, έβαλαν σε εφαρμογή μεγαλεπήβολο σχέδιο για την κατάπνιξη κάθε αντιστασιακής φωνής που απαιτούσε άμεση έξοδο από ΕΕ, ΝΑΤΟ και τη ΝΔΤ γενικότερα, είτε προερχόταν από τον πατριωτικό χώρο γενικά (όπως συμβαίνει σήμερα σε όλη την Ευρώπη) είτε από την Αριστερά. Όσον αφορά την Αριστερά ειδικότερα, οι ελίτ ήξεραν ότι η αντισυστημική και συνεπής αντι-ΕΕ Αριστερά του ΚΚΕ δεν επρόκειτο να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, που σήμερα ήταν η μόνη λύση για να βγούμε από την καταστροφή, αλλά αντίθετα θα συνέχιζαν να παλεύουν για «σοσιαλισμό τώρα» ―θέση που αν είχε υιοθετηθεί από το ΕΑΜ η Ελλάδα δεν θα είχε απελευθερωθεί ποτέ από τον ίδιο τον λαό της, αλλά θα περίμενε τους δυτικούς συμμάχους μας να απελευθερωθεί, οι οποίοι βέβαια θα επέβαλαν ακόμη ευκολότερα τα σχέδια τους για τη μεταπολεμικη Ελλαδα, τα οποία τελικά επέβαλαν, όχι χωρίς ευθύνη του ΚΚΕ. Όμως ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο όταν κάθε πατριώτης, αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή χριστιανός παλέψει για την εθνική απελευθέρωση, σαν πρώτο βήμα για τη κοινωνική απελευθέρωση.
4. Σήμερα μόνο οι βολεμένοι, οι εγκληματικά απληροφόρητοι, ή οι βαλτοί δεν καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα έχει χάσει κάθε εθνική κυριαρχία αφού δεν ελέγχει την οικονομία της ούτε καν το νόμισμα της, όπως αποδείχθηκε περίτρανα μετά το 2010 και ιδιαίτερα μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ποτέ θέμα εθνικής κυριαρχίας, αλλά απλά έβαζε διάφορες δήθεν «κόκκινες γραμμές» για την προστασία εισοδημάτων, συντάξεων κ.λπ. που ΗΞΕΡΕ ότι μέσα στην ΕΕ, χωρίς εθνική κυριαρχία, δεν είχε καμιά δυνατότητα να τις επιβάλλει, με βάση ψευτο-επιχειρήματα δήθεν «μαρξιστών» και «αριστερών» οικονομολόγων και τυχοδιωκτών πολιτικάντηδων ότι αρκούσε να «τρομάξουμε» τις ελίτ με την πιθανότητα να βγούμε από το Ευρώ για να δεχτούν κατάργηση της λιτότητας. Εντούτοις, η λιτότητα είναι βασικό σύμπτωμα της νεοφιλεύθερης παγκοσμιοποίησης και όχι απλά μια «κακή πολιτική» των ελίτ, όπως διακηρύσσουν άσχετοι με τη σημασία της παγκοσμιοποίησης, αλλά και κάποιοι που συνειδητά παραπλανούν. Γι’αυτό και κάθε χώρα ενσωματωμένη στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς εφαρμόζει, σε διάφορους βαθμούς, πολιτικές συμπίεσης του κόστους παραγωγής (εργατικό κόστος, φόροι επιχειρήσεων, κ.λπ.).
5. Έτσι αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει την έγκριση του για την ουσιαστική συνέχιση των μνηνομιακών πολιτικών, αφού εγκατέλειψε στη πραγματικότητα όλες τις «κόκκινες γραμμές του» εκτός από δύο: ένα δήθεν αναπτυξιακό πακέτο, μαζί με μια υπόσχεση για ελάφρυνση του Χρέους. Όμως οι δύο αυτές κόκκινες γραμμές είναι απάτη αφού το μεν αναπτυξιακό πακέτο σημαίνει περισσότερο ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου μέσω ιδιωτικοποιήσεων στις ξένες ελίτ, ενώ η ελάφρυνση του Χρέους απλά θα σημαίνει την διαιώνιση του (και επομένως και της εξάρτησης του Ελληνικού λαού), με αντάλλαγμα χαμηλότερους τόκους μετά από κάποιο «κούρεμα» στο μέλλον, τη στιγμή που η μόνη βέβαια πραγματική λύση θα ήταν η μη αναγνώριση από εμάς του Χρέους αφού βέβαια ήταν οι ελίτ που έκαναν (και κυρίως οφελούνταν από) τα δάνεια και όχι τα λαϊκά στρώματα που είδαν τη παραγωγή μας να συρρικνώνεται και τις δουλειές τους να χάνονται, ενώ οι κυβερνήσεις συνέχιζαν τα δάνεια για να συγκαλύψουν τη συντελούμενη οικονομική καταστροφή.
