Μαρτίου 29, 2013

Το ανολοκλήρωτο Όχι - Γιώργος Καραμπελιάς



Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου από την επανάσταση του ’21 και μετά, έχουν διεξαγάγει πολλούς κοινούς αγώνες αρχικά για να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, και τα τελευταία χρόνια για να αποτελούν τουλάχιστον ένα σώμα με κοινή βούληση παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών κρατών. Ωστόσο, απέναντί τους δεν βρίσκονταν μόνον οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα, από το 1930 και μετά, και οι ίδιες οι ηγεσίες τους. Το ίδιο σενάριο, με τραγικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά και στην πρόσφατη κρίση. Ελλαδίτες και Κύπριοι ένιωθαν αλληλέγγυοι, οι οικονομίες των δύο κρατών ακόμα και οι τράπεζές τους αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία –οι κυπριακές τράπεζες έχουν περισσότερα υποκαταστήματα στην Ελλάδα παρά στην Κύπρο– όμως, για άλλη μια φορά, οι ηγεσίες πρόδωσαν τον λαό και στράφηκαν ενάντια στα συμφέροντά του.
Η ελληνική κυβέρνηση, κατ’ εξοχήν ο πρωθυπουργός της, άφησε έκθετο το όχι του λαού και της Βουλής της Κύπρου. Και σήμερα, επιχαίρει, όπως και όλος ο εσμός των κυβερνητικών ψευδοαναλυτών και κονδυλοφόρων, διότι το κυπριακό όχι «δεν απέδωσε», ώστε να αποδειχθεί πως είχε δίκιο όταν υποχωρούσε συστηματικά απέναντι στην τρόικα και τους Γερμανούς. Όμως, προϋπόθεση για να ευοδωθεί αυτό το όχι, ήταν ακριβώς μια διαφορετική στάση της Ελλάδας, που για άλλη μια φορά εγκατέλειψε την Κύπρο.
Διότι, τα αδιάκοπα όχι τα οποία λένε οι Κύπριοι από το … 1930 έως σήμερα, έχουν ως προϋπόθεση για να έχουν ευτυχή κατάληξη την συμπαράσταση της «Μητέρας Πατρίδας». Η Κύπρος, είναι πολύ μικρή και μόνη για να μπορεί να ολοκληρώσει οποιοδήποτε αντιστασιακό εγχείρημα, το οποίο προϋποθέτει την κινητοποίηση και τη συμπαράσταση του ελληνισμού στο σύνολό του.

Το 1930, οι εξεγερμένοι Κύπριοι που πάλευαν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, εγκαταλείφθηκαν από τον Βενιζέλο, το 1959 ο αγώνας της ΕΟΚΑ προδόθηκε από τις συμφωνίες της Ζυρίχης, και τις πιέσεις των Αβέρωφ-Καραμανλή. Το 1967, η χούντα απέσυρε τον ελληνικό στρατό, το 1974 έκανε το πραξικόπημα και άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή. Στη μεταπολίτευση, η ελληνική πολιτική ηγεσία, έκανε ότι μπορούσε για να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την Κύπρο, εγκατέλειψε το ενιαίο αμυντικό δόγμα, και προσπάθησε, μαζί με τους Κύπριους νενέκους να επιβάλει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.
Το ίδιο κατ’ αναλογία συνέβη και τώρα. Η Κύπρος, προδομένη και από την πολιτική της ηγεσία αντέταξε παρ’ όλα αυτά, μια σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια της οικονομικής καρατόμησής της.
Αν αντίθετα η Ελλάδα συμπαρατασσόταν μαζί της όπως επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Μία κρίση στις σχέσεις της ευρωζώνης με την Κύπρο και την Ελλάδα μαζί, θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για τις παγκόσμιες αγορές, ανοίγοντας τον δρόμο για κατάρρευση της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Επιπλέον, μία απειλή της Ελλάδας στην σταθερότητα της ευρωζώνης, θα είχε άλλο βάρος και για τη στάση της Ρωσίας έναντι της Κύπρου.  Όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο ζήτημα, –Ισραήλ και Η.Π.Α.– θα μετρούσαν πολύ διαφορετικά τις επιπτώσεις μιας κρίσης στις σχέσεις των δύο ελληνικών κρατών με την Δύση. Στο ίδιο το εσωτερικό της ευρωζώνης, οι χώρες του Νότου που θα αντιμετώπιζαν άμεσο και σοβαρό κίνδυνο για τη δική τους οικονομία, θα υποχρεώνονταν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους μια τέτοια επέκταση της κρίσης.
Τέλος, και σοβαρότερο όλων ίσως, μια ομπρέλα της Ελλάδας στην Κύπρο, με αφετηρία την οικονομία, θα αποτελούσε μια ιστορική ευκαιρία για να πλησιάσουν και πάλι τα δύο κράτη και να επουλωθούν οι βαθύτατες πληγές μιας απομάκρυνσης που άρχισε το 1974. Αν ο Σαμαράς ήταν ένας εθνικός ηγέτης είχε την ιστορική ευκαιρία να επαναφέρει την Ελλάδα, ισχυρή στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου. Αντ’ αυτού, προτίμησε την φυγή απ’ τις ιστορικές του ευθύνες, κρυπτόμενος πίσω από τον Αναστασιάδη, τον Χριστόφια, και τον Στουρνάρα.

Τι συμβαίνει με το ζήτημα του ευρώ και της ευρωζώνης
Πολλοί, εδώ και στην Κύπρο πλέον, θέτουν το ερώτημα αν θα πρέπει η Ελλάδα και η Κύπρος να προχωρήσουν  σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί μία καταστροφική επιλογή για τις οικονομίες του Νότου, και ιδιαίτερα για εμάς. Γι’ αυτό και πολλοί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ, –όπως ο Αλαβάνος ή ο Λαφαζάνης–  θεώρησαν πως το όχι της Κύπρου έμεινε ανολοκλήρωτο, διότι δεν τόλμησε να το οδηγήσει μέχρι την έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο ήταν φανερό με βάση τα μεγέθη της ότι δεν αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη και επομένως μπορούσε να αποτελέσει το ιδεώδες θύμα προς παραδειγματισμό, και μόνο η συμπαράταξη της Ελλάδας θα άλλαζε τα δεδομένα.

