Δημοσκοπικά πρώτοι πλέον στην Ισπανία οι... «Αγανακτισμένοι»!

του Γιώργου Δελαστίκ*

Πολιτικός σεισμός στην Ισπανία! Πρώτο κόμμα οι... «Αγανακτισμένοι», σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό της εφημερίδας της ισπανικής Κεντροαριστεράς «Ελ Παΐς» από τη μεγάλη ισπανική εταιρεία Μετροσκόπια! Ενα κόμμα που δημιουργήθηκε μόλις... φέτος (!) περνάει δημοσκοπικά πρώτο και απειλεί να τινάξει στον αέρα το πολιτικό σκηνικό της Ισπανίας! Αυτό θα συμβεί αν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων αντανακλαστούν υποτυπωδώς και στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών που πρέπει να γίνουν το αργότερο σε έναν χρόνο από τώρα, καθώς τον Νοέμβριο του 2015 ολοκληρώνεται η τετραετία από τις προηγούμενες εκλογές του 2011.

Το Ποδέμος (Μπορούμε), το κόμμα των Ισπανών «Αγανακτισμένων», κατά την προαναφερθείσα δημοσκόπηση θα έπαιρνε 27,7% των έγκυρων ψήφων αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα και θα κέρδιζε την πρώτη θέση. Δεύτερο θα ερχόταν το σοσιαλιστικό κόμμα (PSOE - Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) με ποσοστό 26,2% επί των έγκυρων ψηφοδελτίων. Πλήρης η κατάρρευση του Λαϊκού Κόμματος της ισπανικής Δεξιάς του πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι, το οποίο από το «θηριώδες» ποσοστό του 44,6% που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του 2011 καθώς η πανάθλια πολιτική του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Θαπατέρο «έθαψε» εκλογικά το PSOE, σήμερα κατά τη δημοσκόπηση δεν θα έπαιρνε ούτε το... μισό (!) ποσοστό, πέφτοντας στο 20,7%! Πανωλεθρία! Περίπου 5% κάτω οι σοσιαλιστές, σχεδόν... 25% κάτω οι δεξιοί! Στον πάτο και η Ενωμένη Αριστερά, η οποία θα έπαιρνε μόλις 3,8%. Δεν πρόκειται να είναι φυσικά τόσο δραματικά τα αποτελέσματα για τα κόμματα-πυλώνες του συστήματος.

Είναι όμως ενδεικτικά για την οργή που υπάρχει στον ισπανικό λαό εναντίον των σοσιαλιστών και των δεξιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το... 91% (!) των ερωτηθέντων θεωρεί κακή ή πολύ κακή την παρούσα πολιτική κατάσταση στην Ισπανία, ενώ το πρωτοφανές ποσοστό του 36,8% όσων έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση δήλωσαν ότι θα απόσχουν από τις βουλευτικές εκλογές του επόμενου χρόνου. Δεν πρόκειται φυσικά να απόσχουν όλοι αυτοί. Γι' αυτό και η αναγωγή που έκαναν οι δημοσκόποι είναι ιδιαιτέρως φιλική προς το Σοσιαλιστικό και το Λαϊκό Κόμμα και έτσι βγήκαν τα προαναφερθέντα αποτελέσματα αναφορικά με την πρόθεση ψήφου.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το μέγεθος της οργής των Ισπανών εναντίον των δύο συστημικών κομμάτων που με την πολιτική υποταγή τους στα κελεύσματα των Γερμανών κατέστρεψαν τον ισπανικό λαό, θα κάνουμε κάτι που δεν το συνηθίζουμε και δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι τώρα. Θα παρουσιάσουμε τα προ αναγωγής ποσοστά: Δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν το Ποδέμος των Αγανακτισμένων το 22,2% όσων ρωτήθηκαν, τους σοσιαλιστές το... 13,1% και τη Δεξιά το... 10,4%! Οι αναλυτές της εταιρείας σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης διπλασίασαν (!) τα ποσοστά των δύο αυτών κομμάτων για να βγάλουν με αναγωγή την πρόθεση ψήφου που να προσεγγίζει την κατά τις γνώσεις τους και την εκτίμησή τους πολιτική πραγματικότητα, ενώ αύξησαν μόνο κατά 15% την πρόθεση ψήφου στο Ποδέμος.