6. Είναι δηλαδή ακριβώς η ένταξη μας στην ΕΕ (δηλαδή η εσωμάτωση μας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς που μας επέβαλε το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών) που είναι η αιτία της οικονομικής μας καταστροφής και όχι το Χρέος (όπως παραπλανητικά διέδιδαν πολλοί στην «Αριστερά» μας), το οποίο όμως είναι απλά το σύμπτωμα της. Ήταν η ένταξη μας στη ΕΕ που κατέστρεψε την αγροτική μας παραγωγή και τη σχετική αυτοδυναμία που είχαμε σε αγροτικά προϊόντα. Και ήταν η ίδια ένταξη που κατέστρεψε και την στοιχειώδη βιομηχανική παραγωγή (χαλυβουργεία, ναυπηγεία, κ.λπ.)ενώ τώρα θα ξεπουληθούν και τα λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, κ.λπ. και εμείς θα περιοριστούμε βασικά στον ρόλο των γκαρσονιών της Ευρώπης, όπως ήταν πάντα το σχέδιο των ελίτ.
7. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως φρόντισε ώστε οι εκλογές του Γενάρη 2015 να αποκλείσουν με κάθε τρόπο το θέμα της ένταξης μας στην ΕΕ και γι’αυτό μιλούσε απλά για κάποια συμπτώματα της καταστροφής (μνημονιακές πολιτικές λιτότητας κ.λπ.) που υποτίθεται θα καταργούσε ερχόμενος στην εξουσία, πράγμα που όπως καταγγείλαμε από την αρχή της κρίσης ήταν μια σαφής ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ, χειρότερη από αυτή του Αντρέα Παπανδρέου το 1981, ή του γιου του, Γιωργάκη, το 2010. Έτσι αυτοδεσμεύτηκε μόνο για την κατάργηση των πολιτικών αυτών, με συνέπεια σήμερα να μπορούν να βγαίνουν όλα τα πολιτειακά όργανα, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον …Αρχιεπίσκοπο να διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει καμιά εντολή για ρήξη και ότι επομένως η παραμονή μας στην ΕΕ είναι πατριωτικό καθήκον, ενώ κάποιοι Ευρωφασίστες πολιτικάντηδες δεν διστάζουν ν’ απειλούν και με Γουδί όποιον μιλά για ρήξη, σε μια θρασύτατη αντιστροφή ρόλων! Και φυσικά μόνο στην Ουκρανία και ίσως την Ουγκάντα μπορούν τα πολιτειακά όργανα να επεμβαίνουν έτσι ωμά σε κρίσιμα και σαφώς πολιτικά θέματα. Ακολουθούμενοι βέβαια από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ακόμη και την ακραιφνή «σοσιαλίστρια» διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, χωρίς να διανοείται καν ο ΣΥΡΙΖΑ να τους απολύσει πάραυτα και να τους στειλει να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους στις Βρυξέλλες!
8. Το πόσο «πατριωτικό καθήκον» όμως είναι η παραμονή μας στην ΕΕ (την οποία στηρίζουν ακόμη και «εθνικιστές-μαϊμούδες» που τους βραβεύει ακόμη και η …Ακαδημία!), δήθεν για να σωθούμε από την Τουρκία, φάνηκε καθαρά από τη τύχη της Κύπρου. Είμασταν βέβαια μέσα στο ΝΑΤΟ το 1974 όταν έγινε η Τουρκική εισβολή και δεν κουνήθηκε κανένας από τους «συμμάχους» μας (που σήμερα είναι και όλοι «εταίροι» μας) να σταματήσουν την εισβολή. Και όχι μόνο. Ενώ αρκούσε μια δήλωση τους ότι τα σύνορα της ΕΕ είναι απαραβίαστα για να σταματήσει κάθε Τουρκική ή άλλη απειλή, όλα αυτά τα χρόνια οι «εταίροι» μάς «βοηθούσαν» να διατηρούμε αμυντικές δαπάνες που κανένας άλλος μικρός λαός δεν μπορεί ν’ αντέξει. Όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο, αφού όπως αποκάλυψαν πρόσφατα ακόμη και οι συντηρητικοί Ταιμς του Λονδίνου με αυτό τον τρόπο η κραταιά Γερμανία καλύπτει το 1/5 των εξαγωγών της σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ μετά μας κατηγορούσε από πάνω ότι έχουμε μεγάλο έλλειμμα στο Ισοζύγιο Πληρωμών!
