Μαΐου 20, 2015

Από καρδιάς...





του Simple Man

Μας χωρίζουν θάλασσες. Βαθιές και τόσο μαύρες που θα τρομάξεις, ραγιά της αριστεράς, της δεξιάς, του κέντρου, του κράτους και του παρακράτους. Η τρύπια βαρκούλα που έβγαλες στα ρηχά και αρμενίζεις μέχρι εκεί που πατώνει ο αστράγαλός σου φαντάζει από εδώ που σε βλέπουμε σαν καρυδότσουφλο. 
Μας χωρίζουν βουνά. Ψηλά κι άγρια, καημένε της πολιτικής, της εξουσίας, της συντεχνίας, της λαμογιάς. Η μυρμηγκοφωλιά που έχτισες με λαγούμια υπόγεια μοιάζει από εδώ που σε χαζεύουμε σαν λιλιπούτειος τάφος που αργά ή γρήγορα θα πλημμυρίσει με την πρώτη βροχή. 
Μας χωρίζουν κάμποι χρυσαφένιοι, ανόητε των διαπραγματεύσεων, των συμβιβασμών και των υποκλίσεων. Νομίζεις ότι καβαλάς άτι με κόκκινη σημαία και σκάμε στα γέλια που είσαι ένας  Δον Κυρ Φώτης καβάλα σε αρουραίο που κρατά στο χέρι λευκό πανί μη και σε λυπηθεί το κοπάδι ευρωπαϊκών προβάτων που έρχεται καταπάνω σου. 
Μας χωρίζουν ουρανοί. Έναστροι και φεγγαρόφωτοι, γελοίε της ιδιοτέλειας, της έμμισθης δουλοπρέπειας, του άνανδρου χαρακτήρα. Από τόσο μακρυά φαίνεται ξεκάθαρα ότι έρπεις μαζί με το σινάφι σου αλλάζοντας δέρμα ανάλογα με το ποιο αφεντικό σου πετάει σάπιο κομμάτι κρέας να χορτάσεις την ακόρεστη πείνα της υποτέλειας. 
Μας χωρίζουν περισσότερα από όσα ήλπιζες ότι μας δένουν. Θεώρησες αριστερόβλακα ότι θα τσιμπούσαν οι πάντες στο δόλωμα ελπίδα που πέταξες στα ρηχά. Έπιασες μόνο ψάρια που φοβούνται τα βαθιά νερά. Αναλώσιμα, αμελητέα απουσία από την ωκεάνια σε διαστάσεις ελληνική ψυχή. Ψαράκια που τσίμπησαν κάποτε στην "Αλλαγή" του πράσινου, στην "Νέα Ελλάδα" του μπλε και τώρα στην "Ελπίδα" του άχρωμου. Αυτά χορταίνουν με ψίχουλα αρκεί να είναι σίγουρα κάθε μήνα στο τρύπιο τσανάκι made in EU. Δεν έχουν καμία σχέση με τα απύθμενα στομάχια των Ελλήνων που δεν χορταίνουν παρά μόνο με δουλεμένο από χαρακωμένα χέρια ζυμωτό ψωμί. 
Σε κάνουμε χάζι από βουνοκορφές, από νησίδες, από φεγγάρια να έχεις το νου σου μη σου κάνει επίθεση το ελληνικό αεράκι και σου γυρίσει το καρυδότσουφλο πριν έρθουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και νιώσεις καραβοκύρης σε υπερωκεάνιο. Νομίζεις ότι το να ξαναγίνεις ανάχωμα μεταξύ της Ελλάδας και της Ε.Ε είναι το ίδιο εύκολο όπως τέσσερα χρόνια πριν. Ξέρεις εσύ πότε. Την στιγμή που τα τούβλα της Βουλής άρχισαν να τρίζουν. Τώρα όμως είσαι πολύ μικρός για το Τέρας που έρχεται προς τα εδώ για να το καλύψεις όσο κι αν δουλεύουν τα φτυάρια του λαμογιοστρατού που έφτιαξες μαζεύοντας αρβιλοφύλακες από όλες τις μεραρχίες των κομμάτων. Μάζεψες όλο τον "αφρό" μόνο που για μας ο "αφρός" αυτός είναι γνωστός από παλιές εποχές. 
Πριν ακόμη υπάρξεις ως σπέρμα στον όρχι του προγόνου σου. Πέρασαν από εδώ στρατιές Εφιαλτών, Πηλιογούσηδων, Γερμανοτσολιάδων, Παρακρατικών, Πρασινοφρουρών, Κενταύρων, ΕΠΕΝιτών.....Τι να πρωτοθυμηθούμε! Η χεσμένη φουστανέλα έγινε κουκούλα, μετά  έγινε γραβάτα και τώρα η γραβάτα έγινε κασκόλ. Εξελιχτήκατε ευρωπαϊκώς αλλά βρωμάτε το ίδιο. Το ξύγκι από το σβέρκο της εποχής του Σκόμπι πέρασε στο ξύγκι του προκοιλιού της "Αλλαγής" και έφτασε να  γίνει ξύγκι στο προκοίλι του εγκεφάλου σας στην εποχή του "Νέου Συμφώνου για την Ελλάδα".
Είναι υπέροχα να σας αγναντεύουμε από τόσο μακρυά. Ξεφορτωθήκαμε κι εκείνη τη θλίψη για όσους δεν έφταιξαν και την "πάτησαν". Έγινε ανάμνηση η ευαισθησία για τον δειλό που δεν έμαθε τίποτε εδώ και χρόνια. Τον κρίμα που είδε φως Ελπίδας και μπήκε στο καρυδότσουφλό σας να σωθεί. 
Να σωθεί κι ας στερέψει η θάλασσα, κι ας καεί το στάρι στους κάμπους κι ας γίνει χαλίκι η Πίνδος, κι ας δώσουμε τα χέρια με αυτούς που ψήφιζαν το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014 να γαμηθούν τα πάντα για το μεροκάματο της δουλικής βολής τους. Αυτούς τους σιχαινόμαστε περισσότερο από τους καπετάνιους των ρηχών νερών. Ήδη σπρώχνουν ο ένας τον άλλον πάνω στην αστεία λέμβο σωτηρίας για να πάρουν θέση με καλύτερη θέα...προς τον πάτο.
Είναι απίστευτη η Ελλάδα μακρυά σας. Μυρίζει βασιλικό κι αγιόκλημα. Έχει ένα σκοτάδι τόσο φωτεινό που δεν φοβάσαι τίποτε.

Από την γη της καρδιάς μας, 
χαιρετούμε τους μελλοθάνατους

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο SIMPLE MAN


Μαΐου 12, 2015

Η ληστρική αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία» σε όλο της το μεγαλείο




11.05.2015
Πηγή: antipagkosmiopoihsh.gr
URL: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/05/11/i-listriki-antiprosopeftiki-dimokratia-tous/

Το ότι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την πραγματική άμεση δημοκρατία, όπου οι πολίτες σε πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεις αποφασίζουν για όλα τα θέματα που τους αφορούν, από την πολιτική μέχρι την οικονομία, το έχουμε αναλύσει πολλές φορές.
Αλλά για όσους ακόμα πιστεύουν ότι στην Δύση, έστω και αυτό το αντιπροσωπευτικό σύστημα μάς δίνει το δικαίωμα να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε σε ανώτερο επίπεδο πολιτικής ανάπτυξης σε σχέση με κάτι άραβες και άλλους ζουλού αφρικάνους «φύλαρχους», τους οποίους μπορούμε να βομβαρδίζουμε με σκοπό να τους εκδημοκρατίσουμε και να τους φέρουμε στον δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσω της ενσωμάτωσης στην νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών είναι ενδεικτικά.
Η «δημοκρατία μίλησε» στη Βρετανία, έστω και μετά από 5 χρόνια που ήταν σε κώμα, καθότι οι εκλογές λαμβάνουν χώρα κάθε 5 χρόνια και στο διάστημα μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων οι «αντιπρόσωποι» των πολυεθνικών (και όχι του λαού όπως εσφαλμένα πιστεύεται) κάνουν ακριβώς ό,τι τους υποδεικνύουν τα αφεντικά τους ενώ τις λίγες εβδομάδες προ των εκλογών υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά της ποιότητας της, ολοένα και πιο ολοκληρωτικής, ψευτο-“δημοκρατίας” που απολαμβάνουμε στην Δύση.
Το UKIP με 3.881.000 ψήφους και 12,6% λαμβάνει μόλις 1 έδρα. Οι σκωτσέζοι «εθνικιστές» του SNP με τον μισό αριθμό ψήφων 1.454.000 (4,7%) από το UKIP λαμβάνουν 56 έδρες. Το ψευδεπίγραφο βρετανικό «εργατικό» κόμμα (δλδ το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα του εκλεκτού Μιλιμπαντ), παρόλο που είχε μια αύξηση ποσοστού 1,5%, έχασε 26 έδρες.
Η εφεύρεση των «πατέρων του αμερικάνικου συντάγματος», αφού αυτοί εφηύραν κυριολεκτικά το αντιπροσωπευτικό σύστημα για να κρατήσουν την πλέμπα μακρυά από την εξουσία, έχει βρει την απόλυτη δικαίωση της.