Δεν πρόκειται βεβαίως παρά για μία δημοσκόπηση, η οποία δεν αποτυπώνει τίποτα παραπάνω από τις διαθέσεις των ερωτηθέντων Ισπανών αυτή τη στιγμή. Μια στιγμή εξαιρετικά δύσκολη για την κυβέρνηση του δεξιού Ραχόι, καθώς αποκαλύφθηκαν αλλεπάλληλα οικονομικά σκάνδαλα της κυβέρνησης της Δεξιάς. Επιπροσθέτως, μεσογειακός λαός είναι και οι Ισπανοί. Οπως οι Ελληνες και οι Ιταλοί, πολύ συχνά άλλα λένε και άλλα κάνουν - ειδικά με το τι ψηφίζουν! Δεν προβάλλουμε επομένως τη δημοσκόπηση της «Ελ Παΐς» ως προάγγελο του εκλογικού αποτελέσματος. Απέχουμε πάρα πολύ από τις βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας και δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο εδραιωμένο συστημικό κόμμα. Αντιθέτως, κόμματα σαν το Ποδέμος μπορούν πολύ εύκολα, μέσα σε ελάχιστους μήνες, να φτάσουν από το ναδίρ στο ζενίθ και αντίστροφα.

Αλλο θέλουμε εμείς να τονίσουμε μέσω της παρουσίασης αυτής της δημοσκόπησης. Ενα πολύ σημαντικό ποιοτικό πολιτικό στοιχείο. Επιθυμούμε να δείξουμε πόσο εύθραυστο έχει γίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης το πολιτικό σκηνικό εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής της λιτότητας που έχουν επιβάλει σε όλες τις χώρες οι Γερμανοί! Οι πολιτικές ανακατατάξεις στην Ισπανία, ενδέχεται να αποδειχθούν και στις κάλπες κατακλυσμιαίες! Μία ακόμη δημοσκόπηση, η οποία δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην Ισπανία, προανήγγειλε την τάση που έδειξε και επιβεβαίωσε η δημοσκόπηση για την «Ελ Παΐς», καθώς ανέδειξε το Ποδέμος δεύτερο κόμμα με 22,7%. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το 42% όσων δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν το κόμμα των Αγανακτισμένων, είπαν ότι θα το ψήφιζαν ως συνέπεια της απογοήτευσής τους από τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό σίγουρα προμηνύει μεγάλης κλίμακας, απροσδιόριστης κατεύθυνσης πολιτικές ανατροπές.

* Το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ στις 3/11/2014

Η κρίση δεν είναι ούτε παράνομη ούτε απάνθρωπη - Κωστής Παπαιωάννου

του Κωστή Παπαϊωάννου Δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 03-11-2014 Κανένας στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πια να πιστεύει πως υπάρχει «διέξοδος» από την κρίση. Όλες οι κοινωνίες του πλανήτη θα βιώσουν την κρίση μέχρι το τέρμα της: μέχρι να λύσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι κάθε κοινωνίας την εκδοχή της αντίφασης που συνιστά την κρίση στην κοινωνία τους. Και τελικά, οι άνθρωποι της παγκόσμιας κοινωνίας θα λύσουν την αντίφαση τους, στην γενικότητά της, με τον μετασχηματισμό τους από «κοινωνία των αγορών» σε «κοινωνία των ανθρώπων». Από την άλλη, όσο διαρκεί η κρίση, όλες οι κοινωνίες του κόσμου θα στρέφονται (ενστικτωδώς) προς αυτό που σήμερα θεωρείται Αριστερά. Αυτή την φορά όμως η κοινωνία, που έχει προ πολλού πάψει να περιμένει πως θα «σωθεί» από την Δεξιά, δεν περιμένει πια να «σωθεί», ούτε από την Αριστερά. Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης έχουν αντιληφθεί (ενστικτωδώς πάντα) πως, αν μιλάμε με όρους «σωτηρίας», θα σωθούν με κάποια νέου τύπου, δική τους, αδιαμεσολάβητη, οργάνωση και με κάποιον αντίστοιχο, νέου τύπου, αγώνα. Αυτό που μένει τώρα στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης είναι να αντιληφθούν μέσα από την καθημερινή τους πρακτική (και όχι φιλολογικά) πως η ιστορική σημασία της κρίσης είναι η ολοκλήρωση της καταστροφής του «συστήματος», προκειμένου ακριβώς να «σωθεί» η κοινωνία. Ως «αστικό», το κοινωνικό σύστημα έχει ήδη καταρρεύσει. Η ανάπτυξη των «αγορών», παραβίασε την θεμελιώδη «αστική» αρχή του απαραβίαστου της ατομικής ιδιοκτησίας, στα «μέσα της παραγωγής» και στην «δύναμη της εργασίας». Καταρρέει τώρα το σύστημα και ως «εξουσιαστικό», αφού δεν δικαιολογείται πια από την μεταπολεμική του (κουτσά στραβά) διασφάλιση της «νομιμότητας», με το «κράτος δικαίου» και του «ανθρωπισμού» με το «κοινωνικό κράτος». Οι άνθρωποι του συστήματος αγνοώντας την ουσία της κρίσης προσπαθούν να ανασυστήσουν την αστική «εξουσία» με την επίκληση της «νομιμότητας» και του «ανθρωπισμού». Η προσπάθεια των ανθρώπων του συστήματος είναι το επίσης αναγκαίο παρακολούθημα της κρίσης. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι πως οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης στρατεύονται ή και απλώς συναινούν σ' αυτή την απελπισμένη προσπάθεια. Θα παρέρχεται όμως ο κίνδυνος στον βαθμό που οι άνθρωποι της βάσης θα συνειδητοποιούν την πραγματικότητα: η κρίση δεν είναι ούτε «παράνομη» ούτε «απάνθρωπη», είναι απλά το δύσκολο κομμάτι της διαδικασίας αλλαγής του κοινωνικού συστήματος.