9. Όμως η έξοδος από την ΕΕ θα μας έδινε τη δυνατότητα να ασκήσουμε μια πραγματικά εθνική πολιτική, εγκαταλείποντας τους «συμμάχους» μας στο ΝΑΤΟ και αναπτύσσοντας πραγματικές συμμαχικές σχέσεις με τους λαούς που παλεύουν σήμερα για τη δική τους εθνική ανεξαρτησία, όπως ο Ρωσικός. Φυσικά η Ρωσική ηγεσία δεν αποτελείται από κρετίνους για να μας δώσει βοήθεια όταν εμείς δεν διανοούμαστε να φύγουμε από την ΕΕ, (όπως ξεκαθάρισε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα), αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με έμμεση από μέρους τους ενίσχυση της ΕΕ και της Υ/Ε που ήδη βρίσκεται σε ψυχρό ή ημι-θερμό πόλεμο με τη Ρωσία. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε («κατά λάθος»;) ν’ απογοητεύσει τον λαό ακόμη και για τη δυνατότητα αλλαγής των γεωπολιτικών μας σχέσων που είναι όμως απαραίτητη προυπόθεση για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στον λυσσασμένο πόλεμο που θα μας κήρυσσε η Υ/Ε αν τολμούσαμε να προχωρήσουμε σε ρήξη.
10. Σήμερα, με την ψευτο-εντολή που υφάρπαξε ο ΣΥΡΙΖΑ για αγώνα κατάργησης των πολιτικών λιτότητας …μέσα στην ΕΕ, και με τη βοήθεια πληρωμένων (ισως και από την ίδια την ΕΕ) και στημένων ψευτο-δημοσκοπήσεων που εμφανίζουν τον λαό σαν ένα λαό ηλιθίων μαζοχιστών, ο οποίος όταν έχει υποστεί στο πετσί του τι σημαίνει ΕΕ με χιλιάδες ν’ αυτοκτονούν από την απελπισία, να θέλει με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία,να παραμείνει στην ΕΕ. Ακόμη και οργανώνοντας μάλιστα και …«Μαιντάν» στο Σύνταγμα ―και ξέρουμε βέβαια ποιος και πώς οργάνωσε το αντίστοιχο Μαιντάν στην Ουκρανία και πού κατέληξε. Οι ψευτο-διαπραγματεύσεις τελειώνουν αύριο, ενώ ακόμη και η σκέψη για ρήξη είναι απο γελοία μέχρι ύποπτη. Πραγματική ρήξη προϋποθέτει: α) πρώτον, προετοιμασία του λαού από καιρό για τον ρόλο της ΕΕ στην Ελληνική καταστροφή, β)δεύτερον, τεχνική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των μεταβατικών προβλημάτων, εφόσον βέβαια αποτελεί μαύρη προπαγάνδα αγυρτών ότι η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα αποτελεί καταστροφή όταν υπάρχουν όλες οι λύσεις για την αντιμετώπιση των μεταβατικών προβλημάτων ―ανάλογες περιπτώσεις άλλωστε υπάρχουν πολλές στην Ιστορία―, και γ) τρίτον, αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών ΠΡΙΝ τη ρήξη. Σήμερα καμιά από τις βασικές αυτές προυποθέσεις δεν ικανοποιείται ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ και των μπαρουφολόγων «αριστερών» οικονομολόγων και πολιτικάντηδων που τον απαρτίζουν.
11. Είναι λοιπόν απόλυτα βάσιμη η υποψία ότι αν γίνει αύριο συμφωνία για την ουσιαστική συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδεικνυόταν σαν μια εξ αρχής οργανωμένη από τις ελίτ παρένθεση, ώστε να καλυφθεί και με «αριστερό» μανδύα η ολοκλήρωση της Ελληνικής καταστροφής.
12. Η μόνη επομένως λύση σήμερα είναι η δημιουργία «από τα κάτω» ενός Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση (βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ) και καλούμε κάθε πατριώτη να συμβάλλει στη δημιουργία τοπικών λαϊκών επιτροπών σε κάθε γωνιά της Ελλάδος για το κτίσιμο αυτού του Μετώπου. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος για την έξοδο από την καταστροφή και το σταμάτημα του εξανδραποδισμού μας σαν Λαού. Είναι δύσκολος αγώνας και μακρόχρονος ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ!