Μαΐου 08, 2015

Όταν η απλυσιά και η βρώμα θεωρήθηκαν ως υγεία!



του αθεόφοβου
(αναδημοσίευση από το ιστολόγιο atheofobos2)




Την Κυριακή παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στην έκθεση του Κυκλαδικού Μουσείου ΙΑΣΙΣ. Υγεία, Νόσος, Θεραπεία από τον Όμηρο στον Γαληνό που περιλαμβάνει σχεδόν 300 αρχαία αντικείμενα από 41 μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μεταξύ άλλων αντικείμενα ταξίδεψαν από το Βρετανικό Μουσείο, το Λούβρο και τα Μουσεία του Καπιτωλίου στην Ρώμη. Η έκθεση χωρίζεται σε τρεις ενότητες: Υγεία, Νόσος, Θεραπεία, και καλύπτει το χρονικό διάστημα περίπου από το 1200 π.Χ. έως τον 3ο αιώνα μ.Χ.
Στην έκθεση αυτή διαπιστώνει κανείς την σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στην καθαριότητα του  σώματος και γι΄αυτό όλα τα μεγάλα ελληνικά Γυμνάσια και οι παλαίστρες είχαν δεξαμενές νερού για το πλύσιμο των νέων μετά την άσκηση ,  δεξαμενές επίσης υπήρχαν στα Ασκληπιεία για θεραπευτικούς σκοπούς, ενώ περισσότερες ήταν εκείνες που λειτουργούσαν ως λουτρά.
Στην Αρχαία Ολυμπία βρέθηκε τον 19ο αιώνα η αρχαιότερη πισίνα της Ιστορίας του 5ο αιώνα π.Χ. πλησίον του Κλαδέου ποταμού  με διαστάσεις που  πλησιάζουν  τις διαστάσεις μιας σύγχρονης ολυμπιακής πισίνας προπονήσεων.(μήκος 24 μ., πλάτος 16 μ. και βάθος 1,60 μ.)  
Η συνήθεια αυτή διατηρήθηκε και επεκτάθηκε και στους ρωμαϊκούς χρόνους με τα  βαλανεία, δημόσια και ιδιωτικά, με πισίνες θερμού και ψυχρού νερού (tepidarium, caldarium, frigidarium) και με ταυτόχρονη ανάπτυξη των αφοδευτηρίων και των αποχετευτικών δικτύων όπως πχ μπορεί να δεί κανείς στις φωτογραφίες από το μετρό του Ευαγγελισμού ή από τα δημόσια αφοδευτήρια στην Έφεσο ή ακόμα και από τις σχετικές φωτογραφίες που έχω βάλει στο ποστ μου από την Λιβύη  Γ΄LEPTIS MAGNA- Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΜΟ






Στο Βυζάντιο τα δημόσια λουτρά και οι θέρμες ήταν μέρος της καθημερινής ζωής. Ήταν οργανωμένα σε συντεχνίες και περιελάμβαναν ατμόλουτρα, μπάνια, κρασιά, φαγητά και κρεβάτια. 
Στην οθωμανική αυτοκρατορία η βυζαντινή παράδοση με τις θέρμες επιβίωσε με τη μορφή των χαμάμ.
 Στη Δύση του 15ου αιώνα ιδιωτικό λουτρό συνόδευε τα γλέντια των πλουσίων. Οι δούκες και οι κόμες συνδύαζαν τα επίσημα δείπνα με μπάνια μακράς διαρκείας.
 Από το 16ο όμως αιώνα τα πράγματα άλλαξαν. 
Επιστρέφοντας οι Σταυροφόροι στην Ευρώπη από την Τουρκία και τον Αραβικό κόσμο δημιούργησαν στον λαό την εντύπωση πως τα δημόσια λουτρά προκαλούν διάφορες ασθένειες μεταξύ των οποίων τη σύφιλη και τον Μαύρο Θάνατο (την πανούκλα) οι οποίες  μπορούν να μπουν στο σώμα καθώς το ζεστό νερό ανοίγει τους πόρους.
Ταυτόχρονα και οι ηθικολόγοι θεωρούσαν διαφθορά τα δημόσια λουτρά.
 Η αντίληψη αυτή εξαπλώθηκε στην μεσαιωνική Γερμανία και την Ελβετία, καθώς και τη Φλωρεντία, το Παρίσι και σε μικρότερο βαθμό στο Λονδίνο.


Το 1538 ο Φραγκίσκος ο Α΄ στην Γαλλία και το 1546 ο Ερρίκος ο  8ος.στην Αγγλία έκλεισαν τα δημόσια λουτρά.
Διόλου τυχαία λοιπόν το λουτρό συνδέθηκε μ’ ένα μακρύ κατάλογο παρενεργειών: έγινε εχθρός των νεύρων και των συνδέσμων και κατηγορήθηκε ότι σκοτώνει τα έμβρυα μέσα στη μήτρα. 
Ο Βάκωνας το παράκανε όταν απαίτησε να πλένονται «μέσα σε ουσίες παρόμοιες μ’ εκείνες της σάρκας και του σώματος», όπως έγραψε το 1623. 


Σύμφωνα με σχολαστικές σημειώσεις του ιατρού των ανακτόρων Jean Héroard,  ο νεαρός Λουδοβίκος XIII, που γεννήθηκε το 1601,πλύθηκε για πρώτη φορά σε ηλικία 7 ετών.

Παρά το ότι τον Μεσαίωνα  υπήρχαν δύο είδη σαπουνιού, το άσπρο και το μαύρο, οι συνθήκες υγιεινής χειροτέρεψαν δραματικά λόγω των όσων προαναφέρθηκαν.

Για το πλύσιμο των δοντιών χρησιμοποιούσαν κοράλι και κόκκαλα σουπιάς.

Αντί για σαμπουάν χρησιμοποιούσαν ένα μείγμα από τη στάχτη της φτέρης, κληματόβεργες και το ασπράδι του αβγού, ενώ μετά τις Σταυροφορίες ξεκίνησε και η μόδα της αποτρίχωσης με ένα μείγμα άσβηστου ασβέστη, λιωμένο φασόλι, ούρα και αρσενικό.

Το 16ο και 17ο αιώνα πίστευαν πλέον ότι το νερό μπορούσε να εισβάλει στο σώμα, δοξασία που έκανε το μπάνιο βλαβερό. Το ζεστό νερό πίστευαν επίσης ότι αδυνατίζει τα όργανα επειδή εξέθετε τους ανοιχτούς πόρους στους ανθυγιεινούς αιθέρες!. 