Πηγή: critici.gr

Ο πραγματικός ένοχος για τις πλημμύρες

Της Εύης ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ*

Οι πρόσφατες πλημμύρες στην Αττική, στις 24 Οκτώβρη, ήρθαν να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο αντίστοιχων περιστατικών που έχουν καταγραφεί ιστορικά.

Oι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το αστικό πολιτικό σύστημα διακηρύττουν ξανά την ανάγκη αντιπλημμυρικής προστασίας. Το ερώτημα, όμως, που πρέπει να απαντήσουμε, αναζητώντας την ουσιαστική λύση του προβλήματος, είναι, πρώτα και κύρια, ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες του; Οφείλεται στην κακοδιαχείριση και τις λεγόμενες «μνημονιακές πολιτικές»; Πώς εξηγείται ότι οι περισσότερες καταστροφές συμβαίνουν στις πιο φτωχές περιοχές, όπως αυτές της Δυτικής Αθήνας, λες και εκεί «βρέχει περισσότερο»;

Μεγάλος ο κίνδυνος

Στα δημοσιογραφικά αφιερώματα προβάλλονται ορισμένες πλευρές της επικινδυνότητας από τις ελλείψεις έργων αντιπλημμυρικής προστασίας. Ομως, ο κίνδυνος δεν περιορίζεται στην πιθανότητα να παρασυρθούν άνθρωποι από τα ορμητικά νερά, να εγκλωβιστούν σε υπόγειους χώρους, να τραυματιστούν από αντικείμενα, ή στις υλικές και οικονομικές ζημιές. Μεταξύ των κινδύνων από μια πλημμύρα περιλαμβάνονται:

Ο κίνδυνος ρύπανσης του περιβάλλοντος και για τη δημόσια υγεία λόγω διαρροής επικίνδυνων ουσιών (π.χ. λόγω της βιομηχανικής δραστηριότητας σε μια περιοχή που θα πληγεί από τις πλημμύρες) ή μόλυνσης από βιολογικούς παράγοντες κινδύνου (π.χ. λόγω των δικτύων αποχέτευσης).

Ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια που μπορεί να σχετίζεται με ηλεκτροπληξίες, πυρκαγιές και εκρήξεις λόγω διαρροής εύφλεκτων ουσιών (π.χ. βιομηχανική δραστηριότητα, αποθήκευση πετρελαίου κ.λπ.), διακοπή λειτουργίας κρίσιμων εγκαταστάσεων και υποδομών (π.χ. διακοπή λειτουργίας δικτύων ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, νοσοκομείων κ.ά., αδυναμία εκκένωσης περιοχών που μπορεί να κινδυνεύουν από ατύχημα μεγάλης έκτασης συνεπεία της πλημμύρας), κατολισθήσεις κ.ά.