Οι «κορυφαίοι οικονομολόγοι», η ΕΕ και ο μπαμπούλας της δραχμής -Τάκης Φωτόπουλος

15.06.2015

Αναδημοσίευση από το antipagkosmiopoihsh.gr

Του Τάκη Φωτόπουλου

Από καιρό σε καιρό βγαίνουν διάφοροι «κορυφαίοι» οικονομολόγοι, είτε ανήκοντες στην κυριαρχούσα νεοφιλελεύθερη σχολή των οικονομικών, είτε εναλλακτικά, σε μια δήθεν προοδευτική «Κεϋνσιανή άποψη», είτε ακόμη και διάφοροι «Μαρξιστές» οικονομολόγοι, για να τρομοκρατήσουν τον λαό για τη βιβλική καταστροφή που δήθεν θα φέρει η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Σήμερα βγήκαν κάποιοι από την πρώτη κατηγορία, οι οποίοι βέβαια οφείλουν τα… Νόμπελ τους καθώς και τις έδρες τους στα Πανεπιστήμια «περιωπής» (MIT, LSE, Yale κ.λπ. —δηλαδή τα Πανεπιστήμια που σήμερα κατ’ εξοχήν παίζουν τον ρόλο ιδεολογικών οργάνων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) για να μας πουν, όπως και το άθλιο συστημικό κόμμα των μίντια, το ΠΟΤΑΜΙ, ότι οποιαδήποτε συμφωνία να υπογράψουμε θα ήταν καλύτερη από την δραχμή! 

Και αυτό με βάση «επιχειρήματα» που για κάποιον που είχε σπουδάσει στα ίδια Πανεπιστήμια (όπως ο υπογράφων) τη δεκαετία του ’60 θα εθεωρούντο της… πλάκας. Μεταξύ όμως της δεκαετίας του ’60 και της σημερινής δεν έγιναν βέβαια τεράστιες …ανακαλύψεις στην Οικονομική «επιστήμη», πρώτα πρώτα γιατί τα οικονομικά απλά δεν είναι επιστήμη, με την έννοια των «σκληρών» θετικών επιστημών. Τα οικονομικά, ιδιαίτερα αυτά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια «περιωπής», απλά εκφράζουν το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα, που τότε, πριν τη παγκοσμιοποίηση και την ουσιαστική κατάργηση του κράτους-έθνους ήταν το Κεϋνσιανό (προσδιορισμός του μεγέθους παραγωγής και απασχόλησης με βάση κυρίως την εσωτερική συνολική ζήτηση και το εθνικό νόμισμα που επέτρεπαν την επίτευξη στόχων πλήρους απασχόλησης, αναδιανομής εισοδήματος ακόμη και την παραγωγή και αναπαραγωγή του κοινωνικού κράτους). Όμως, με την παγκοσμιοποίηση και την βαθμιαία εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα μέσα σε θεσμούς όπως η ΕΕ, άνοιξαν και απελευθερώθηκαν οι αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας (όπως καθιέρωσε θεσμικά και η Συνθήκη Μάαστριχτ) που σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το κυρίαρχο κριτήριο παραγωγής και απασχόλησης και όχι οι κοινωνικές ανάγκες, τις όποιες σε ένα σημαντικό βαθμό επιχειρούσε να καλύψει το Κεϋνσιανό έθνος-κράτος. Η ιδεολογία που εξέφραζε το νέο κοινωνικό παράδειγμα ήταν η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που είναι σήμερα κυρίαρχη σε κάθε οικονομικό πανεπιστήμιο στον κόσμο, ενώ οι Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι που ήταν κάποτε κυρίαρχοι στις οικονομικές έδρες, αν καταφέρουν ν’ αποκτήσουν μια έδρα σε Πανεπιστήμιο, απλώς παίζουν το ρόλο της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως τη δεκαετία του ’60 αντίστοιχο ρόλο έπαιζαν οι Μαρξιστές οικονομολόγοι που σήμερα είναι «είδος υπό εξαφάνιση» στα Πανεπιστήμια.