Έχουμε απαντήσει πολλές φορές, στο ερώτημα αυτό: για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γεωπολιτική μας θέση, και κυρίως το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο έχει κτίσει η Ελλάδα και η Κύπρος, τα τελευταία χρόνια, αυτή η επιλογή που μπορεί και να καταστεί αναπόφευκτη τα επόμενα χρόνια και την οποία θα πρέπει να την επιλέξουμε αν δεν υπάρχει άλλη λύση, προϋποθέτει:
Α) τη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου και την μετάβαση σε ένα οικονομικό σύστημα στηριγμένο στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κι όχι αποκλειστικά στις τράπεζες και τον τουρισμό.
Β) την ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία του ελληνικού λαού για μια αυτόνομη πορεία, και επομένως στην ανάπτυξη και νέων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Γ) τη δημιουργία προϋποθέσεων για συμμαχίες στο εσωτερικό της Ευρώπης, αλλά και έξω από αυτήν, που να μας επιτρέπουν να ακολουθήσουμε με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς μια διαφορετική πορεία.
Δ) θα πρέπει, τέλος, να φτάσουμε σε κάποια στιγμή που η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση θα πάψει να ταυτίζεται με τη συμμετοχή στο ευρώ: είτε με την έξοδο περισσότερων χωρών από την ευρωζώνη, είτε με τη δημιουργία δύο νομισματικών ενώσεων στο εσωτερικό της (με ένα «ευρώ του νότου» κι ένα «ευρώ του βορρά»), είτε την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη!
Αν τα μεγέθη μας είναι αρκετά για να προκαλέσουμε κρίση στην ευρωζώνη, δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να μπορούμε να περάσουμε διά μιας σε μια μοναχική πορεία. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αντιστεκόμαστε, να οικοδομούμε τις οικονομικές και γεωπολιτικές βάσεις μιας αυτόνομης πορείας, αλλά να αρνιόμαστε την απομόνωση.
Αυτή η πολιτική, που στηρίζεται στην εθνική αυτεξουσιότητα και υπερηφάνεια, αλλά αποκλείει κάθε αυτοκτονικόσόλο, πρέπει να οικοδομηθεί απορρίπτοντας τόσο εκείνους που για δήθεν λόγους ρεαλισμού μας καλούν σε μόνιμη υποταγή, όσο και εκείνους που από δικαιολογημένη αγανάκτηση, ή από ανευθυνότητα άγνοια, ή και συμφέρον, μας καλούν να τα παίξουμε όλα για όλα σε μια ακαριαία και μετωπική αντιπαράθεση. Η τακτική του ελληνισμού από την επανάσταση του ’21 μέχρι την αντίσταση στους Γερμανούς και την ΕΟΚΑ, ήταν αποτελεσματική όταν στηριζόταν στον ανταρτοπόλεμο και καταστροφική όποτε ακολουθούσε τη λογική της μετωπικής σύγκρουσης.
Μήπως, λοιπόν, η πρότασή μας για αντίσταση στον οικονομικό ακρωτηριασμό της Κύπρου και την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών της Ελλάδας έναντι της Κύπρου, αποτελεί μια ανεύθυνη πολιτική; ΟΧΙ. Διότι σε αυτή την περίπτωση οι Γερμανοί θα είχαν περισσότερα να χάσουν και λιγότερα να κερδίσουν. Εξάλλου, όποιος δείχνει διατεθειμένος να πολεμήσει, όταν στριμώχνεται στον τοίχο, μπορεί να προκαλέσει και το σεβασμό στους αντιπάλους του και να κερδίσει νέες συμμαχίες. Για ποιο λόγο να μας πάρουν υπόψη τους οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, ή οι Τούρκοι, αν είμαστε δεδομένοι και υποχωρητικοί διαρκώς; Μόνο αν δείξουμε ότι είμαστε ταυτόχρονα σοβαροί, ρεαλιστές, αλλά και ανυποχώρητοι, όταν πρόκειται γι’ αυτά που θεωρούμε ζωτικά μας συμφέροντα, θα μπορούσαμε να επιβάλουμε τον σεβασμό στους αντιπάλους μας. Πώς όμως να επιβάλεις ένα τέτοιο σεβασμό με τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη, τον Γιώργο Παπανδρέου, ή τον Αντώνη Σαμαρά; Πώς να πείσεις ότι οποιαδήποτε επίθεση στην Κύπρο αποτελεί «casus beli» για την Ελλάδα;
Η κατάρρευση του αφελούς  ευρωπαϊσμού
Στην Κύπρο κατέρρευσε βίαια ο μύθος  της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα προηγούμενα χρόνια είχε καταρρεύσει στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι, όπως και οι Ελλαδίτες, υποχρεώθηκαν να κατανοήσουν βιαίως, πως η συμμαχία με την δυτική Ευρώπη, –την ψευδωνύμως αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή ένωση»–, είναι τακτικού χαρακτήρα και είμαστε υποχρεωμένοι να την δεχόμαστε μόνο όσο αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού και επειδή ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί μια άλλη Ευρώπη. Γι’ αυτό, και επικρίνουμε συχνά, αυτούς που αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, δηλαδή όλους εκείνους που πιστεύουν ότι αποτελούμε οργανικό τμήμα της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης.  Η ιστορία, και τα πρόσφατα παθήματά μας, μας έχουν δείξει πως θα αποτελεί μια λεόντειο συμμαχία εις βάρος μας, όσο δεν έχει αποκατασταθεί η ισορροπία δυτικής και ανατολικής Ευρώπης και όσο δεν έχει συγκροτηθεί ένας ευρωπαϊκός βαλκανικός πόλος. Γι’ αυτό εξ άλλου, και οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, μας αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους και όποτε μπορούν μας το δείχνουν με τον τρόπο τους. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν οργανικό μέρος της δυτικής Ευρώπης, αλλά μας δέχονται εξαιτίας της γεωπολιτικής μας σημασίας.
Το ίδιο και εμείς, δηλαδή η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρεί αυτή τη συμμαχία τακτικού χαρακτήρα. Μόνον οι  ψευδοελίτ, οι πολιτικοί, τα κόμματα, νοιώθουν Ευρωπαίοι παρ’ όλο που είναι αποικιοκρατούμενοι. Έτσι λοιπόν τελούμε διαρκώς εν αναμονή μιας άλλης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, εν αναμονή μια βαλκανικής ενότητας, ενός κουρδικού κράτους στ’  ανατολικά μας, εν αναμονή μιας κάποτε δημοκρατικής Τουρκίας. Στο μεταξύ, έχουμε μία και μόνη στρατηγική επιλογή. Την ενίσχυση της πνευματικής οικονομικής, αμυντικής και πολιτικής αυτονομίας μας, τη σύσφιξη των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ρώσοι, Ισραήλ και άλλα τελώνια
Ωστόσο, οι Κύπριοι δεν απογοητεύτηκαν μόνο από τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από εκείνη της Ρωσίας και του Ισραήλ.
Η Ρωσία, κοντόφθαλμη όπως πάντα, πιστή σε μία λογική ανάλογη με των Τσάρων, ή του πατερούλη Στάλιν, δεν ήρθε σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους, αλλά προτίμησε να «πουλήσει» την Κύπρο. Καθόλου παράδοξο ότι επί τρακόσια χρόνια δεν κατορθώνει να βγει στη Μεσόγειο! Διότι, κάθε φορά «πουλάει» τις χώρες ή τα κινήματα που εξαρτώνται από αυτήν, για να κλείσει γεωπολιτικές ή οικονομικές συμφωνίες με τους εταίρους/αντιπάλους της. Έτσι, παρ’ ότι η αντιπαλότητα των ρωσικών συμφερόντων με τη Γερμανία είναι στρατηγικούχαρακτήρα, –και το ίδιο συμβαίνει και με την Τουρκία– ακολουθεί τη λογική των πρόσκαιρων συμφερόντων και όχι την επιλογή στρατηγικών συμμάχων. Αντί να αναγνωρίσει στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις χώρες που άσχετα με τις κυβερνήσεις τους αποτελούν στρατηγικές συμμάχους της, και άρα να τους συμπεριφέρεται ανάλογα, λειτουργεί με τη λογική του μαύρου-άσπρου, θεωρεί τους συμμάχους ως υποτακτικούς, γιατί έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με το κνούτο, όπως λίγο πολύ και η Γερμανία. Γι’ αυτό για άλλη μια φορά, οι Κύπριοι ένοιωσαν προδομένοι από τους Ρώσους, παρ’ ότι την «πλήρωσαν» εν πολλοίς γι’ αυτούς, δηλαδή για τα ρώσικα κεφάλαια, που είχαν μεταβάλλει την Κύπρο σε ένα οιονεί ρώσικο Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου.
Όσο για τη σιωπή του Ισραήλ και τη συναίνεση των Αμερικανών στην καρατόμηση της κυπριακής οικονομίας, αποτέλεσε ένα ακόμα μάθημα για όσους αγνοούν τη βασική θουκυδίδεια αρχή της πολιτικής: Οι συμμαχίες προϋποθέτουν την δική σου ισχύ και αυτοεξουσιότητα για να έχουν οποιοδήποτε βάρος και σταθερότητα. Διαφορετικά, είναι ασταθείς και οδηγούν σε μόνιμες εκπλήξεις. Τους Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν θέλουν να επενδύουν στην παραγωγή, στην αυτόνομη άμυνά τους, δεν πρόκειται να τους σώσει κανένας άλλος, ούτε να τους θεωρεί αξιόπιστους συμμάχους.
Οίκαδε
Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα επιβιώσουν στον 21ο αιώνα μόνο αν αρνηθούν τις σειρήνες της αδιάκοπης φυγής και της εξωστρέφειας. Και η συρρίκνωση του τραπεζιτικού τομέα της Κύπρου, του τερατώδους εισαγωγικού τομέα της Ελλάδας, δεν πρέπει να βιωθεί μόνο ως μία οικονομική καταστροφή που όντως είναι, αλλά πρέπει να μεταβληθεί σε αφετηρία για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου στηριγμένου στις δικές μας δυνάμεις.Οίκαδε λοιπόν. Όχι απλώς για να απαντήσουμε στην παρούσα κρίση, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Και το κυπριακό όχι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας μεγάλης πολιτικής στροφής στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της κοινής μοίρας, –αλλά και της ανικανότητας των πνευματικών και πολιτικών ελίτ Ελλάδας της Κύπρου–, έγινε για άλλη μια φορά, και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά προφανές. Οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο υφίστανται επίθεση από την τευτονική Ευρώπη και το Δ΄ Ράιχ, που τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Για άλλη μια φορά, είναι οι αντίπαλοί μας που μας θυμίζουν ακόμα κι αν εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε, πως είμαστε ένας λαός. Με κοινά,  εν τέλει, τα θετικά και τα αρνητικά μας, που μας οδήγησαν σε ένα οικονομικό μοντέλο παρασιτικό και εξαρτημένο. Ξεκινώντας απ’ αυτή την αφετηρία, των κοινών παθών, μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε μαζί στην επίθεση που υφιστάμεθα. Μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε τους κοινούς μας δεσμούς και να βάλουμε επιτέλους τις βάσεις για να πάψουν αυτά τα αλλεπάλληλα όχι να παραμένουνανολοκλήρωτα. Να αναδείξουμε επιτέλους, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολιτικές ηγεσίες ικανές να ανταποκριθούν στα αιτήματα της ιστορίας και των λαϊκών προσδοκιών.
Το άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό τόπο του περιοδικού Άρδην & εφημερίδας Ρήξη.
Το video αναρτήθηκε στο YouTube και είναι δημιουργία της Νίνας Γεωργιάδου.
Η γελοιογραφία είναι του Βαγγέλη Παπαβασιλείου και δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία.

Μαρτίου 27, 2013

Τα «17 καθάρματα» και η αποικιοκρατία


(Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο στις 26/3/2013)


Θέλω πολύ να στηρίξω τις φωνές της λογικής και της σύνεσης, που μας συστήνουν ψυχραιμία, να αποφύγουμε τον πανικό, να υποφέρουμε αλλά είναι αναγκαίο να περάσουμε δυστυχία προτού συνέλθουμε από το σοκ και προτού επανεκκινήσει η οικονομία... Αυτό είναι πράγματι το λογικό υπό τις περιστάσεις. Αλλά, ποια λογική μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε αυτό που έγινε την τελευταία εβδομάδα και ποια λογική μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη σε όσα αποφάσισαν τα «17 καθάρματα της Ευρώπης», όπως ονόμασε το Γιούρογκρουπ ο συμπρόεδρος της γαλλικής Αριστεράς, Ζαν-Λικ Μελανσόν; Ή αυτό που είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι «η Ευρωζώνη επέλεξε την Κύπρο ως πεδίο τιμωρίας και συνετισμού»; Ή αυτό που είπε ο Σόιμπλε προχτές ότι «η Κύπρος έγινε δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την ελπίδα ότι θα υλοποιούνταν το σχέδιο Ανάν για την υπέρβαση της διαίρεσης»; Και το επανέλαβαν χτες οι «New York Times» ότι το ΟΧΙ του 2004, «εκνεύρισε τους Ευρωπαίους εταίρους και έβαλε την Κύπρο σε μια αδύναμη στρατηγική θέση». Δηλαδή, μας τιμωρούν; Δηλαδή, αποφάσισαν αυτοί ότι η ζωή μας ήταν πολύ ευχάριστη κι έπρεπε να μας ρίξουν στη δυστυχία για να συνετιστούμε; Γιατί; Επειδή κάθονταν στο Βερολίνο κι έβαζαν στο google τους χάρτες και μετρούσαν τις πισίνες μας; Επειδή τους εκνεύριζε ο Χριστόφιας και οι εξυπνάδες που έλεγε για τους λήσταρχους της υφηλίου; Επειδή είπαμε ΟΧΙ το 2004; Κι έπρεπε να εκδικηθούν ολόκληρο λαό; Και έχουν αυτά λογική; Και καθόμαστε ακόμα και συζητούμε λογικά τους παραλογισμούς;
Αν είναι να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας, πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε μόνο προς μία κατεύθυνση. Για να απαντήσουμε το μόνο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί αυτή τη στιγμή: Είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε όσα ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα κάθε τρεις μήνες; Γιατί αυτό ακριβώς θα επαναλαμβάνεται, κάθε φορά που η Τρόικα θα εξετάζει την πρόοδο μας για να αποφασίζει αν θα αποδεσμεύσει την επόμενη δόση. Θα πηγαίνουν οι ηγέτες μας στις Βρυξέλλες παλικαρίσια και θα επιστρέφουν με την ουρά στα σκέλια. (Απολογούμαι που το λέω έτσι, αλλά είναι και ζήτημα αυτοσεβασμού πλέον). Πήγαν για να συζητήσουν την αναδιάρθρωση της Λαϊκής και διαλύθηκε και η Τράπεζα Κύπρου. Πήγαν πρώτα για να διαπραγματευθούν κούρεμα καταθέσεων 2% και επέστρεψαν με 10%. Πήγαν μετά για κούρεμα μόνο στην Τράπεζα Κύπρου 18% με 22% και επέστρεψαν με συμφωνία για 30% (αν δεν θα είναι περισσότερο στο τέλος). Την επόμενη φορά θα πάνε για να διαπραγματευθούν την ομαλότερη ιδιωτικοποίηση της ΣΥΤΑ και θα επιστρέψουν χωρίς τη ΣΥΤΑ αλλά και χωρίς την Αρχή Λιμένων. Θα εργαστούμε σκληρά ασφαλώς και με θυσίες για να σώσουμε τον τόπο μας και να αποκαταστήσουμε το βιοτικό επίπεδο, που θέλουμε εμείς να έχουμε κι όχι αυτό που θέλει για εμάς ο Σόιμπλε. Αλλά, οφείλουμε να εργαστούμε και για κάτι πιο σημαντικό: Για να απαλλαγούμε από τον στραγγαλισμό των «17 καθαρμάτων». Αλλιώς θα ακολουθήσουνε τρισχειρότερα. Στόχος μας πρέπει είναι να βγούμε από το Μνημόνιο όσο πιο σύντομα γίνεται. Θα πουλήσουμε φυσικό αέριο; Θα πουλήσουμε κάτι άλλο; Δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν υπόδουλοι μιας νεοαποικιοκρατίας. Το Εθνικό Συμβούλιο Οικονομίας, μια και διορίστηκε με πολλές υποσχέσεις, ας εργαστεί με μία μόνο εντολή: Να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις που μπορούν να βοηθήσουν και να ξεκινήσει αμέσως σχεδιασμός ώστε να αρχίσει σύντομα η διαδικασία απεξάρτησης. Ή πιο σωστά, απελευθέρωσης. Διότι, αυτή τη στιγμή η ελεύθερη από την Τουρκία Κυπριακή Δημοκρατία είναι κατεχόμενη από την Τρόικα. Δεν χρειάζεται άλλο παράδειγμα: Στην Κεντρική Τράπεζα έχει εγκατασταθεί κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εκδίδει ανακοινώσεις για να τις αναγιγνώσκει στους υπηκόους ο ντόπιος τοποτηρητής - διοικητής. Δεν έχουν καμιά διαφορά από τους κυβερνήτες της παλιάς αποικιοκρατίας. Κι ακόμα είμαστε στην αρχή. 