Αλλες επιπτώσεις που σχετίζονται με τον πολιτισμό και την ιστορική κληρονομιά (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κίνδυνος καταστροφής του Αρχείου του ΚΚΕ στην πλημμύρα του 1994).

Η ουσιαστική πρόληψη των κινδύνων απαιτεί έναν χωροταξικό σχεδιασμό με βάση το κριτήριο της εγγενούς ασφάλειας (δηλ. της αποφυγής των κινδύνων), όσον αφορά στη διάταξη βιομηχανιών - κατοικιών και άλλων δραστηριοτήτων σε σχέση με τον αστικό ιστό (αποστάσεις ασφαλείας, μέτρα ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους και άλλες υποδομές, αποφυγή ανεξέλεγκτης δόμησης κ.λπ.). Απαιτεί την ενίσχυση, όπου είναι αναγκαίο, με αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία θα πρέπει να σχεδιάζονται με βάση την εκτίμηση της επικινδυνότητας, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των πηγών κινδύνου, αλλά και την αλληλεπίδρασή τους. Τέτοιου είδους έργα μπορεί να είναι, για παράδειγμα, διάνοιξη ρεμάτων, κατεδαφίσεις, επανασχεδίαση έργων, βελτίωση και επέκταση δικτύου ομβρίων υδάτων, σταδιακή μείωση των αδιαπέραστων επιφανειών με αντικατάστασή τους με περατά υλικά, δημιουργία ανασχετικών φραγμάτων. Η πρόληψη των κινδύνων απαιτεί, επίσης, τον τακτικό έλεγχο, καθαρισμό και συντήρηση υποδομών και δικτύων. Απαιτεί την οργανωτική προετοιμασία για την αντιμετώπιση φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών που περιλαμβάνει τα αναγκαία μέσα και προσωπικό άμεσης επέμβασης, ιατρικής βοήθειας, οργανωμένης μεταφοράς πληθυσμού από την περιοχή που απειλείται, την ενημέρωση και εκπαίδευση του πληθυσμού κ.λπ.

Τα «δώρα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης

Η σημερινή κατάσταση στην περιοχή της Αττικής αντικατοπτρίζει την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού πρόληψης και αντιμετώπισης πλημυρών και άλλων φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών. Ο χωροταξικός σχεδιασμός δε βασίζεται στο κριτήριο κάλυψης των αναγκών του λαού, αλλά στην ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η οικιστική άναρχη ανάπτυξη σε διάφορες περιοχές, νομιμοποίηση αυθαίρετης δόμησης, πυκνή δόμηση, δραστικός περιορισμός ελεύθερων χώρων, κατασκευή οδικών και άλλων έργων, μπάζωμα ρεμάτων έχει οδηγήσει σε αυξημένο κίνδυνο πλημμυρών λόγω μείωσης της παροχετευτικότητας των ρεμάτων και αύξηση της απορροής των υδάτων.

Μια σειρά μεγάλων έργων δεν είναι ενταγμένα σε ένα συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Σε πολλές περιοχές που αναπτύχθηκαν άναρχα με αυθαίρετη δόμηση, τα υφιστάμενα έργα αποχέτευσης ομβρίων και οι υφιστάμενες μελέτες είναι ανεπαρκείς, άλλα έργα δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί.

Δεν δίνεται προτεραιότητα σε βασικά έργα για τις λαϊκές ανάγκες (π.χ. αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, ελεύθεροι χώροι), τα έργα που προτάσσονται αφορούν ιεραρχήσεις για την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων. Με βάση, επίσης, το πρόσφατο Ρυθμιστικό Σχέδιο για την Αττική που προωθεί το σχεδιασμό της άρχουσας τάξης για την περιοχή, προτεραιότητα δίνεται σε έργα που αφορούν τον τουρισμό πολυτελείας, τη μεταφορά εμπορευμάτων κ.ά.