Έτσι οι κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι μας λένε ότι η αποδοχή της συμφωνίας που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» είναι μονόδρομος γιατί η εναλλακτική λύση (δηλαδή η ρήξη και η χρεοκοπία) οδηγούν στην ολική καταστροφή, όχι μόνο με δραχμή αλλά και με Ευρώ. Αλλά, όπως ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών ξέρουν, οποιαδήποτε οικονομική θεωρία στηρίζεται σε κάποιες υποθέσεις, με βάση τις οποίες, με ορθολογική ή/και εμπειρική ανάλυση βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Με εναλλακτικές υποθέσεις βγαίνουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα συνέβαινε ιστορικά με το ορθόδοξο σε σχέση με το Μαρξιστικό παράδειγμα. Για παράδειγμα, οι «κορυφαίοι» Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ξεκινούν με μια ρητή θεμελιακή υπόθεση και πολλές υπόρρητες υποθέσεις για να βγάλουν τα συμπεράσματα της καταστροφής. Η ρητή θεμελιακή υπόθεση είναι :

«Φτάσαμε στο τέλος της πολύμηνης διαπραγμάτευσης με ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας στο κράτος και στον ιδιωτικό τομέα και με τεράστια αβεβαιότητα. Εάν δεν γίνει άμεσα συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μέσα στο ευρώ ή έξω από το ευρώ».[1]

Η υπόθεση αυτή είναι βέβαια ότι έχουμε «ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας» στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και συνακόλουθα «τεράστια αβεβαιότητα». Όμως, γιατί άραγε έχουμε αυτή την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας; Ήταν κάποιο… θέλημα Θεού η μήπως γιατί δεν έχουμε πια ούτε οικονομική ούτε εθνική κυριαρχία από τότε που ενσωματώθηκε η χώρα στην ΕΕ και μετά στην Ευρωζώνη; Γιατί άραγε η ρευστότητα της χώρας να καθορίζεται «απέξω», από την Υπερεθνική Ελίτ και τους «θεσμούς» της (ΕΚΤ, ΔΝΤ και Κομισιόν κ.λπ.), και όχι από εμάς τους ίδιους; Και μήπως άραγε τα «διαρθρωτικά προβλήματα» από τα οποία υποφέρει η Ελληνική οικονομία και οδήγησαν στη χρεοκοπία και την καταστροφή δεν οφείλονται απλά στις δικές μας διεφθαρμένες ελίτ που δανειζόντουσαν αβέρτα για να δημιουργήσουν τη φούσκα της «ισχυρής Ελλάδας» αλλά — και κυρίως — στο άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών που ανέφερα, πράγμα που συνεπάγεται ότι αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για να βγούμε από την καταστροφή αποτελεί η άμεση έξοδος από ΕΕ και Ευρώ και η υιοθέτηση πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από τον ΠΟΕ κ.λπ.;[2]

Ας δούμε όμως και τις υπόρρητες υποθέσεις των κορυφαίων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, με τις οποίες δικαιολογούν το συμπέρασμα της ολικής καταστροφής:

«Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ολική καταστροφή, με κατάρρευση των τραπεζών από αθρόες αναλήψεις, μεγάλο πληθωρισμό, τεραστία μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων, ελλείψεις σε βασικά αγαθά και περιθωριοποίηση της χώρας».[3]