Άριστος Μιχαηλίδης

Μαρτίου 25, 2013

Τάκης Φωτόπουλος: Η ΕΕ αιτία της καταστροφής Ελλάδας και Κύπρου



(Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία  που κυκλοφόρησε εκτάκτως την 23η Μαρτίου 2013)
Η ολοκληρούμενη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα και η επαπειλούμενη αντίστοιχη καταστροφή στη Κύπρο που, παρά την αρχική ελπιδοφόρα  αντίσταση στις αποφάσεις των ελίτ κάθε άλλο παρά αποφεύχθηκε, δεν οφείλεται στις συνήθως αναφερόμενες αιτίες. Αρχικά, η αιτία είναι κοινή για την Ελλάδα και την Κύπρο παρά τις αποπροσανατολιστικές  «εξηγήσεις»:  η πλήρης ενσωμάτωση τόσο της Ελληνικής όσο και της Κυπριακής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσω της ένταξής τους στην ΕΕ. Αυτό σήμαινε την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας (και την απειλούμενη της Κύπρου) σε προτεκτοράτο οικονομικό και πολιτικό της υπερεθνικής ελίτ.[1] Η αφορμή ήταν η άτυπη Χρεοκοπία που ήταν όμως απλά η συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής δομής της, σαν αποτέλεσμα του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών της που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ.
Αντίθετα, δηλαδή, με τις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ένα κράτος-μέλος να μην εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έδειξε και η ιστορική εμπειρία (Μιτεράν, Λαφοντέν, Ολάντ κ.λπ.). Και είναι εξίσου παραπλανητική η θέση ότι άμα πάρει την εξουσία στην ΕΕ η Ευρω-αριστερά τότε θα μπορούσαν να καταργηθούν τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας κ.λπ. Η θέση αυτή στηρίζεται στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάποια κακή ιδεολογία ή δόγμα των «κακών» Θάτσερ, Μέρκελ, Μπλερ, κ.λπ.. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι συστημικό φαινόμενο που συνεπάγεται  ότι η οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ στηρίζεται στην διεθνή αγορά και τις πολυεθνικές που την διαχειρίζονται. Μόνο, λοιπόν, αν οι κυβερνήσεις της ΕΕ καταλαμβάνονταν από την Ευρω-αριστερά και υποχρέωναν τις πολυεθνικές να δρουν μόνο στον χώρο της ΕΕ, και επέβαλλαν αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων από τα άλλα μπλοκ (Απω-ανατολικό, Αμερικανικό) θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για την ανταγωνιστικότητά της και να ζει στο νιρβάνα της Ευρω-αριστεράς. Να γιατί είναι απάτη η θέση της Ευρω-αριστεράς.
Μπορεί όμως μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο να μην εφαρμόσει τις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σήμερα; Ναι, αλλά μόνο αν αποκοπεί από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και επιδιώξει την οικονομική αυτοδυναμία της. Αυτό σημαίνει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζει άλλη αποπροσανατολιστική «εξήγηση» από «αριστερά» παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ (υποστηρικτές Debtocracy/Catastroika, Λογιστικού Ελέγχου κ.λπ.). Το Χρέος όμως είναι απλά η συνέπεια της ένταξης χωρών με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ. Έξοδος, επομένως, μόνο από την ΟΝΕ και όχι από την ΕΕ θα ήταν εξίσου καταστροφική, εφόσον πολλές από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εισάχθηκαν από τα Μνημόνια (ελαστικές αγορές εργασίας, απελευθέρωση «κλειστών» επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, ουσιαστικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους κ.λπ.)  θα εξακολουθούν να επιβάλλονται από τις συνθήκες της ΕΕ.
Ο λαός της  Ισλανδίας είχε επίσης παρασυρθεί από τις ελίτ του να κάνει «ανάπτυξη» με βάση τις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και ένα τεράστιο Τραπεζικό τομέα. Με την Χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έσκασε η φούσκα και οι ελίτ της, εφαρμόζοντας τις εντολές του ΔΝΤ κ.λπ. προσπάθησαν να επιβάλλουν τις ληστρικές πολιτικές που καταστρέφουν σήμερα την Ελλάδα. Σε ένα είδος όμως «λαϊκού μετώπου από τα κάτω», τα λαϊκά στρώματα ανέτρεψαν τις ελίτ αυτές (κάποιοι «Γιωργάκηδες» καθίσαν και στο σκαμνί!), εισήγαγαν αυστηρούς ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίου, εθνικοποίησαν τις παραγωγικές τους πηγές και το Τραπεζικό σύστημα, και έτσι σήμερα έχουν διατηρήσει το κοινωνικό τους κράτος, χωρίς την δική μας οικονομική καταστροφή, που τα δώσαμε όλα για να «χαιρόμαστε» την ένταξή μας στην ΕΕ ...
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να επιτύχει ένα λαϊκό μέτωπο για τη κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στην Ελλάδα[2], αλλά και στην Κύπρο, χωρίς να περιμένουμε σε τρία τέρμινα να πάρουμε τη λαϊκή εξουσία. Έτσι θα σταματούσαμε τη καταστροφή ΤΩΡΑ

[1] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).
[2] Έκκληση για  ένα Μέτωπο Κοινωνικής & Εθνικής Απελευθέρωσης (περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία (Χειμώνας-Άνοιξη 2012).

Μαρτίου 23, 2013

Οι ρωσικές θέσεις για την Κύπρο



Το παρακάτω κείμενο που μεταφέρω αυτούσιο αναρτήθηκε την περασμένη Τετάρτη 20 Μαρτίου στο olympia.gr και ίσως να συμφωνήσετε ότι είναι ότι πλησιέστερο  κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες στο ελληνικό διαδίκτυο, σε σχέση με τις "δημόσιες" διπλωματικές θέσεις της Ρωσίας για την τραπεζική κρίση στην Κύπρο και την πιθανή δανειακή εμπλοκή της που ως και σήμερα φαίνεται ότι δεν πρόκειται να γίνει. Αναδημοσιεύεται εδώ όχι για να προπαγανδίσει τις ρωσικές διπλωματικές θέσεις αλλά αντίθετα για την αφορμή να θιχτούν τα τρία παρακάτω ζητήματα:
  • Γιατί αποδεικνύεται άλλη μία φορά ότι η στάση της Ρωσίας (σοβιετικής ή όχι)  "εξαρτάται από υπολογισμούς συσχετισμών δυνάμεων"  και δεν καθορίζεται  πάνω  στις κοινές "αξίες". Αυτό έχει διαπιστωθεί διαχρονικά με τελευταία παραδείγματα  τη Μικρασιατική Καταστροφή αλλά και την συνολική στάση της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στο εαμικό κίνημα. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι τις συμμαχίες που θέλουμε θα τις έχουμε όταν δείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε εμείς οι ίδιοι με τις δικές μας δυνάμεις.
  • Καμία πολιτική πιο ενεργής οικονομικής συνεργασίας δεν πρόκειται να ευοδώσει μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ρωσίας όσο είμαστε ενταγμένοι  στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την εκμετάλλευση  διαπιστωμένων και πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων η αμερικανοισραηλινή εξάρτηση περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες της ρωσικής οικονομικής επέκτασης, με δεδομένο ότι με κάποια "φιλέτα" θα πρέπει να  ξεχορτάσουν τους όλο και περισσότερο πεινασμένους για "ενέργεια"  Γερμανούς καπιταλιστές. Από αυτή την άποψη η Τουρκία φαντάζει πάλι ως πιο αξιόπιστος σύμμαχος για τα ρωσικά συμφέροντα, για τα οποία το "ορθόδοξο ελληνορωσικό τόξο" αποτελεί ίσως μία επιθυμητή αλλά προς το παρόν πιθανή επιλογή. 
  • Γιατί όλες αυτές τις μέρες η αλητεία των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών ήταν αρκετή να ωθήσει στην αναδημοσίευση που ακολουθεί. Τόσες μέρες με σκαιό ύφος προβάλει μονόπλευρα πληροφορίες ή παραπληροφορίες, καθώς σιγοντάρει  το Νέο Άγος των ελλαδίτικων ελίτ κατά των Κυπρίων Ελλήνων και της ελληνικότητας του νησιού,  Στο προνομιακό πεδίο του σπιτικού σαλονιού η προπαγάνδα αυτή, προσπαθεί να αποβάλει από τη λαϊκή συνείδηση τη δυναμική μίας τέτοιας πιθανής στρατηγικής προσέγγισης ως  "αδύνατη", "ανεδαφική", "φανταστικό σενάριο" κλπ αποκρύπτοντας ότι αυτό είναι αδύνατο στα πλαίσια της εγκληματικής ΕΕ παρά τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της που έχουν αναλυθεί πολλάκις.