Η υποβάθμιση των υποδομών των περιοχών, όπως π.χ. της Δυτικής Αθήνας, διαμορφώνει όρους φθηνότερης γης στις συγκεκριμένες περιοχές που διευκολύνει την υλοποίηση του αστικού σχεδιασμού. Το πρόβλημα της επικινδυνότητας από ενδεχόμενη πλημμύρα είναι γνωστό στους αρμόδιους φορείς από σχετικές μελέτες (π.χ. μελέτη Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αττικής του 2010, έκθεση ΥΠΕΚΑ για Προκαταρκτική Αξιολόγηση Κινδύνων Πλημμύρας για τα 14 υδατικά διαμερίσματα της χώρας του 2012, παλιότερες ημερίδες ΤΕΕ και σχετική βιβλιογραφία). Η συνεχιζόμενη για χρόνια προκλητική έλλειψη σχετικών έργων αντιπλημμυρικής προστασίας αποτελεί προδιαγεγραμμένο έγκλημα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Τα όποια έργα αντιπλημμυρικής προστασίας έχουν κατασκευαστεί είναι πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες για ουσιαστική προστασία.

Επίσης, ενώ η δασική βλάστηση συμβάλλει στη συγκράτηση και του νερού και στην προστασία του εδάφους από τη διάβρωση, η δασοκτόνα πολιτική και η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης που αποτελούν την πραγματική αιτία καταστροφικών πυρκαγιών, έχουν επιδεινώσει το πρόβλημα στις περιοχές που έχουν πληγεί από πυρκαγιές χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα.

Ο προβληματικός αστικός σχεδιασμός

Οι όποιοι σχεδιασμοί έχουν γίνει από τους αρμόδιους φορείς για τους κινδύνους πλημυρών δε λαμβάνουν υπόψη ολοκληρωμένα την αλληλεπίδραση διαφόρων παραγόντων. Σύμφωνα, για παράδειγμα, με σχετικό έγγραφο του Συλλόγου Γεωλόγων Ελλάδας και του Συνδέσμου Γεωλόγων Μελετητών Ελλάδος, η έκθεση σχετικά με την προκαταρκτική αξιολόγηση κινδύνων πλημμύρας στην Ελλάδα (ΥΠΕΚΑ, Δεκέμβρης 2012), ολοκληρώθηκε χωρίς γεωλογική αξιολόγηση. Επίσης, στις μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί απουσιάζει ολοκληρωμένη εκτίμηση για την αλληλεπίδραση και άλλων παραγόντων κινδύνου (π.χ. κίνδυνος ατυχήματος μεγάλης έκτασης στην περιοχή του Θριασίου). Η ανεξέλεγκτη συμβίωση βιομηχανίας - κατοικίας εγκυμονεί κινδύνους ατυχημάτων.

Επιπλέον, η εκτίμηση πλημμυρικού κινδύνου πρέπει να επαναλαμβάνεται κατά τα τακτά χρονικά διαστήματα για να λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τις αλληλεπιδράσεις (αλλαγές στο υδρολογικό και υδραυλικό καθεστώς μιας λεκάνης, στον οικιστικό ιστό, στις δραστηριότητες και την πληθυσμιακή πυκνότητα σε κάθε περιοχή κ.ά.). Συνεπώς, οι όποιες μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί πρέπει να επικαιροποιηθούν, λαμβάνοντας υπόψη αλλαγές που έχουν προκύψει, όπως επίσης και νέα επιστημονικά δεδομένα ως προς τις μεθόδους μελέτης των σχετικών ζητημάτων.

Απόρροια της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων για την ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της περικοπής πόρων στους δήμους και τις περιφέρειες και των μειώσεων προσωπικού, είναι και η ματαίωση ή καθυστέρηση μιας σειράς δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την αντιπλημμυρική προστασία. Δεν πραγματοποιούνται οι αναγκαίες δράσεις καθαρισμού και συντήρησης των υποδομών και δικτύων (καθαρισμός ρεμάτων, συντήρηση πρανών υδρογραφικού δικτύου, καθαρισμός φρεατίων κ.λπ.). Η λειτουργία της Τοπικής Διοίκησης με τη λογική της ανταποδοτικότητας, η οικονομική «αυτοτέλεια» των δήμων που οδηγεί στην υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, είναι πλευρά της σύγχρονης λειτουργίας του αστικού κράτους για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Το πρόβλημα αυτό εκφράζεται και στις ελλείψεις ολοκληρωμένων σχεδίων, στην ανεπάρκεια μέσων και προσωπικού για την αντιμέτωπη φυσικών καταστροφών και στην απουσία ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού. Είναι ενδεικτικό ότι μόλις τρεις μέρες πριν την πρόσφατη πλημμύρα, δηλ. στις 21 Οκτώβρη, εστάλη σχετικό έγγραφο από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας (ΓΓΠΠ) προς διάφορους εμπλεκόμενους φορείς, σχετικά με το σχεδιασμό και τις δράσεις Πολιτικής Προστασίας για την αντιμετώπιση κινδύνων από την εκδήλωση πλημμυρικών φαινομένων. Η ύπαρξη πολλών εμπλεκόμενων φορέων στο ζήτημα της αντιπλημμυρικής προστασίας (Δήμοι, Περιφέρεια, Υπηρεσίες διαφορετικών υπουργείων, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.), αφενός δυσκολεύει τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό και υλοποίηση των σχεδίων, αφετέρου, χρησιμοποιείται συχνά ως άλλοθι μετάθεσης ευθυνών που αποκρύπτουν την πραγματική αιτία του προβλήματος.