Όμως, γιατί άραγε η έξοδος από το Ευρώ θα σημαίνει κατάρρευση των Τραπεζών από αθρόες αναλήψεις («επιχείρημα» που επαναλαμβάνει με το συνηθισμένο ύφος του των εκατοντάδων καρδιναλίων και ο μιντιακός —αλλά και «ριζοσπάστης»— κορυφαίος, επίσης, οικονομολόγος Βαρουφάκης που με το ίδιο ύφος υποστηρίζει οποιαδήποτε μπαρούφα του κατέβει); Η υπόρρητη υπόθεση εδώ βέβαια είναι ότι η εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα γινόταν σε μια νύχτα, χωρίς την πολύμηνη προετοιμασία που απαιτείται τόσο για το τεχνικό μέρος όσο και για τη προετοιμασία του λαού ο όποιος έχει υποστεί μαζική πλύση εγκέφαλου ότι δεν υπάρχει… ζωή έξω από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Και αυτό ενώ Ευρω-γλυφτάκοι βουλευτές σε όλα τα κόμματα (εκτός ΚΚΕ), δεν διστάζουν να μιλούν για το πλήγμα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη που θα φέρει η έξοδος της Ελλάδας, λες και ορκίστηκαν πίστη στις συνθήκες της ΕΕ, και όχι στο Ελληνικό Σύνταγμα. Ανάλογα, ο νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας, εκλεκτός του συντρόφου Τσίπρα, δίνει την εντύπωση ότι εκλεχτηκε όχι για να στηρίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού που λιμοκτονεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες και αυτοκτονεί κατά δεκάδες χιλιάδες μέσα στην ΕΕ, αλλά για να στηρίξει, κατ’αρχήν, το «Ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των ελίτ, που το βαφτίζει μάλιστα και «πατριωτικό καθήκον»! Κάτι βέβαια που, από όσο γνωρίζω, κανένας άλλος σεβόμενος εαυτόν και το αξίωμα του ανώτατος Άρχων σε άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει κάνει, εκτός ίσως από αυτούς που προΐστανται των άθλιων προτεκτοράτων της ΕΕ στη Βαλτική, καθώς και ο προεδρεύων του εγκληματικού Ευρω-φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, Ποροσένκο…

Φυσικά, είναι θέμα πολιτικής βούλησης και προετοιμασίας να έχουν παρθεί όλα εκείνα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να μην γίνουν αθρόες αναλήψεις από τα ΑΤΜ (έλεγχοι κεφαλαίων και μεγίστου ποσού αναλήψεων) και να μην γίνει κατάρρευση Τραπεζών, οι οποίες άλλωστε δεν είναι θέλημα Θεού να είναι ιδιωτικοποιημένες! Το ίδιο ισχύει για το «επιχείρημα» του μεγάλου πληθωρισμού και της τεράστιας μείωσης της αγοραστικής δύναμης «των Ελλήνων» που επικαλούνται οι κορυφαίοι Έλληνες νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι —αλλά και «Κεϋνσιανοί» και «Μαρξιστές» οικονομολόγοι. Είναι αυτονόητο βέβαια ότι αν οι αγορές αφεθούν ελεύθερες θα καταλήξουμε σε πληθωρισμό, και όχι μόνο. Αλλά γιατί άραγε πρέπει οι αγορές να είναι ελεύθερες; Είναι άλλο ένα Θεϊκό θέλημα και αυτό; Γιατί άραγε αν γινόταν αναδιάρθρωση της παραγωγής με πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, ώστε να καλύπτουμε όσες ανάγκες μπορούμε με Ελληνικά προϊόντα και όσες δεν μπορούμε με εισαγόμενα, που θα καλυπτόντουσαν από τις εξαγωγές υπηρεσιών (κυρίως του Τουρισμού αλλά και πλεονασμάτων από την αγροτική παραγωγή) δεν θα μπορούσαμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας χωρίς τεράστιο πληθωρισμό; Οπότε βέβαια δεν θα τίθετο και θέμα μείωσης της αγοραστικής δύναμης των «Ελλήνων», αλλά απλά των βολεμένων Ελλήνων, που θα έπρεπε, μέσω μιας πραγματικά προοδευτικής φορολογίας, να πληρώσουν για την καταστροφή που μας έφεραν όλα αυτά τα χρόνια.[4] Τέλος γιατί άραγε η έξοδος από την ΕΕ θα οδηγούσε σε «ελλείψεις σε βασικά αγαθά»; Δηλαδή πριν να ενσωματωθεί η χώρα στην ΕΕ είχε ελλείψεις σε βασικά αγαθά, (τις οποίες δεν γνωρίζω), ενώ σήμερα, μετά τη συνακόλουθη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, «καλύφθηκαν» όλες οι «ελλείψεις» με τον δανεισμό και την αναπόφευκτη χρεωκοπία;

Και καταλήγουν οι «κορυφαίοι»:

«Η συμφωνία της τελευταίας στιγμής θα είναι μέτρια και χωρίς τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά θα είναι κατά πολύ υπέρτερη σε σύγκριση με το χάος της χρεοκοπίας και της δραχμής. Η ελληνική  κυβέρνηση  πρέπει  να την υπογράψει άμεσα!».