Libertad




"    Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 20, 2013


Για να μην ακούτε τον οχετό παραπληροφόρησης από τις στρατευμένες τηλεπερσόνες, αυτό είναι το κλίμα και οι αντικρουόμενες απόψεις στην Ρωσία για την θέση της απέναντι στην Κύπρο:

Οι αρνητικές απόψεις: Δεν θα υπήρχε καμμία πιθανότητα να εμπλακεί η Ρωσία στην Κυπριακή κρίση διότι:
- Η απόφαση του Eurogroup είναι υπέρ της Ρωσίας: Συμφέρει το Ρωσικό τραπεζικό σύστημα να αποδυναμωθεί το Κυπριακό. Επαναπατρισμός κεφαλαίων – έλεγχος.
- Συμφέρει να αυξηθεί η φορολογία στην Κύπρο. Η Ρωσία σε συνδυασμό με την ασφάλεια και την χαμηλή φορολογία θα έχει άμεσα οφέλη.
- Είναι αδιανόητο για μία χώρα εκτός Ευρωζώνης να παρέχει οποιαδήποτε διευκόλυνση σε μία χώρα εντός. Η Κύπρος δεσμεύεται από τις Ευρωπαϊκές συνθήκες την ίδια στιγμή που 
οποιαδήποτε βοήθεια από την Ρωσία θα είχε ομολογιακό χαρακτήρα στο θέμα της δέσμευσης. Θα είχε δηλαδή την κατώτατη διασφάλιση.
- Δεν υπάρχει καμμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου σε επίπεδο ηγεσίας. Ο Αναστασιάδης θεωρείται αντίπαλος. Ο Σαρρής, έρμαιο συμφερόντων. Οι Ρώσοι του ξεκαθάρισαν εξ αρχης ότι δεν θεωρούν ικανή την δέσμευση του για οποιαδήποτε συμφωνία, ούτε καν της κυβέρνησης. Τον χρησιμοποιούν απλώς ως ταχυδρόμο με μειωμένο μάλιστα βαθμό αποκάλυψης των όποιων σχεδίων. Οι Ρώσοι δεν εμπιστεύονται ούτε τον Χριστόφια. Για την ακρίβεια έχουν τεράστιο πρόβλημα να κάνουν ανοιχτή συζήτηση, γνωρίζοντας ότι οι κεφαλές είναι έρμαια ανταγωνιστικών συμφερόντων.
ΟΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΙ ΟΡΟΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
-Αποδοχή από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων σε βαθμό που η συμφωνία θα καθίσταται ως “συνταγματική δέσμευση”. Οποιαδήποτε συμφωνία που θα βασισθεί σε κυβερνητική πλειοψηφία, δεν θα γίνει αποδεκτή.
-Έξοδος από το Ευρώ, μεσοπρόθεσμα. Θα είναι η φυσική συνέπεια, έστω και αν δεν επιβληθεί εξ’ αρχής.
-Συνταγματική δέσμευση και για το θέμα των στρατιωικών διευκολύνσεων οποιασδήποτε μορφής. Η παρουσία και μόνον των Βρετανικών βάσεων είναι το μεγαλύτερο αγκάθι, όπως το έχει παρουσιάσει η Ρωσικη στρατιωτική ηγεσία για την οποιαδήποτε χρήση Κυπριακού χώρου για στρατιωτικούς σκοπούς. Αλίμονο εάν δεν γνωρίζουν οι αναλυτές τις τριβές μεταξύ Ρωσίας – Βρετανίας.
-Πλήρης συνεννόηση με το Ισραήλ και δέσμευση σεβασμού των συμφωνιών συνεκμετάλλευσης, ανοχή από τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο σκοπός των συναντήσεων Πούτιν – Νετανιάχου αμέσως μετά την επίσκεψη Ομπάμα. Δείτε την “βελούδινη” αλλαγή στάσης των Ισραηλινών έναντι της Συρίας.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ.
-Πολιτική απόφαση του Πούτιν για την ενέργεια και την γεωπολιτική. Με συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων, η Ρωσία κυκλώνει ενεργειακά την κεντρική Ευρώπη, η οποία επιμένει να θέλει εκμετάλλευση των κοιτασμάτων με όρους “μνημονίου”, όπως επιχειρεί και στην Ελλάδα.
-Στρατιωτικά η Κύπρος έχει τεράστια σημασία για την Ρωσία. Είναι η μοναδική διέξοδος από τον σφιχτό εναγκαλισμό με χώρες του ΝΑΤΟ που συνιστά περικύκλωση χωρίς διέξοδο, από την στιγμή που το πάτημα της Συρίας είναι πλέον ασταθές.
Το Ισραήλ είναι μία καλή δικαιολογία για την στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας, εφ’ όσον συνηγορήσει ότι θα αποτελέσει μία επιπλέον εγγύηση της ασφάλειας του.
Ο κύριος λόγος λοιπόν της οποιασδήποτε βοήθειας είναι πρωτίστως γεωπολιτικός και στην συνέχεια ενεργειακός – οικονομικός.
Το ποιοτικό χαρακτηριστικό που δίνει βαρύτητα στο επιχείρημα είναι ακριβώς η φύση του Κυπριακού λαού που θεωρείται φυσικός σύμμαχος για τους Ρώσους. Δεν ξεχνούν όμως το φιάσκο με την Ελλάδα, που κοιμήθηκαν με Καραμανλή και ξύπνησαν με Παπανδρέου. Σερβιρισμένο από τον ίδιο λαό που θεωρούσαν σύμμαχο.

Αυτή είναι η κατάσταση μέχρι στιγμής. "
Η φωτογραφική δημιουργία είναι από τον Economist

Μαρτίου 20, 2013

Κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο: Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΘΕΛΕΙ ΚΡΕΜΑΣΜΑ




ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ
Τα μνημονιακά ανδρείκελα στην Κύπρο, σε δωσιλογική συνεργασία με τα αφεντικά τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), δε δίστασαν να προχωρήσουν σε κούρεμα των καταθέσεων στις Κυπριακές τράπεζες σκάβοντας το λάκκο του Κυπριακού λαού, αλλά και κάνοντας μια καθαρή ληστεία σε βάρος και μικροκαταθετών που μπορεί να έκαναν αποταμιεύσεις μια ζωή για κάποια ανεκτά γηρατειά ή για τυχόν προβλήματα υγείας κ.λπ..
Μάλιστα η κυπριακή μαριονέτα που μυξόκλαιγε  στο προεδρικό διάγγελμα της Κυριακής, είχε το θράσος να επαναλάβει το ψευτοδίλλημα που παπαγαλίζουν και οι Έλληνες τροϊκανοί: «ή κούρεμα ή Αρμαγεδώνας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».
Αυτό που έκρυψε όμως από τον Κυπριακό λαό (όπως και οι δικές μας μαριονέτες από τον Ελληνικό) είναι ότι η πραγματική λύση για διέξοδο από την κρίση, είναι η έξοδος απ την ΕΕ και το ευρώ και η χάραξη μιας στρατηγικής με στόχο τον απεγκλωβισμό της χώρας από τη μέγγενη της παγκοσμιοποίησης, που θα βάλει τα θεμέλια για μια αυτοδύναμη οικονομία με δικό της νόμισμα και παραγωγική δομή ελεγχόμενη από το κοινωνικό σύνολο
Οι μαριονέτες σε Κύπρο και Ελλάδα δεν παίζουν μόνο το παιχνίδι της ΕΕ και κατ’ επέκταση της υπερεθνικής ελίτ στο οικονομικό επίπεδο, αλλά παρέχουν την πλήρη στήριξη τους και στα γεωπολιτικά/γεωστρατηγικά σχέδια τους.
Στην πραγματικότητα, ΕΕ και υπερεθνική ελίτ δεν θα μπορούσαν να βρουν πιο πιστά σκυλάκια απ τους Έλληνες και Κύπριους τροϊκανούς, στην προσπάθεια τους να απομονώσουν και εν τέλει να ενσωματώσουν τη Ρωσία στο άρμα  της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι με το κούρεμα καταθέσεων των Κυπριακών τραπεζών, τη μερίδα του λέοντος σε απώλειες την «τρώει» η Ρωσία. 
Όπως αντίστοιχα δεν είναι τυχαίο, ότι ΕΕ και υπερεθνική ελίτ λύσσαξαν να πετάξουν τη Ρωσία, έξω απ την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (υπαρκτών στην Κύπρο, πιθανολογούμενων στην Ελλάδα), παράλληλα με το μπλοκάρισμα των Ρωσικών παχυλών προσφορών για την αγορά της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) και του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ). Έτσι ΕΕ, υπερεθνική ελίτ και πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας πετυχαίνουν μ’ έναν σμπάρο δυο τριγώνια: περικυκλώνουν περισσότερο τη Ρωσία και καταβροχθίζουν τα ενεργειακά φιλέτα της Ανατολικής Μεσογείου. Βέβαια για κάποιους πρωτόγονους «Μαρξιστές» που δεν έχουν πάρει είδηση για το νέο συστημικό φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης (αλλά και για κάποιους που παίζουν σαφώς ύποπτο ρόλο), όλα αυτά είναι «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις», όπως αντίστοιχα χαρακτηρίζουν και τη σφαγή του λαου της Λιβύης χθες ή της Συρίας σήμερα!

ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΜΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΙΜΑ
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το ξαφνικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). ΑΟΖ είναι η θαλάσσια έκταση που αρχίζει απ την ακτογραμμή ενός κράτους και εκτείνεται εως τα 200 ναυτικά μίλια (370 χιλιόμετρα) και το κράτος στο οποίο ανήκει η ΑΟΖ έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων.
Η υπερψήφιση της έκθεσης για τον Ευρωπαϊκό οδικό ενεργειακό χάρτη μέχρι το 2050 από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν είναι τυχαία. Μόλις μυρίστηκαν οι πολυεθνικές της ενέργειας πιθανά κοιτάσματα σε Ιόνιο και Κρητικό πέλαγος, αποφάσισαν τα τσιράκια τους στην ΕΕ να προλειάνουν το έδαφος για την οριοθέτηση ΑΟΖ των κρατών μελών. Όμως το θέμα δεν είναι αν θα πρέπει ή όχι να οριοθετηθεί η ελληνική ΑΟΖ και η εκμετάλλευση της, αλλα με τι όρους θα γίνει αυτό: με όρους που θα θέσει η ΕΕ και η υπερεθνική ελίτ, και που θα κάνει τη χώρα Νιγηρία της Ευρώπης με το αντίστοιχο βιωτικό επίπεδο, ή με όρους που θα θέσει ο Ελληνικός λαός για την απεξάρτηση της Ελλάδας από την Παγκοσμιοποίηση/ΕΕ και την οικονομική της αυτοδυναμία;
Είναι φανερό λοιπόν ότι από την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ, αλλά και στο ΝΑΤΟ, ούτε στο οικονομικό επίπεδο βοηθηθήκαμε (το αντίθετο μάλιστα), ούτε σε εθνικό (καρατόμηση της Κύπρου). Και για να μπορέσει ο Ελληνικός και ο Κυπριακός λαός να ορθοποδήσουν θα πρέπει να δημιουργηθεί και στις δυο χώρες ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο όπως το Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση που προτείνουμε, που να θέτει ρητά την έξοδο από την ΕΕ και τους υπερεθνικούς θεσμούς επιβολής της Νέας Παγκόσμιας Τάξης όπως το ΝΑΤΟ, και να στοχεύει στη δημιουργία Αυτοδύναμης Οικονομίας και τη σύναψη νέων διακρατικών συμμαχιών με κράτη που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και με αυτά που πλήττονται από την οικονομική κρίση.


Σημ.: Η ανακοίνωση του Δικτύου για την Περιεκτική Δημοκρατία εκδόθηκε πριν την χθεσινή απόφαση της κυπριακής βουλής που απέτρεψε σε πρώτη φάση το κούρεμα των καταθέσεων. Παραμένει όμως σημαντικά επίκαιρη τόσο γιατί ο κίνδυνος μίας μορφής "εθελοντικού" κουρέματος αποτελεί ισχυρή εκδοχή, κυρίως όμως γιατί αποτελεί τη μοναδική πρόταση που θέτει το ζήτημα ενός κοινού λαϊκού μετώπου σε Ελλάδα και Κύπρο με στόχους εθνικής και κοινωνικής ανεξαρτησίας.
Libertad

Μαρτίου 19, 2013

'Ενας... "ακυβέρνητος" κόσμος


(Απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου του Ισραήλ Σιμόν Πέρες στο ευρωκοινοβούλιο στις 12/3/2013. Η μετάφραση έγινε από τους συναγωνιστές της ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που είναι από τους ελάχιστους που αναδεικνύουν τις προεκτάσεις της ωμής αυτής διακήρυξης μέσα από μία συνεπή οικονομική και πολιτική ανάλυση)

«...Ο Παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας δεν έχει Παγκόσμια Κυβέρνηση. Έχει γίνει σχεδόν ακυβέρνητος. Θα πρέπει να κοιτάξουμε μια εναλλακτική λύση. Πιστεύω ότι οι μελλοντικοί τρόποι διακυβέρνησης θα πρέπει να βασίζονται σε τρεις πυλώνες: Οι εθνικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να είναι υπεύθυνες για τη διαχείριση του εθνικού κράτους.
Παγκόσμιες εταιρείες θα επενδύουν στην έρευνα και την ανάπτυξη. Και το άτομο θα απολαμβάνει την ικανότητα να αυτό-κυβερνάται, γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος του. Η επιστήμη σήμερα είναι πιο αποκαλυπτική από την πολιτική. Είναι καθολική και χωρίς σύνορα. Οι Στρατοί δεν μπορούν να κατακτήσουν τη σοφία. Η αστυνομία δεν μπορεί να συλλάβει την επιστήμη.
Πιστεύω ότι η επιστημονική βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες μπορεί να τις κάνει ικανές να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Παγκόσμιες εταιρείες βασισμένες στην Επιστήμη μπορούν να συμβάλλουν να αλλάξουμε τον κόσμο. Η Παγκοσμιοποίηση έθεσε τέλος στον ρατσισμό.
Ενδυναμώνει το Άτομο. Οι Παγκόσμιες εταιρείες δεν επιβάλλουν τη θέλησή τους στους ανθρώπους. Αντιθέτως, σέβονται τη βούληση των πελατών τους. Μπορούν να παρέχουν επιστημονική τεχνογνωσία για την Ανάπτυξη. Μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να αποκτήσουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας που αρμόζουν στις δεξιότητες τους.
Αυτή μπορεί να είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στη νέα γενιά στον αραβικό κόσμο για να απαντήσει στις προκλήσεις της νέας εποχής. Πρότεινα ένα σχέδιο για μια κοινή επιχείρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και των παγκόσμιων εταιρειών, προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις.
Κυρίες και κύριοι, ξέρω ότι αυτό χρειάζεται την υποστήριξή σας, ως Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αλλά επιτρέψτε μου να υπολογίζω στη βοήθειά σας.
Ενώνοντας τη σοφία της Ευρώπης και την εμπειρία του Ισραήλ, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις του αύριο. Αντιμετωπίζοντας την έλλειψη της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, μπορούμε να προάγουμε τη στενή συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων και των παγκόσμιων εταιρειών. Αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους που απειλούν τις αξίες για τις οποίες πολεμούμε, θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, όπου και αν είναι, αδυσώπητα.
Πρόεδρε Schulz, αξιότιμοι βουλευτές, ο Jean Monnet, ο πατέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είπε κάποτε: «Ο καθένας είναι φιλόδοξος. Το ερώτημα είναι αν είναι φιλόδοξος να υπάρχει, ή φιλόδοξος να κάνει. "
Ήρθε η ώρα να κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε μόνο τόσο σπουδαίοι όσο ο σκοπός που εξυπηρετούμε.
Ναι, οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι φοβερές, όμως, ποιος μπορεί καλύτερα να αψηφήσει το φαινομενικά αδύνατο, από δύο θαύματα; Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ισραήλ. Για να εκπληρώσουμε τις διδασκαλίες της κληρονομιάς μας.»

Μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά ολόκληρη την ομιλία του Σιμόν Πέρες εδώ.
Διαβάστε επίσης την ανακοίνωση της ΠΔ με τίτλο:   Η ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΛΙΤ, Η ΕΕ, ΤΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΟ» ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ Η «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ» ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ, όπου αναλυτικά περιγράφονται τα σχέδια των υπερεθνικών ελίτ, καθώς και η φιλοσυστημική στάση της ρεφορμιστικής αριστεράς και  των κυρίαρχων τάσεων στον ελευθεριακό χώρο που εν τέλει επιτείνουν τον αποπροσανατολισμό στα λαϊκά στρώματα στρεβλώνοντας τις προτεραιότητες και την προοπτική ενός απελευθερωτικού κινήματος που θα μας οδηγήσει έξω από τους μηχανισμούς εξάρτησης.

Μαρτίου 15, 2013

Ταξίδια ελλήνων δημοσιογράφων και πολιτικών στο Βερολίνο οργανώνει το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών

Της Βασιλικής Σιούτη (Αναδημοσίευση)
siouti@ependytis.gr

Όλο και πιο στενή η «εταιρική σχέση» Ελλάδας Γερμανίας. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι πάνε κι έρχονται στο Βερολίνο, ενώ υπογράφονται μνημόνια συνεργασίας ακόμα και μεταξύ ελληνικών και γερμανικών υπουργείων. Όπως αναφέρουν ντοκουμέντα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, οι συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις με τη γερμανική συμπεριλαμβάνουν από επιχειρηματικά σχέδια και το στενό «μαρκάρισμα» των περιφερειαρχών, μέχρι σεμινάρια ελλήνων δημοσιογράφων στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, αλλά και σχολικά προγράμματα για το ρόλο της Ελλάδας και της Γερμανίας!


Πριν από τρία χρόνια, στις 5 Μαρτίου 2010, λίγες μέρες πριν από την ανακοίνωση της κηδεμονίας της χώρας από την τρόικα, ο Γιώργος Παπανδρέου και η Άγκελα Μέρκελ αποφάσιζαν «να επεκτείνουν και να εντείνουν την ελληνογερμανική σχέση» -σύμφωνα με τη φράση που χρησιμοποίησε τότε η γερμανική κυβέρνηση. Ο Αντώνης Σαμαράς στη συνάντησή του με τη γερμανίδα καγκελάριο, στις 24 Αυγούστου 2012 συμφώνησε στη συνέχιση του «ελληνογερμανικού προγράμματος».
Είχαν μεσολαβήσει η εκπόνηση οδικού χάρτη συνεργασίας από τον πρώην αν.υπ.Εξωτερικών Δ.Δρούτσα και το γερμανό υφ.Εξωτερικών, Wolf Ruthart Born και στη συνέχεια με τον Guido Westerwelle, καθώς και η συμφωνία ανάμεσα στη Μαριλίζα Ξεκογιαννακοπούλου, που διαδέχθηκε το Δ.Δρούτσα στη θέση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, με τον ομόλογό της Wolf Ruthart Born.
Οι συμφωνίες αυτές, ωστόσο, δεν ήρθαν στη βουλή, ούτε δημοσιοποιήθηκαν για αυτό και το ακριβές περιεχόμενό τους δεν έγινε ποτέ γνωστό μέχρι τώρα.