Η πραγματική διέξοδος

Ολες οι προαναφερόμενες ελλείψεις δεν αποτελούν νέα προβλήματα που εμφανίστηκαν πρόσφατα με το μνημόνιο και την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Η πολιτική ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αποτελεί διαχρονική πολιτική που εφαρμόστηκε και στην περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και στην περίοδο της κρίσης και θα συνεχιστεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αποδεχθούν να διαλέγουν ποια ανάγκη τους θα θυσιάσουν στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η έλλειψη σήμερα ενός ολοκληρωμένου πλαισίου αντιμετώπισης του κινδύνου από τις πλημμύρες δεν αποτελεί τεχνοκρατικό πρόβλημα. Οφείλεται στην άναρχη, ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη με γνώμονα το ποσοστό κέρδους. Οποια πολιτική δύναμη και να βρίσκεται στην αστική κυβέρνηση, υπηρετεί τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα σε όφελος του λαού.

Οι Λαϊκές Επιτροπές, τα Συνδικάτα και άλλοι μαζικοί φορείς θα πρέπει να παλέψουν άμεσα για μέτρα ανακούφισης των πληγέντων (έκτακτη ενίσχυση, καταγραφή των ζημιών, άμεση αποζημίωση και αποκατάσταση κ.λπ.) καθώς και δρομολόγηση αντιπλημμυρικών μέτρων, διεκδικώντας να πραγματοποιηθούν τα αναγκαία έργα (καθαρισμοί δικτύων και υποδομών, αντιπλημμυρικά έργα ανάλογα με τις ανάγκες), να διασφαλιστεί η οργανωτική ετοιμότητα (υποδομές, μέσα, προσωπικό, σχέδια κ.λπ.) για αντιμετώπιση πλημμυρών και να ενημερωθεί και να εκπαιδευτεί ο πληθυσμός.

Ο αγώνας αυτός για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική θα πρέπει να δένεται με την πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει το δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, συνδυάζοντας αρμονικά την κάλυψη των αναγκών για ασφαλείς και ποιοτικές υποδομές κατοικίας, εργασίας, άθλησης, διασκέδασης, μεταφοράς κ.λπ. με την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.

*Η Εύη Γεωργιάδου είναι μέλος της Ομάδας Περιβάλλοντος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ. To συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύθηκε στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στις 2/11/2014

Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη – Tάκης Φωτόπουλος

01.11.2014

Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη, (αν όχι η «ανάπτυξη γα την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για την χρηματοδότησή τους. Όμως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως  παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτιέται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν την συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό.

Με άλλα λόγια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πια τα έθνη-κράτη που ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των αγορών, αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο,  ανεξάρτητα από τη χώρα που εστιάζουν τις δραστηριότητές τους. Έτσι, το γεγονός ότι π.χ. η Κίνα παρουσιάζεται σήμερα ως οικονομική υπερδύναμη δεν είναι ένα οικονομικό θαύμα, αλλά απλώς μια οικονομική οφθαλμαπάτη. Είναι αρκετό να σταματήσει να παρέχει τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», που προσφέρει σήμερα, ιδίως όσον αφορά στο φθηνό κόστος παραγωγής στις πολυεθνικές, για να τελειώσει σε μια νύχτα το «όνειρό» της, όταν οι πολυεθνικές θα μετακομίσουν π.χ. στη γειτονική «δύναμη» Ινδία, ή σε μία από τις πολλές άλλες χώρες που τις ικετεύουν να επενδύσουν στην δική τους περιοχή.