Οι ευγενείς έτριβαν σχολαστικά το πρόσωπό τους με αρωματισμένα πανιά και αντί για λούσιμο προσπαθούσαν να βγάλουν   την λίγδα με πούδρα και πίτουρο.
Αντιθέτως, η καθαριότητα του ασπρόρουχου ήταν περίτρανη απόδειξη κοινωνικής ανωτερότητας. Η περιορισμένη χρήση του πρόδιδε ανέχεια, ενώ η συχνή αλλαγή του ήταν ένδειξη ευμάρειας. Έτσι αντί για το σώμα έπλεναν τα ασπρόρουχα. Το 1767 ο Γάλλος βαρόνος Σομπέρ άλλαζε πουκάμισο και κολάρο κάθε μέρα, σύμφωνα με τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς, αλλά σώβρακο κάθε τέσσερις εβδομάδες. Οι φτωχοί δεν έπλεναν ούτε τα ρούχα τους. Οι περισσότεροι δεν είχαν να αλλάξουν το μοναδικό τους πουκάμισο από ευτελές κανναβόπανο, το οποίο σπανίως έπλεναν στο ποτάμι.
Τον 17ο αιώνα, πίστευαν ότι τα σεντόνια είχαν ειδικές ιδιότητες που τους επιτρέπουν να απορροφούν  τον ιδρώτα από το σώμα. Οι κύριοι είχαν μια ντουλάπα γεμάτη από ωραίες λινές ή από φανέλα  μπλούζες, για μια καθημερινή αλλαγή. Ο Ρακίνα και ο Μολιέρος είχαν από 30  ο καθένας.
 Οι ευγενείς του 17ου αιώνα πλένονταν μία φορά κάθε τέσσερις με πέντε μήνες και στις αρχές του 18ου αιώνα δεν πλένονταν καθόλου. Οι μοναδικές περιπτώσεις που το λουτρό επιβαλλόταν ήταν ως θεραπεία, αφού είχαν γίνει σχολαστικές προετοιμασίες όπως καθαρτικό και κλύσμα από το προηγούμενο βράδυ.
Τα μόνα που έπλεναν ήταν τα χέρια και το στόμα.
Ο Βασιλιάς Ήλιος Λουδοβίκος ΙΔ’, ο οποίος είχε κάνει δύο μπάνια στην ζωή του, μετά  από  υπόδειξη των γιατρών του,  δεν ήθελε να ξαναδοκιμάσει τη ζοφερή αυτή εμπειρία. (στην  γελοιογραφία ο Λουδοβίκος)
Ένας Ρώσος πρεσβευτής στη Γαλλία έχει σημειώσει  ότι "ο μεγαλειότατος βρώμαγε σαν ένα άγριο ζώο", πολλές δε φορές και ο ίδιος ο βασιλιάς άνοιγε ένα παράθυρο για να μπορέσουν οι αυλικοί του να αντέξουν την βρώμα του!




Πάντως και η Ισαβέλλα I' της Ισπανίας είχε παραδεχτεί ότι και αυτή δύο μόνο φορές είχε πλυθεί στην ζωή της. Όταν γεννήθηκε και την ημέρα του γάμου της!

Στην Αγγλία, η Ελισάβετ I' λουζόταν μόνο μία φορά το μήνα και ο Iάκωβος I', ο διάδοχός της, φαίνεται ότι έπλενε μόνο τα δάχτυλά του.


Ήταν δε τόση η φοβία που είχε δημιουργηθεί για το πλύσιμο ώστε όταν ο βασιλιάς της Γαλλίας  Ερρίκος Δ΄ έμαθε πως ο Δούκας de Sully είχε κάνει ένα μπάνιο ,του έστειλε ένα μήνυμα να μην κυκλοφορήσει έξω γιατί έτσι θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία του και γι΄αυτό τον λόγο θα τον επισκεπτόταν ο ίδιος στο σπίτι του στο Παρίσι!
Ο Ερρίκος Δ΄ήταν γνωστό ότι βρωμούσε από ιδρωτίλα,από τους σταύλους,από ποδαρίλα και από το σκόρδο που έτρωγε!



Με αυτές λοιπόν τις αντιλήψεις δεν είναι περίεργο πως  φτάσανε στην Ευρώπη να υπάρχει ολόκληρο ανάκτορο, όπως οι Βερσαλλίες,  στις οποίες πραγματική τουαλέτα είχε μόνο ο Βασιλιάς. η Βασίλισσα (αυτή της φωτογραφίας) και ο Δελφίνος και αυτός μετά το 1768.
Σε όλο το ανάκτορο υπήρχαν περίπου 300  commode δηλαδή καθίσματα με καθίκια από κάτω, αριθμός τελείως ανεπαρκής για τον κόσμο που υπήρχε εκεί.

Θυμάμαι ακόμα την κατάπληξη που ένιωσα όταν την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, ο ξεναγός μας μίλησε για το "πήδημα του πρεσβευτή" δηλαδή το σάλτο που έδιναν οι πρεσβευτές από την άμαξα στην πόρτα του κτηρίου για να αποφύγουν την πιθανότητα να τους έρθει από κανένα παράθυρο στο κεφάλι το περιεχόμενο κάποιου καθικιού καθώς οι υπηρέτες τα άδειαζαν από τα παράθυρα!





Αυτό το είχε πάθει ακόμα και η Μαρία Αντουανέττα, πριν γίνει βασίλισσα, ενώ περνούσε από μια εσωτερική αυλή με την κουνιάδα της κόμισσα de Provence.
Την έντονη  βρώμα που υπήρχε στις Βερσαλλίες την αύξαναν και τα πολυάριθμα κατοικίδια των ευγενών που κυκλοφορούσαν εκεί, αλλά και άτομα όπως η μισητή στους υπηρέτες πριγκίπισσα d'Harcourt (1622-1701) που κατούραγε περπατώντας και αυτοί αναγκάζονταν να καθαρίζουν στο πέρασμα της!





Το πρόβλημα της βρώμας είχε γίνει  τόσο οξύ ώστε ο Λουδοβίκος  XIV έθεσε τον  κανόνα σύμφωνα με τον οποίο οι διάδρομοι  να καθαρίζονται  μία φορά την εβδομάδα από περιττώματα και βρωμιές.
Όλη αυτή η βρώμα είχε και ένα καλό!
Προκάλεσε την δημιουργία και την ανάπτυξη της αρωματοποιίας, γιατί με τα αρώματα προσπαθούσαν να καλύψουν την δυσοσμία.
Το μπάνιο άρχισε να διαδίδεται με αργούς ρυθμούς από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, ως πράξη πολυτέλειας για τις εύπορες τάξεις, με τη μορφή ενός τονωτικού κρύου λουτρού. Η σημερινή αντίληψη περί υγιεινής με τα καθημερινά μπάνια είναι ακόμα αδιανόητη. Ακόμα και οι κυρίες, οι οποίες θεωρούνταν φανατικές λάτρεις του μπάνιου, έκαναν μόνο δύο με τρία λουτρά το χρόνο. Εξάλλου η καθαριότητα ανήκε στις παστρικές, τις πόρνες.
Παστρικές έλεγαν ακόμα και μετά την μικρασιατική καταστροφή οι γηγενείς τις γυναίκες που είχαν έρθει από την Σμύρνη γιατί εκεί αυτές είχαν μάθει να πλένονται!





Μαΐου 06, 2015

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Ο πραγματικός εχθρός είναι η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