Μετά την ανάδειξη του θέματος από τον «Επενδυτή» τον περασμένο Νοέμβριο, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σοφία Σακοράφα , με ερώτησή της στη Βουλή ζήτησε να ενημερωθεί για όσα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της γερμανικής και της ελληνικής κυβέρνησης. Παρότι ο φάκελος με τα στοιχεία που δόθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών δεν τα περιέχει όλα, περιλαμβάνει ωστόσο ουσιαστικές πληροφορίες για το χαρακτήρα της σχέσης αυτής.
Εκείνο που είναι εμφανές, είναι ότι ο ρόλος της Γερμανίας μέσα από τα κείμενα αυτών των συμφωνιών, θυμίζει ρόλο «προστάτιδας δύναμης» που παραπέμπει σε εποχές εξάρτησης. Κι αυτό γιατί α)σε κάθε κομμάτι της «ελληνογερμανικής συμφωνίας» δεν υπάρχει η αντίστοιχη αμοιβαιότητα. Είναι η Γερμανία που παίζει το ρόλο του «καθοδηγητή» και η Ελλάδα του «καθοδηγούμενου». Στις συμφωνίες που προβλέπεται ανταλλαγή know how είναι μόνο η Γερμανία που δίνει τεχνογνωσία για όλους τους τομείς στην Ελλάδα και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει θέμα ανταλλαγής . Ούτε ακόμα και σε θέματα όπως η δασοπυρόσβεση, για παράδειγμα, όπου η ελληνική εμπειρία είναι σαφώς ανώτερη από τη γερμανική, ειδικά των ελλήνων πιλότων. β) Με καμία άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της ευρωζώνης δεν έχουν υπογραφεί αντίστοιχες συμφωνίες, παρά μόνο με τη Γερμανία.
Σύμφωνα με τα έγγραφα του ΥΠΕΞ, τον Ιούνιο του 2010, ο Δ.Δρούτσας, ως αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, μαζί με το γερμανό υπουργό, συμφώνησαν για τη δημιουργία ελληνογερμανικής ομάδας εργασίας σχετικά με την επεξεργασία λυμάτων «αποτελούμενη από αρχές, κατασκευαστές και υπεύθυνους λειτουργίας των σχετικών εγκαταστάσεων». Ο κ.Δρούτσας με το γερμανό ομόλογό του είχε συμφωνήσει και για υλοποίηση προγραμμάτων για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, καθώς και συνεργασία των στελεχών των υπουργείων Ενέργειας των δύο χωρών.
Μεταξύ πολλών άλλων που υπέγραψε με το γερμανό ομολογό του ο Δ.Δρούτσας, όπως αναφέρεται σε ένα από τα έγγραφα του ΥΠΕΞ, η Ελλάδα και η Γερμανία συμφώνησαν να πραγματοποιήσουν σεμινάριο για δημοσιογράφους στο Βερολίνο, τον Οκτώβριο του 2010 με σκοπό «την ενίσχυση των διμερών σχέσεων στον τομέα των ΜΜΕ». Μάλιστα όπως ανέφερε ρητά, η έμφαση θα δινόταν κυρίως σε χρηματοοικονομικά θέματα.
Επίσης, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα του ΥΠΕΞ, ο κ.Δρούτσας με τον κ.Wolf Ruthart Born συμφώνησαν «να διοργανώσουν ένα ταξίδι επιφανών ελλήνων παραγόντων» όπου το πλαίσιο συζήτησης θα προσέφερε η Γερμανία και θα αφορούσε θέματα για το περιβάλλον και την ενέργεια. Αλλά κι ένα σχολικό πρόγραμμα με μαθητές από την Ελλάδα και τη Γερμανία συμφώνησαν, όπου τα κύρια αντικείμενα θα ήταν… «η διεθνής πολιτική, ο ρόλος της Ελλάδας και της Γερμανίας στην Ε.Ε και οι τρόποι αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και των επιπτώσεων της στη θεώρηση των διμερών σχέσεων». Χωρίς αμφιβολία, βαριά θεματολογία για σχολικό πρόγραμμα!
Στα έγραφα της επισκόπησης του ΥΠΕΞ για την ελληνογερμανική συνεργασία το περασμένο έτος, αναφέρεται ότι στις 20 Απριλίου 2012 υπεγράφη μνημόνιο μεταξύ του ελληνικού και του γερμανικού υπουργείου Υγείας και την Task Force. Το μνημόνιο αφορά την πολιτική στο φάρμακο, τη διάγνωση και τη διοίκηση νοσοκομείων καθώς και την αναδιοργάνωση του ΕΟΠΥΥ.
Στην παιδεία, η Γερμανία φαίνεται να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση των Ελλήνων, συνδυάζοντας την προφανώς με τον τουρισμό που είναι στις υψηλές προτεραιότητες της.
Στην επισκόπηση αναφέρεται ακόμα ότι:
securedownload (1)-Μνημόνιο έχει υπογραφεί και μεταξύ του ελληνικού υπουργείου Εσωτερικών και την Κεντρική Ένωση Δήμων με το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών για τη διοικητική μεταρρύθμιση.
-Η γερμανική κυβέρνηση εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για το πρόγραμμα «ΗΛΙΟΣ» και προχωράει κανονικά την προετοιμασία του πρότζεκτ.
-Το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας οργάνωσε επίσκεψη 12 ελλήνων δημοσιογράφων στη Γερμανία τον περασμένο Δεκέμβριο.
-Παρομοίως το γερμανικό ΥΠΕΞ οργάνωσε και την επίσκεψη 12 ελλήνων αξιωματούχων στο Μόναχο και το Βερολίνο τον περασμένο Νοέμβριο.


Κάποιοι από τους έλληνες δημοσιογράφους έγραψαν και τις εντυπώσεις τους από το ταξίδι στο Βερολίνο και τις επαφές που έκαναν, οι οποίες ανέβηκαν σε γερμανικό σάιτ για τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Εκεί αναφέρεται ότι τις προσκλήσεις έλαβαν από τη γερμανική πρεσβεία και ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε από τις 9-13 Δεκεμβρίου.
Για τους έλληνες αξιωματούχους, δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά ποιους εννοεί, αλλά την ίδια ακριβώς περίοδο επισκέφτηκαν τη Γερμανία οι έλληνες περιφερειάρχες (πλην Κατσιφάρα, Αγοραστού και Γιαννακίδη). Αρχικά επισκέφτηκαν τη Στουτγκάρδη, όπου τους υποδέχθηκε ο Γ.Φούχτελ, και συνέχεια πήγαν στο Βερολίνο. Εκεί ξεναγήθηκαν στη γερμανική καγκελαρία και πραγματοποίησαν επαφές που τους είχαν ετοιμάσει. Την τελευταία μέρα τους δεξιώθηκαν σε επίσημο δείπνο, στο οποίο ο νομάρχης Αττικής, Γ.Σγουρός τόνιζε συνεχώς την «ανάγκη αλληλοκατανόησης» και ευχαρίστησε θερμά τις γερμανικές αρχές για τη φιλοξενία, ενώ προσκάλεσε και την Αγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα για «να διαπιστώσει τα βήματα προόδου που έχουν γίνει».
Στην επισκόπηση υπάρχουν αναφορές για τη συνεργασία τους με γερμανούς αξιωματούχους και επισκέψεις στη Γερμανία των Κ.Χατζηδάκη, Ολγα Κεφαλογιάννη και Θ. Παπαθεοδώρου.
Στα έγγραφα του ΥΠΕΞ για την ελληνογερμανική εταιρική σχέση, πληροφορούμαστε ακόμη ότι α) η Γερμανική Ομοσπονδιακή Αστυνομία έχει ενεργή παρουσία στην Ελλάδα «τόσο διμερώς, όσο και στο πλαίσιο στελέχωσης και υποστήριξης της FRONTEX β) έχουν διοργανωθεί πολλά ακόμα σεμινάρια για δημοσιογράφους στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και τη Λειψία καθώς και ότι η Γερμανία θα τα συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια.
Σύμφωνα με γερμανικές πηγές η συνεργασία επεκτείνεται συνεχώς σε όλους τους τομείς. Πριν από ενάμισι περίπου μήνα ο γερμανός πρέσβης Β.Ντολτ ζήτησε να επισκεφτεί μαζί τον ακόλουθο Άμυνας, γερμανό συνταγματάρχη Ν.Ντρέσκε, τη Σχολή Εθνικής Άμυνας, όπου μίλησε στους έλληνες σπουδαστές για την πολιτική ασφάλειας της Γερμανίας.
Στα θέματα του υπουργείου Υγείας οι Γερμανοί μελετούν πως μπορούν να περικοπούν κι άλλο οι δαπάνες, ειδικά στα νοσήλια. Πριν από λίγο καιρό, μάλιστα, ο γερμανός υπουργός Υγείας Στέφαν Κάπφερερ δήλωσε ότι «όσο λιγότερο χρονικό διάστημα είναι κατειλημμένες οι κλίνες στα νοσοκομεία, τόσο λιγότερες είναι οι δαπάνες» προσθέτοντας ότι «αυτή είναι η πρόκληση».
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Γερμανίας για την τοπική αυτοδιοίκηση εκφράζεται κυρίως μέσα από τη στενή σχέση που δημιουργούν με τις περιφέρειες. Κάποιοι περιφερειάρχες μάλιστα, είναι ακόμα πιο πρόθυμοι, όπως ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου, Π.Τατούλης που έχει προχωρήσει σε επαφές με την περιφέρεια Β.Ρηνανίας Βεστφαλίας με σκοπό τη σύναψη συμφωνιών. Εξίσου ένθερμος υποστηρικτής της ελληνογερμανικής συνεργασίας είναι και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γ.Μπουτάρης, που έχει υπογράψει και μνημόνιο συνεργασίας με το δήμαρχο του Αμβούργου.
Ιδιαίτερο γερμανικό ενδιαφέρον υπάρχει και για τους «πέντε ενεργειακούς δήμους» της Μακεδονίας, όπου με έδρα το Αμύνταιο έχουν πραγματοποιηθεί συναντήσεις, αλλά και συνέδριο για τη «παραγωγή και διανομή τηλεθέρμανσης με βιομάζα».
Αντίστοιχο ελληνικό ενδιαφέρον πάντως, δεν αναφέρεται πουθενά στα κείμενα της ελληνικογερμανικής συμφωνίας.
(δημοσιεύθηκε στον “Επενδυτή”)
*Τα ερωτήματα που γεννιούνται διαβάζοντας τα έγγραφα της επισκόπησης για τις ελληνογερμανικές σχέσεις είναι πολλά. Ένα από αυτά είναι σίγουρα το πως και γιατί Έλληνες δημοσιογράφοι επισκέπτονται το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών μετά από συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τη γερμανική, η οποία και της το ζήτησε. Υπό άλλες συνθήκες, φυσικά και είναι θεμιτή μία τέτοια επίσκεψη, στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ. Όταν εμπλέκονται οι κυβερνήσεις και αυτή γίνεται αντικείμενο συμφωνιών όμως, υπάρχει θέμα.

Μαρτίου 13, 2013

Όνειρο ήταν η ΑΟΖ και πάει


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013





Εάν  ο Ερντογάν είναι τόσο συγκεκριμένος, μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να πιάνεται τόσο ανυποψίαστος, όπως φάνηκε στην Πόλη; Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς δεν είναι τόσο «αθώος» όσο έδειξε, και αυτό εξηγεί και τη στάση της δημόσιας τηλεόρασης. Για την ακρίβεια το… ντρεσάρισμα της κοινής γνώμης στην προοπτική μιας συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων του Αιγαίου το ξεκίνησε ο ίδιος, και μάλιστα σε δύο φάσεις. Πρώτα με τις σέντρες που πήρε από τον Φρανσουά Ολάντ, ώστε να μιλήσει για… ευρωπαϊκά κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου.