Είναι, επομένως, σαφές ότι ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης, σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα και οικονομικά αυτοδύναμα έθνη-κράτη. Οι συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής «κατοχής», κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, σημαίνουν ότι πραγματική Αντίσταση είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο παλλαϊκών Μετώπων για  Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ), με στόχο  την οικονομική και την εθνική κυριαρχία, μέσα  από την ρήξη με την ΝΔΤ. Στη συνέχεια, όταν ο λαός μιας συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλθει σε παρόμοια ρήξη, θα πρέπει να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους λαούς άλλων χωρών σε παρόμοιο οικονομικό επίπεδο για να σχηματίσουν νέες οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών ώστε να επιτύχουν, σε συλλογικό επίπεδο, την οικονομική αυτοδυναμία τους. Σε ένα περιβάλλον, δηλαδή, που θα κάνει αδύνατη την μεταφορά οικονομικών πλεονασμάτων μεταξύ χωρών. Για όλα αυτά, βέβαια, οι λαοί, που τα «οσμίζονται» βέβαια, δεν ακούνε τίποτα από τα ΜΜΕ που τους βομβαρδίζουν με ασημαντότητες ή εσκεμμένες διαστρεβλώσεις, μια «Αριστερά» που περί άλλα τυρβάζει και τις…βαθυστόχαστες αναλύσεις (συνήθως καλοπληρωμένων «διανοητών») που συμπεραίνουν ότι φταίει η «παθητικότητα» τους που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους!

Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, δηλαδή, ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που, στην ολότητά τους, θα εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία, και θα είχαν την δυνατότητα να επιβάλουν οποιουσδήποτε κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές, θα ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μια νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα αντικαθιστούσε, τελικά, την σημερινή εγκληματική ΝΔΤ, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η Ευρασιατική Ένωση θα εξαπλωνόταν ώστε να καλύπτει επίσης όλους τους λαούς της γης, οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ για την εθνική τους κυριαρχία και αυτοδιάθεση, είτε στον Αραβικό κόσμο (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.), είτε στη Λατινική Αμερική (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία) και αλλού.

Έτσι, η νέα δημοκρατική διεθνής τάξη των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την υπέρβαση των ιστορικών συστημάτων ελέγχου (ιδιωτικού έναντι κρατικού)  πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Σήμερα, το ιστορικά κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο έλεγχος των μέσων παραγωγής να ασκείται άμεσα από την κοινωνία, μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίες θα καθορίζουν τις οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό καθήκον  σήμερα, όταν έχει πλέον συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η κατάρρευση του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου αντί να οδηγήσει στην δημιουργία ενός μαζικού κινήματος προς αυτή την κατεύθυνση, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο: την δημιουργία του παρόντος εγκληματικού μονοπολικού κόσμου και την παράλληλη ανάπτυξη μιας εκφυλισμένης «Αριστεράς» που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει. Είτε υποστηρίζοντας ότι θα τον αλλάξει «από τα μέσα» (το γνωστό παραμύθι κάθε βολεμένου «αριστερού»), είτε υποστηρίζοντας ότι όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα «από κάτω» κατά της ΝΔΤ του μονοπολικού κόσμου μας δεν εκφράζουν τελικά παρά ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ότι μόνο η παγκόσμια επανάσταση θα μας σώσει, κάποτε στην επομένη χιλιετηρίδα!

Η ανάπτυξη, επομένως, του αγώνα των λαών για μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια μεταβατική περίοδο, στην οποία θα συνυπάρχει σε κατάσταση συνεχούς έντασης, η σημερινή ΝΔΤ με τον νέο κόσμο των αυτοδύναμων και κυρίαρχων λαών που θα μπορούσε να εκπροσωπεί η Ευρασιατική Ένωση, με κορμό το μεγάλο πατριωτικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης του Ρωσικού λαού που συνενώνει από κομουνιστές και ριζοσπαστικούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι ορθόδοξους και εθνικιστές. Αυτό, βέβαια, εάν τελικά ηττηθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών» μέσα στη Ρωσία που σήμερα είναι σε αδυσώπητο αγώνα––με την αμέριστη βέβαια στήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ–– με το Μέτωπο αυτό. Μια στρατηγική σαν την παραπάνω θα επιτρέψει την οικοδόμηση «από τα κάτω» μια νέας μορφής διεθνισμού που θα εμπνέεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις καταστροφικές αρχές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους όπως σήμερα.

Πηγή: antipagkosmiopoihsh.gr