Έτσι, παίζοντας εδώ σαφώς τον ρόλο ιδεολογικού οργάνου της Υπερεθνικής Ελίτ και των θεσμών μας, καλούν, σαν τον άθλιο Στ. Θεοδωράκη και τους συν αυτώ αρχολίπαρους του Ποταμιού, να δεχτούμε ό,τι μας προσφέρουν οι ξένες ελίτ σε συνεργασία με τις Ελληνικές, ανεξάρτητα από το εάν αυτό θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει τη σημερινή καταστροφή! Και φυσικά δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών ότι μπορεί κάποια «αριστερή» κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας να δεχτεί παρόμοια συμφωνία, έστω και αν το κάνει μετά από κάποιο ψευτοδημοψήφισμα, όπου θα έχει φροντίσει να μην μπεί καν θέμα εξόδου από την ΕΕ.

Όμως, στον μαζικό αποπροσανατολισμό παίζουν καθοριστικό ρόλο τόσο οι αντίστοιχοι ψευτο-Κεϋνσιανοί και στη πραγματικότητα σοσιαλφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, ή οι αντίστοιχοι «αριστεροί», τύπου Βαρουφάκη και Σταθάκη, αλλά και οι ακόμη πιο «αριστεροί», τύπου Μηλιού, Τσακαλώτου, Βατικιώτη κ.λπ. Δηλαδή όλοι αυτοί που δεν αμφισβητούν την ίδια την ένταξη μας στην ΕΕ και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά παραπλανούν ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη ΕΕ η ακόμη και μια άλλη καλή παγκοσμιοποίηση, αρκεί να ανέβουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις και να καταφέρουμε να μειώσουμε το Χρέος. Όλοι αυτοί εξαπατούσαν τον Ελληνικό λαό ότι για όλα φταίνε οι κακοί Σόιμπλε, Μέρκελ, δανειστές κ.λπ. και όχι η ίδια η ΕΕ που μας στέρησε κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. Όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται επί 5 μήνες τώρα με τις δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις και η σημερινή κατάληξη τους είχαν αναλυθεί στη σχετική αρθρογραφία μου από την αρχή της κρίσης.[5] Και αυτό δεν ήταν βέβαια προφητεία αλλά απλή ανάλυση των αντικειμενικών οικονομικών και πολιτικών συνθηκών μέσα στην ΕΕ. Η εξαπάτηση των ψευτο-Κεϋνσιανών, στους οποίους ανήκουν και οι «προοδευτικοί» Νομπελίστες τύπου Κρούγκμαν και τα εδώ παπαγαλάκια του, θεμελιώνεται στο βασικό ψέμα ότι ακόμη ζούμε στην εποχή του έθνους-κράτους, οπότε και μόνο μπορούν να εφαρμοστούν παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές. Γι’ αυτό και αποδίδουν την καταστροφή στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες όμως στη πραγματικότητα δεν είναι πάρα οι αναπόφευκτες πολιτικές που μπορούν να εφαρμόσουν (ιδιαίτερα οι ημιπεριφερειακές χώρες σαν την Ελλάδα) για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Και αυτό, διότι οι χώρες αυτές αναγκαστικά στηρίζονται στις ξένες επενδύσεις για τον σκοπό αυτό (δηλαδή στο ξεπούλημα του κοινωνικού τους πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων) αντίθετα με τις χώρες του κέντρου (κυρίως της «Ομάδας των 7») που διαθέτουν τεράστια υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία.

Τέλος, για ανάλογους λόγους δεν αποτελεί βέβαια διέξοδο από τη καταστροφή η απλή έξοδος από το Ευρώ, αλλά όχι και την ΕΕ. Η «λύση» αυτή αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού από οικονομικά κέντρα που έχουν επενδύσει σε παρόμοιο ενδεχόμενο, υποστηρίζεται από δήθεν Μαρξιστές οικονομολόγους (Λαπαβίτσας κ.ά.), οι οποίοι επίσης δεν θέλουν ν’ αμφισβητήσουν την παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ —παρόλο που παρόμοια λύση θα ήταν εξίσου καταστροφική. Και αυτό, διότι πάλι η οικονομία μας θα έπρεπε να έχει ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (λόγω Μάαστριχτ κ.λπ.), για να μην αναφέρω και τη συνθήκη του Δουβλίνου, με την οποία οι χώρες του κέντρου μάς επέβαλαν να μαζεύουμε τους εκατονταδες χιλιάδες πρόσφυγες που δημιούργησαν οι εγκληματικοί τους πόλεμοι κ.λπ., για να μην τους φορτωθούν οι ίδιοι, παρόλο που είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι της εξαθλίωσης τους! Όμως, οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κάνουν τις πολιτικές αυτοδυναμίας απαγορευτικές και έτσι η χώρα θα συνέχιζε να εξαρτιέται από τις αγορές για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, σύμφωνα με τις ανάγκες των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν (δηλαδή των πολυεθνικών και αυτών που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση) και όχι βέβαια σύμφωνα με τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η οποία σήμερα στραγγαλίζεται.

Επομένως, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το παίξει ηρωικά μαχόμενος τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες, για να επιτύχει την πλήρη εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να δεχτούν το τελικό ξεπούλημα —ίσως μετά από κάποια (συμφωνημένη με τους δανειστές) προσωρινή στάση πληρωμών, μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία θα οδηγήσει και σε κάποια μείωση του Χρέους— το αντάλλαγμα θα είναι πολύ βαρύ για τα λαϊκά στρώματα ώστε να τους διαφύγει, αφού θα συνεπάγεται την αποδοχή όλων των «μεταρρυθμίσεων» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που θα οδηγήσουν στην Κινεζοποίηση του εργατικού μας δυναμικού, μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, άγριο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ουσιαστική κατάργηση και των τελευταίων υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους (εξάρθρωση ΕΣΥ, δημόσιας παιδείας κ.λπ.). Τότε, το ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ, μαζί με την «απελευθερωμένη» ΕΡΤ, θα πανηγυρίζει την περιφανή «νίκη» που θα οδηγήσει στη μονιμοποίηση της Μεξικανοποίησης της χώρας και τον εξανδραποδισμό μας σαν λαού, ενώ οι ξένες και ντόπιες ελίτ θα έχουν πετύχει απόλυτα τον αρχικό στόχο τους, όταν προώθησαν τη «λύση ΣΥΡΙΖΑ»: τον νεοφιλελεύθερο «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας και την πλήρη ενσωμάτωση της στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα μάλιστα από κυβέρνηση που θα τον «νομιμοποιούσε» και από «αριστερά», αφού τα κόμματα εξουσίας είχαν πια φθαρεί ανεπανόρθωτα. Περιττό να προσθέσω ότι στην περίπτωση αυτή η Ελληνική «Αριστερά» θα έχει την τύχη της ανάλογης Ευρωπαικής, που ήδη έχει εκλείψει, ενώ τα «αριστερά» κόμματα (όπως και τα αντίστοιχα οικολογικά) παίζουν απλά ρόλο δεκανικιού (με το αζημίωτο βέβαια!) της ΕΕ.

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι μόνο η Οργάνωση «από τα κάτω» ενός λαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και εθνική κυριαρχία, μέσα από την ίδρυση μιας αυτοδύναμης οικονομίας έξω από ΕΕ, Ευρώ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ., θα μπορούσε να μας οδηγήσει έξω από την καταστροφή. Στο μέτωπο αυτό θα μετείχαν όλα τα λαϊκά στρώματα που θα δεχόντουσαν τα αιτήματα ενός Μετώπου σαν το ΜΕΚΕΑ όπου κάθε πατριώτης, (αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή Χριστιανός) θα μετείχε σε αυτό, όπως στο παλιό ΕΑΜ, με βασικό στόχο την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση μας.

[1] «Συμφωνία άμεσα», Καθημερινή (14/6/2015).

[2] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).

[3] «Συμφωνία άμεσα», ό.π.

[4] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ.

[5] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Το Χρονικό της Καταστροφής, 2010-2015: Από ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν τα πράγματα για να μείνουν ίδια (Γόρδιος, τέλη Ιούνη 2015).