Και σε δεύτερη φάση, πολύ πιο πρόσφατα, στο συνέδριο «Ενεργειακές προοπτικές στη νοτιοανατολική Ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο», όπου είπε ότι για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων αυτών «χρειάζεται σχεδιασμός και συμμαχίες». Και αν κάποιος δεν κατάλαβε καλά, ο Έλληνας πρωθυπουργός είπε από το βήμα του εν λόγω συνεδρίου: «Όλα αυτά δεν αφορούν μόνον εμάς. Αφορούν τους εταίρους μας, αφορούν τους συμμάχους μας, αφορούν και μία σειρά χώρες προέλευσης των ενεργειακών πόρων που διακινούμε. Αφορούν και τους γείτονές μας. Όλους τους γείτονές μας». Και πρόσθεσε πως η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του Αιγαίου θα γίνει με σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, «με βήματα αποφασιστικά, σίγουρα, σταθερά, σε στενή συνεννόηση με τους εταίρους μας, με τους συμμάχους και με κάθε ενδιαφερόμενο. Με όλες τις δυνατές συμμαχίες. Και με όλες τις πρόσφορες συνέργειες». Πόσο πιο καθαρά να τα πει δηλαδή…
Το συνέδριο αυτό, που έγινε μερικές ώρες πριν από την επίσκεψη Σαμαρά στην Πόλη, είχε άλλες δύο σημαντικές παρεμβάσεις:
Η πρώτη ήταν αυτή του Ισραηλινού πρέσβη στην Αθήνα Αριε Μέκελ, ο οποίος είπε πως, σύμφωνα με μελέτες Ισραηλινών ειδικών, οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου είναι ίσως πολύ περισσότεροι από ό,τι πιστεύεται σήμερα. Και κυρίως ότι τα πιο σημαντικά απολήψιμα αποθέματα βρίσκονται βόρεια και όχι στα νότια της Κρήτης, όπου διεξάγονται αυτή την περίοδο οι έρευνες.
Η δεύτερη έγινε από τον Χιουγκ Πόουπ, υπεύθυνο του International Crisis Group για την Τουρκία και την Κύπρο, που είπε ότι η επίλυση του προβλήματος των βραχονησίδων στο Αιγαίο αποτελεί για την Άγκυρα προτεραιότητα και προϋπόθεση για την «αποτύπωση των θαλάσσιων συνόρων». Ο Πόουπ, ο οποίος επικαλέστηκε και έγγραφο του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών που είδε το φως της δημοσιότητας, είπε ακόμα ότι η Άγκυρα μπορεί να αμφισβητεί το γεγονός πως το Καστελόριζο δικαιούται υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλλά δεν πρόκειται να προχωρήσει στη δημιουργία τετελεσμένων. Όπως κατέληξε ο ίδιος, το θέμα είναι το τι πραγματικά θέλει η Ελλάδα και η Κύπρος για το Αιγαίο. Ο ίδιος πάντως πρότεινε ως καλύτερη λύση αυτό περίπου που λέει και ο Ερντογάν: την «εξομάλυνση» των σχέσεων της Ελλάδας και της Κύπρου με την Τουρκία.
Περίπου τα ίδια πράγματα είπε πριν από 15 ημέρες πριν ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ, ο οποίος λίγο πολύ υποστήριξε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει είτε να σταματήσει τις έρευνες στο Οικόπεδο 12 είτε να μοιραστεί τα κέρδη με το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου. Κατά τον ίδιο, οι έρευνες που πραγματοποιεί η Κύπρος και τα σχετικά συμβόλαια τα οποία έχει υπογράψει η Λευκωσία με διεθνείς εταιρείες αντιβαίνουν τη νομοθεσία, καθώς τα θαλάσσια ύδατα βρίσκονται σε μια ΑΟΖ η οποία δεν έχει ακόμη χαραχθεί.

Η ελληνική αδυναμία
Ο Ερντογάν πράγματι δεν είχε καλύτερο χρόνο από τον σημερινό για να ξεδιπλώσει τη στρατηγική του, αφού συνοδεύεται από το οικονομικό αδιέξοδο των «αντιπάλων» του. Με την Ελλάδα σε βαθύ μνημόνιο και συμφωνίες που δεσμεύουν στον «ειδικό λογαριασμό» τα όποια πιθανά έσοδα από την εξόρυξη υδρογονανθράκων τα πράγματα είναι πλέον απλά. Και γίνονται… απλούστερα από την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού που περιορίζει τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας. Οι υπερεξοπλισμοί των χρόνων της διακυβέρνησης Σημίτη δεν άφησαν πολλά περιθώρια στους αμυντικούς προϋπολογισμούς και σήμερα η χώρα είναι φορτωμένη με οπλικά συστήματα που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί να κινητοποιήσει επαρκώς.
Σαν συνέπεια, και η Κύπρος, που πάντοτε στηριζόταν στην ελληνική στρατιωτική συνδρομή (έστω και θεωρητικά), έχει χάσει και αυτό το στήριγμα. Κυρίως, όμως, έχει απολέσει τη δυνατότητα να στέκεται στα πόδια της λόγω της υγιούς οικονομίας. Ακόμη και αυτοί που είχαν πει ότι η έκρηξη στο Μαρί θα ήταν ένα κομβικό σημείο, δεν είχαν προβλέψει την ταχύτητα της κατάρρευσης.


Μαρτίου 10, 2013

Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IMT) για τον θάνατο του Τσάβες και το μέλλον της επανάστασης


Πέμπτη, 7 Μαρτίου 2013
Ο Ούγκο Τσάβες απεβίωσε. Η υπόθεση της ελευθερίας, του σοσιαλισμού και της ανθρωπιάς έχασε ένα γενναίο υπέρμαχο. Πέθανε την Τρίτη, 5 Μαρτίου στις 4:25 τοπική ώρα. Τα νέα ανακοινώθηκαν από τον Αντιπρόεδρο Μαδούρο. Ο Πρόεδρος ήταν μόνο 58 ετών, από τα οποία τα 14 στην εξουσία. Πολεμούσε τον καρκίνο κατά τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο, η ανακοίνωση του θανάτου του ήταν σοκαριστική.

Από τη στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου του Προέδρου, ο λαός άρχισε να συγκεντρώνεται στην πλατείες στα κέντρα των πόλεων και χωριών της χώρας. Υπήρχαν πολλές αναφορές με τους ανθρώπους να θρηνούν ή να παραμένουν σιωπηλοί. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε έξω από το στρατιωτικό νοσοκομείο του Καράκας όπου πέθανε.
Αυτή η αυθόρμητη εκδήλωση θρήνου σύντομα μετατράπηκε σε μια μαζική διαδήλωση. Όπως και τις τόσες φορές που απειλήθηκε η Επανάσταση, έτσι και τώρα, ο λαός κατέβηκε στους δρόμους του Καράκας.
Ο λόγος για αυτή τη διάχυτη ατμόσφαιρα υποστήριξης και συναισθημάτων δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός. Στα μάτια των μαζών, ο Τσάβες αντιπροσωπεύει την επανάσταση, την είσοδο των μαζών στην πολιτική ζωή, τις μάχες που δόθηκαν την τελευταία δεκαετία, την αίσθηση ότι για πρώτη φορά οι απλοί εργαζόμενοι και φτωχοί της χώρας βρέθηκαν στην εξουσία. Αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που στάθηκε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία.
Ορισμένοι επιφανειακοί αστοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι οι μάζες αγαπούσαν τον Τσάβες επειδή τους εξασφάλισε καλύτερο επίπεδο ζωής μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων misiones.Αυτό σίγουρα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο. Αλλά πέρα από αυτό, αυτές οι εντυπωσιακές κοινωνικές επιτυχίες, και είναι εντυπωσιακές, κατακτήθηκαν με αγώνα: οι μάζες έπρεπε να βγουν μαζικά στους δρόμους πολλές φορές προκειμένου να υπερασπιστούν την επανάσταση από την αντεπαναστατική ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό ατσάλωσε τη σχέση των μαζών με τον Πρόεδρο.
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν έκλαιγαν χθες όλοι στη Βενεζουέλα. Στις γειτονιές της ανώτερης τάξης στα Ανατολικά του Καράκας αρκετοί πατούσαν τις κόρνες των αυτοκινήτων τους με ενθουσιασμό, ενώ στο Μαϊάμι, οι αντιδραστικοίescualidos (ΣτΜ: οι «χωρίς πολιτική δύναμη» αυτοεξόριστοι ολιγάρχες) γιόρταζαν ανοικτά. Η άρχουσα τάξη και ιμπεριαλισμός μισούσαν τον Τσάβες και ήθελαν να τον ξεφορτωθούν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, και αυτό, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους τον υποστήριζαν οι μάζες.
Οι εκδηλώσεις θρήνου για την απώλεια του Ούγκο Τσάβες δεν περιορίστηκαν στα σύνορα της Βενεζουέλας. Σε όλη την Λατινική Αμερική, εργάτες και αγρότες, με τις οργανώσεις τους, εξέφρασαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του επαναστάτη ηγέτη. Ακόμα και πέρα από την υποήπειρο, πολλές αριστερές και προοδευτικές οργανώσεις εξέφρασαν την υποστήριξή τους.
Χθες βράδυ στο Καράκας και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας, οι άνθρωποι φώναζαν: “Είμαστε όλοι ο Τσάβες” και “ο Τσάβες ζει”! Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Μπολίβαρ και προχώρησαν προς το Προεδρικό Μέγαρο Μιραφλόρες, φωνάζοντας επαναστατικά συνθήματα, όπως «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», «Δε θα ξαναγυρίσουν» και «Ο αγώνας συνεχίζεται»!
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Οι μάζες γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε πόλεμο, και στον πόλεμο, δεν έχει σημασία πόσοι στρατιώτες θα χαθούν στο πεδίο της μάχης, αφού πάντα θα βρεθούν άλλοι να τους αντικαταστήσουν. Ό,τι και να γίνει, ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτό είναι το μήνυμα από τους δρόμους του Καράκας και κάθε άλλης πόλης και χωριού της Βενεζουέλας.
Με όλη μας την ψυχή συμπονούμε τον ειλικρινή θρήνο του λαού, που έκλαιγε στους δρόμους του Καράκας. Τα δάκρυα που έχυσαν οι εργάτες και οι φτωχοί είναι γνήσια και εκφράζουν ένα αγνό και ειλικρινές συναίσθημα. Αλλά μαζί με τα αληθινά δάκρυα των μαζών υπάρχουν και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ δήλωσε ότι «λυπήθηκε» από την είδηση του θανάτου του, υποστηρίζοντας ότι ο Τσάβες άφησε «τη σφραγίδα του» στη Βενεζουέλα. Το BBC το πρωί αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Κέρδισε τη διαρκή υποστήριξη των φτωχών και επανειλημμένες εκλογικές νίκες χρησιμοποιώντας το πετρέλαιο της Βενεζουέλας για την εφαρμογή σοσιαλιστικών πολιτικών».
Πόσο παράξενο! Αυτοί που μισούσαν τον Τσάβες και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον υποσκάψουν, όσο ήταν ζωντανός, καταλήγουν σε ένα κυνικό χορό εγκωμίων τώρα που πέθανε.
Η πραγματική στάση των ιμπεριαλιστών εκφράστηκε από τις δηλώσεις του Εντ Ρόυς (Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή της Καλιφόρνια) και προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Θεμάτων των ΗΠΑ, που ανέφερε σε γραπτή του δήλωση: «Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας τύραννος που ανάγκασε το λαό της Βενεζουέλας να ζει στο φόβο. Ο θάνατός του αποδυναμώνει τη συμμαχία των αντιαμερικανών αριστερών ηγετών στη Νότια Αμερική. Στο καλό με αυτόν το δικτάτορα!»
Δε θα σχολιάσουμε την υποκρισία, την ανειλικρίνεια και την άδεια ρητορική. Θρηνούμε για τον Ούγκο Τσάβες, αλλά δεν πρέπει να τυφλωθούμε από τα δάκρυα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρεκκλίνουμε από την πορεία μας. Όταν ο θρήνος τελειώσει, ο αγώνας πρέπει να συνεχίσει. Ο Τσάβες δεν θα περίμενε κάτι λιγότερο από αυτό. Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας μαχητής. Αν θα μπορούσε να μιλήσει, τα λόγια του θα ήταν εκείνα του Τζο Χιλ, του αμερικανοσουηδού επαναστάτη: «Μην θρηνείς. Οργανώσου!»