 του Τάκη Φωτόπουλου*


Το άρθρο αυτό έχει, πρώτα, ως στόχο να γίνει σαφής η διάκριση μεταξύ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού), ως δομικής ή συστημικής αλλαγής, και της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Η διάκριση αυτή είναι απαραίτητη σήμερα, καθώς πολλοί στην παγκοσμιοποιητική Αριστερά (δηλαδή την «Αριστερά που δεν αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση, η οποία μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς) συγχέουν τα δυο ή θεωρούν τον νεοφιλελευθερισμό ως απλά μια ιδεολογία, η οποία μπορεί εύκολα να εγκαταλειφθεί. Στη συνέχεια, δείχνεται ότι, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζονται ο Πολ Κρούγκμαν και πολλοί στην παγκοσμιοποιητική “Αριστερά”, η αιτία της σημερινής κρίσης δεν είναι οι πολιτικές λιτότητας που υιοθέτησαν ορισμένοι «κακοί» πολιτικοί και οικονομολόγοι, αλλά η ίδια η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι μόνο η ρήξη με τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μπορεί να αποκαταστήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία είναι η αναγκαία συνθήκη (όχι όμως και η επαρκής) για μια πολιτική Αυτοδυναμίας που είναι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή καταστροφή σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία
Η μεταπολεμική διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς, η οποία οδήγησε στη σημερινή παγκοσμιοποίηση, ενθαρρυνόταν ενεργά από τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, ενόψει ιδίως της επέκτασης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο. Ωστόσο, όπως έδειξα αλλού, [1] η διεθνοποίηση της αγοράς ήταν βασικά το αποτέλεσμα «αντικειμενικών» παραγόντων που αναφέρονται στη δυναμική της οικονομίας της αγοράς και, ειδικότερα, στην εξάπλωση των πολυεθνικών και την παράλληλη ανάπτυξη της αγοράς Ευρω-δολαρίου. [2] Η αγορά ευρω-δολαρίου παρείχε ένα περιβάλλον, «ελεύθερο ρυθμίσεων», όπου μπορούσε κάποιος να δανειστεί και να δανείσει αμερικάνικα δολάρια (και αργότερα και άλλα ισχυρά νομίσματα, όπως το γεν, το μάρκο κ.λπ.) χωρίς οποιεσδήποτε αμερικανικές ρυθμιστικές και φορολογικές απαιτήσεις. Η ανάπτυξη της νέας αυτής αγοράς, η οποία απλώς αντανακλούσε τις αυξανόμενες ανάγκες των πολυεθνικών, ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα άρση των ελέγχων συναλλάγματος και κεφαλαίων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι συναλλαγματικοί έλεγχοι των εθνών-κρατών, ιδιαίτερα εκείνων στη Βρετανία, όπου δημιουργήθηκε η αγορά Ευρώ-δολαρίου, τέθηκαν υπό σοβαρή πίεση, καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1970. Αυτό το άτυπο, στην αρχή, άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών για την κάλυψη των αναγκών των πολυεθνικών, στη συνέχεια θεσμοθετήθηκε, αρχικά από συντηρητικούς πολιτικούς (Θάτσερ και Ρέηγκαν) και στη συνέχεια από κυβερνήσεις κάθε ιδεολογίας: από Χριστιανοδημοκράτες και Συντηρητικούς μέχρι σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και οποιοδήποτε μίγμα από αυτούς.
Στην πραγματικότητα, η τεράστια επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων, ένα νέο φαινόμενο στην ιστορία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς ––που χαρακτηρίζει (μαζί με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ), τη Νέα Διεθνή Τάξη–– θα ήταν αδύνατη χωρίς ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές εμπορευμάτων, εργασίας και κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας από «κακούς» οικονομολόγους και πολιτικούς που εκμεταλλεύτηκαν κάποιο είδος κρίσης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «best-seller» συνωμοσιολόγοι θεωρητικοί της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»,[3] που στην Ελλάδα περιλαμβάνει ακόμη και «αντι-εξουσιαστές» αναλυτές! Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν απλώς η αναπόφευκτη συνέπεια της κατάρρευσης του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, το οποίο θεμελιωνόταν στις εθνικές αγορές και, ως εκ τούτου, δεν ήταν πλέον συμβατό με την αυξανόμενη διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς. Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις, στο νέο πλαίσιο, δεν είχαν επιλογή παρά να ακολουθήσουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να κάνουν τις οικονομίες τους ανταγωνιστικές και ικανές να συνεχίσουν την ανάπτυξη που περιλαμβάνει την περαιτέρω επέκταση της καταναλωτικής κοινωνίας.
Την ίδια στιγμή, φιλελεύθεροι οικονομολόγοι (σε ​​αντίθεση με τους «κρατικιστές» Κεϋνσιανούς, οι οποίοι ήταν κυρίαρχοι την περίοδο αμέσως μετά τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια της κρατικιστικής φάσης που ανέφερα παραπάνω) αναβίωσαν ένα μείγμα των νεοκλασικών οικονομικών με τον μονεταρισμό και τα «οικονομικά της προσφοράς» σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερα οικονομικά». Αυτό ήταν ένα σύνολο οικονομικών πολιτικών που στόχευαν στην κατάργηση κάθε αποτελεσματικού κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας: από τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα (μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και της ουσιαστικής διάλυσης του κράτους πρόνοιας, καθώς και της δραστικής μείωσης των κρατικών δαπανών) μέχρι την απορρύθμιση των αγορών για τα εμπορεύματα, την εργασία και τα κεφάλαια, προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα (δηλαδή των πολυεθνικών εταιριών που τον ελέγχουν). Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία υιοθετήθηκε φυσικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από τις πολυεθνικές και άλλους μεγιστάνες του Τύπου, οι οποίοι την προωθούσαν ως το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα της νέας εποχής ––δηλαδή ως το σύστημα των πεποιθήσεων, ιδεών και των αντίστοιχων αξιών που κυριαρχούν σε μια δεδομένη κοινωνία και σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας της. [4]
Πρέπει, επομένως, να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό. Η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού δημιουργήθηκε με σκοπό να δικαιολογήσει, («αντικειμενικά», όπως υποτίθεται κάνει κάθε συστημική ιδεολογία) την ανάγκη για συστημική αλλαγή, δηλαδή για το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, πάνω στα οποία θεμελιώθηκε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Με άλλα λόγια, ήταν η συστημική αλλαγή που σηματοδότησε η ανάδυση και η μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Εταιρειών —ως αποτέλεσμα της δυναμικής «ανάπτυξη-ή-θάνατος» του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— αυτή που αρχικά οδήγησε σε ένα άτυπο άνοιγμα των αγορών, το οποίο αργότερα θεσμοθετήθηκε. Είναι επομένως φανερό ότι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπως και κάθε είδος συστημικής ιδεολογίας, καθιερώθηκε ως τέτοια μετά τη συστημική αλλαγή και όχι το αντίστροφο (όπως άλλωστε και η φιλελεύθερη ιδεολογία έγινε συστημική μετά την ανάδυση του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και όχι το αντίστροφο).
Ωστόσο, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», (συμπεριλαμβανομένων πολλών στην αντισυστημική Αριστερά, ακόμη και μαρξιστών), δεν κάνει αυτή τη κρίσιμη διάκριση και συνήθως συγχέει —μερικές φορές σκόπιμα— το συστημικό φαινόμενο (δηλ. την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), το οποίο ανήκει στην οικονομική βάση, με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, που ανήκει –με μαρξιστικούς όρους– στο εποικοδόμημα. Με τον τρόπο αυτό, έχουν παράγει μια αν-ιστορική «θεωρία» περί «κακών» καπιταλιστών και πολιτικών που συνωμοτούν για να επιβάλουν τον «νεοφιλελευθερισμό», ως μέσο για την επέκταση των κερδών, τη συσσώρευση κεφαλαίου κ.λπ., σε βάρος των εργατών. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο Έρικ Χόμπσμπαουμ, ο «πρύτανης» των Μαρξιστών ιστορικών, προέβλεπε οξυδερκώς(!) το επικείμενο τέλος του νεοφιλελευθερισμού ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1990,[5] ενώ σύγχρονοι Μαρξιστές δηλώνουν (πιο σεμνά!), ότι αν και ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέθανε ακόμα, σίγουρα «πεθαίνει» και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντικαταστήσουμε τους νεοφιλελεύθερους θεσμούς:
«Έχει έρθει συνεπώς η ώρα να γυρίσουμε σελίδα και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές ανάπτυξης στην κατεύθυνση της παραγωγής, της εκπαιδευμένης–και καλύτερα αμειβόμενης– εργασίας, της επαναβιομηχάνισης, των κοινωνικών προγραμμάτων και ενός νέου κράτους πρόνοιας. Αλλά για να το κάνουμε αυτό πρέπει να γκρεμίσουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς του νεοφιλελευθερισμού, όπως ακριβώς και ο νεοφιλελευθερισμός είχε καταστρέψει τους σοσιαλδημοκρατικούς και κομμουνιστικούς θεσμούς του πάλαι ποτέ Κοινωνικού Κράτους. Μπορεί αυτό να επιτευχθεί χωρίς επαναστάσεις; Ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά μόνο στο πλαίσιο επαναστάσεων που λαμβάνουν χώρα αλλού, με περίπου τον ίδιο τρόπο που η σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία επωφελήθηκε από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917»[6]
Άλλοι (όπως ο «αναρχικός» Τσόμσκι) μιλούν για τον σημερινό «κακό» καπιταλισμό σε σχέση με τον παλιό «καλό» καπιταλισμό, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα είναι η «κορπορατοποίηση» της οικονομίας της αγοράς, η οποία, υποτίθεται, αντιπροσωπεύει «μια επίθεση στις αγορές και τη δημοκρατία». [7] Ωστόσο, όπως έδειξα αλλού, [8] το πρόβλημα δεν είναι η κορπορατοποίηση της οικονομίας της αγοράς, καθώς η εξέλιξη αυτή ήταν αναπόφευκτη ούτως ή άλλως, μέσα στη δυναμική ανάπτυξη-ή-θάνατος που χαρακτηρίζει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Από τη στιγμή δηλαδή που αυτή η δυναμική δεν ανατράπηκε από την κοινωνική πάλη, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε στην κορπορατοποίηση της οικονομίας της αγοράς. Με άλλα λόγια, ο λόγος που δεν είναι το πρόβλημα η «κορπορατοποίηση» της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, αλλά η ίδια η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, είναι γιατί αλλιώς θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι ήταν ιστορικά εφικτό (με τον δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων) κάποιο άλλο είδος καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς—υπόθεση τελείως ανιστόρητη βέβαια​​. Πέρα, επιπλέον, από το γεγονός ότι, με βάση την υπόθεση αυτή, θα καταλήξουμε να κατηγορούμε τις ελίτ γιατί παραβιάζουν τους κανόνες τους παιχνιδιού, αντί να κατηγορούμε το ίδιο το άθλιο παιχνίδι!
Συμπερασματικά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν απλά μια εφεύρεση μερικών κακών οικονομολόγων και πολιτικών, των οποίων τις απόψεις υιοθέτησαν άπληστοι καπιταλιστές, όπως υποστηρίζει μια θεωρητικά χρεοκοπημένη, παγκοσμιοποιητική «Αριστερά». Στην πραγματικότητα, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία θεμελιώνεται στις πολυεθνικές, και η οποία δεν μπορούσε επομένως παρά να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών – απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών – έχει ως στόχο να δημιουργήσει ισότιμους όρους ανταγωνισμού για τις πολυεθνικές, όχι μόνο σε σχέση με το οικονομικό πλαίσιο εντός του οποίου θα έπρεπε να λειτουργούν, αλλά και σε σχέση με το κοινωνικό πλαίσιο. Για παράδειγμα, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση συνεπάγεται όχι μόνο την ομογενοποίηση της νομοθεσίας σε σχέση με την πρόσληψη και την απόλυση εργαζομένων («ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις), αλλά και την ομογενοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών με βάση έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή που αποτελεί το φθηνότερο «σύστημα κοινωνικής πρόνοιας», έτσι ώστε οι πολυεθνικές να μπορούν να απολαύουν των καλύτερων δυνατών συνθηκών για τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους (από άποψη πολύ χαμηλής φορολογίας, κ.λπ.) σε οποιαδήποτε χώρα δραστηριοποιούνται η οποία έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.

Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, οι πολιτικές λιτότητας ή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση;
Ωστόσο, στη δεκαετία του 1990, αλλά ακόμη και την περασμένη δεκαετία, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» μιλούσε τουλάχιστον για νεοφιλελευθερισμό, έστω και εάν εσκεμμένα μπέρδευε τον νεοφιλελευθερισμό σαν συστημικό φαινόμενο με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Όμως στην παρούσα δεκαετία η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» έπαψε ακόμη και να χρησιμοποιεί την ίδια τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός», σε μια σαφή προσπάθεια να στρέψει την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων μακριά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πραγματικό τους εχθρό. Δηλαδή, μακριά από το συστημικό φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και το συνεπαγόμενο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, που αποτελεί την απώτερη αιτία της διάλυσης του κράτους πρόνοιας και της εγκατάλειψης των ίδιων των Κεϋνσιανών οικονομικών.
Με άλλα λόγια, είναι το ίδιο το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών, που οδηγούν στην καθολίκευση του υποτυπώδους Αμερικάνικου συστήματος κοινωνικών υπηρεσιών και της χαμηλής φορολογίας των επιχειρήσεων, καθώς και της συνακόλουθης συρρίκνωσης των κρατικών δαπανών, καθιερώνοντας έτσι τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, στον οποίο πρέπει να συμμορφώνεται κάθε χώρα που επιθυμεί να έχει ανάπτυξη και απασχόληση. Και αυτό, διότι η ανάπτυξη και η απασχόληση σε μια οικονομία ενσωματωμένη στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία χαρακτηρίζεται από ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, εξαρτάται σε κρίσιμο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα.
Είναι, δηλαδή, η σχετικά υψηλή ανταγωνιστικότητα, η οποία υποτίθεται θα προσελκύσει περισσότερες πολυεθνικές εταιρείες και ως εκ τούτου, περισσότερες επενδύσεις, που, με τη σειρά τους, θα οδηγήσουν σε περισσότερη ανάπτυξη και απασχόληση. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εποχή των εθνών-κρατών, όταν η ανάπτυξη και η απασχόληση εξαρτιόταν αποφασιστικά από την εθνική αγορά, δεδομένου ότι οι αγορές δεν ήταν ανοικτές εκείνη την εποχή. Στην περίπτωση αυτή, φυσικά, έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο το εάν οι κυβερνήσεις ασκούσαν πολιτικές ισοσκελισμένων προϋπολογισμών (αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε «πολιτικές λιτότητας» σήμερα) ή αντί αυτών, επεκτατικές πολιτικές για την δραστική ενίσχυση της συνολικής (εγχώριας) ζήτησης, ακόμη και αν αυτό συνεπαγόταν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης – όπως προέβλεπαν τα Κεϋνσιανά οικονομικά, που ήταν τότε κυρίαρχα. Όμως, παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές δεν είναι πια δυνατές σήμερα, αφού αυτές θεμελιωνόντουσαν στην εθνική αγορά, η οποία σήμερα, με το πλήρες άνοιγμα και «απελευθέρωση» των αγορών, δεν υπάρχει πια, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς».

Ο εσκεμμένος αποπροσανατολισμός του Κρούγκμαν και της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»
Ωστόσο, σήμερα δεν είναι μόνο αφελείς οικονομολόγοι που ανήκουν στην παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» που υποστηρίζουν Κεϋνσιανές πολιτικές, εξακολουθώντας προφανώς να ζουν στο χρονοντούλαπο των κυρίαρχων εθνών-κρατών με τις κεϋνσιανές πολιτικές τους και όλα τα ιδεολογικά τους παραφερνάλια, αλλά ακόμη και Νομπελίστες στα οικονομικά! Βέβαια στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε πια για αφέλεια, αλλά για σκόπιμο αποπροσανατολισμό. Αυτή είναι η περίπτωση του Πολ Κρούγκμαν (Paul Krugman), ο οποίος, σε ένα μόλις δημοσιευθέν άρθρο του στην εφημερίδα Guardian[9] τη ναυαρχίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», επιχειρεί συστηματικά να παρακάμψει τα κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας και ιδιαίτερα την παγκοσμιοποίηση και τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της, και επικεντρώνεται, αντίθετα σε αυτό που ονομάζει την «αυταπάτη» ή την «ψύχωση» της λιτότητας, από την οποία πάσχουν οι φορείς χάραξης πολιτικής, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο ––βολικά «ξεχνώντας» ότι αυτές είναι επίσης οι πολιτικές της ΕΕ, καθώς και οι πολιτικές των ΗΠΑ από την εποχή του Ρέηγκαν. Με άλλα λόγια, αυτές είναι οι πολιτικές της Υπερεθνικής Ελίτ οι οποίες επιβλήθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.
Έτσι, σε ένα εκτενές άρθρο σχεδόν 6.000 λέξεων, οι λέξεις «νεοφιλελευθερισμός» και «παγκοσμιοποίηση», πόσο μάλλον «ανταγωνιστικότητα», δεν αναφέρονται ούτε μία φορά! Αντίθετα, ο Κρούγκμαν «ξεχνώντας» ότι ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, στον οποίο η ανταγωνιστικότητα είναι ζωτικής σημασίας, ακόμη και για την ανάπτυξη και την απασχόληση, αυτός «εξηγεί» γιατί οι Κεϋνσιανές πολιτικές είναι οι καλύτερες για το έθνος-κράτος! Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Επιτροπή απονομής των βραβείων Νόμπελ, που κάνει πολύ καλή δουλειά για την προώθηση, άμεσα ή έμμεσα, της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, έχει επιβραβεύσει με την υψηλότερη διάκριση για οποιονδήποτε συστημικό οικονομολόγο όλους τους απολογητές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: από τον Στίγκλιτς και τον Κρούγκμαν, μέχρι τον Πισαρίδη και αύριο πιθανότατα και τον Πίκετυ, αν όχι και τον…Βαρουφάκη! Άλλωστε η Επιτροπή Νόμπελ δεν δίστασε να βραβεύσει με το βραβείο Ειρήνης έναν από τους εγκληματικότερους Προέδρους των ΗΠΑ, που έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία και το Πακιστάν, όπου ο ίδιος προσωπικά αποφασίζει ποιος θα εκτελεστεί με τα drones του…
Εντούτοις ακόμη και ο τρανός απολογητής της παγκοσμιοποίησης Κρούγκμαν είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι οι μεγαλο-επιχειρηματίες, σε αντίθεση με οικονομολόγους όπως ο ίδιος αλλά και πολιτικούς, αγαπούν τις πολιτικές λιτότητας, αλλά στη συνέχεια βέβαια συνέχισε τον αποπροσανατολισμό του για τους λόγους που το κάνουν:
«Έχω ήδη προτείνει μία απάντηση γι’ αυτό: o εκφοβιστικός λόγος για το χρέος και τα ελλείμματα χρησιμοποιείται συχνά για να συγκαλύψει μια πολύ διαφορετική ατζέντα, δηλαδή την «ανάγκη» για τη συρρίκνωση του συνολικού μεγέθους του δημόσιου τομέα και ιδιαίτερα των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό έχει φανεί ξεκάθαρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλά σχέδια που υποτίθεται στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος, «κατά σύμπτωση», συμπεριλαμβάνουν σημαντικές μειώσεις των φορολογικών συντελεστών στους φόρους επιχειρήσεων και στους φόρους πάνω στους πλουσίους, ενώ συγχρόνως αφαιρούν δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη και τη διατροφική βοήθεια για τους φτωχούς.» [10]
Όμως, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και η γενική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ., καθώς και του κράτους πρόνοιας, συνδέονται άμεσα με τις περικοπές στους φόρους των επιχειρήσεων και των φόρων, γενικώς, και με τις αντίστοιχες πολιτικές για την εξάλειψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά μαζί αποτελούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά ο Κρούγκμαν δεν θέλει να μιλήσει για παγκοσμιοποίηση και ανταγωνιστικότητα –αυτά είναι τα «βρώμικα» λόγια που έχουν την υποχρέωση να λένε μόνο οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί– ενώ η αποστολή του Krugman, ως ενός βραβευμένου με Νόμπελ στα οικονομικά, είναι να αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό εχθρό τους, τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και να τα στρέφει αντίθετα σε «ανώδυνους» για το σύστημα παράγοντες, που δεν αμφισβητούν το ίδιο το σύστημα, αλλά απλά τους «κακούς» πολιτικούς και οικονομολόγους που εφαρμόζουν τις πολιτικές λιτότητας! Δηλαδή, τις πολιτικές που κάνει αναπόφευκτες η ενσωμάτωση στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η συνακόλουθη σταδιακή εξαφάνιση της οικονομικής και επομένως και της εθνικής κυριαρχίας.
Η πολιτική συνέπεια παρόμοιων αποπροσανατολιστικών απόψεων (που υιοθετεί σύμπασα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι οικονομολόγοι του, απολογητές της παγκοσμιοποίησης) είναι ότι όταν έρχεται στην εξουσία μια Αριστερά αυτού του είδους, αυτή υιοθετεί τις εντελώς αποπροσανατολιστικές αυτές απόψεις και στρέφεται απλά ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, αντί να έλθει σε ρήξη με την ίδια τη ΝΔΤ που στην Ελλάδα εκφράζεται κυρίως με την ΕΕ. Έτσι, στη χώρα μας, αντί η νίκη της «Αριστεράς» να οδηγήσει σε άμεση έξοδο από την ΕΕ, την επ’αόριστο στάση πληρωμών του Χρέους (ουσιαστικά τη διαγραφή του) και την εφαρμογή πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας, οδήγησε στο σημερινό αναπόφευκτο (και τραγικό συνάμα) φιάσκο, όπου η «Αριστερή» κυβέρνηση εκλιπαρεί την Ευρω-ελίτ για περισσότερη ρευστότητα (δεδομένου ότι η χώρα δεν ελέγχει πια ούτε καν το δικό της νόμισμα), την οποία βέβαια δεν πρόκειται να την δει εκτός αν υποταχθεί πλήρως στους όρους που επιβάλλουν οι ελίτ αυτές για την περαιτέρω ενσωμάτωση της χώρας στη ΝΔΤ!

Υ.Γ.4/5/2015
Ένας από τους μεγάλους υπεύθυνους για τη σημερινή καταστροφή «Μαρξιστές» οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με τον ανεκδιήγητο Υπ. Οικονομικών και την υπόλοιπη παρέα (Τσακαλώτος , Σταθάκης κ.α.) από την αρχή της κρίσης συμμετείχαν στην εκστρατεία τρομοκράτησης του Ελληνικού λαού για την Βιβλική καταστροφή που δήθεν θα ακολουθούσε η τυχόν έξοδος από το Ευρώ (από την ΕΕ ούτε καν το συζητούν ακόμη και οι πιο «ζωηροί» οικονομολόγοι στον ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα «ξαναχτύπησε», εσκεμμένα αποπροσανατολίζοντας για άλλη μια φορά. Έτσι, με προφανή άγνοια (στην καλύτερη περίπτωση) ισχυρίζεται ότι η έξοδος από το Ευρώ και η νομισματική υποτίμηση της δραχμής θα έχει ανάλογα αποτελέσματα με την σημερινή «εσωτερική υποτίμηση.» Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι την εσωτερική υποτίμηση την επιβάλλουν σήμερα οι γκαουλάιτερ που ελέγχουν ακόμη και το νόμισμα μας, ενώ βέβαια τη νομισματική υποτίμηση θα την ελέγχει η κυβέρνηση της χώρας που, εάν ήταν πραγματικά λαοπρόβλητη, υπάρχουν τα μέτρα που θα μπορούσε να πάρει για να προστατευθούν τα λαϊκά εισοδήματα από τις συνέπειες της νομισματικής υποτίμησης.
Για τον ίδιο «Μαρξιστή» οικονομολόγο (όπως και για τον «Κευνσιανό» Κρούγκμαν), η αιτία της καταστροφής δεν είναι βέβαια οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (δηλ. η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) αλλά η επάρατη λιτότητα που επιβάλλουν οι καπιταλιστές για να αυξήσουν τα κέρδη τους (λες και οι καπιταλιστές δεν είχαν κέρδη όταν εφάρμοζαν Κεϋνσιανές πολιτικές στην εποχή του κράτους-έθνους, αντί των πολιτικών λιτότητας!) Και τι ευφυή λύση προτείνει ο κύριος αυτός αφού αποκλείει την έξοδο από την ΕΕ; Την προσωρινή στάση πληρωμών (ούτε καν τη μόνιμη στάση πληρωμών, δηλαδή την ουσιαστική ακύρωση του Χρέους), αλλά ΜΕΣΑ πάντα στο «ιερό» Ευρώ, που προφανώς το θεωρεί και αυτός (όπως και ο Γιωργάκης, ο Ποταμίσιος Θεοδωράκης, οι Σαμαρο-Βενιζέλοι κ.λπ.) σαν «πατριωτικό καθήκον» και «κατάκτηση» μας που πρέπει να προστατεύσουμε.
To επιχείρημα βέβαια ότι μπορούμε να κάνουμε στάση πληρωμών, ενώ οι “εταίροι” μας δεν μπορούν να μας διώξουν από το Ευρώ, είναι άλλη μια παραποίηση της αλήθειας που καταρρέει ακόμη και από τα σημερινά γεγονότα. Φυσικά, ακόμη και εάν μπορούσαν, δεν έχουν κανένα λόγο να «μας διώξουν» από το Ευρώ (αντίθετα!), όπως δεν είχαν ανάγκη να διώξουν, πριν από εμάς, την Ιρλανδία και μετά την Κύπρο για να επιβάλλουν απόλυτα τη θέληση τους. Απλά, χρειάζεται η ΕΚΤ να στραγγαλίσει τη χώρα από ρευστότητα, (αφού ελέγχουν το νόμισμα μας), και η μόνη «επιλογή» που έχουμε μέσα στο Ευρώ είναι είτε την πλήρη υποταγή ή την αδυναμία τελικά να πληρώνουμε ακόμη και μισθούς και συντάξεις. Και αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται βέβαια με τη στάση πληρωμών αφού η οικονομία θα παραμένει μη ανταγωνιστική μέσα στο Ευρώ (όπως θα συνεχίσει βέβαια να παραμένει μη ανταγωνιστική ακόμη και εκτός Ευρώ αν δεν υιοθετηθεί ριζικό πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας με μαζικές δημόσιες επενδύσεις στην παραγωγική αναδιάρθρωση κλπ). Εκτός βέβαια αν υποθέτει ότι ο αρχηγός του και όλη η ίδια παρέα των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα ικετεύουν τους “εταίρους” για λίγη ρευστότητα, δεν είχαν σκεφτεί την ευφυή αυτή λύση που είχε προφανώς ξεφύγει και από τους Ιρλανδούς και τους Κύπριους πριν από εμάς…
Όμως οι ίδιοι «Μαρξιστές» Οικονομολόγοι είναι αυτοί που εξαπάτησαν τα λαϊκά στρώματα στις τελευταίες εκλογές ότι υπήρχε ‘μαγική’ λύση για να ξεφύγουν από την μαζική φτωχοποίηση στην οποία έχουν καταδικαστεί από τις ξένες και ντόπιες ελίτ: ότι θα μπορούσαμε να καταργήσουμε τη λιτότητα και συγχρόνως να έχουμε και το Ευρώ «μας». Δηλαδή, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και αυτό, αντί να ηγηθούν λαϊκού μετώπου, μαζί με το ΚΚΕ και κάθε άλλη πατριωτική δύναμη, για την οικονομική και εθνική κυριαρχία μας, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, η οποία αποτελεί τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο μας επιβάλλεται και η λιτότητα, δηλαδή οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ––όπως προτείναμε από την αρχή της κρίσης!
Τ.Φ.
*Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο διεθνές θεωρητικό περιοδικό Τhe International Journal of Inclusive Democracy, στις 2/5/2015 και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο THE NEW WORLDORDER IN ACTION, War and economic violence, from the Middle East through Greece to Ukraine(υπό έκδοση από το Progressive Press). Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.




[1] Τάκης Φωτόπουλος, ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-10 Χρόνια Μετά, (Ελεύθερος Τύπος, 2008) Κεφ. 1
[2] Για μια εξαιρετική περιγραφή της σταδιακής άρσης των ελέγχων κεφαλαίου στη Βρετανία, κάτω από τις πιέσεις της αγοράς, βλ. Will Hutton, The State Were In, Κεφ. 3.
[3] Ναόμι Κλάιν, «Το δόγμα του σοκ», (Λιβάνης, 2009)
[4] Βλ. Takis Fotopoulos, “Mass media, culture and democracy”, Democracy & Nature, vol.5, no.1 (March 1999) σελ. 33-64 http://www.democracynature.org/vol5/fotopoulos_media.htm
[5] Perry Anderson, New Left Review, No. 1, (new period) (Jan/Feb 2000), σελ. 10.
[6] Boris Kagarlitsky, “Economic policies after the death of neoliberalism”, (Russian) Institute for Global Research, 8/4/2015 http://english.igso.ru/articles.php?article_id=45
[7] Noam Chomsky, ‘Domestic Constituencies’, Z Magazine, Μάιος 1998
[8] Takis Fotopoulos, “Mass media, culture and democracy” και στα ελληνικά
Τάκης Φωτόπουλος, Ο Καπιταλισμός του Τσόμσκι και ο Μετακαπιταλισμός του Άλμπερτ (Γόρδιος, 2004)
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookschomsky/grbookschomsky.htm
[9] Paul Krugman, “The austerity delusion”, Guardian, 29/4/2015
[10] Στο ίδιο.

Μαΐου 05, 2015

Το μυστήριο του κινεζικού χρυσού



Ένα άρθρο που  δίνει αρκετή τροφή για σκέψη και εν πολλοίς μάλλον εξηγεί τόσο για το που τελικά φτάνει ο χρυσός που ξεπουλιέται όσο όσο στα  χιλιάδες ανταλλακτήρια που εδώ και χρόνια έχουν φυτρώσει στην Ελλάδα, όσο και για τα όρια της κινέζικης οικονομίας σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον όπου η ευρωατλαντική υπερεθνική ελίτ κυρίαρχα ελέγχει  το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Libertad




του Δημήτρη Ζάντζα*

Για χρόνια, από το 2009 όταν για τελευταία φορά η χώρα δημοσίευσε επίσημα στοιχεία, το ύψος των αποθεμάτων της Κίνας σε χρυσό αποτελεί ένα είδος «μύθου» για την αγορά του μετάλλου. Εικασίες και εκτιμήσεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από διάφορες πλευρές, η αλήθεια ωστόσο είναι πως ο «γρίφος» δεν πρόκειται να λυθεί παρά μόνο όταν το Πεκίνο το αποφασίσει. Και η στιγμή αυτή, ίσως πλησιάζει… 

Αυτό εκτιμούν ξένοι αναλυτές, λαμβάνοντας υπόψη την ένταση των προσπαθειών της Κίνας να προκαλέσει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιo εμπόριο, και να ενισχύσει τη διεθνή παρουσία και χρήση του εθνικού της νομίσματος, επιδιώκοντας –μεταξύ άλλων– την ένταξή του στο νομισματικό «καλάθι» των Ειδικών Τραβηκτικών Δικαιωμάτων (SDRs) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. 

Η Κίνα ίσως ετοιμάζεται να επικαιροποιήσει τα επίσημα στοιχεία για το μέγεθος των αποθεμάτων της σε χρυσό, και αυτό ενδεχομένως να συμβεί πριν από τις συνεδρίες του ΔΝΤ, σχετικά με τα SDRs, τον ερχόμενο Οκτώβριο, εκτιμά σε πρόσφατη έκθεσή της η Nomura Holdings. 

Σε κάθε περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι ότι η Κίνα έχει εντείνει τα τελευταία χρόνια την προσπάθειά της να αναδείξει και να καθιερώσει το γουάν ως βιώσιμο ανταγωνιστή του αμερικανικού δολαρίου. Και αυτή είναι η βασική αφορμή πίσω από εικασίες που φέρουν το Πεκίνο να συσσωρεύει χρυσό εδώ και καιρό στα θησαυροφυλάκιά του, ως μέρος ενός σχεδίου διαφοροποίησης των –ύψους 3,7 τρισ. δολαρίων– συναλλαγματικών αποθεματικών της χώρας. 


Νέες εκτιμήσεις 


Βασιζόμενοι σε δημοσιευμένα στοιχεία εμπορευματικών συναλλαγών, εγχώριας παραγωγής και σε εκθέσεις της China Gold Association, οι αναλυτές του Bloomberg Intelligence καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το Πεκίνο από τον Απρίλιο του 2009 μέχρι σήμερα πιθανότατα έχει τριπλασιάσει το ύψος των αποθεμάτων του σε χρυσό, φθάνοντας τους 3.510 μετρικούς τόνους. Αν η εκτίμησή τους επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για τα δεύτερα μεγαλύτερα εθνικά αποθέματα χρυσού παγκοσμίως, πίσω από τους 8.133,5 τόνους χρυσού των ΗΠΑ. 

Η Κίνα παραμένει πρώτη σε παραγωγή χρυσού σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ κατατάσσεται δεύτερη –μετά την Ινδία– σε κατανάλωση. Ωστόσο, με δεδομένο ότι τα συναλλαγματικά αποθέματά της (των οποίων το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από αμερικανικά δολάρια) έχουν υπερ-πενταπλασιαστεί μέσα σε διάστημα μιας δεκαετίας, οι 1.054 τόνοι χρυσού που εμφανίζεται να κατέχει βάσει των στοιχείων που ανακοίνωσε –αιφνιδιαστικά– τον Απρίλιο του 2009 αντιστοιχούν στο 1% μόλις των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Το ποσοστό αυτό κρίνεται ως χαμηλό όχι μόνο σε σύγκριση με τα αντίστοιχα άλλων Κεντρικών Τραπεζών, τόσο σε ανεπτυγμένες όσο και σε αναδυόμενες οικονομίες, αλλά και «ασύμβατο» με την πρόθεση του Πεκίνου για απεξάρτηση από το δολάριο. 

Σε ένα εξαιρετικά σπάνιο σχόλιο για την πολιτική της PBOC απέναντι στον χρυσό, ο αναπληρωτής διοικητής της δήλωνε το Μάρτιο του 2013 ότι δεν μπορεί να επενδύσει στο μέταλλο πάνω από το 2% των συναλλαγματικών της αποθεμάτων, λόγω του μεγέθους της αγοράς του χρυσού. Αν και έκτοτε δεν έχει υπάρξει ανάλογη δήλωση, όλοι εμφανίζονται βέβαιοι ότι τα κινεζικά αποθέματα χρυσού έχουν αυξηθεί. Από το μέγεθος της αύξησης, όταν αυτή ανακοινωθεί, είναι πολύ πιθανό να ανοίξει μια ακόμα «ζωηρή» διεθνής συζήτηση για τον χαρακτήρα και τη σημασία του μετάλλου ως αποθεματικού στοιχείου ενεργητικού... επηρεάζοντας ανάλογα και την πορεία των τιμών του σε μια συγκυρία με πολλές ιδιαιτερότητες. 


Οι Κεντρικές Τράπεζες «πιστές» στον χρυσό 

Η τιμή του χρυσού θα συνεχίσει να βρίσκει στήριξη στο αγοραστικό ενδιαφέρον που εκδηλώνεται από πλευράς Κεντρικών Τραπεζών διεθνώς, εκτιμούν αναλυτές της RBC Capital Markets. Σε πρόσφατη έκθεσή τους, υπολογίζουν ότι η ζήτηση αυτή αναμένεται να φτάσει φέτος του 275 τόνους, προερχόμενη κυρίως από αναδυόμενες οικονομίες, επίπεδο αισθητά μειωμένο σε σχέση με το 2014 (409 τόνοι) αλλά παρ’ όλα αυτά υψηλό, σε σχέση με τα ιστορικά δεδομένα. 

Όπως σημειώνουν, «συνολικά οι κεντρικές τράπεζες παραμένουν “καθαροί” αγοραστές χρυσού εδώ και 14 συνεχόμενα τρίμηνα μέχρι σήμερα, και η ζήτηση αυτή βοήθησε το μέταλλο να μετριάσει τις απώλειές του στη διάρκεια του 2014». Και κάνουν λόγο για μία τάση που θα έχει και συνέχεια... 

Αναφερόμενοι στη Ρωσία, υπογραμμίζουν ότι η Κεντρική της Τράπεζα είναι μεταξύ των μεγαλύτερων αγοραστών του μετάλλου, καθώς έχει αυξήσει τα αποθέματά της σχεδόν κατά 130%, από τα επίπεδα των 520 τόνων του 2008 σε 1.208 τόνους το 2015. Ενώ για την περίπτωση της Κίνας, εκτιμούν ότι πράγματι ενισχύει τα δικά της αποθέματα, το ύψος των οποίων τοποθετούν κοντά στους 3.500 τόνους. 

Μεταξύ άλλων, εκφράζουν την άποψη ότι ένας παράγοντας που φαίνεται να επηρεάζει την τάση συσσώρευσης χρυσού από τις Κεντρικές Τράπεζες, είναι η ισχυροποίηση του αμερικανικού δολαρίου στην αγορά συναλλάγματος. Όπως λένε, η εικόνα που διαμορφώνεται καθιστά τον χρυσό ελκυστικότερο, ως μέσο για hedging έναντι της υποτίμησης των εγχώριων νομισμάτων σε σχέση με το USD. 

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 25ης Απριλίου 2015



Πηγή:www.capital.gr

Μαΐου 01, 2015

Η Εργατική Πρωτομαγιά και η μετατιθέμενη κατ' ουσία αργία της 1/1/2015

“Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα”.
August Spies


Θα ήταν από αρκετούς αναμενόμενο ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στη χώρα μας όταν στην εξουσία έχει εκλεγεί μία κυβέρνηση με «αριστερό ριζοσπαστικό» πρόσημο να αποτελούσε ένα προνομιακό πανηγυρικό πεδίο εκδήλωσης μιας συνολικής πολιτικής μεταστροφής της κοινωνίας αλλά κυρίως μία σημειολογική ευκαιρία για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ να κάνει σαφή την κατεύθυνση της αριστερής πολιτικής του. Σήμερα, 129 χρόνια μετά την ηρωική απεργιακή εξέγερση των εργατών του Σικάγο και 123 χρόνια μετά την πρώτη πρωτομαγιάτικη εργατική συγκέντρωση στην Ελλάδα,  αν κάτι γίνεται φανερό είναι η τρανή εξαπάτηση των ντόπιων λαϊκών μαζών ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα ο μονόδρομος που έχουν  χαράξει το υπερεθνικό κεφάλαιο που αποφασίζει για κάθε τι κρίσιμο στο ελληνικό προτεκτοράτο και τα ντόπια τσιράκια του.
Απεργία μας λένε είναι σήμερα, όχι αργία αλλά μακάρι να ήταν έτσι!  Ίσως κατέβει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην Κλαυθμώνος να «γιορτάσει» τη σημερινή επέτειο προπαγανδίζοντας τον βαθμό έντασης της εξαθλίωσης που διαπραγματεύεται. Μήπως όμως σήμερα με «πρώτη φορά αριστερά» η απεργία μετατράπηκε εν τέλει σε μετατιθέμενη αργία αφού την προσεχή Κυριακή τα εμπορικά καταστήματα (που απασχολούν το μεγαλύτερο κλάδο στον εμπορικό τομέα) θα είναι ανοικτά; Παρά τα όσα διακήρυττε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο σημερινός αρμόδιος υπουργός (που καλοβλέπουν οι Financial Times σαν αυριανό υπουργό Οικονομικών),  ακολουθούνται  πιστά οι  προσταγές των… «δανειστών» και συνεχίζεται ακλόνητο το μέτρο που βουλιάζει ακόμα βαθύτερα ότι έμεινε από  τις ντόπιες μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις ανοίγοντας διάπλατα και στρωμένο το δρόμο στα πολυεθνικά συμφέροντα. Συνεχίζεται αμείωτα η κατάλυση κάθε κατάκτησης που οι εργάτες κέρδισαν με τους ποτισμένους με αίμα αγώνες τους. 
Σιωπούν φυσικά οι βολεμένοι «αριστεροί» γραφιάδες στη σημερινή κοροϊδία. Αρκετοί από αυτούς πιθανότατα δεν θα χάσουν την ευκαιρία να κάνουν μεθαύριο μια βόλτα στα εμπορικά καταστήματα. «Πρέπει να κινηθεί η αγορά» το αντεπιχείρημα κάποιων απολογητών του οικονομικοπολιτικού συστήματος, σημαιοφόρων της συνεχιζόμενης αντεργατικής επέλασης.  Λες και η εγχώρια αγορά κατέρρευσε από τις αργίες των εργαζομένων και τα εργατικά δικαιώματα και όχι από το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων. Όχι από το 1,5 εκατομμύρια ανέργους που κάποια στιγμή δεν θα αντέξει να συντηρεί ο οικογενειακός περίγυρος, το αντιφατικό αυτό ανάχωμα στην εξαθλίωση από τη μια αλλά και στην συλλογική παθητικότητα από την άλλη.

Ανάλογα σιωπηλή βέβαια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που ένα μεγάλο της κομμάτι σήμερα έχει ενδυθεί την «αριστερή» προβιά. Τα συνδικάτα άλλωστε όπου ακόμα λειτουργούν μετατρέπονται σταδιακά σε μετατράπες εργολαβιών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πουλούν ακόμα και ιδιωτικές ασφάλειες σε ένα ολοένα πιο ανασφαλές εργασιακό τοπίο, «τροφεία» φθηνής ιδιώτευσης. 
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν τη σημασία της σημερινής μέρας. Δεν αναιρούν τους διαχρονικούς αγώνες της εργατικής τάξης. Το ταξικό κίνημα αν και μειοψηφικό υπάρχει και θα συνεχίσει την πορεία του στην ιστορία. Από το ίδιο εξαρτάται αν θα παραμείνει ως τέτοιο ή θα αποτελέσει  την πρωτοπόρα δύναμη ενός νέου κοινωνικού μετασχηματισμού. Γι αυτό είναι σήμερα επιτακτικό περισσότερο από ποτέ άλλοτε να ανακαθορίσει το σημερινό του βασικό ταξικό αντίπαλο που είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι μορφές που αυτή εκδηλώνεται οι οποίες διαπερνούν τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς αριστεράς/δεξιάς. Ένα νέο πρόγραμμα διεκδικήσεων για την εργατική τάξη οφείλει να συνδυάσει το δικαίωμα για δουλειά και τις οικονομικές διεκδικήσεις σε ρήξη και εντέλει την αποδέσμευση των λαών με τα εργαλεία εκείνα της παγκοσμιοποίησης (ΕΕ, ΠΟΕ,ΝΑΤΟ) που εξαθλιώνουν  όταν δεν εξολοθρεύουν και μετατρέπουν τα κράτη σε προτεκτοράτα μιας υπερεθνικής ελίτ κεφαλαιοκρατών. Η ένταξη του ταξικού κινήματος ( αν δεν πρωτοστατήσει το ίδιο) σε ένα λαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο  που θα στοχεύει στην γνήσια κοινωνική χειραφέτηση και την αδιαπραγμάτευτη εθνική ανεξαρτησία θα καθορίσει τους όρους επιβίωσης και επίδρασης του στις μάζες στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ



Ένα κατατοπιστικό αφιέρωμα στην επέτειο της εργατικής εξέγερσης του Σικάγο την 1η Μάη 1886 διαβάστε εδώ από το ιστολόγιο atheofobos2