Οι μανούβρες του ιμπεριαλισμού

Οι Αμερικανοί εκπρόσωποι δεν έχασαν χρόνο να παρουσιάσουν το θάνατο του Τσάβες ως μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ να ξαναχτίσουν τις σχέσεις με τη Βενεζουέλα και για την ίδια τη χώρα να προωθήσει «σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», με τον πρόεδρο Ομπάμα να κηρύσσει «ένα νέο κεφάλαιο» στην ιστορία της χώρας της Λατινικής Αμερικής.
Περιέγραψαν το θάνατό του ως μια «περίοδο προκλήσεων». Αλλά δεν εξήγησαν ποιον αφορούν οι προκλήσεις αυτές, ή σε ποιους αναφερόταν η Ουάσιγκτον όταν αναφέρθηκε στην «υποστήριξή της στο λαό της Βενεζουέλας». Δήλωσαν ότι ενδιαφέρονται για τη δημιουργία μιας «εποικοδομητικής σχέσης» με το Καράκας. Αλλά δεν ξεκαθάρισαν τη φύση της σχέσης αυτής.
Όταν ο Ομπάμα μιλά για «σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», εννοεί την ακύρωση όλων των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων των τελευταίων δεκατεσσάρων χρόνων. Όταν αναφέρεται σε «ένα νέο κεφάλαιο» στην ιστορία της Βενεζουέλας, εννοεί μια επιστροφή στο τραγικό κεφάλαιο όπου η Βενεζουέλα ήταν υπόδουλη στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών.
Οι σειρήνες από την Ουάσιγκτον δεν ξεγελούν κανένα. Όταν μιλούν για “υποστήριξη στο λαό της Βενεζουέλας,” εννοούν υποστήριξη προς την αντεπαναστατική αντιπολίτευση, την αστική τάξη και το τμήμα του  Μπολιβαριανού Κινήματος που προσβλέπουν σε μια συμφωνία με την τελευταία.
Αυτές οι λέξεις έχουν σκοπό να κερδίσουν τη δεξιά πτέρυγα του Μπολιβαριανού Κινήματος. Εκείνοι που για χρόνια ονειρεύονται ένα “κίνημα του Τσάβες χωρίς Τσάβες” βλέπουν τώρα ότι έχουν την ευκαιρία τους. Αυτή η τάση αποτελεί ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο την Πέμπτη Φάλαγγα της αστικής τάξης στην Μπολιβαριανή Επανάσταση. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της επανάστασης.
Οι εχθροί ήδη προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτές τις τραγικές συνθήκες για να σπείρουν σύγχυση και να προετοιμάσουν δολοπλοκίες εναντίον της Επανάστασης. Εμείς δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε  και να εντείνουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της Μπολιβαριανής Επανάστασης κατά των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών της . Από αυτές τις δύο, η τελευταία είναι και η πιο επικίνδυνη.

Τι κάνουμε τώρα;

Ποιες είναι οι προοπτικές και ποια είναι τα καθήκοντα των μαρξιστών;
Ο Ούγκο Τσάβες πέθανε πριν από την ολοκλήρωση του μεγάλου έργου που είχε θέσει ο ίδιος: τη διεξαγωγή της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Βενεζουέλα. Εναπόκειται τώρα στους εκπροσώπους των εργαζομένων και των αγροτών - την πραγματική κινητήρια δύναμη της Μπολιβαριανής Επανάστασης - να φέρει αυτό το καθήκον μέχρι το τέλος. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν προδοσία της κληρονομιάς του.

Ο υπουργός Εξωτερικών Ελίας Χάουα είπε ότι οι νέες εκλογές θα διεξαχθούν μέσα σε 30 ημέρες. Ο Νικολάς Μαδούρο θα είναι ο υποψήφιος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUV). Είναι αυτονόητο ότι οι μαρξιστές θα παλέψουν για τη νίκη του PSUV και την ήττα της αντεπαναστατικής αντιπολίτευσης. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η επόμενη κυβέρνηση θα εφαρμόσει μια σοσιαλιστική πολιτική.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από την ιδέα της εθνικής ενότητας και της συμφιλίωσης μεταξύ των τάξεων. Δεν πρέπει να υπάρξουν συμφωνίες με την αντιπολίτευση και  παραχωρήσεις στην αστική τάξη. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ των σκλάβων και των δουλοκτητών, των δουλοπάροικων και των φεουδαρχών, των εργαζομένων και των καπιταλιστών, των εκμεταλλευτών  και των εκμεταλλευομένων, των καταπιεστών και των καταπιεσμένων.
Τους δύο τελευταίους μήνες η ολιγαρχία, εκμεταλλευόμενη της ασθένειας του Τσάβες με έναν αηδιαστικό τρόπο, έχει εντείνει το οικονομικό σαμποτάζ, την εξαγωγή κεφαλαίων και την κερδοσκοπία. Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να λάβει γρήγορα μέτρα. Η μόνη πραγματική απάντηση είναι η απαλλοτρίωση της άρχουσας τάξης που ελέγχει την παραγωγή και τη διανομή των τροφίμων, μεγάλα τμήματα του τραπεζικού συστήματος και τους βασικούς μοχλούς της οικονομίας της Βενεζουέλας.
Ο Νικολάς Μαδούρο έχει υποσχεθεί να διατηρήσει την “επαναστατική, αντί-ιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική κληρονομιά” του Τσάβες. Η εργατική τάξη και τα μέλη του PSUV πρέπει να διασφαλίζουν ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα. Δεν αρκεί να εκφωνούμε ομιλίες που υμνούν τον Τσάβες, κάτι που ακόμη και οι χειρότεροι εχθροί του κάνουν, τώρα που είναι νεκρός. Δεν αρκεί να εκφωνούμε ομιλίες για την αγάπη, μια άδεια φράση που δεν σημαίνει τίποτα.
Αυτό που χρειάζεται δεν είναι συναισθηματικές ομιλίες, αλλά και να θέσουμε σε εφαρμογή το σοσιαλιστικό πρόγραμμα που πάντα υποστήριζε ο Τσάβες: την κατάργηση του καπιταλισμού μέσα από την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών, των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών. Αυτή είναι η αυθεντική κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες. Αυτό είναι που πρέπει να αγωνιστούμε να φέρουμε εις πέρας.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος στόχος που διακήρυξε ο Τσάβες και ο οποίος παραμένει ακόμα να εφαρμοστεί στην πράξη, ένας στόχο που θεωρούσε θεμελιώδη, αλλά θάφτηκε και ξεχάστηκε από τους γραφειοκράτες: τη δημιουργία μιας επαναστατικής σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Τον Ιούνιο του 2010, στο συνέδριο του PSUV, ο Τσάβες διακήρυξε την επείγουσα ανάγκη μιας Πέμπτης Διεθνούς. Δεν το έκανε αυτό ως μια επιπόλαιη, δεύτερη σκέψη. Της έδωσε μια περίοπτη θέση στις ομιλίες του, επειδή τη θεώρησε απαραίτητη. Είχε δίκιο.
Πέθανε πριν να είναι σε θέση να εφαρμόσει αυτή την ιδέα. Από την πρώτη στιγμή  συνάντησε την εχθρότητα από τη δεξιά πτέρυγα της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Η πρόταση αυτή ήταν “βλασφημία” για τους ρεφορμιστές  και τους σταλινικούς που ποτέ δε συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό του Τσάβες για το σοσιαλισμό και έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια για να τον σαμποτάρουν, να νοθεύσουν ή αποδυναμώσουν όλα τα σχέδιά του, συμπεριλαμβανομένου εκείνου μιας επαναστατικής Διεθνούς.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση δεσμεύεται να πραγματοποιήσει τον αγώνα για την οικοδόμηση μιας τέτοιας επαναστατικής εργατικής Διεθνούς. Καλούμε όλους εκείνους που λαμβάνουν τα λόγια του Προέδρου σοβαρά υπόψη να μας στηρίξουν σε αυτό το μεγάλο ιστορικό καθήκον. Ο σοσιαλισμός ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IMT) εκφράζει τη συμπόνια της προς το λαό της Βενεζουέλας. Η υπόθεση του σοσιαλισμού έχει χάσει ένα μεγάλο αγωνιστή. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα εύθραυστο πράγμα. Είναι εύκολο να καταστραφεί με μια σφαίρα ή μια ασθένεια. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται για να πεθάνουν. Αλλά δεν υπάρχει καμία δύναμη στη γη που μπορεί να καταστρέψει μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει έρθει.
Ο Ούγκο Τσάβες, ο άνθρωπος, δεν είναι πια μαζί μας, αλλά οι ιδέες του ζουν. Εμείς δεσμευόμαστε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να ενταθεί ο αγώνας για το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα και σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός! Ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη του Ούγκο Τσάβες.
  • Εφαρμόζουμε την κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις!
  • Απαλλοτρίωση της ολιγαρχίας!
  • Ζήτω ο σοσιαλισμός! Ο αγώνας συνεχίζεται!
  • Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε!